Sięgaj, gdzie wzrok nie sięga...

REVovGA3jXsoz1

Ilustracja przedstawia dzieło Dircka Halsa pt. „Zespół kameralny w epoce baroku”. Trzech mężczyzn w strojach barokowych gra na instrumentach muzycznych. Wśród nich siedzi kobieta, która ma długą suknię z dużym, białym kołnierzem.

RyPueDK2h4WNy

Ilustracja przedstawia muzyków wykonujących sonatę triową w okresie baroku. Muzycy ubrani w barokowe stroje i grają na instrumentach. 1. Utwory kameralne komponowano teraz na ogół w formie trzy- lub czteroczęściowego cyklu, w którym pierwsze ogniwo stanowiła forma sonatowa, drugie – część powolna (zazwyczaj w formie ABA), następnie menuet i finał: rondo, wariacje, a wreszcie jeszcze jedna forma sonatowa. Czteroczęściowe bywały przede wszystkim kwartety smyczkowe (podobnie jak symfonie). Trzyczęściowe bywały zazwyczaj utwory na obsadę zróżnicowaną, a więc trio fortepianowe, trio lub kwintet z instrumentem dętym – budowane na podobieństwo koncertu solowego.

Ilustracja przedstawia muzyków wykonujących sonatę triową w okresie baroku. Muzycy ubrani w barokowe stroje i grają na instrumentach. 1. Utwory kameralne komponowano teraz na ogół w formie trzy- lub czteroczęściowego cyklu, w którym pierwsze ogniwo stanowiła forma sonatowa, drugie – część powolna (zazwyczaj w formie ABA), następnie menuet i finał: rondo, wariacje, a wreszcie jeszcze jedna forma sonatowa. Czteroczęściowe bywały przede wszystkim kwartety smyczkowe (podobnie jak symfonie). Trzyczęściowe bywały zazwyczaj utwory na obsadę zróżnicowaną, a więc trio fortepianowe, trio lub kwintet z instrumentem dętym – budowane na podobieństwo koncertu solowego.

1

1. Utwory kameralne komponowano teraz na ogół w formie trzy- lub czteroczęściowego cyklu, w którym pierwsze ogniwo stanowiła forma sonatowa, drugie – część powolna (zazwyczaj w formie ABA), następnie menuet i finał: rondo, wariacje, a wreszcie jeszcze jedna forma sonatowa. Czteroczęściowe bywały przede wszystkim kwartety smyczkowe (podobnie jak symfonie). Trzyczęściowe bywały zazwyczaj utwory na obsadę zróżnicowaną, a więc trio fortepianowe, trio lub kwintet z instrumentem dętym – budowane na podobieństwo koncertu solowego.

Dwie podstawowe formy kameralnej muzyki barokowej to sonata da camera [czytaj: da kamera], będąca zazwyczaj cyklem złożonym ze wstępu i dwóch, trzech lub czterech tańców, oraz sonata da chiesaSonata da chiesada chiesa czytaj: da kieza}– następstwo kilku części skontrastowanych pod względem metrum, tempa i faktury, na ogół ze znacznym udziałem ustępów [fugowanychFugaczytaj: da kieza}– następstwo kilku części skontrastowanych pod względem metrum, tempa i faktury, na ogół ze znacznym udziałem ustępów [fugowanych.

Utwory kameralne komponowano teraz na ogół w formie trzy- lub czteroczęściowego cyklu, w którym pierwsze ogniwo stanowiła forma sonatowaForma sonatowaforma sonatowa, drugie – część powolna (zazwyczaj w formie ABA), następnie menuetMenuetmenuet i finałFinałfinał: rondoRondorondo, wariacjeWariacjewariacje, a wreszcie jeszcze jedna forma sonatowa. Czteroczęściowe bywały przede wszystkim kwartety smyczkowe (podobnie jak symfonieSymfoniasymfonie). Trzyczęściowe bywały zazwyczaj utwory na obsadę zróżnicowaną, a więc trio fortepianowe, trio lub kwintet z instrumentem dętym – budowane na podobieństwo koncertu solowegoKoncert solowykoncertu solowego.

Sonata da camera [czytaj: da kamera], w swojej najbardziej reprezentacyjnej postaci, w twórczości Arcangella Corellego [czytaj: arkandżella korellego] (1653–1713) była układem dość płynnym z tego powodu, że obydwa rodzaje ówczesnej sonaty, a więc również sonata da chiesa [czytaj: da kieza], oddziaływały na siebie nawzajem. Ten obopólny wpływ przejawia się również u kompozytorów niemieckich, zwłaszcza u Georga Friedricha Händla [czytaj: georga fridrisia hendla].