Scenariusz zajęcia z wychowania fizycznego

1. Cele zajęć

rozwijanie świadomości wyczucia własnego ciała, jego ciężaru; wyczucie i opanowanie przestrzeni; rozwijanie wyczucia płynności ruchu, przestrzeni i czasu; kształtowanie umiejętności współdziałania z partnerem;

2. Metoda i forma pracy

metoda R. Labana, C. Orffa, bezpośredniej celowości ruchu, zabawowa;

3. Środki dydaktyczne:

szarfa dla każdego dziecka, tamburyn dla prowadzącego;

4. Przebieg

CZĘŚĆ I – wstępna

1. czynności organizacyjno – porządkowe: zbiórka, powitanie, podanie zadań, pobranie szarf w dwóch kolorach;

2. zabawy rozgrzewająco – ożywiające:

   1. Berek – pozycja ochronna = kibelek (2 powt.)

   2. „Ogonki” – dzieci ustawiają się w rozsypce (2 zespoły – 2 kolory szarf), szarfy założone za spodenki. Na sygnał dzieci rozbiegają się po sali. Zadaniem ich jest zdobyć jak najwięcej szarf zespołu przeciwnego;

   3. „Bocian, samolot, powódź” (reagowanie na polecenia) – na hasło ‘bocian” dzieci stają na jednej nodze i rozkładają ręce; na hasło „samolot” kładą się płasko na brzuchu i rozkładają ręce; na hasło „powódź” dzieci wchodzą na ławeczkę.

   4. Zabawa orientacyjno – porządkowa „Rybacy na jezioro” – dwójka dzieci podaje sobie ręce tworząc sieć. Po jednej stronie sali stają pozostałe dzieci, na sygnał przebiegają one na drugą stronę sali, a rybacy starają się złowić ryby. Schwytane dzieci stają się rybami, podają ręce innym i powiększają sieć. Wygrywa dziecko, które najdłużej nie pozwoli się schwytać.

3. ćwiczenia kształtujące:

   5. siad klęczny, szarfa trzymana oburącz w dole – odsuń i przysuń szufladę;

   6. zataczanie szarfą kółek przed sobą, z boku, prawą i lewą ręką;

   7. szarfa na podłodze ułożona w kształcie kółeczka – przewlekanie przez szarfę od dołu, trzy razy pod rząd;

   8. szarfa jak wyżej - dowolne przeskoki przez szarfę;

   9. podrzuty i chwyty szarfy, na przemian prawą i lewą ręką;

CZĘŚĆ II – główna:

1. Świadomość własnego ciała:

   • ruchy lokomocyjne: bieg za pięścią, łokciem;

   • ruchy naśladujące: przedzieranie się w gąszczu, wąż, ryba;

   • zawody bokserskie i piłkarskie;

   • pisanie głową liter;

2. Wyczucie ciężaru własnego ciała:

   • wyważanie zaryglowanych drzwi

   • uderzanie kilofem, rąbanie drzewa;

   • ciągnięcie upartego zwierzęcia;

   • pchanie zepsutego samochodu;

3. Wyczucie, opanowanie przestrzeni:

   • wznoszenie się szybowca jak najwyżej, a następnie swobodne lądowanie;

   • sięganie jak najwyżej i jak najdalej górnymi kończynami – w chodzie, biegu i pełzaniu;

4. Wyczucie płynności ruchu, przestrzeni i czasu:

   • upatrujemy sobie jakiś punkt i idziemy do niego po linii krzywej;

   • naśladujemy lot motyla, który co pewien czas siada na kwiatku;

5. Kształtowanie umiejętności współdziałania z partnerem:

   • w parach „mycie lustra” – partner jest lustrzanym odbiciem i wykonuje te same czynności;

   • w dwójkach lub w większych grupach dzieci budują efektowną piramidę lub statuetkę wielofigurową, a potem ją rozbierają;

   • w parach demonstrowanie własnym ciałem wskazanych przez prowadzącego liter : K, M, I, P, B, R, A;

CZĘŚĆ III – końcowa:

1. ćwiczenia oddechowe – dzieci siadają w rzędzie, naprzeciw prowadzącego i silnie dmuchają, aby prowadzący się przewrócił ( N udaje, że się przewraca); ćwiczenie odwrotne – wciąganie powietrza, N podnosi się;

2. ćwiczenia rytmu i przeciw płaskostopiu – marsz na palcach i piętach w rytm tamburynu; pożegnanie, nagrodzenie brawami ćwiczących;

Można także wykorzystać w tej części ćwiczenia z metody Dennisona:

1. PUNKTY NA MYŚLENIE (dotlenienie organizmu) – Aby odnaleźć punkty na myślenie układamy kciuki palec wskazujący jednej ręki na kostkach obojczyka, a następnie zsuwamy palce około 1 cm w dół , w poszukiwane zagłębienie.

Następnie druga rękę kładziemy na pępku, podczas gdy pierwsza masuje około 30 sekund zagłębienia pomiędzy mostkiem a pierwszym żebrem. Następnie zmieniamy ręce i powtarzamy ćwiczenie, pamiętając, by podczas masowania wykonywać ruchy koliste, zawsze zgodne z ruchem wskazówek zegara.

2. RUCHY NAPRZEMIENNE ( prawa i lewa półkula mózgowa stymulowane są w tym samym momencie, sprzyja to aktywizowaniu całego mózgu) – jednoczesne odstawienie lewej nogi na palce i uniesienie w górę prawej ręki, za którą wznosimy oczy. Następnie zmieniamy strony, odwodząc w bok prawą nogę i unosząc lewą rękę. Ruchy naprzemienne należy wykonywać płynnie, w jak najwolniejszym tempie.

- Noga zgięta w kolanie, uniesiona do góry; ręka po tej samej stronie wzniesiona, przeciwległa ręka dotyka łokciem kolana. Zmiana stron. ( łokieć i kolano po tej samej stronie ciała łączy „sznureczek”. Uniesienie ręki „pociąga” do góry kolano.)

3. POZYCJA COOK’A ( odblokowanie emocji i umożliwienie kontaktu z płatami czołowymi mózgu, gromadzącymi zdobytą wiedzę) – ułożenie na plecach, skrzyżowanie nóg w kostkach, włożenie czterech palców dłoni (bez kciuka) pod pachy, język ułożony na podniebieniu ( na głosce n), oczy zamknięte i oddech przeponowy (brzuszek unosi się przy wdechu do góry). Skierować uwagę na to, co dzieje się w ich wnętrzu.

Sprawdzenie: rozkrzyżowanie nóg, otwarcie oczu i delikatne połączenie opuszków placów obu rąk. Powinno być czuć lekkie pulsowanie (tętno, „mrówki”).