Galeria zdjęć przedstawiających różne rodzaje podków. Przy każdym zdjęciu znajduje się plansza z informacjami na dany temat. Treść jest tożsama z nagraniem (plikiem dźwiękowym) umieszczonym na planszy.

Pierwsze zdjęcie przedstawia podkowę wyścigową. Jest to metalowy element wygięty w kształt litery U. Przednia część podkowy jest nieco węższa niż tylna. Spód podkowy jest łukowaty, a przez środek prowadzi wgłębienie. Po każdej stronie podkowy znajduje się siedem prostokątnych otworów na gwoździe. Od wewnętrznej strony znajdują się również napisy producenta i wymiary.
Przy zdjęciu umieszczono następujące informacje.
Lekkie, wytrzymałe, antypoślizgowe, najczęściej wykonane z wysokiej jakości stopu aluminium. Przeznaczone są dla koni wyścigowych, które dużo trenują. Niewielka waga podków wyścigowych pozytywnie wpływa na prędkość oraz krok konia.

Drugie zdjęcie przedstawia podkowę z hacelami. Jest to metalowy element wygięty w kształt litery U. Podkowa zwęża się na końcach. Po obu stronach podkowy widoczne jest wgłębienie, w których znajdują się po cztery prostokątne otwory na gwoździe. Na górze podkowy widoczna jest sygnatura, a na końcach ramion hacele, czyli metalowe, wypukłe elementy w kształcie sześcianu.
Przy zdjęciu umieszczono następujące informacje.
Posiadają otwory do wkręcania specjalnych śrub (tak zwanych haceli), dzięki czemu zapobiegają ślizganiu się konia na miękkiej ziemi czy lodzie.

Trzecie zdjęcie przedstawia podkowę z hacelami w widoku z boku. Podkowa ułożona jest płasko na kowadle. W miejscach, w których znajdują się hacele, podkowa jest uniesiona. Po obu stronach podkowy, w jej górnej części, znajdują się noski, czyli trójkątne, zaokrąglone na bokach elementy, które wznoszą się ku górze.

Czwarte zdjęcie przedstawia podkowę przeciwpoślizgową. Jest to metalowy element wygięty w kształt litery U. Podkowa zwęża się na końcach. Po obu stronach podkowy widoczne są wgłębienia, w których znajdują się po cztery prostokątne szczeliny na gwoździe. W specjalnych rowkach schowane są główki podkowiaków, czyli gwoździ do podków. 
Przy zdjęciu umieszczono następujące informacje.
Przeznaczone są dla koni pracujących na błotnistym, mokrym i śliskim terenie.

Piąte zdjęcie przedstawia podkowę dwunoskową i jednonoskową. Obie podkowy to metalowe elementy wygięte w kształt litery U, które zwężają się na końcach. Po obu stronach podków widoczne są po cztery prostokątne wgłębienia na gwoździe. Na górze znajdują się sygnatury. Podkowa po lewej stronie ma rozłożone po obu stronach dwa kapturki, czyli trójkątne, zaokrąglone na bokach elementy, które wznoszą się ku górze. Podkowa po prawej stronie ma jeden nosek, który znajduje się w centralnej części podkowy.
Przy zdjęciu umieszczono następujące informacje.
Podkowy dwunoskowe zadnie stosowane są na kopytach kończyn tylnych, które mają nieco inny kształt niż kopyta przednie. Podkowy jednonoskowe przednie używane są na kończynach przednich. Dzięki swojej budowie podkowy dwunoskowe i jednonoskowe lepiej trzymają się podeszwy.

Szóste zdjęcie przedstawia wkładki śniegowe. Widoczne są dwa wkłady śniegowe. Są to metalowe nakładki o kształcie podkowy. Nakładki składają się z płaskiej części, na której umieszczony jest wypukły, podłużny i obły element, który znajduje się po obu stronach wkładów, od wewnętrznej strony. Na górze wkładu widoczna jest sygnatura. Nakładka po lewej stronie ma ostre zakończenia, natomiast zakończenie wkładu po prawej stronie jest łagodne i zaokrąglone. 
Przy zdjęciu umieszczono następujące informacje.
Używane zimą w celu uniknięcia wnikania śniegu między ramiona podkowy.

Siódme zdjęcie przedstawia podkowę gumową z rdzeniem metalowym. Jest ona wykonana z materiału gumowego, miękkiego i elastycznego. Podkowa ma kształt litery U. Przednia część jest dosyć zabudowana, ale zwęża się na końcach. W dwóch miejscach widoczne są podłużne wgłębienia umożliwiające dostosowanie podkowy do kopyta. Na środku wytłoczona jest sygnatura producenta. 
Przy zdjęciu umieszczono następujące informacje.
Podkowy podgumowane używane są, w sytuacji kiedy nie da się wbić w podkowę gwoździ albo w celu zwiększenia amortyzacji wstrząsów.

Ósme zdjęcie przedstawia podkowę gumową z rdzeniem metalowym w widoku z góry. Podkowa położona jest płasko na kowadle, ma kształt litery U, która zwęża się na końcach. Podkowę okala gumowa część, której przód jest szerszy, a końcówki węższe. Z przodu widoczne są dwa podłużne wgłębienia.

Dziewiąte zdjęcie przedstawia podkowę ze sztyftami. Jest to metalowy element wygięty w kształt litery U. Podkowa zwęża się na końcach. Po obu stronach podkowy widoczne są wgłębienia, w których znajdują się po cztery szczeliny na gwoździe. Na górze podkowy widoczna jest sygnatura, obok której wystają dwa sztyfty, czyli metalowe bolce o kształcie walca. Po obu stronach, na zakończeniach podkowy, również znajdują się identyczne sztyfty. 
Przy zdjęciu umieszczono następujące informacje.
Powierzchnia przyziemna tych podków wzmocniona jest specjalnymi twardymi sztyftami, wykonanymi na przykład z wolframu, co zapobiega zbyt szybkiemu ścieraniu się metalu. Przeznaczone są m.in. dla koni pociągowych.

Dziesiąte zdjęcie przedstawia aluminiowe podkowy ortopedyczne. Pokazane zostały cztery podkowy. Są to metalowe elementy wygięte w kształt litery U. Pierwsza podkowa została przedstawiona od spodu. Jest ona płaska i stosunkowo szeroka. Na każdym ramieniu znajduje się sześć okrągłych wgłębień. Na środku oraz po bokach widoczne są trójkątne, zaokrąglone na bokach elementy, które wznoszą się ku górze. Druga przedstawia wierzchnią część podkowy. Jest płaska, ale końce są spadziste i łagodnie zakończone. Na każdym ramieniu widocznych jest sześć okrągłych wgłębień. Na środku oraz po bokach widoczne są trójkątne, zaokrąglone na bokach elementy, które wznoszą się ku górze. Podkowy trzecia i czwarta mają nieco inny kształt. Górna część jest węższa, a końcówka duża i szeroka. Po bokach znajdują się wgłębienia i otwory na gwoździe. Na jednej z nich widoczny jest metalowy element, który łączy ze sobą lewe i prawe ramię podkowy. 
Przy zdjęciu umieszczono następujące informacje.
Podkowy korygujące wady postawy, niektóre wady chodu oraz wspomagające leczenie np. ochwatu, syndromu trzeszczkowego, kontuzji. Mogą być wykonane z aluminium lub ze stali. Występują w różnorodnych kształtach. Istnieje również możliwość wykonania takich podków na zamówienie. Zwykle mają szeroką płaszczyznę zapewniającą optymalne podparcie i przeniesienie obciążenia, na przykład na tylną część kopyta.

Jedenaste zdjęcie przedstawia plastikową podkowę z metalowym rdzeniem. Podkowa leży płasko na kowadle. Ma kształt przypominający końskie kopyto. Dół jest płaski, a przód owalnie zakończony. Plastikowa podkowa jest szeroka, od dołu widoczny jest trójkątny element w kształcie końskiej strzałki. Na powierzchni podkowy jest wiele owalnych i podłużnych wgłębień. Na bokach, w górnej części, znajdują się dwie metalowe, półokrągłe blaszki skierowane ku górze.
Przy zdjęciu umieszczono następujące informacje.
Zmniejszają częstotliwość wibracji, dzięki czemu chronią tkanki i minimalizują ryzyko urazów. Używane m.in. w trakcie rehabilitacji kopyt.

Dwunaste zdjęcie przedstawia plastikowe podkowy do przyklejenia. Ukazane są dwie identyczne podkowy. Podstawa jest płaska, ale stosunkowo gruba, ma obły kształt. Po obu stronach wystają po dwa plastikowe elementy o podłużnym, zwężającym się na końcach kształcie. 
Przy zdjęciu umieszczono następujące informacje.
Są lekkie i przy ich zakładaniu nie ma konieczności wbijania gwoździ, ponieważ stosuje się klej. Używane m.in. w trakcie rehabilitacji kopyt.

Trzynaste zdjęcie przedstawia podkowę aluminiową z wkładką skórzaną. Podkowa to metalowy element wygięty w kształt litery U. Podkowa zwęża się na końcach. Po obu stronach widoczne są wgłębienia, w których znajduje się po sześć owalnych szczelin, a w ostatniej wbity jest gwóźdź o kwadratowej główce. Na powierzchni znajdują się sygnatury producenta. Całą podkowę wypełnia skórzana wkładka o brązowym kolorze. Na niej również znajdują się wytłoczenia producenta oraz rozmiar wkładki. 
Przy zdjęciu umieszczono następujące informacje.
Wkładki amortyzują wstrząsy i wibracje oraz zmniejszają obciążenie stawów, ścięgien i całego kopyta, głównie trzeszczek. Stosowane między innymi w sportach jeździeckich.

Czternaste zdjęcie przedstawia podkowę z wkładką amortyzującą. Podkowa to metalowy element wygięty w kształt litery U, zwężający się na końcach. Po obu stronach widoczne są wypełnione wgłębienia, w których znajdują się cztery wbite gwoździe o kwadratowej główce. Całą podkowę wypełnia wkładka amortyzująca. Ma intensywny pomarańczowy kolor z widocznym odznaczeniem na kształt końskiej strzałki. Na powierzchni wkładki znajduje się siedem wypełnionych różową masą owalnych wgłębień. Po trzy z każdej strony oraz jedno w środkowej części. Na powierzchni widoczne są sygnatury producenta.
Przy zdjęciu umieszczono następujące informacje.
Zapewnia podparcie strzałce, posiada elastyczną masę wypełniającą.

Piętnaste zdjęcie przedstawia podkowę odwróconą. Podkowa ta wygięta jest w odwrotny sposób niż klasyczna. Również ma kształt litery U, ale elementy łączą się u dołu, a u góry znajduje się niewielka przestrzeń. Po obu stronach znajdują się wgłębienia, w których są cztery otwory. W trzy z nich wbite są gwoździe o kwadratowej główce. Podkowa złączona u dołu ma wypukły, trójkątny, metalowy element, który nachodzi na środek końskiej strzałki. Dwa końce podkowy są oble zakończone. 
Przy zdjęciu umieszczono następujące informacje.
Stosuje się je w przypadku niektórych urazów, żeby zmienić punkt podparcia kopyta i sposób zapadania się podkowy w grunt.

Szesnaste zdjęcie przedstawia rodzaj podkowy ortopedycznej, tak zwaną medical plate. Podkowa przymocowana jest do końskiego kopyta. Okala całą jego powierzchnię. Na bokach widoczne są cztery wypukłe elementy. Powierzchnia podkowy ma niewielkie poczwórne wgłębienia, ułożone raz w jednym kierunku, a raz w drugim, tworząc powłokę antypoślizgową. Podkowa nachodzi również na tył końskiego kopyta. W miejscu złączenia wypełniona jest różową masą.
Przy zdjęciu umieszczono następujące informacje.
Osłania podeszwę oraz umożliwia aplikację opatrunków i lekarstw. Można ją w łatwy sposób odkręcić i przykręcić, nawet bez pomocy kowala.

Siedemnaste zdjęcie przedstawia buty dla koni. But jest zabudowany i po założeniu sięga nad końskie kopyto. Wykonany jest z gumowej podeszwy, na której wytłoczona jest nazwa firmy, oraz z wytrzymałego materiału, na którym umieszczone zostało logo. But ma siateczkowe wykończenie po obu stronach. Przymocowany jest również pasek okalający but, który pozwala na dostosowanie do kopyt. W środku buta znajduje się miękkie wykończenie. Z tyłu, w górnej części buta, umieszczony jest kolejny pasek do regulacji.
Przy zdjęciu umieszczono następujące informacje.
Buty dla konia zapewniają ochronę kopyt koni chodzących bez podków. Nadają się do prawie każdego typu podłoża. Przeznaczone są dla koni z wrażliwymi kopytami, w okresie rehabilitacji po kontuzjach, chorobach, szpotawości. Buty sprawdzą się także w okresie przejściowym, w sytuacji gdy opiekun konia rezygnuje z kucia.

Osiemnaste zdjęcie przedstawia młotek do wbijania podkowiaków. Młotek składa się z dwóch elementów, którymi są głowica i trzonek. Głowica jest metalowa, z przodu ma podłużny, rozszerzający się element do uderzania, a z tyłu rozchodzi się na dwie szpiczasto zakończone części. Trzonek młotka to długi element wykonany z drewna, którym użytkownik trzyma narzędzie. Trzonek jest solidnie osadzony w głowicy i zabezpieczony, aby nie wypadał podczas użytkowania. 
Przy zdjęciu umieszczono następujące informacje.
Rozróżnia się lżejsze młotki jednoręczne (do 3 kilogramów) oraz cięższe oburęczne (od 4 do 15 kilogramów). Szerszy koniec młotka, zwany obuchem, służy do uderzania. Drugiego końca, zwanego rąbem, używa się m.in. do żłobienia odkuwki.

Dziewiętnaste zdjęcie przedstawia kowadło.
Jest to duży, metalowy obiekt o kształcie zbliżonym do prostopadłościanu. Po prawej stronie znajdują się dwa otwory. Jeden jest kwadratowy, a drugi okrągły. Kowadło na jednym z boków posiada stożkowy róg. Konstrukcja ustawiona jest na dwóch złączonych ze sobą nogach, które są przymocowane do drewnianego, masywnego klocka.
Przy zdjęciu umieszczono następujące informacje.
To narzędzie do kucia ręcznego, na którym spoczywa obrabiany przedmiot. Górna hartowana powierzchnia kowadła nazywana jest gładzią. Rozróżnia się kowadła jednostronne i dwustronne.

Dwudzieste zdjęcie przedstawia obustronny nóż do kopyt.
Jest to narzędzie składające się z drewnianego trzonka i metalowego ostrza, którego koniec jest wygięty do środka. 
Przy zdjęciu umieszczono następujące informacje.
Używa się go do czyszczenia złuszczającej się podeszwy oraz przycinania i korygowania kształtu kopyt. Nóż do kopyt dostępny jest również w wersji prawostronnej oraz lewostronnej.

Dwudzieste pierwsze zdjęcie przedstawia obcęgi.
Jest to metalowe narzędzie składające się z dwóch części: roboczej i chwytnej. Część chwytna to długi uchwyt. Część robocza ma postać dwóch przeciwstawnie ustawionych grubych, łukowatych szczęk.
Przy zdjęciu umieszczono następujące informacje.
Służą do obcinania rogu kopytowego.

Dwudzieste drugie zdjęcie przedstawia kopystkę ze szczotką.
Jest to narzędzie składające się z plastikowego trzonka, który z jednej strony ma szczotkę, natomiast z drugiej spłaszczony i ostro zakończony haczyk.
Przy zdjęciu umieszczono następujące informacje.
Służy do czyszczenia kopyt. Za pomocą kopystki usuwa się różnego rodzaju materię, która utkwiła we wklęsłej podeszwie kopyta: słomę, wióry, brud, odchody, a także drobne kamyczki, piasek i inne ciała obce.

Dwudzieste trzecie zdjęcie przedstawia podkowiaki znajdujące się w drewnianej skrzynce.
Podkowiaki mają kształt długich ostrosłupów czworokątnych. Ich wierzchołki są ostro zakończone. 
Przy zdjęciu umieszczono następujące informacje.
Służą do zamocowania podkowy do kopyta konia.

Dwudzieste czwarte zdjęcie przedstawia cęgi.
Jest to metalowe narzędzie składające się z dwóch części: roboczej i chwytnej. Część robocza ma postać dwóch przeciwstawnie ustawionych, łukowatych szczęk. Są one grube i lekko spłaszczone. Częścią chwytną jest długi uchwyt.
Przy zdjęciu umieszczono następujące informacje.
Służą do korekcji kopyt.

Dwudzieste piąte zdjęcie przedstawia tarnik z rączką.
Jest to metalowy przyrząd o prostokątnym, podłużnym kształcie. Na powierzchni posiada gęsto zagęszczone ząbki.
Przy zdjęciu umieszczono następujące informacje.
Narzędzie służące do opiłowywania kopyt. Jedna strona ma ostrzejsze i większe zęby (tak zwane ostrze zgrubne), druga strona ma drobniutkie ząbki (tak zwane ostrze wykańczające).

Dwudzieste szóste zdjęcie przedstawia czułki kopytowe.
Jest to metalowe narzędzie kształtem przypominające obcęgi. Czułki składają się z dwóch części: roboczej i chwytnej. Część robocza ma postać dwóch przeciwstawnie ustawionych łukowatych szczęk. Zakończona jest uchwytem.
Przy zdjęciu umieszczono następujące informacje.
Rodzaj szczypiec wykonanych ze stali nierdzewnej. Służą do badania podeszwy kopyta, czyli badania bolesności struktur kopyta. Badanie czułkami wykonuje lekarz weterynarii bądź kowal.

Dwudzieste siódme zdjęcie przedstawia krokodylki.
Jest to metalowe narzędzie składające się z dwóch części: roboczej i chwytnej. Część robocza ma postać dużych szczęk zakończonych ząbkami. Część chwytna to długa rękojeść. 
Przy zdjęciu umieszczono następujące informacje.
Cęgi zwane krokodylkami służą do nitowania albo doginania podkowiaków.

Dwudzieste ósme zdjęcie przedstawia rozkuwacz.
Jest to metalowy przyrząd składający się z krótkiej rękojeści, która zakończona jest lekko spłaszczoną głowicą z ostrymi krawędziami.
Przy zdjęciu umieszczono następujące informacje.
Służy do odginania zakuwków przy zdejmowaniu podkowy.

Dwudzieste dziewiąte zdjęcie przedstawia koziołki kowalskie/stojaki podkuwnicze. Ukazane zostały dwie metalowe konstrukcje. Konstrukcja po lewej stronie składa się z trzech metalowych prętów, które zostały połączone u dołu kolejnymi metalowymi elementami, tworząc stojak podkuwniczy o kształcie trójkąta. Na czubku znajduje się okrągły element, na którym kowal może oprzeć kopyto. Konstrukcja po prawej stronie składa się z masywnej podstawy o okrągłym kształcie. Na niej ustawiony jest metalowy, trójnożny stojak z trzonem. Na trzonie widoczne są przykręcone okrągłe elementy. Od trzonu odchodzi metalowa, prosta rurka, na której szczycie znajduje się przestrzeń na kształt łódeczki, na której kowal może umieścić końskie kopyto. 
Przy zdjęciu umieszczono następujące informacje. 
Używa się ich do oparcia nogi konia.