Infografika przedstawia treści na temat rodzajów transmisji w kanale dosyłowym i zwrotnym w szerokopasmowych sieciach pozabudynkowych.
Po lewej stronie schematu znajduje się punkt pierwszy.
Po kliknięciu w znacznik na panelu bocznym rozwija się treść:
1. ŹRÓDŁA SYGNAŁU PODSTAWOWEGO
SIEĆ TELEKOMUNIKACYJNA
Rozwój systemów telekomunikacyjnych poprzez dwa główne filary: telekomunikację mobilną (komórkową) i światłowodową, umożliwił transmisję informacji bezpośrednio do każdego użytkownika z szybkością wzrastającą kilkukrotnie co cztery pięć lat, na odległości od kilku do tysięcy kilometrów.
Poniżej znajduje się ilustracja: Na ilustracji znajdują się stacje bazowe. Z centralnej stacji bazowej nadawany jest sygnał radiowy do najbliższych stacji bazowych, skąd przekazywany jest do dalszych stacji. Od centralnej stacji bazowej biegnie światłowód do sieci telekomunikacyjnej oraz najbliższych stacji bazowych, z których biegnie do dalszych. W prawym górnym rogu schematu znajduje się ramka z tekstem: dwa gie gie es em, trzy gie uemtees, cztery gie elte e, pięć gie, łajfaj, łajmaks.
ANTENOWA INSTALACJA ZBIOROWA JAKO ŹRÓDŁO SYGNAŁU DLA KOLEJNYCH ETAPÓW SIECI
W zależności od wielkości budynku lub zespołu budynków (np. hoteli, osiedli mieszkaniowych, lokali usługowych) to projektant decyduje o tym, jaką instalację zbiorową wybudować i na podstawie jakich rozwiązań technicznych. W budynkach wielorodzinnych do około stu pięćdziesięciu lokali ekonomiczne wydaje się zastosowanie kabli koncentrycznych, natomiast w większych budynkach lub bardziej rozległych – uzasadnione będzie zastosować światłowody lub technikę mieszaną (światłowodowo‑koncentryczną).
Przykładowy zestaw antenowy AIZet:
- antena radia analogowego osiemdziesiąt osiem do sto osiem megaherców;
- antena radiowo‑telewizyjna z zakresu fał ha ef sto siedemdziesiąt cztery do dwieście trzydzieści megaherców służąca do odbioru radia cyfrowego DeABe oraz telewizji cyfrowej naziemnej De fał be myślnik te;
- antena UHaeF na pasmo czterysta siedemdziesiąt do osiemset sześćdziesiąt megaherców na potrzeby telewizji cyfrowej naziemnej Defałbe myślnik te;
- dwie anteny satelitarne o średnicy minimum tysiąc dwieście milimetrów.
Poniżej znajduje się ilustracja: U dołu schematu znajduje się prostokąt podpisany jako sieć. Od niego odchodzi w górę linia do prostokąta z obrazkiem szafki z multisłiczami. Od prostokąta odchodzą linie do pięciu kwadratów, opisanych kolejno: antena efem, antena fał ha ef, antena u ha ef, antena u ha ef oraz antena es a te plus konwerter kłatro.
SZEROKOPASMOWA SIEĆ TRANSMISYJNA
Źródłem sygnałów dla szerokopasmowych sieci pozabudynkowych może być również tzw. szerokopasmowa sieć transmisyjna dostarczająca wybrane pakiety usług.
Poniżej znajduje się ilustracja. Na środku ilustracji znajduje się chmurka z tekstem: szerokopasmowa sieć transmisyjna. Od góry biegnie do niej prostokąt z tekstem: zarządzanie. Od lewej strony biegną do chmurki strzałki od prostokątów opisanych kolejno: internet, serwery gier, stacja czołowa ti wi. Po lewej stronie od chmurki: szerokopasmowa sieć transmisyjna, położona jest chmurka opisana pe es te en, między nimi biegnie obustronna strzałka. Od dołu biegną to chmurki umiejscowionej w centrum, strzałki od prostokątów opisanych, Wideoserwery, kompresja on lajn. Do prostokąta kompresja on lajn biegnie strzałka z tekstem: produkcja programów. Od chmurki w centrum biegnie w prawo strzałka do prostokąta z treścią: sieć abonencka ha ef ce i ce a te fał. OD prostokąta biegnie strzałka w prawo i linia do prostokąta z treścią przekazy cyfrowe. Na dole schematu ciągnie się w prawo długa pozioma strzałka opisana jako obszar działania dostawcy usług.
Nad tekstem znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą.

2. Od punktora z cyfrą jeden ciągnie się w prawo linia do prostokąta z treścią: polska sieć kablowa. Na prostokącie znajduje się punktor z cyfrą dwa a pod nim treść:
SIEĆ KABLOWA
UPROSZCZONY SCHEMAT STRUKTURY TELEWIZJI KABLOWEJ
Poniżej znajduje się ilustracja: Na dole schematu znajduje się treść sieć budynkowa o strukturze gwiaździstej. Od niej prowadzi linia do tekstu: Sieć dystrybucyjna koncentryczna maks dwa kilometry. Od niego prowadzi linia do góry do treści: sieć magistralna koncentryczna. Od niej prowadzą linie do dwóch prostokątów z opisem: koncentrator. Między prostokątami biegnie linia, na której znajduje się okrąg z dwiema strzałkami biegnącymi po skosie w prawo do góry. Od obydwu koncentratorów biegnie linia, na której znajduje się okrąg z dwiema strzałkami biegnącymi po skosie w prawo do góry. Linie prowadzą do treści: regionalna stacja czołowa. Od treści prowadzą linie do głównej stacji czołowej oraz regionalnej stacji czołowej. Na liniach znajduje się okrąg z dwiema strzałkami biegnącymi po skosie w prawo do góry. Do głównej stacji czołowej biegnie strzałka z tekstem: źródło sygnału. Od głównej stacji czołowej oraz regionalnej stacji czołowej biegną linie do regionalnej stacji czołowej zlokalizowanej u góry schematu. Na liniach znajduje się okrąg z dwiema strzałkami biegnącymi po skosie w prawo do góry.
Główna stacja czołowa to element sieci eSeSPe, którego głównym zadaniem jest wprowadzenie pakietów usługowych i multimedialnych do dalszych elementów sieci.
POLSKA SIEĆ KABLOWA
Polską sieć kablową tworzą spójnie powiązane ze sobą sygnały nadawane przez stacje naziemne w obszarach rozległych. Sieci telewizji kablowych przekazują wiele programów do użytkowników kanałów naziemnych. Na przestrzeni lat hybrydowa sieć HaeFCe (hajbrid fajbyr koaksio) uzupełniła sygnał o nowe kanały wytworzone z częstotliwości, które leżą między zakresami telewizji naziemnej. Nazwano je kanałami kablowymi, inaczej kanałami eS.
Poniżej znajduje się ilustracja: Jest to tabela. W pierwszym wierszu znajdują się nazwy kolumn. Są to: zakres, pasmo częstotliwości w megahercach oraz oznaczenie kanałów.
Drugi wiersz: fale ultrakrótkie dwa, osiemdziesiąt siedem i pół do sto osiem, ukaef myślnik ef em dwa.
Trzeci wiersz: dolne pasmo specjalne: sto dziesięć do sto siedemdziesiąt cztery, es zero jeden do es zero osiem. Czwarty wiersz: zakres trzy, sto siedemdziesiąt cztery do dwieście trzydzieści, ka zero sześć do ka dwanaście. Wiersz piąty: górne pasmo specjalne, dwieście trzydzieści do trzysta dwa, es zero dziewięć do es siedemnaście. Wiersz szósty: rozszerzone pasmo specjalne: trzysta dwa do czterysta siedemdziesiąt, es osiemnaście do es trzydzieści osiem.
Wiersz siódmy: zakres czwarty, czterysta siedemdziesiąt do sześćset sześć, ka dwadzieścia jeden do ka trzydzieści siedem.
Wiersz ósmy: zakres pięć, sześćset sześć do osiemset sześćdziesiąt dwa, ka trzydzieści osiem do ka sześćdziesiąt dziewięć.
Tabela zakresów częstotliwości stosowanych w antenowej instalacji zbiorowej (AIZet) i sieciach kablowych oraz ich wykorzystanie w różnych sieciach. Obecnie w sieciach kablowych używane są kanały w pasmach częstotliwości od sto dziesięć megaherców do osiemset sześćdziesiąt dwa megaherców . Każdy program zajmuje osiem megaherców. Najczęściej stosuje się transmisję telewizyjną sześćdziesiąt kanałów kablowych, z czego od dziesięciu do dwudziestu dwóch kanałów odpowiada za transmisję usług. Pozostałe kanały są wolne do użytku lub awaryjne w razie zakłóceń. Wśród nich wyróżniamy kanały dosyłowe i zwrotne.
Nad tekstem znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą.

3. Od punktora numer jeden biegnie w dół linia do punktora z cyfrą trzy. Pod znacznikiem kryje się treść:
KANAŁY TRANMISYJNE
Kanał transmisyjny to jeden z podstawowych elementów połączenia transmisyjnego dla sieci lokalnych, miejskich i regionalnych. Jest łącznikiem między urządzeniem nadającym sygnał a odbiornikiem. Zgodnie z modelem szanona źródło informacji generuje paczkę, którą nadajnik przekształca w sygnał. Sygnał jest transmitowany kanałem do odbiornika, a następnie dostarczany wraz z szumem do odbiorcy. Wymaganiem, jakie musi spełnić analogowy kanał transmisyjny, jest odpowiednio wysoki stosunek mocy sygnału do mocy szumu i zakłóceń. W przypadku kanałów cyfrowych jest to odpowiednio niska stopa błędów (przekłamanych bitów). Poniżej znajduje się ilustracja przedstawiająca uproszczony schemat telewizji kablowej z wykorzystaniem światłowodu: Po lewej stronie schematu znajduje się prostokąt z napisem: laser. Do prostokąta biegnie od dołu strzałka, na jej początku znajduje się treść: szerokopasmowy sygnał er ef. Od prostokąta biegnie w prawo światłowód do prostokąta z napisem: detektor. Od detektora biegnie w prawo strzałka do napisu: kabel współosiowy. Nad strzałką znajduje się napis: szerokopasmowy sygnał er ef. Pod strzałką znajduje się napis: węzeł światłowodowy.
Nad tekstem znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą.

4. Od znacznika z cyfrą trzy biegnie w dół linia do prostokąta: kanały transmisyjne. Od prostokąta biegnie w prawo linia do ramki: stosowane media transmisyjne. Na tym prostokącie znajduje się znacznik z cyfrą cztery.
Pod znacznikiem kryje się treść:
STOSOWANE MEDIA TRANSMISYJNE
Podstawowym medium transmisyjnym jest światłowód gradientowy. Do każdego rodzaju sieci dostosowane jest odpowiednie medium, czyli kanał transmitujący sygnał analogowy lub cyfrowy, przykładowo dla: - sieć eLAeN – kable koncentryczne lub radia; - sieć eMAeN – kable światłowodowe o dużej przepustowości oraz radia; - sieć Wu A eN – kable telefoniczne, kanały radiowe krótkofalowe, kanały satelitarne. Sieci mogą wykorzystywać jeden z pięciu nośników (kabel koncentryczny, skrętka, światłowód, radio, mikrofale) i pracować z przepływnościami w zakresie od dziesięciu megabitów na sekundę do jednego gigabita na sekundę. Według normy I E E E osiemset dwa kropka trzy najważniejsze standardy to:
- dziesięć bejz myślnik dwa
– kabel koncentryczny cienki
– pięć milimetrów (tin internet) – dziesięć megabitów na sekundę,
- dziesięć bejz myślnik pięć
- kabel koncentryczny grubszy
– dziesięć milimetrów (Tin internet)-dziesięć megabitów na sekundę,
- sto bejz myślnik te
– skrętka
UTePe (angielskie anszilded twisted per kejbel)
– sto megabitów na sekundę,
- tysiąc bejz myślnik te
– skrętka jeden gigabit,
- sto bejz myślnik ef iks
– światłowód
– sto megabitów na sekundę,
- tysiąc bejz myślnik ef iks
– światłowód
– tysiąc megabitów na sekundę.
Poniżej znajduje się tabela prezentująca najpopularniejsze media transmisyjne standardu internetu:
Pierwszy wiersz to tytuły kolumn: Standard iternet, maksymalna przepustowość, stosowane medium transmisyje oraz maksymalna odległość.
Drugi wiersz: sto bejz myślnik te iks fast iternet, sto megabitów na sekundę, u te pe kategoria pięć na pięć e, sto metrów.
Trzeci wiersz: sto bejz myślnik ef iks fast iternet, sto megabitów na sekundę, światłowód jednomodowy wielomodowy, czterysta do dwóch tysięcy metrów.
Czwarty wiersz: tysiąc bejz myślnik te, gigabit iternet, jeden gigabit na sekundę, u te pe kategoria pięć e, sto metrów.
Piąty wiersz: tysiąc bejz myślnik te iks, jeden gigabit na sekundę, u te pe kategoria szósta, sto metrów.
Szósty wiersz: tysiąc bejz myślnik es iks gigabit iternet, jeden gigabit na sekundę, światłowód wielomodowy, pięćset pięćdziesiąt metrów.
Siódmy wiersz: tysiąc bejz myślnik el iks gigabit iternet, jeden gigabit na sekundę, światłowód jednomodowy, dwa tysiące metrów.
Ósmy wiersz: dziesięć gie bejz myślnik te, dziesięć gigabitów na sekundę, u te pe kategoria sześć ukośnik siedem, sto metrów.
Dziewiąty wiersz: dziesięć gie bejz myślnik el iks cztery dziesięć gigabit iternet, dziesięć gigabitów na sekundę, światłowód jednomodowy ukośnik wielomodowy, trzydzieści do dziesięciu tysięcy metrów.
Poniżej znajduje się ilustracja prezentująca: porównanie zalet i wad przewodu miedzianego oraz światłowodu. Jest to tabela. W pierwszym wierszu znajdują się tytuły trzech kolumn.
Są to: cecha (parametr), koncentryk lub skrętka oraz światłowód.
Drugi wers: Tłumienność, wysoka rośnie z częstotliwością; niska.
Trzeci wers: Impedancja; zmienna z częstotliwością niejednorodna na długich kablach; nie dotyczy.
Czwarty wers: Odporność na równice potencjałów nadajnik odbiornik; niska koncentryk lub wysoka skrętka; pełna izolacja.
Piąty wers: Odporność na zakłócenia e em; niska koncentryk lub dobra skrętka; niewrażliwość.
Szósty wers: Zasięg transmisji; ograniczony do kilkuset metrów koncentryk lub do dwóch tysięcy metrów skrętka; duży lub bardzo duży.
Siódmy wiersz: Jakość transmisji; niska lub zadowalająca; wysoka.
Ósmy wiersz: Podatność łączeniowa; doskonała; wymaga specjalistycznych umiejętności i sprzętu, kosztowna. Dziewiąty wiersz: Odporność mechaniczna; wysoka; stosunkowo niska, ale akceptowalna.
Dziesiąty wiersz: Koszt realizacji; niski, ale jeśli łącze nie jest długie to znaczy poniżej ośmiuset metrów; wysoki lub bardzo wysoki, w zależności od aplikacji.
PODZIAŁ KABLI ŚWIATŁOWODOWYCH
Podstawowy podział włókien światłowodowych opiera się na ilości modów (ilość przesyłanej energii). W praktyce wyróżniamy trzy grupy gdzie iks na igrek średnica rdzenia/średnica płaszcza:
- Włókna wielomodowe sześćdziesiąt dwa i pół na sto dwadzieścia pięć (OeM jeden),
- Włókna wielomodowe pięćdziesiąt na sto dwadzieścia pięć (o em dwa, o em trzy, o em cztery),
- Włókna jednomodowe dziewięć na sto dwadzieścia pięć (gie kropka iks iks iks).
Poniżej znajduje się tabela przedstawiająca parametry włókien światłowodowych: Pierwsze dwie komórki określają długość fali w nanometrach. Następne maksymalny zasięg przy kolejno: oem jeden, oem dwa, oem trzy i oem cztery. Trzy wersy przedstawiają parametry fajber czanel.
Pierwszy wers: cztery gigabity na sekundę; osiemset pięćdziesiąt, siedemdziesiąt, sto pięćdziesiąt, trzysta osiemdziesiąt, czterysta.
Drugi wers: osiem gigabitów na sekundę; osiemset pięćdziesiąt, dwadzieścia jeden, pięćdziesiąt, sto pięćdziesiąt, dwieście.
Trzeci wers: szesnaście gigabitów na sekundę, osiemset pięćdziesiąt, piętnaście, trzydzieści pięć, sto, sto trzydzieści.
Kolejne cztery wersy przedstawiają parametry iternetu.
Pierwszy wiersz: jeden gigabit na sekundę; osiemset pięćdziesiąt; dwieście siedemdziesiąt pięć; pięćset pięćdziesiąt; osiemset; tysiąc sto.
Drugi wiersz: dziesięć gigabitów; osiemset pięćdziesiąt; trzydzieści trzy; osiemdziesiąt dwa; trzysta; pięćset pięćdziesiąt.
Trzeci wiersz: czterdzieści  sto gigabitów na sekundę; osiemset pięćdziesiąt, brak; brak; sto, sto dwadzieścia pięć. Czwarty wiersz: jedenaście gigabitów na sekundę: tysiąc trzysta; pięćset pięćdziesiąt; pięćset pięćdziesiąt; pięćset pięćdziesiąt; pięćset pięćdziesiąt.
Poniżej znajduje się poniżej przedstawiająca typowe parametry transmisyjne najpopularniejszych kabli światłowodowych:
W pierwszym wierszu znajdują się tytuły kolumn: parametr; długość strumienia świetlnego w nanometrach; jednostka miary; kolejne dwie to światłowód wielomodowy z rozróżnieniem na gie na pięćdziesiąt i gie na sześćdziesiąt dwa i pół; ostatnia kolumna to światłowód jednomodowy. Kolejne trzy wiersze są dla parametru: typowa wartość tłumieniowości.
Pierwszy: osiemset pięćdziesiąt; decybel na kilometr; dwa i pół; trzy; brak.
Kolejny wiersz: tysiąc trzysta; decybel na kilometr; siedem dziesiątych; osiem dziesiątych; zero przecinek trzydzieści trzy.
Kolejny wiersz: tysiąc pięćset pięćdziesiąt; decybel na kilometr; brak; brak; zero przecinek dwa.
Następne trzy wiersze są dla parametru: maksymalna wartość tłumieniowości.
Pierwszy werset z tej kategorii: osiemset pięćdziesiąt; decybel na kilometr; trzy; trzy i pół; brak.
Kolejny wiersz: tysiąc trzysta; decybel na kilometr; jeden; jeden; czterdzieści pięć setnych.
Następny wiersz: tysiąc pięćset pięćdziesiąt; decybel na kilometr; brak; brak; trzy dziesiąte.
Kolejne trzy wersety przedstawiają wielkości przy parametrze: Minimalne pasmo przenoszenia.
Wiersz pierwszy: osiemset pięćdziesiąt; megaherc razy kilometr; czterysta pięćdziesiąt; trzysta; nie ma ograniczenia.
Wiersz drugi: tysiąc trzysta; megaherc razy kilometr; osiemset; sześćset; nie ma ograniczenia.
Wiersz trzeci: tysiąc pięćset pięćdziesiąt; megaherc razy kilometr; brak; brak; nie ma ograniczenia.
ELEMENTY ŁĄCZA ŚWIATŁOWODOWEGO
W praktyce budowa toru światłowodowego to nie tylko dobór nadajnika, odpowiedniego światłowodu oraz odbiornika. W torze występują elementy zarówno pasywne, jak i aktywne.
Przykładowe elementy pasywne toru to:
- kable światłowodowe,
- złącza, - sprzęgacze ukośnik rozgałęziacze,
- soczewki (mikrosoczewki, Gie eR I eN lub eS E eL eF O Ce),
- tłumiki, filtry, multipleksery.
Elementy aktywne:
- źródła i detektory światła,
- wzmacniacze światłowodowe,
- konwertery długości fali,
- modulatory i przełączniki światłowodowe.
Nad tekstem znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą.

5. Od prostokąta: kanały transmisyjne biegnie linia również w dół do prostokąta z napisem: cechy kanału transmisyjnego. Na prostokącie znajduje się znacznik z cyfrą pięć.
Pod znacznikiem kryje się treść:
CECHY KANAŁU TRANSMISYJNEGO
Główne cechy kanału to przepustowość i odporność na zakłócenia. Dodatkowo może go charakteryzować:
- kanał transmisyjny jest symetryczny, co oznacza, że transmisja danych od odbiornika do nadajnika przebiega z taką samą szybkością jak transmisja od nadajnika do odbiornika;
- możliwość zwielokrotniania przesyłania danych w celu szybkiej realizacji transmisji w obu kierunkach
– dotyczy przede wszystkim kabla światłowodowego.
ZWIEROKROTNIENIE (MULTIPLEKSOWANIE)
Zwielokrotnienie (multipleksowanie) zachodzi, kiedy w kanale transmisyjnym wydzielone są niezależne kanały. Wówczas mamy do czynienia z transmisją szerokopasmową. Niezależnym kanałom przypisane są określone zakresy częstotliwości, zakresy czasu i fali dla różnych sygnałów:
- zwielokrotnienie częstotliwości eFDeeM (angielskie Frikłensi Dywiżyn Multipleksing) – kanał transmisyjny ma pasmo (kanał rzeczywisty) o częstotliwości ef. Niezależne kanały mają przypisane określone zakresy częstotliwości dla różnych sygnałów. Zastosowanie: systemy analogowe;
- Zwielokrotnienie falowe WuDeeM (angielskie Wavelength Division Multiplexing) – sygnał podzielony jest na kilka fal różnej długości. Fale są wypuszczone w tym samym czasie. - zwielokrotnienie czasowe TeDeeM (angielskie Tajm Dywiżyn Multipleksing) – sygnały transmitowane w dalekie odległości z dużą prędkością, w pewnych odstępach czasowych. W TDM sygnał użytkownika zajmuje jedno całe pasmo;
Poniżej znajduje się ilustracja przedstawiająca podział zasobów dla wielodostępu częstotliwościowego (eFDeeM) i czasowego (TeDeeM): Ilustracja składa się z dwóch wykresów. Pierwszy efdeema składa się z dwóch osi pionowej ef i poziomej te. W górnej części osi ef znajdują się wąskie słupki, biegnące od wartości zero na osi poziomej. Słupki biegną do wysokości trzech czwartych na osi poziomej. U góry znajduje się słupek z cyfrą jeden, poniżej w niewielkim odstępie słupek z cyfrą dwa. Poniżej widać dwa pionowe rzędy kropek, a niżej na wysokości jednej trzeciej względem osi pionowej biegnie równolegle do osi poziomej kolejny słupek, tej samej długości i szerokości co dwa poprzednie, opisany jest en.
Drugi wykres te de em a. Składa się z dwóch osi pionowej ef i poziomej te. Na początku osi te znajdują się dwa wąskie słupki, biegnące do wysokości trzech czwartych wysokości osi pionowej. Słupki są opisane kolejno cyframi jeden oraz dwa. Dalej znajdują się kropki ułożone w rzędzie równolegle do osi te. Przy końcu osi te biegnie od wartości zero względem osi pionowej do trzech czwartych jej wysokości słupek opisany jako en. Ma tę samą szerokość co słupki jeden i dwa.
Poniżej znajduje się obrazek przedstawiający porównanie schematów transmisji WuDeeM i TeDeeM.
Schemat pierwszy: Po lewej stronie schematu znajduje się osiem poziomych linii opisanych lambdą i kolejnymi cyframi. Linie oznaczają sygnały optyczne, każdy kanał to dwa i pół gigabita na sekundę. Na liniach znajdują się prostokąty o różnych wielkościach oznaczające pakiety danych. Na liniach znajdują się strzałki w prawą stronę. Linie przechodzą przez szary prostokąt, w którym znajduje się równoramienny strzelisty trójkąt opisany wu de em, po czym wchodzą do środka tuby. Linie w tubie kończą się na różnej wysokości. Linia lambda jeden jest najkrótsza, każda kolejna jest dłuższa. Tuba o kształcie walca, do której wchodzą linię ma na górze napis: włókno jednomodowe, a na dole napis: łączna przepustowość dwadzieścia gigabitów na sekundę przy zwielokrotnieniu wu de em równa się osiem.
Poniżej znajduje się drugi wykres. Od lewej stronie biegną cztery poziome strzałki wskazujące w prawo. Każda strzałka ma po lewej stronie napis: dwa przecinek pięćdziesiąt sześć gigabitów na sekundę. Nad liniami znajduje się napis: sygnały optyczne lub elektryczne. Na liniach znajdują się niebieskie prostokąty różnej wielkości oznaczające pakiety danych. Strzałka biegną do szarego prostokąta, w którym znajduje się kolejny szary prostokąt opisany te de em. Od prostokąta biegnie w prawo strzałka, przechodzi przez podłużny granatowy prostokąt opisany jako włókno jednomodowe lub wielomodowe i kończy się na napisie: jeden kanał optyczny te de em.
METODA CZYSTO OPTYCZNA WuDeeM
Wszystkie pakiety danych transmitowane są niezależnie od siebie i mogą być wysyłane w tym samym czasie. Metoda zakłada użycie dwóch różnych fal optycznych w celu przeniesienia niezależnych informacji w jednym światłowodzie, najczęściej jednomodowym.
Metoda WuDeeM rozbudowana została do:
- CeWuDeeM (angielskie Kors Łejw Dywiżon Multipleksing Division Multiplexing) – użycie wąskopasmowych (rząd dwudziestu nanometrów) strumieni świetlnych, pozwalające na lepsze wykorzystanie „okna” poprzez nadawanie i odbiór do ośmiu różnych fal świetlnych w oknie i do osiemnaście kanałów w jednym włóknie jednodomowym,
- DeWuDeeM (angielskie Dens Łejw Dywiżon Multipleksing) – metoda jeszcze bardziej rozbudowana od poprzedniej, pozwalająca na nawet ośmiokrotne „zagęszczenie” strumieni świetlnych, dzięki użyciu bardzo wąskich systemów generowania i filtrowania światła rzędu jednego nanometra.
Poniżej znajduje się ilustracja przedstawiająca porównanie zwielokrotnienia metodą CeWuDeeM oraz DeWuDeeM. Jest to wykres: Na osi poziomej zaznaczone są wielkości co dwadzieścia nanometrów od tysiąc czterysta siedemdziesiąt do tysiąc sześćset dziesięć. O pionowa to wielkości w decybelach. Na wykresie zaznaczone są parabole, których czubki oddalone są od siebie o dwadzieścia nanometrów. Parabole biegną od wartości około tysiąc czterysta sześćdziesiąt do tysiąc sześćset dwadzieścia, jest ich osiem. Pod drugą parabolą znajduje się napis ce wu de em. W piątej paraboli znajduje się wiele wąskich względem osi poziomej paraboli, ułożonych obok siebie w odstępie jednego nonometra. Pod parabolą wypełnioną małymi znajduje się napis dewudeem.
Nad tekstem znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą.

6. Od punktu trzeciego biegnie w prawo linia do miejsca, w którym znajduje się punktor z cyfrą sześć. Pod znacznikiem kryje się treść: TRANSMISJA SZEROKOPASMOWA Transmisja szerokopasmowa przetwarza sygnał analogowy w postaci energii fali elektromagnetycznej. Długość fali, czyli zakresu częstotliwości, może być różna, ponieważ zależy od rodzaju medium transmisyjnego. Transmisja sygnału między nadajnikiem (dostawcą) a odbiornikiem (abonentem) może się odbywać w trzech trybach:
- simpleks, w którym przepływ sygnału jest jednokierunkowy i odbywa się w jednym torze. Oznacza to, że abonent otrzymując komunikat od dostawcy, nie ma możliwości odpowiedzi;
- half dupleks (półdupleksowy), w którym przepływ sygnału jest dwukierunkowy, ale odbywa się jednym torem. Transmisja między dostawcą a abonentem jest przemienna, to znaczy tylko jeden z użytkowników może przesłać dane w określonym momencie;
- ful dupleks (pełnodupleksowy) – w  transmisji wykorzystywane są dwa tory oddzielnie dla dwóch kierunków, wówczas przepływ sygnału w obu kierunkach może odbywać się jednocześnie. Tory w trybie dwukierunkowym określane są jako kanały dosyłowe (z angielskiego dałnstrim – transmisja danych od dostawcy do abonenta) i kanały zwrotne (z angielskiego apstrim – transmisja danych od abonenta do dostawcy).
Nad tekstem znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą.

7. Od znacznika z cyfrą sześć biegnie w górę linia do prostokąta opisanego jako transmisja szerokopasmowa. Od prostokąta biegnie w górę linia do prostokąta nazwanego kanał dosyłowy. Na tym prostokącie znajduje się znacznik z cyfrą siedem, a pod nim treść:
KANAŁ DOSYŁOWY
Kanał dosyłowy (angielskie dałnstrim) jest to tor, w którym odbywa się długa transmisja danych w postaci sygnału od dostawcy w kierunku abonenta. Szerokość pasma w kanale dosyłowym nie może przekraczać szerokości kanału telewizyjnego. Według standardu De ukośnik ka obowiązującego w Polsce wynosi ona osiem megaherców. W trakcie transmisji sygnał może napotkać błąd, czyli zakłócenia w sieci kablowej. Błąd ma znaczący wpływ na jakość, czyli odstęp sygnału wynikający z innych zakłóceń. Dlatego dowolny parametr sygnału w kanale dosyłowym podlega modulacji, która gwarantuje szybką transmisję w kanale o małej szerokości. Modulowana fala mieści się w określonym przedziale częstotliwości, której środkiem jest częstotliwość nośna. Szerokość fali nie przekracza dwukrotnej szybkości sygnalizacji. Modulacje cechuje wysoki odstęp sygnału od szumu. W kanałach dosyłowych transmisji danych cyfrowych wykorzystywane są fale radiowe z zakresów o bardzo wysokiej częstotliwości sięgające od trzydziestu do trzystu megaherców (pasma fałhaef) i fale radiowe z zakresów o bardzo niskiej częstotliwości w granicach od trzystu do trzech tysięcy megaherców (pasma UHaeF).
Nad tekstem znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą.

8. Od prostokąta z napisem: transmisja szerokopasmowa biegnie w prawo linia do prostokąta z napisem: kanał zwrotny, na którym znajduje się znacznik z cyfrą osiem. Pod znacznikiem znajduje się treść:
KANAŁ ZWROTNY
Kanał zwrotny angielskie apstrim jest odpowiedzią abonenta do operatora oferującego jednocześnie usługę dostępu telewizji kablowej i dostępu internetowego. Abonent musi mieć możliwość transmisji zwrotnej do stacji czołowych. Najniższy zakres pasma dosyłowego wynosi sześćdziesiąt sześć megaherców. W kanałach zwrotnych, za sprawą wzmacniacza regulującego sygnał, zwrotna transmisja danych realizowana jest poniżej tego pasma i mieści się w zakresie częstotliwości od pięciu do sześćdziesięciu pięciu megaherców.
Nad tekstem znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą.

9. Od prostokąta z napisem: transmisja szerokopasmowa biegnie w prawo druga linia do prostokąta z napisem: kanały w sieciach optycznych, na którym znajduje się znacznik z cyfrą dziewięć.
Pod znacznikiem znajduje się treść:
KANAŁY W SIECIACH OPTYCZNYCH
Światłowodów używa się do transmisji danych między nadajnikiem a odbiornikiem na dalekie odległości. W technice światłowodowej wyróżnia się trzy podstawowe długości fal podczerwieni, w których modulowany jest sygnał. Długości te nazywane są oknami transmisyjnymi. Istnienie okien transmisyjnych zawdzięczamy własnościom szkła kwarcowego. Fala pierwszego okna transmisyjnego to osiemset pięćdziesiąt nanometrów. Cechy:
- transmisja na odległość około dwóch kilometrów,
- umiarkowana pojemność transmisyjna,
- tłumienność cztery decybele na kilometr,
- niska szybkość transmisji
– jeden gigabit na sekundę,
- materiał transmisyjny: kabel gradientowy.
Fala drugiego okna transmisyjnego tysiąc trzysta dziesięć nanometrów.
Cechy:
- transmisja na odległość do kilkudziesięciu kilometrów,
- tłumienność – około cztery dziesiąte decybela na kilometr,
- szybkość transmisji – osiemdziesiąt do stu gigabitów na sekundę,
- materiał transmisyjny: kabel jednomodowy i wielomodowy gradientowy.
Fala trzeciego okna transmisyjnego tysiąc pięćset pięćdziesiąt nanometrów.
Cechy:
- transmisja na bardzo duże odległości,
- tłumienność – około szesnaście setnych decybela na kilometr,
- materiałem transmisyjnym są specjalne kable z włóknami jednomodowymi
Nad tekstem znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą.

10. Od znacznika numer sześć biegnie w prawo linia do punktu dziesięć. Od znacznika z liczbą dziesięć biegnie w prawo linia do prostokąta: stosowanie pasma kanału zwrotnego i dosyłowego. Pod znacznikiem numer dziesięć ukrywa się treść:
STOSOWANE PASMA KANAŁU DOSYŁOWEGO I ZWROTNEGO
Poniżej znajduje się tabela:
Pierwszy wiersz tabeli zawiera nazwy czterech kolumn. Są to: kanał zwrotny; szerokość pasma; kanał dosyłowy oraz informacje.
Kolejny wiersz: pięć do czterdziestu pięciu megaherców; czterdzieści megaherców, pięćdziesiąt pięć do ośmiuset sześćdziesięciu dwóch megaherców; brak.
Kolejny wiersz: pięć do pięćdziesięciu pięciu megaherców; pięćdziesiąt megaherców; sześćdziesiąt pięć do ośmiuset sześćdziesięciu dwóch megaherców; od sześćdziesięciu i pół megaherca zaczyna się dolne pasmo kanału u ka ef.
Ostatni wiersz: pięć do sześćdziesięciu pięciu megaherców; sześćdziesiąt megaherców; osiemdziesiąt pięć do ośmiuset sześćdziesięciu dwóch megaherców; od osiemdziesięciu siedmiu i pół megaherca zaczyna się dolne pasmo kanału u ka ef.
Zwiększenie szerokości kanału i co za tym idzie zwiększenie prędkości transmisji jest skuteczną metoda, poprawiająca przepustowość sieci. Dobrze widoczne jest to dla przykładu transmisji bezprzewodowej.
Poniżej znajduje się tabela:
W pierwszym wierszu znajdują się tytuły kolumn, są to: szerokość tłumienia kanału; ilość strumieni; standard; modulacja i kodowanie; data rejt w megabitach na sekundę; realna przepustowość w megabitach na sekundę.
Kolejne siedem wierszy to wartości dla szerokości kanału dwadzieścia.
Pierwsze trzy dla jednego strumienia:
Przy osiemset dwa kropka jedenaście a; sześćdziesiąt cztery ku a em trzy na cztery; pięćdziesiąt cztery; trzydzieści. Przy osiemset dwa kropka jedenaście en; sześćdziesiąt cztery ku a em pięć na sześć; siedemdziesiąt dwa; pięćdziesiąt jeden.
Przy osiemset dwa kropka jedenaście a ce; dwieście pięćdziesiąt sześć ku a em trzy na cztery; osiemdziesiąt cześć; sześćdziesiąt. Kolejne dwa są dla dwóch strumieni.
Przy osiemset dwa kropka jedenaście en; sześćdziesiąt cztery ku a em pięć na sześć; sto czterdzieści cztery; sto dwa.
Przy osiemset dwa kropka jedenaście a ce; dwieście pięćdziesiąt sześć ku a em trzy na cztery; sto siedemdziesiąt trzy; sto dwadzieścia.
Kolejna dwa są dla trzech strumieni.
Osiemset dwa kropka jedenaście en to sześćdziesiąt cztery ku a em pięć na sześć; dwieście szesnaście; sto pięćdziesiąt trzy.
Osiemset dwa kropka jedenaście a ce to dwieście pięćdziesiąt sześć ku a em trzy przez cztery; dwieście pięćdziesiąt osiem; sto osiemdziesiąt.
Kolejne siedem również jest dla szerokości kanału dwadzieścia.
Pierwsze trzy to wartości przy jednym strumieniu.
Przy osiemset dwa kropka jedenaście a; sześćdziesiąt cztery ku a em trzy na cztery; sto osiem; sześćdziesiąt.
Przy osiemset dwa kropka jedenaście en; sześćdziesiąt cztery ku a em pięć na sześć; sto pięćdziesiąt; sto pięć.
Przy osiemset dwa kropka jedenaście a ce; dwieście pięćdziesiąt sześć ku a em trzy na cztery; dwieście; sto czterdzieści. Kolejne dwa są dla dwóch strumieni.
Przy osiemset dwa kropka jedenaście en; sześćdziesiąt cztery ku a em pięć na sześć; trzysta; dwieście dziesięć.
Przy osiemset dwa kropka jedenaście a ce; dwieście pięćdziesiąt sześć ku a em trzy na cztery; czterysta; dwieście osiemdziesiąt.
Kolejna dwa są dla trzech strumieni.
Osiemset dwa kropka jedenaście en to sześćdziesiąt cztery ku a em pięć na sześć; czterysta pięćdziesiąt; trzysta dwadzieścia.
Osiemset dwa kropka jedenaście a ce to dwieście pięćdziesiąt sześć ku a em trzy przez cztery; sześćset; czterysta dwadzieścia. Kolejne trzy wersy są dla szerokości kanału osiemdziesiąt.
Przy jednym strumieniu to osiemset dwa kropka jedenaście a ce; dwieście pięćdziesiąt sześć ku a em pięć na sześć; czterysta trzydzieści trzy; trzysta.
Przy dwóch strumieniach to osiemset dwa kropka jedenaście a ce; dwieście pięćdziesiąt sześć ku a em pięć na sześć, osiemset sześćdziesiąt siedem; sześćset dziesięć.
Przy trzech strumieniach: to osiemset dwa kropka jedenaście a ce; dwieście pięćdziesiąt sześć ku a em pięć na sześć, tysiąc trzysta; dziewięćset dziesięć. Kolejne trzy wiersze to wartości dla szerokości kanału sto sześćdziesiąt. Przy jednym strumieniu to osiemset dwa kropka jedenaście a ce; dwieście pięćdziesiąt sześć ku a em pięć na sześć; osiemset sześćdziesiąt siedem; sześćset dziesięć.
Przy dwóch strumieniach to osiemset dwa kropka jedenaście a ce; dwieście pięćdziesiąt sześć ku a em pięć na sześć; tysiąc siedemset trzydzieści; tysiąc dwieście.
Przy trzech strumieniach: to osiemset dwa kropka jedenaście a ce; dwieście pięćdziesiąt sześć ku a em pięć na sześć, dwa tysiące sześćset; tysiąc osiemset.
Porównanie maksymalnych prędkości dostępnych w standardach sieci bezprzewodowej osiemset dwa kropka jedenaście a, osiemset dwa kropka jedenaście en, osiemset dwa kropka jedenaście a ce.

11. Od znacznika z numerem dziesięć biegnie w dół linia do znacznika z liczbą jedenaście. Od znacznika biegnie w lewo linia do prostokąta z napisem: rodzaje modulacji w kanałach transmisyjnych. Pod znacznikiem jedenaście ukrywa się treść:
RODZAJE MODULACJI W KANAŁACH TRANSMISYJNYCH
Jedną z technik cyfrowych w telewizjach kablowych jest modulacja, która chroni częstotliwości przed zewnętrznymi zakłóceniami. Jej proces zmienia parametry sygnału, którego transmisja z informacjami może odbyć się w bardzo dalekie miejsca. Modulacji ulega szerokość, amplituda lub gęstość impulsów, czyli częstotliwość. Rodzaje modulacji kanału dosyłowego:
- szesnaście ku a em – współczynnik wykorzystania pasma wynosi cztery bity na herce na sekundę,
- sześćdziesiąt cztery ku a em – współczynnik wykorzystania pasma wynosi sześć bitów na herce na sekundę,
- dwieście pięćdziesiąt sześć ku a em – współczynnik wykorzystania pasma wynosi osiem bitów na herce na sekundę.
Rodzaje modulacji kanału zwrotnego:
- BePe eS Ka – współczynnik wykorzystania pasma wynosi jeden bit na herc na sekundę,
- kuPe eS Ka – współczynnik dwa bity na herce na sekundę.
Nad tekstem znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą.

12. Od prostokąta: rodzaje modulacji w kanałach transmisyjnych biegnie linia do góry do ramki z napisem: modulacja amplitudy a em. W ramce znajduje się również znacznik z liczbą dwanaście. Pod znacznikiem ukrywa się treść:
MODULACJA AMPLITUDY AeM (angielskie amplitud modulejszon)
Jej dane ze zmianami amplitudy sygnału nośnego transmitują zakodowane informacje, które następnie są przekazywane dalej. Kod trafia na nośnik fal radiowych (eReF). Celem wyróżnionej modulacji jest zachowanie stałej częstotliwości i fazy oraz prześwietlanie amplitudy w stosunku do sygnału nośnego (eReF). W sieciach szerokopasmowych kodowane są tylko sygnały o małej częstotliwości.
Poniżej znajduje się ilustracja. Jest to wykres prezentujący falę nośną. Os pionowa oznaczona jest literą u, oś pozioma literą te. Linia na wykresie wzrasta i opada falowo tworząc wykres, którego osią symetrii jest oś pozioma. Poniżej znajduje się wykres obrazujący synał modulujący. Przez wykres przebiega linia wznosząca się i opadająca na niewielkie odległości od osi poziomej te tworząc sinusoidę. Od najniżej oraz najwyżej ulokowanych piunktów sinusoidy pociągnięte są przerywane linie. Do, odpowiednio, najwyższych i najniższych punktów przebiegu linii, nad poziomem zero względem osi pionowej na wykresie niżej. Jest to sygnał zmodulowany amplitudowo. Połączenie najniższych wartości poniżej zera tworzy symetryczny kształt z połączeniem najwyższych wartości powyżej zera, tak że osi te jest jednocześnie osią symetrii wykresu.
Modulacja amplitudy w odniesieniu do czasu ma postać stałej fali sinusoidalnej, w której częstotliwość fali nośnej się nie zmienia. Poniżej znajduje się ilustracja. Jest to wykres. Na osi poziomej zaznaczone są wartości ef. Pionowa oś opisana jest jako A. Z osi ef wychodzą do góry strałki. Pierwsza zlokalizowana na poczatku osi ef dorasta do dwóch piątych osi A opisana jest jako sygnał. Kolejna zlokalizowana poza połową długości osi ef dorasta do jeden czaretej osi A opisana jest jako ef zeo minus ef es i jest to wstęga dolna. Kolejna strzałka dorasta niemal do końca osi pionowej opisana jest jako ef zero i jest to fala nośna. Ostatnia, czyli wstęga górna dorasta do takiej samej wysokości względem osi a co wstęga dolna. Podpisana jest ef zero plus ef es.

Przykład widma sygnału z modulacją amplitudy (W. dolna - wstęga dolna, W. górna - wstęga górna).

13. Od prostokąta: rodzaje modulacji w kanałach transmisyjnych biegnie linia w lewo do ramki z napisem: modulacja częstotliwości ef em. W ramce znajduje się również znacznik z liczbą trzynaście.
Pod znacznikiem ukrywa się treść:
MODULACJA CZĘSTOTLIWOŚCI eFeM (angielskie fregłensi modulejszon)
Za modulację częstotliwości sygnałów radiowych odpowiada modulacja eFeM angielskie fregłensi modulejszon). Ten rodzaj modulacji koduje informacje pod wpływem zmian zachodzących w częstotliwościach w stosunku do sygnału wyjściowego, czyli odbiornika.
Ilustracja przedsatwia trzy wykresy. Wszystkie naniesione są na oś współrzędnych. Jedna to u, druga te. Pierwszy to rysunek przedstawiający falę nośną o regularnej okresowej amplitudzie. Kolejny rysunek przedstawia sygnał modulujący. To linia falująca, przecinająca współrzędną w dwóch miejscach. Trzeci rysunek przedstawia sygnał zmodulowany częściowo. Przy niezmiennej amplitudzie zmieniła się częstotliwość sygnału w  środku wykresu. Modulacja częstotliwości w odniesieniu do czasu ma stałą amplitudę. Poniżej znajduje się ilustracja. Jest to wykres A od f. Od poziomej osi ef biegną strzałki w górę w stosunku do osi A są opisane kolejno: ef es, ef zero minus 3 ef z indeksem dolnym es, ef zero minus dwa ef z indeksem dolnym es, ef zero minus ef es, ef zero opisantm jako fala nośna, ef zero plus ef es, ef zero plus dwa ef z indeksem dolnym es oraz ef zero plus trzy ef es. Przykład widma sygnału o modulowanej częstotliwości. Nad tekstem znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą.

14. Od prostokąta: rodzaje modulacji w kanałach transmisyjnych biegnie linia w lewo do ramki z napisem: modulacja fazy pe em. W ramce znajduje się również znacznik z liczbą czternaście. Pod znacznikiem ukrywa się treść: MODULACJA FAZY Pe eM (anigielskie fajz modulejszon)
Modulacja fazy to rodzaj modulacji, która koduje w fali nośnej informacje w przypadku zmian i przesuwa kształt fali o fazę. Modulacja fazy w odniesieniu do czasu wygląda tak samo jak modulacja częstotliwości. Poniżej znajdują się trzy wykresy: Ilustracja przedsatwia trzy wykresy. Wszystkie naniesione są na oś współrzędnych. Jedna to u, druga te. Pierwszy to rysunek przedstawiający falę nośną o regularnej okresowej amplitudzie. Kolejny rysunek przedstawia sygnał modulujący. To linia falująca, przecinająca współrzędną w dwóch miejscach. Na kolejnym wykresie sygnał zmodulowany jest fazowo. Jego częstotliwość zmienia się w określonych odcinkach.
Przykład widma sygnału o modulowanej fazie. Poniżej znajduje się wykres: Jest to wykres a od ef. Na wykresie narysowane są w równych odstępach trzy strzałki środkowa, podpisana ef o biegnie od zera w stotsunku do osi pionowej w górę. Pozostałe dwie od zera w dół. Modulacja fazy w odniesieniu do częstotliwości, w której pasma boczne pokrywają się z modulacją.
Nad tekstem znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą.

15. Od prostokąta: rodzaje modulacji w kanałach transmisyjnych biegnie w dół linia do ramki z napisem: modulacja ku a em, ku pe es ka i bepe es ka. W ramce znajduje się również znacznik z liczbą czternaście. Pod znacznikiem ukrywa się treść:
MODULACJA ku a em, ku pe es ka i be pe es ka
Wyróżniamy jeszcze inne rodzaje modulacji wykorzystywane w telewizji sygnałów cyfrowych: ku a em, ku pe es ka i BePe eSKa. ku a em (angielskie kładratur amplitud modulejszon), czyli kwadraturowa modulacja amplitudowo‑fazowa, zachodzi podczas transmisji informacji cyfrowej przez kanał radiowy przy wykorzystaniu kanałów kablowych (eS) i fal ultra wielkiej częstotliwości. Sygnał posiada dwie przesunięte modulacje nośne: amplitudową – cyfrową i fazową. Obie modulacje są łączone i ponownie modulowane.
Cechy:
- największa skuteczność stosowania pasma częstotliwości i duża szybkość transmisji danych.
Zastosowanie:
- transmisja w sieciach telewizji kablowej w pasmach kanału o szerokości osiem mega herców
– dostęp ośmiu programów telewizyjnych w jednym kanale.
Konstelacja:
-liczbę bitów modulacji sygnału uzyskujemy poprzez dwa en wartości binarnych. Na przykład en równa się cztery wartości daje (dwa do czwartej równa się szesnaście) szesnaście myślnik ku a em (cztery bity dają szesnaście informacji). Oznacza to szesnaście możliwych kombinacji wartości binarnych sygnału wejściowego. Im większa wartość, tym ciaśniejszy kanał.
Poniżej znajduje się ilustracja. Jest to diagram konstelacji modulacji szesnaście myślnik ku a em:
Oś pionowa krzyżuje się z osią poziomą. Na czterech powstałych ze skrzyżowania osi polach znajdują się cztery granatowe koła w dwóch rzędach po dwa. Odległość od koła w rzędzie obok jest taka sama jak od koła niżej w tym samym rzędzie. Po skosie od każdego granatowego koła znajduje się mniejsze niebieskie kółko.
Można obliczyć przepustowość w kanale dosyłowym. Zakładamy że szerokość jednego kanału wynosi sześć megaherców i stosujmy modulację dwieście pięćdziesiąt sześć ku a em er be równa się be razy eta równa się sześć megaherców razy osiem bitów na sekundę na herce równa się czterdzieści osiem megabitów na sekundę.
W przypadku, gdy do dyspozycji mamy kilka wolnych kanałów np. pięć, możliwe jest zwiększenie prędkość do dwustu czterdziestu megabitów na sekundę. W tym przypadku dzięki pracy na kilku kanałach zwiększamy dodatkowo niezawodność sieci.
Poniżej znajduje się ilustracja. Jest to tabela.
W pierwszym wierszu znajdują się tytuły kolumn. Jest ich cztery. Są to: liczba bitów; modulacja; rozmiar kanału pięćdziesiąt sześć megaherców pojemność w megabitach na sekundę oraz przyrost w procentach.
Przy ośmiu bitach: dwieście pięćdziesiąt sześć, ku a em; trzysta siedemdziesiąt; brak.
Przy dziewięciu bitach; pięćset dwanaście, ku a em; czterysta dwadzieścia jeden; trzynaście przecinek osiem.
Przy dziesięciu bitach: tysiąc dwadzieścia cztery, ku a em; czterysta siedemdziesiąt dwa; jedenaście przecinek dziewięćdziesiąt osiem.
Przy jedenastu bitach: dwa tysiące czterdzieści osiem, ku a em; pięćset dwadzieścia trzy; dziesięć przecinek osiemdziesiąt trzy.
Przy dwunastu bitach; cztery tysiące dziewięćdziesiąt sześć, ku a em; pięćset siedemdziesiąt pięć; dziewięć przecinek siedemdziesiąt siedem.
Tabela zwiększania wydajności ku a em (angielskie Kłaternery Fejz szift kijing – kwadraturowa modulacja z kluczowaniem fazy) to jeden z podrodzajów cyfrowej modulacji Pe eS Ka. Modulacja Pe eS Ka polega na zmianie fazy fali nośnej. W przypadku modulacji ku pe es ka wielkość sygnału pozostaje bez zmian, a liczba zmian fazy wynosi cztery.
Cechy:
- wysoka odporność na szumy i zakłócenia, wymagana przepływność
– czterdzieści megabitów na sekundę
- szerokość pasma transpondera
– trzydzieści sześć mega herców
Zastosowanie: satelitarne telewizje cyfrowe.
Konstelacja:
- modulacja ku pe es ka zachodzi poprzez cztery wartości przesunięć. Każde przesunięcie mieści się w dwóch bitach: zero zero, zero jeden, jedenaście lub dziesięć.
Poniżej znajduje się ilustracja: Diagram konstelacji modulacji ku pe es ka. Na diagramie znajdują się dwie osie przecinające się pod kątem prostym. Przez środek przecięcia osi pionowej i osi poziomej biegną dwie ukośne linie przecinające cztery powstałe przez przecięcie oś pola na pół. Na końcach ukośnych linii znajdują się niebieskie koła. Połączone są obwodem okręgu. Koła mają numery: koło w lewym górnym rogu zero jeden, koło w prawym górnym rogu zero zero. Koło w lewym dolnym rogu jedenaście. Koło w prawym dolnym rogu ilustracji numer dziesięć.
BePe eS Ka (angielskie Bajnery fejz szift kijing) – binarna modulacja z kluczowaniem fazy) w tej modulacji zastosowane są dwa przesunięcia. Jest przeznaczona dla synchronizacji między nadajnikiem a odbiornikiem. Poniżej znajduje się ilustracja: Oś pionowa i pozioma przecinająca się pod kątem prostym. Na osi poziomej, na lewo od przecięcia osi, znajduje się zielone koło opisane jako zero. Na osi poziomej, na prawo od przecięcia osi, znajduje się zielone koło opisane jako jeden.
PORÓWNANIE MODULACJI
Poniżej znajduje się ilustracja zatytułowana: Porównanie teoretycznej wydajności widmowej poszczególnych modulacji. Jest to tabela. W pierwszym wierszu znajdują się tytuły dwóch kolumn. Są to: rodzaj modulacji oraz teoretyczna wydajność widmowa bity na herce na sekundę.
Pierwszy wiersz pod tytułem: be pe es ka; jeden.
Drugi wiersz: ku pe es ka; dwa.
Trzeci wiersz: osiem pe es ka; trzy.
Czwarty wiersz: szesnaście myślnik ku a em; cztery.
Piąty wiersz: trzydzieści dwa myślnik ku a em; pięć.
Szósty wiersz: sześćdziesiąt cztery myślnik ku a em; sześć.
Siódmy wiersz: dwieście pięćdziesiąt sześć myślnik ku a em; osiem.
Dobór współczynnika n modulacji na przykład en myślnik ku a em zależy od warunków transmisji. Dla niskich wartości na przykład cztery myślnik ku a em modulacja może być stosowana aż do granicy zasięgu stacji nadawczej, ale charakteryzuje się niską wartością prędkości transmisji. Modulacja sześćdziesiąt cztery ku a em lub dwieście pięćdziesiąt sześć myślnik ku a em to duża prędkość transmisji, jednak przy niewielkiej odległości od stacji nadawczej. Ten rodzaj przesyłania informacji znajduje również szerokie zastosowanie w sieciach bezprzewodowych.
Nad tekstem znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą.

16. Od punktu jedenastego biegnie w prawo linia do punktora z liczbą szesnaście.
Pod znacznikiem kryje się treść:
PODSTAWOWE PARAMETRY TRANSMISYJNE
Poniżej znajduje się ilustracja przedstawiająca przykładowy widok parametru poziomu sygnału na ekranie miernika. Są to dwa zielone prostokąty w czarnych ramkach. W pierwszym prostokącie, na górze, znajduje się napis: ce ha dwukropek e czterdzieści cztery, obok: sześćset pięćdziesiąt pięć kropka dwadzieścia pięć megaherców. W prawym rogu prostokąta znajduje się litera A. Poniżej widoczny jest długi prostokąt zorientowany poziomo, jest podzielony na kilka części. W nim znajduje się mniejszy czarny prostokąt biegnący od jego lewej ściany do nieco ponad połowy długości. Nad nim napis sześćdziesiąt osiem kropka zero decybelomikrowoltów, maksymalnie sześćdziesiąt osiem kropka jeden. Poniżej napis a en te zero fał oraz a te te e en. W drugim prostokącie, na górze, znajduje się napis: ce ha dwukropek e czterdzieści cztery, obok: sześćset pięćdziesiąt osiem kropka zero zero megaherców. W prawym rogu prostokąta znajduje się litera De. Poniżej widoczny jest długi prostokąt zorientowany poziomo, jest podzielony na kilka części. W nim znajduje się mniejszy czarny prostokąt biegnący od jego lewej ściany do pięciu szóstych jego długości. Nad nim napis siedemdziesiąt pięć kropka osiem decybelomikrowoltów, maksymalnie siedemdziesiąt pięć kropka dziewięć. Poniżej napis a en te zero fał oraz a te te e en.
Nad tekstem znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą.

17. Od znacznika z liczbą szesnaście biegnie w dół linia do prostokąta z treścią: Podstawowe parametry transmisyjne. Od prostokąta biegnie w lewo linia do treści: szybkość modulacyjna, obok tekstu znajduje się znacznik z liczbą siedemnaście. Pod znacznikiem kryje się treść:
SZYBKOŚĆ MODULACJI
Symbol stanowi prędkość przesyłania danych cyfrowych w postaci kodu transmisyjnego. Jeden symbol to dwa bity (bit [be] – jednostka informacji) es zero od t i es jeden od t, które są nazwane kodem binarnym. Symbol ma przypisywaną wartość, np. liczba bitów modulacji sygnału, jaką uzyskujemy poprzez dwa do n  wartości binarnych. Zatem dla modulacji em wartościowej, gdzie em jest większe lub równe 1, jeden symbol transmituje logarytm o podstawie dwa z em bitów. Przykład: Symbolom modulacji 4‑wartościowej przypisujemy pary bitów: zero zero, zero jeden, jeden zero, jeden jeden. Parametry: szybkość modulacji (eR) to inaczej szybkość transmisji symboli (em), która jest liczbą zdarzeń sygnału w określonym czasie (te). Jednostką miary wyrażającą szybkość modulacji jest bod [Bede]. Nad tekstem znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą.

18. Od prostokąta z tekstem: podstawowe parametry transmisyjne biegnie w prawo linia do napisu: szerokość pasma. Obok znajduje się znacznik z liczbą osiemnaście. Pod znacznikiem kryje się treść:
SZEROKOŚĆ PASMA
Częstotliwość sygnału:
- kanał dosyłowy: osiemdziesiąt siedem do osiemset sześćdziesiąt dwóch megaherców,
- kanał zwrotny: pięć do sześćdziesięciu pięciu megaherców.
Szerokość pasma jest to zakres pasma częstotliwości transmitowanego w medium (np. przesyłanego przez kabel światłowodowy). Szerokość pasma wyraża przepustowość, czyli szybkość transportu sygnału w medium przemieszczającego się na określoną odległość. Im szersze pasmo przenoszenia, tym większa ilość danych może być przesyłana w ciągu jednostki czasu.
Poniżej znajduje się ilustracja przedstawiająca przykładowe szerokości pasma dla różnych typów włókien. Jest to wykres. Na osi poziomej opisanej jako mega herce, zaznaczone są wielkości od jeden do dziesięć do potęgi szóstej. Na osi pionowej decybel na kilometr znajdują się wartości zero przecinek jeden; jeden; dziesięć oraz sto. Od wysokości czterech i pół na osi pionowej biegnie linia do wysokości czterystu na osi poziomej. Potem linia biegnie w górę i kończy się powyżej wartości sto na osi pionowej, przy około siedmiuset na osi poziomej. Linia opisana jest: światłowód skokowy wielomodowy. Od wysokości jeden na osi pionowej biegnie linia do wysokości czterech tysięcy na osi poziomej. Potem linia biegnie w górę i kończy się powyżej wartości sto na osi pionowej, przy około siedmiu tysiącach na osi poziomej. Linia opisana jest: światłowód gradientowy wielomodowy. Od wysokości zero przecinek osiem na osi pionowej biegnie linia do wysokości dwudziestu pięciu tysięcy na osi poziomej. Potem linia biegnie w górę i kończy się powyżej wartości sto na osi pionowej, przy około siedemdziesięciu tysiącach na osi poziomej. Linia opisana jest: światłowód jednomodowy.
Poniżej znajduje się ilustracja przedstawiająca podział pasma fałhaef w kanałach telewizji Defałbe myślnik te. Jest to tabela.
W pierwszym wierszu tabeli znajdują się tytuły trzech kolumn. Są to: kanał; przedział częstotliwości; częstotliwość środkowa kanału.
Dla kanału piątego: sto siedemdziesiąt cztery do sto osiemdziesiąt jeden megaherców; sto siedemdziesiąt siedem przecinek pięć megaherców.
Dla kanału szóstego: sto osiemdziesiąt jeden do sto osiemdziesiąt osiem megaherców; sto osiemdziesiąt cztery przecinek pięć megaherca.
Dla kanału siódmego: sto osiemdziesiąt osiem do sto dziewięćdziesiąt pięć megaherca; sto dziewięćdziesiąt jeden przecinek pięć megaherca.
Dla kanału ósmego sto dziewięćdziesiąt pięć do dwieście dwa megaherca; sto dziewięćdziesiąt osiem przecinek pięć megaherca.
Dla kanału dziewiątego dwieście dwa do dwieście dziewięć megaherców; dwieście pięć przecinek pięć megaherców.
Dla kanału dziesiątego dwieście dziewięć do dwieście szesnaście megaherców; dwieście dwanaście przecinek pięć megaherców.
Dla kanału jedenastego: dwieście szesnaście do dwieście dwadzieścia trzy megaherców; dwieście dziewiętnaście i pół megaherców.
Dla kanału dwunastego: dwieście dwadzieścia trzy do dwieście trzydzieści megaherców; dwieście dwadzieścia sześć i pół megaherca.
Poniżej znajduje się tabela zakresu częstotliwości w stosunku do długości fal ultrakrótkich: W pierwszym wierszu znajdują się tytuły kolumn. Są to: zakres częstotliwości oraz długość fal.
Przy sześciuset megahercach: pięćset trzydzieści milimetrów.
Przy dziewięciuset megahercach trzysta trzydzieści trzy milimetry.
Przy tysiąc dwustu megahercach dwieście pięćdziesiąt milimetrów.
Przy tysiącu pięćset megahercach dwieście milimetrów.
Przy tysiącu ośmiuset megahercach sto sześćdziesiąt siedem milimetrów.
Przy dwóch tysiącach sto megaherców sto czterdzieści trzy milimetry.
Przy dwóch tysiącach czterystu sto dwadzieścia pięć milimetrów.
Przy dwóch tysiącach siedmiuset megaherców sto jedenaście milimetrów.
Przy trzech tysiącach megaherców sto milimetrów.
Nad tekstem znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą.

19. Od prostokąta z tekstem: podstawowe parametry transmisyjne biegnie w prawo linia do ramki z napisem: szybkość transmisji binarnej. Obok napisu znajduje się znacznik z liczbą dziewiętnaście.
Pod znacznikiem kryje się treść:
SZYBKOŚĆ TRANSMISJI BINARNEJ
Szybkość transmisji binarnej lub szybkość przepływności binarnej to inaczej szybkość transmisji cyfrowej. Jej wielkość jest równa liczbie symboli sygnału binarnego przekazywanych przez kanał telekomunikacyjny w jednostce czasu (eR z indeksem dolnym be bitów na sekundę).
Parametry:
Parametry: Szybkość transmisji binarnej wynika z szybkości modulacji (eR) i jej wartości (I). Wartość modulacji stanowi liczba bitów przeniesiona w symbolu (em).
Nad tekstem znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą.

20. Od prostokąta z tekstem: podstawowe parametry transmisyjne biegnie w prawo linia do ramki z napisem: jakość sygnału. Obok napisu znajduje się znacznik z liczbą dwadzieścia.
Pod znacznikiem kryje się treść:
JAKOŚĆ SYGNAŁU
Stopa błędów binarnych Be E eR (angielskie Bit Error Rejt) jest to błąd (przekłamanie), który występuje w bicie – symbolu wskutek zakłócenia kanału transmisji. Zakłócenia oddziałują przede wszystkim na jakość sygnału, szybkość transmisji oraz użycie modulacji i powodują zniekształcenia, które trafiają do odbiornika. To od jakości sygnału zależy jakość obrazu u odbiorcy. Z błędem binarnym mamy przykładowo do czynienia, kiedy nadając jeden bit informacji o wartości “jeden” odbiorca otrzymuje jeden bit informacji o wartości “zero”. POMIAR JAKOŚCI OBRAZU
Pomiar Be E eR (angielskie Bit Eror Rejt – współczynnik ilości błędów) to pomiar jakości sygnału w dowolnym miejscu toru odbiorczego. Wartość sygnału jedna tysięczna zapisuje się jako jeden e minus trzy. Oznacza to, że na tysiąc odebranych bitów w jednym jest błąd binarny. Przed przesłaniem do odbiornika sygnał przechodzi proces kodowania nadmiernego. Nadmiarem są dodatkowe informacje, które pełnią funkcję naprawczą błędnych bitów. Nadmiarowe dane w stosunku do całego sygnału określa wartość. Wielkość wartości wpływa na przepustowość kanału transmisyjnego. Kiedy zakodowany nadmiarowo sygnał dociera do odbiornika, w pierwszej kolejności ulega dekodowaniu, czyli zakodowane informacje są odczytywane. Następnie sygnały przechodzą korekcję błędów z zastosowaniem algorytmu Witerbiego. Pomiary stopy błędów sygnału w dwóch różnych postaciach sygnału określają parametry Be E eR: - Pre Be E eR (pre Witerbi Be E eR) jest to pomiar sygnału po procesie dekodowania, ale przed korekcją. Według norm próg wartości Be E eR sygnału o dobrej jakości wynosi jeden E minus cztery, Post Be E eR jej pomiar wykonywany jest po korekcji witerbiego. Jej funkcja polega na ocenie terminowości jakości sygnału. Wartość pomiaru sygnału jest znacznie niższa od BER – wynosi jeden e minus dwanaście, - eMEeR to (modulejszon eror rejszio – współczynnik błędów modulacji) jednostką parametru eM E eR jest decybel. Pomiar błędów w modulacji jest wykonywany miernikiem sygnału ku a em.
APERTURA NUMERYCZNA eN A
Parametr światłowodu istotny w trakcie sprzęgania linii światłowodowej ze źródłem światła. Jest to kąt, pod jakim światłowód akceptuje wprowadzony sygnał optyczny i emituje go na końcu linii.
PRZYKŁADOWE PORÓWNANIE PARAMETRÓW SYGNAŁÓW eRTefał
Poniżej znajduje się tabla zatytułowana: Porównanie podstawowych parametrów dla programów eRTefał z modulacją ku A eM.
Przy telewizji analogowej naziemnej a em poziom decybelomikrowoltów wynosi pięćdziesiąt siedem do osiemdziesięciu; ce na en w decybelach powyżej czterdziestu trzech, be e er: brak.
Przy telewizji cyfrowej kablowej sześćdziesiąt cztery ku a em poziom decybelomikrowoltów wynosi czterdzieści pięć do siedemdziesięciu; ce na en w decybelach powyżej dwudziestu ośmiu; be e er: dziewięć razy dziesięć do potęgi minus trzy.
Przy telewizji analogowej satelitarnej ef em poziom decybelomikrowoltów wynosi czterdzieści cztery do siedemdziesiąt siedem; ce na en w decybelach powyżej piętnastu; be e er: brak.
Przy telewizji cyfrowej satelitarnej ef em poziom decybelomikrowoltów wynosi czterdzieści pięć do siedemdziesiąt; ce na en w decybelach powyżej jedenastu; be e er: dziewięć razy dziesięć do potęgi minus trzy.
Przy radiu ef em poziom decybelomikrowoltów wynosi czterdzieści do siedemdziesiąt; ce na en w decybelach powyżej trzydziestu ośmiu; be e er: brak.
Nad tekstem znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą.

21. Od znacznika z liczbą szesnaście biegnie w górę linia do punktora z liczbą dwadzieścia jeden. Od punktu odchodzi w prawo linia do prostokąta z napisem: Sygnały niepożądane. Pod znacznikiem dwadzieścia jeden kryje się treść: SYGNAŁY NIEPOŻĄDANE Sygnałami niepożądanymi są niekorzystne efekty, które wpływają na transmisję sygnału, w postaci zewnętrznych i wewnętrznych zjawisk fizycznych. Pod wpływem tych sygnałów część mocy sygnału transmitowanego jest rozpraszana, a sam sygnał może ulegać zniekształceniom.
Poniżej znajduje się ilustracja zatytułowana: Przykłady zdarzeń wpływających na jakość lub nieprawidłowość sygnału w światłowodzie. Ilustracja przedstawia schemat, jest to pomarańczowy pas ciągnący się od lewej strony schematu do prawej. Po lewej stronie przy jego początku znajduje się czerwona strzałka z napisem: wejście. Poniżej zielona strzałka z napisem: strata przy wejściu. Dalej na pasie widać kilka czarnych plamek, opisane się jako absorbcja (wchłonienie), dalej na pasku znajduje się gwiazdka z małym kołem w środku, opisana jest jako rozproszenie wsteczne. Dalej obramowanie paska zniekształca się, ten fragment opisany jest jako zanieczyszczenia oraz uszkodzona struktura włókna. Dalej od kształtu, odchodzi strzałka z napisem: makro i mikrozgięcia. Na dalszym etapie pasek zatacza półokrąg, następnie wraca na swój tor, tu jego ciągłość zostaje przerwana. Ten fragment opisany jest jako strata przy połączeniu. Dalej biegnie swoim torem aż urywa się. Do końca paska biegnie strzałka z napisem utrata połączenia. Od końca paska w prawo biegnie czerwona strzałka z napisem: wyjście. Poniżej znajduje się ilustracja zatytułowana: Straty w światłowodzie - tłumienie i straty wywołane mikrozgięciami. Schemat ukazuje poziomo zorientowany długi pasek zagięty przy prawym końcu do dołu. Przy jego górnym i dolnym boku oznaczona jest jeszcze jedna warstwa. Przez pasek biegnie od lewej strony niebieska strzałka od dolnej warty po w kosie do górnej. Na górnej nieco przed zagięciem w dół załamuje się i biegnie w dół do końca pasa. Przez pas biegnie także czerwona strzałka. Biegnie ona przez środek przy zagięciu dociera do górnej warstwy, przechodzi przez nią i załamuje się i biegnie po skosie do dołu. Czerwona strzałka opisana jest jako: załamanie światła poza światłowód.
Mikro‑zgięcie występuje, gdy rdzeń włókna odchyla się od osi i może być spowodowany wadami produkcyjnymi, mechanicznymi podczas procesu układania włókna oraz późniejszym wpływem środowiskowymi (temperatura, wilgotność, ciśnienie). Makro‑zgięcie odnosi się do dużego zgięcia światłowodu o promieniu większym niż dwa milimetry.
Poniżej znajduje się ilustracja zatytułowana: Skutki makro zgięć, „mikroce” odnosi się do idealnego włókna. Jest to wykres. Oś pionowa to strata w decybelach, oś pozioma długość fali w mikrometrach. Przez wykres biegną trzy linie. Czerwona czyli er równa się dwadzieścia milimetrów, na wysokości dwóch i pół na osi poziomej wznosi się przechodząc przez punkt cztery iks trzy igrek i biegnie do góry aż osiąga wartość pięć przecinek pięć na osi poziomej i dziesięć na osi pionowej. Zielona linia czyli er równa się dwadzieścia pięć milimetrów wznosi się na poziomie sześć na osi poziomej przechodzi przez punkty sześć przecinek siedem na osi poziomej i jeden na osi pionowej, przez punkt siedem przecinek dwa na osi poziomej i cztery na osi pionowej, następnie przez punkt osiem na osi poziomej i dziesięć na pionowej. Niebieska linia czyli mikrozgięcie jednostajnie wzrasta przechodząc przez punkty cztery przecinek cztery na osi poziomej oraz jeden na osi pionowej oraz osiem i cztery dziesiąte na osi poziomej i półtorej na osi pionowej.
RODZAJE SYGNAŁÓW NIEPOŻĄDANYCH
Tłumienie to zjawisko polegające na obniżaniu się poziomu mocy przesyłanego sygnału wzdłuż medium transmisyjnego. Moc sygnału jest pochłaniana przez materiał włókna, ulega rozproszeniu lub obniża się wskutek problemów występujących w strukturze okablowania. Stratę mocy wyrażają decybele lub współczynnik strat na jednostkę odległości wyrażony w decybelach na kilometr. Przesłuch jest każdym zjawiskiem zakłócającym mającym wpływ na wywołanie efektów niepożądanych w kanale sąsiadującym. Wielkość przesłuchu wyrażają decybele. Odbicie jest zjawiskiem występującym na styku dwóch punktów o różnych właściwościach rozpraszania światła lub inaczej o różnych współczynnikach załamania światła na danym materiale, z którego wykonane jest włókno. Wskutek zmiany współczynnika załamania światła część sygnału jest odbijana wstecznie, a część trafia do płaszcza światłowodu i ulatuje na zewnątrz medium. Efekt odbicia zauważalny jest w miejscu np. złącz optycznych, pęknięć włókna czy spawów włókien o różnych współczynnikach załamania danego materiału.
Poniżej znajduje się ilustracja zatytułowana: Przykładowa zależność tłumienności jednostkowej od długości fali światłowodu. Grafika jest wykresem. Oś pozioma to długość fal podana w nanometrach. Oś pionowa to tłumienia decybele na kilometry. Na wykresie znajdują się cztery słupki. Pierwszy ma tęczowy kolor, dorasta do wysokości trzy na osi pionowej, pod spodem napis: czterysta do siedmiuset światło widzialne. Kolejny jest różowy dorasta do wysokości dwa na osi pionowej, osiemset pięćdziesiąt na poziomej opisany jest: pierwsze okno transmisyjne. Kolejny słupek osiąga wartość pół na osi pionowej, tysiąc trzysta dziesięć na poziomej, opisany jest drugie okno transmisyjne. Ostatni słupek osiąga wartość zero przecinek trzy na osi pionowej, tysiąc pięćset pięćdziesiąt na poziomej podpisany jest trzecie okno transmisyjne. Przez wykres biegnie linia od góry schematu opada kolejno do wysokości każdego ze słupków, w niektórych miejscach nieznacznie się wybrzusza. Linia opisana jest straty całkowite światłowodu.
Poniżej znajduje się tabela zatytułowana: Tłumienność kabla światłowodowego oraz typowe obszary jego zastosowań. W pierwszym wierszu znajdują się tytuły kolumn. Są to: okna transmisyjne; długość fali w nanometrach; wymiary włókna rdzeń ukośnik płaszcz w mikrometrach; maksymalna pojemność transmisyjna be el w gigabitach na sekundę razy kilometry; mody transmisji; typowa tłumienność jednostkowa w decybelach na kilometr; maksymalna odległość między regeneracyjna el w kilometrach; typowe zastosowanie.
Pierwsze cztery wiersze pod wierszem tytułowym to parametry przy jednym oknie transmisyjnym.
Pierwszy: osiemset pięćdziesiąt nanometrów; sto ukośnik sto czterdzieści mikrometrów; dwie dziesiąte gigabita na sekundę razy kilometr; wielomodowe; siedem dziesiątych decybela na kilometr; zero przecinek cztery kilometra; medycyna, przemysł, wojsko.
Drugi: osiemset pięćdziesiąt nanometrów; osiemdziesiąt pięć ukośnik sto dwadzieścia pięć mikrometrów; dwie dziesiąte gigabita na sekundę razy kilometr; wielomodowe; siedem dziesiątych decybela na kilometr; zero przecinek sześć kilometra; medycyna, przemysł, wojsko oraz lokalne sieci.
Trzeci: osiemset pięćdziesiąt nanometrów; sześćdziesiąt dwa przecinek pięć ukośnik sto dwadzieścia pięć mikrometrów; jeden gigabit na sekundę razy kilometr; wielomodowe; siedem dziesiątych decybela na kilometr; zero przecinek osiem; medycyna, przemysł, wojsko oraz lokalne sieci.
Czwarty: osiemset pięćdziesiąt nanometrów; pięćdziesiąt ukośnik sto dwadzieścia pięć mikrometrów; jeden gigabit na sekundę razy kilometr; wielomodowe; siedem dziesiątych decybela na kilometr; cztery kilometry; medycyna, przemysł, wojsko, sieci lokalne oraz telekomunikacja sieci rozległych.
Kolejne dwa wiersze to parametry przy dwóch oknach transmisyjnych.
Pierwszy: tysiąc trzysta nanometrów; pięćdziesiąt ukośnik sto dwadzieścia pięć mikrometra; osiemdziesiąt gigabitów na sekundę razy kilometry; wielomodowy; cztery dziesiąte decybela na kilometr; dziesięć kilometrów; telekomunikacyjna, sieci rozległe oraz telewizyjna.
Drugi: tysiąc trzysta nanometrów; dziewięć ukośnik sto dwadzieścia pięć mikrometra; osiemdziesiąt gigabitów na sekundę razy kilometry; jednomodowy; cztery dziesiąte decybela na kilometr; pięćdziesiąt kilometrów; telekomunikacyjna, sieci rozległe oraz telewizyjna.
Ostatni wiersz to wartości dla trzech okien transmisyjnych. Tysiąc pięćset pięćdziesiąt nanometrów; dziewięć ukośnik sto dwadzieścia pięć mikrometra; dwieście gigabitów na sekundę razy kilometry; jednomodowy; dwie dziesiąte decybela na kilometr; do ponad stu kilometrów; telekomunikacyjna, sieci rozległe oraz telewizyjna. Pasmo kanału zwrotnego narażone jest na różnego rodzaju zakłócenia generowane przez źródła leżące w samej sieci i wnikające z zewnątrz. Dlatego niezbędne jest dokonanie pomiaru dostępności, czyli ocenienie jego zajętości przez sygnały zakłócające.
Poniżej znajduje się ilustracja przedstawiająca przykładowy rozkład zakłóceń w kanale zwrotnym. Po prawej stronie schematu znajduje się odbiornik A. Od niego prowadzi w górę linia do węzła optycznego. Od wysokości węzła optycznego biegnie w lewo pozioma linia przechodzi przez wzmacniacz, następnie przez cztery węzły optyczne. Potem przechodzi przez kaskadę wzmacniacza, źródła zakłóceń oddziałujące na najbliższy węzeł optyczny lub odbiornik kanału zwrotnego w stacji czołowej. Następnie skręca w dół, przechodzi przez węzeł optyczny. Od węzła prowadzi w lewo linia. Linia przechodząca przez węzeł biegnie dalej w dół, skręca w prawo. Przechodzi przez kaskadę wzmacniacza, źródła zakłóceń oddziałujące na najbliższy węzeł optyczny lub odbiornik kanału zwrotnego w stacji czołowej. Biegnie dalej w prawo, przechodzi przez cztery węzły optyczne, następnie przez kaskadę wzmacniacza, źródła zakłóceń oddziałujące na najbliższy węzeł optyczny lub odbiornik kanału zwrotnego w stacji czołowej. Z węzła optycznego, który połączony jest linią z odbiornikiem a biegnie w lewo linia. Jej odnogi skręcają do góry do czterech węzłów optycznych, wcześniej przechodząc przez kaskady wzmacniacza, źródła zakłóceń oddziałujące na najbliższy węzeł optyczny lub odbiornik kanału zwrotnego w stacji czołowej. Na dole schematu znajduje się odbiornik be, połączony jest on linią z węzłem optycznym. Od niego prowadzi linia do kaskady wzmacniacza, źródła zakłóceń oddziałujące na najbliższy węzeł optyczny lub odbiornik kanału zwrotnego w stacji czołowej połączoną linią z węzłem optycznym. Do każdego węzła optycznego położonego na dolnej linii poziomej prowadzi linia, wcześniej przechodząca przez kaskadę wzmacniacza, źródła zakłóceń oddziałujące na najbliższy węzeł optyczny lub odbiornik kanału zwrotnego w stacji czołowej połączoną linią z węzłem optycznym.
Pomiar ten dokonywany jest analizatorem widma. Przenikanie zakłóceń w paśmie dosyłowym (osiemdziesiąt siedem do ośmiuset sześćdziesięciu dwóch megaherców) jest zminimalizowane ze względu na kierunkowe charakterystyki urządzeń pasywnych. Znaczącym źródłem szumów w kanale dosyłowym są kaskady wzmacniaczy leżących pomiędzy punktem, gdzie dokonujemy pomiaru, a stacją czołową.
Poniżej znajduje się ilustracja przedstawiająca rozchodzenie się zakłóceń w kanale dosyłowym. Po prawej stronie schematu znajduje się odbiornik A. Od niego prowadzi w górę linia do węzła optycznego. Od wysokości węzła optycznego biegnie w lewo pozioma linia przechodzi przez wzmacniacz, następnie przez cztery węzły optyczne. Potem przechodzi przez kaskadę wzmacniacza, źródła zakłóceń oddziałujące odbiornik a. Następnie skręca w dół, przechodzi przez węzeł optyczny. Od węzła prowadzi w lewo linia. Linia przechodząca przez węzeł biegnie dalej w dół, skręca w prawo. Przechodzi przez kaskadę wzmacniacza, źródła zakłóceń oddziałujące na odbiornik be. Biegnie dalej w prawo, przechodzi przez cztery węzły optyczne, następnie przez wzmacniacz. Do każdego węzła optycznego położonego na dolnej linii poziomej prowadzi linia. Linia wychodząca z węzła połączonego z odbiornikiem be wcześniej przechodzi przez kaskadę wzmacniacza, źródła zakłóceń oddziałujące na odbiornik be. Pozostałe trzy linie połączone z węzłami optycznymi umieszczonymi na dolnej linii poziomej przechodzą wcześniej przez wzmacniacz.
O wiele większy poziom zakłóceń występuje w kanale zwrotnym. Dzieje się tak z powodu sumowania zakłóceń z poszczególnych części sieci. Szumy generowane są przez wzmacniacze i urządzenia aktywne podłączone do jednego węzła.
Poniżej znajduje się ilustracja ukazujące rozchodzenie się zakłóceń w kanale zwrotnym. Jest to wykres. Na osi poziomej zaznaczone są wielkości od pięciu do siedemdziesięciu pięciu megaherców częstotliwości. Oś pionowa określa poziom w decybelach. Od osi poziomej do góry biegną strzałki na różnych wysokościach względem osi poziome. Na wykresie znajduje się pięć słupków o podobnej wysokości. Pierwszy zajmuje obszar od dwudziestu jeden do dwudziestu pięciu na osi iks. Kolejny od dwudziestu dziewięciu do trzydziestu trzech. Następny od czterdziestu trzech do czterdziestu siedmiu na osi iks. Ostatni od pięćdziesięciu siedmiu i pół do sześćdziesięciu jeden na osi poziomej. Źródłami zakłóceń (czarne pionowe strzałki na powyższym wykresie) wszelkiego rodzaju są również urządzenia radio‑telewizyjne oraz komputery podłączone do sieci kablowej. Urządzenia te generują częstotliwości będące w zakresie pasma kanału zwrotnego. Poziom zakłóceń wprowadzany do sieci przez telewizor może sięgać pięćdziesiąt decybelomikrowoltów. W praktyce przed uruchomieniem kanału zwrotnego za pomocą filtrów górnoprzepustowych odseparowuje się części sieci, gdzie kanał zwrotny nie będzie wykorzystywany.
Nad tekstem znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą.

22. Od punktu z liczbą dwadzieścia jeden biegnie w górę linia do punktu dwadzieścia dwa. Pod punktem znajduje się treść:
POMIAR TŁUMIENIA ODCINKA ŚWIATŁOWODOWEGO
Pomiar tłumienia dla danej długości fali światłowodu umożliwia określenie podstawowego parametru dla systemu transmisyjnego. Rozróżniamy dwie ogólne metody pomiarów: - Metoda podstawowa (eRTe eM - angielskie Refrens test metod) - jest metodą referencyjną, w której parametry mierzone są zgodnie z definicją. Rezultaty są dokładne, odtwarzalne i odniesione do praktyki. - Metoda alternatywna (ATe eM - angielskie Alternatiw test metod) - metoda spójna z definicją, w której rezultaty są powtarzalne i zbliżone do tych otrzymanych metodą podstawową. PRZYKŁAD METODY REFERENCYJNEJ - METODA ODCIĘCIA
A w nawiasie lambda równa się dziesięć logarytm Pe z indeksem dolnym jeden w nawiasie lambda przez Pe z indeksem dolnym dwa w nawiasie lambda decybeli. Pe z indeksem dolnym dwa jest mocą na wyjściu badanego odcinka, Pe z indeksem dolnym jeden mocą na jego wejściu, którą mierzymy po ucięciu kabla. Pomiar przeprowadza się dla jednej długości fali.
Poniżej znajduje się ilustracja zatytułowana: Przykładowy schemat do pomiaru tłumienności metodą odcięcia. Jest to schemat. Przez schemat biegnie od lewej strony linia wychodząca z zasilania, przechodzi przez źródło światła, następnie kolejno przez: system wprowadzania światła, filtr modowy, striper modów płaszczowych, testowane włókno, striper modów płaszczowych, detektori wzmacniacz. Na końcu linii znajduje się miernik.
PRZYKŁAD METODY ALTERNATYWNEJ - METODA WTRĄCENIA
Światłowód umieszczany jest pomiędzy układem nadawczym i odbiorczym. Metoda służy do pomiarów instalowanych linii światłowodowych i mierzy straty mocy, po wstawieniu w linie mierzonego odcinka światłowodu. Poniżej znajduje się ilustracja zatytułowana: Wersja laboratoryjna układu do pomiaru tłumienności metodą strat wtrąconych. Jest to schemat. Przez schemat od lewej strony ciągnie się z prostokąta opisanego jako zasilanie, polaryzacja, modulacja linia przechodząca przez kolejno: źródło światła, system wprowadzania światła, filtr modowy, striper modowy, testowanie włókna, filtr modowy, striper modowy, detektor. Na końcu linii znajduje się układ pomiarowy.
WYNIKI ORAZ ICH INTERPRETACJE
Aby uniknąć błędu pomiaru, ważna jest znajomość mechanizmów propagacji światła w układach światłowodowych. Współczesne przyrządy pomagają w analizie i interpretacji, jednak same nie dostarczą końcowych informacji. Przy pomiarach należy brać pod uwagę zanieczyszczenia, ukruszenia i złuszczenia rdzenia oraz płaszcza światłowodu, a w przypadku złączy pasowanych koncentryczność i położenie włókna w feruli.
Poniżej znajduje się ilustracja zatytułowana: Powierzchnia czołowa złączki akceptowalna. Grafika przedstawia gładką, niezabrudzoną złączkę. Poniżej znajduje się ilustracja zatytułowana: Powierzchnia czołowa złączki nieakceptowalna. Grafika przedstawia zabrudzoną złączkę.
Nad tekstem znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą.

23. Od punktora z liczbą dwadzieścia dwa biegnie linia do prostokąta z napisem: tłumienie. Jest on połączony linią z ramką, w której znajduje się tekst: zasady bezpiecznej pracy oraz pomiarów. Pod znacznikiem kryje się tekst:
PODSTAWOWE ZASADY BEZPIECZNEJ PRACY ORAZ POMIARÓW TORÓW I ZŁĄCZY ŚWIATŁOWODOWYCH Bezwzględnie nie wolno w światłowód z podłączonym źródłem światła do drugiego końca. Zawsze zabezpieczać niepodłączone złączki. Unikać uderzeń i naprężeń. Wyczyścić złącze przy pomocy sprężonego powietrza lub specjalnego płynu. Nie dotykać powierzchni czołowych ferruli. Akceptowalne jest polerowanie złącz. Podczas pomiarów zwracać uwagę na stan każdego rodzaju złącza. Należy zwrócić uwagę na kompatybilność źródła światła użytego podczas pomiaru. Nie stosujemy laserów jednomodowych przy pomiarze włókien wielomodowych. Zwrócić uwagę na długość fali pomiarowej oraz odpowiednie zestrojenie źródła i detektora na tę samą długość.
Nad tekstem znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą.

24. Od prostokąta z napisem: tłumienie biegnie w prawo linia do ramki z napisem: pomiary. Koło ramki znajduje sie znacznik, a pod nim treść:
POMIARY JEDNOSTKI POMIAROWE
Tłumienie światłowodu definiowane jest jako strata energii w odniesieniu do jednostki długości. W pomiarach jednostka pomiarowa mocy światła to miliwat [małe em wielkie wu], w pomiarach tłumienności to decybel [dEBE]. Tłumienność światłowodu el w jednostce [dEBE] wynosi:
El w decybelach równa się dziesięć logarytm pe z indeksem dolnym wu e przez pe z indeksem dolnym wu igrek. Wartość tłumienności wyrażona w decybelach nie jest wartością absolutną, czyli bezwymiarową. Pomiar absolutny wyraża się w formie decybelometrów, która jest logarytmem stosunku mierzonej mocy do jednego miliwata mocy odniesienia – w stosunku do jednego megawata mocy wejściowej, według zależności: El w decybelometrach równa się dziesięć logarytm pe z indeksem dolnym wu e przez jeden miliwat.
Na przykład poziomowi: dziesięć miliwatów odpowiada dziesięć decybelometrów, jeden miliwat odpowiada zero decybelometrów, jedna dziesiąta miliwata odpowiada minus dziesięć decybelometrów.
Przykładowo sto miliwoltów przeliczona na jednostkę decybelometry wynosi: el decybelometrów równa się dziesięć razy logarytm sto miliwatów przez jeden miliwat równa się dziesięć razy logarytm z indeksem dolnym dziesięć w nawiasie sto równa się dziesięć razy dwa równa się dwadzieścia decybelometrów.
Poniżej znajduje się tabela zatytułowana: Szczegółowa konwersja jednostek mocy optycznej od jednego miliwata. tysiąc miliwatów to minus zero decybelometra
dziewięćset miliwatów to minus pół decybelometra
osiemset miliwatów to minus jeden decybelometra
siedemset miliwatów to minus półtora decybelometra
sześćset miliwatów to minus dwa przecinek dwa decybelometra
pięćset miliwatów to minus trzy decybelometra
czterysta miliwatów to minus cztery decybelometra
trzysta miliwatów to minus pięć przecinek dwa decybelometra
dwieście miliwatów to minus siedem decybelometra
sto miliwatów to minus dziesięć decybelometra
dziewięćdziesiąt miliwatów to minus dziesięć i pół decybelometra
osiemdziesiąt miliwatów to minus jedenaście decybelometra
siedemdziesiąt miliwatów to minus jedenaście i pół decybelometra
sześćdziesiąt miliwatów to minus dwanaście przecinek dwa decybelometra
pięćdziesiąt miliwatów to minus trzynaście decybelometra
czterdzieści miliwatów to minus czternaście decybelometra
trzydzieści miliwatów to minus piętnaście przecinek dwa decybelometra
dwadzieścia miliwatów to minus siedemnaście decybelometra
dziesięć miliwatów to minus dwadzieścia decybelometra
dziewięć miliwatów to minus dwadzieścia i pół decybelometra
osiem miliwatów to minus dwadzieścia jeden decybelometra
siedem miliwatów to minus dwadzieścia jeden i pół decybelometra
sześć miliwatów to minus dwadzieścia dwa przecinek dwa zero decybelometra
pięć miliwatów to minus dwadzieścia trzy decybelometra
cztery miliwaty to minus dwadzieścia cztery decybelometra
trzy miliwaty to minus dwadzieścia pięć przecinek
dwa decybelometra dwa miliwaty to minus dwadzieścia siedem decybelometra
jeden miliwat to minus trzydzieści decybelometra
dziewięć dziesiątych miliwata to minus trzysieści i pół decybelometra
osiem dziesiątych miliwata to minus trzysieści jeden decybelometra
siedem dziesiątych miliwata to minus trzysieści jeden i pół decybelometra
sześć dziesiątych miliwata to minus trzydzieści dwa i dwa decybelometra
pięć dziesiątych miliwata to minus trzydzieści trzy decybelometra
cztery dziesiąte miliwata to minus trzydzieści cztery decybelometra
trzy dziesiąte miliwata to minus trzydzieści pięć przecinek dwa decybelometra
dwie dziesiąte miliwata to minus trzydzieści siedem decybelometra
jedna dziesiąta miliwata to minus czterdzieści decybelometra
dziewięć setnych miliwata to minus czterdzieści i pół decybelometra
osiem setnych miliwata to minus czterdzieści jeden decybelometra
siedem setnych miliwata to minus czterdzieści jeden i pół decybelometra
sześć setnych miliwata to minus czterdzieści dwa przecinek dwa decybelometra
pięć setnych miliwata to minus czterdzieści trzy decybelometra
cztery setne miliwata to minus czterdzieści cztery decybelometra
trzy setne miliwata to minus czterdzieści pięć przecinek dwa decybelometra
dwie setne miliwata to minus czterdzieści siedem decybelometra
PRZYKŁADOWA TABELA POMIAROWA
Poniżej znajduje się ilustacja.
Wiersz pierwszy pomiarów: długość fali osiemset pięćdziesiąt, pomiar manualny, długość siedemset pięćdziesiąt .Wiersz drugi pomiarów: długość fali tysiąc trzysta, pomiar manualny, długość siedemset pięćdziesiąt.
Wiersz trzeci pomiarów: długość fali osiemset pięćdziesiąt, pomiar reflektometrem, długość siedemset pięćdziesiąt.
Wiersz czwarty pomiarów: długość fali tysiąc trzysta, pomiar reflektometrem, długość siedemset pięćdziesiąt. Kolejne kolumny w tabeli to moc transmisyjna Pe z indeksem dolnym de be em w decybelometrach; moc transmisyjna Pe z indeksem dolnym en wielkie wu w nanowatach oraz tłumienność światłowody przy danej mocy referencyjnej. Wiersze pod tymi tytułami są puste.
Nad tekstem znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą.

25. Od prostokąta z napisem: tłumienie biegnie w prawo linia do ramki z  napisem: badanie toru optycznego. Koło ramki znajduje się znacznik, a pod nim treść:
BADANIE TORU OPTYCZNEGO
Poniżej znajduje się ilustracja zatytułowana: Tor ze światłowodem jednomodowym i przykład jego opisu. Na grafice przestawiona jest linia, wychodząca z prostokąta opisanego: nadajnik. Linia przechodzi przez kwadrat opisany: złącze półtorej decybela A dwa, następnie przez złącze półtorej decybela opisanego A cztery kropka jeden. Następnie przechodzi przez spaw pół decybela, potem przez światłowód sto pięćdziesiąt metrów piętnaście setnych decybela na kilometr. Potem linia przechodzi przez prostokąt opisany spaw pół decybela, następnie przez złącze półtorej decybela opisane be cztery kropka jeden. Linia zakręca w dół i zawraca. Przechodzi przez złącze półtorej decybela a cztery kropka dwa, następnie przez spaw pół decybela, następnie przez światłowód. Następnie przez mały prostokąt oznaczający spaw. Potem przez kwa kwadraciki opisane be cztery kropka dwa. Następnie linia biegnie kawałek do dołu, po czym zawraca i biegnie poziomo w prawo. Przechodzi przez punkty a pięć kropka jeden, następnie przez spraw, światłowód i kolejny spaw. Przechodzi przez kwadraty opisane be pięć kropka jeden. Linia znów zawraca. Przechodzi przez spraw, światłowód sto pięćdziesiąt metrów. Linia przechodzi przez kolejny spaw, następnie przez złącza be pięć kropka dwa oraz a jedenaście i kończy się w odbiorniku.
Poniżej znajduje się ilustracja zatytułowana: Przykład zestawienia elementów charakterystyki bilansu mocy toru światłowodowego. Jest to wykres. Na osi poziomej wykresu zaznaczone są metry, na osi pionowej decybelometry. Czerwona linia biegnąca przez wykres startuje od współczynnika poniżej zera na osi poziomej minus dwa na osi pionowej. Z tego miejsca biegnie przerywana linia w prawo oznaczająca granice mocy doprowadzającej. Czerwona linia przechodzi przez punkt przecięcia wartości zero na osi poziomej i minus pięć na pionowej, pod spodem opis: dwa decybele. Od tego miejsca biegnie przerywana linia w prawo. Kolejny współczynnik, przez który przechodzi czerwona linia to sto pięćdziesiąt na osi poziomej i minus siedem na osi pionowej. Od tego miejsca biegnie przerywana linia w prawo. Odległość między tą przerywaną linią a linią nad nią opisana jest jako straty na światłowodzie odcinek a be. Czerwona linia biegnie przez punkt trzysta na osi poziomej i minus osiem na osi pionowej oraz punkt trzysta na osi poziomej i minus dziewięć na osi pionowej poniżej podpis cztery decybele. Od obydwóch współrzędnych biegnie w prawo po linii przerywanej. Odległość między liniami opisana jest straty na złączkach. Czerwona linia biegnie w dół względem osi pionowej. Ostatnia wartość, którą uzyskuje to czterysta pięćdziesiąt na osi poziomej i minus trzynaście i pół na osi pionowej.
Poniżej znajduje się ilustracja zatytułowana: Przykładowe zestawienie tłumienności całkowitej na przykładzie sieci eFTeTeHa. Jest to tabela. W tabeli przedstawione są wartości:
Dla włókna światłowodowego gie kropka sześć pięć siedem a jeden ilość dwanaście; tłumienność trzy dziesiąte decybeli, suma trzy przecinek sześć decybela.
Dla spawu światłowodowego ilość dziesięć; tłumienność jedna dziesiąta decybela; suma jeden decybel.
Dla splitera jeden dwukropek szesnaście ilość jeden; tłumienność trzynaście i pół decybela; suma trzynaście i pół decybela.
Dla splitera jeden dwukropek cztery: ilość jeden; tłumienność siedem przecinek jeden; suma siedem przecinek jeden decybela.
Dla szybkozłączki es ce ukośni a pe ce: ilość dwa; tłumienność zero przecinek trzydzieści pięć; suma siedem dziesiątych decybela.
Suma wszystkich wartości z kolumny suma to dwadzieścia pięć przecinek dziewięć.
Budżet mocy dwadzieścia osiem decybeli w nawiasie be plus: ilość dwadzieścia osiem; tłumienność zapas plus; suma dwa przecinek jeden decybela.
Poniżej znajduje się tabela zatytułowana: Przykładowe wartości tłumienia poszczególnych elementów toru w budżecie mocy optycznej.
Trzy wiersze przedstawiają wartości dla światłowodu wielomodowego gradientowego pięćdziesiąt na sto dwadzieścia pięć lub sześćdziesiąt dwa na sto dwadzieścia pięć mikrometrów:
- składnik toru: tłumienie światłowodu; tłumienność osiemset pięćdziesiąt nanometrów to trzy decybele na kilometr; tłumienność tysiąc trzysta nanometrów to siedemdziesiąt pięć setnych decybela na kilometr;
- składnik toru: połączenia rozłączne; tłumienność osiemset pięćdziesiąt nanometrów to jeden decybel; tłumienność tysiąc trzysta nanometrów to jeden decybel;
- składnik toru: połączenia stałe spawane; tłumienność osiemset pięćdziesiąt nanometrów to dwadzieścia pięć setnych decybela; tłumienność tysiąc trzysta nanometrów to to dwadzieścia pięć setnych decybela.
Trzy kolejne wiersze przedstawiają wartości dla światłowodu jednomodowego osiem na sto dwadzieścia pięć mikro metrów:
- składnik toru: tłumienie światłowodu; tłumienność osiemset pięćdziesiąt nanometrów to brak; tłumienność tysiąc trzysta nanometrów to pięć dziesiątych decybela na kilometr;
- składnik toru: połączenia rozłączne; tłumienność osiemset pięćdziesiąt nanometrów to brak; tłumienność tysiąc trzysta nanometrów to trzy dziesiąte decybela;
- składnik toru: połączenia stałe spawane; tłumienność osiemset pięćdziesiąt nanometrów to brak; tłumienność tysiąc trzysta nanometrów to piętnaście setnych decybela.
Nad tekstem znajduje się pasek odtwarzania z treścią tożsamą.