Słowniczek: Arkusze kalkulacyjne

Jeden ze sposobów odwoływania się do komórek lub zakresów w arkuszu kalkulacyjnym. Adres bezwzględny to taki, który nie zmienia się podczas kopiowania formuły. Aby utworzyć adres bezwzględny, należy dodać znak dolara $ przed nazwą kolumny i numerem wiersza. Na przykład, $A$1 to adres bezwzględny komórki A1.

Jeden ze sposobów odwoływania się do komórek lub zakresów w arkuszu kalkulacyjnym. Adres mieszany to połączenie adresu bezwzględnego i względnego. Znak dolara $ stawia się przed nazwą kolumny lub numerem wiersza, ale nie przed obydwoma. Na przykład, $A1 to adres mieszany, który blokuje kolumnę A (nie zmienia się w trakcie kopiowania), ale nie wiersz. A$1 to adres mieszany, który blokuje wiersz 1 (nie zmienia się w trakcie kopiowania), ale nie kolumnę.

Jeden ze sposobów odwoływania się do komórek lub zakresów w arkuszu kalkulacyjnym. Adres względny to taki, który zmienia się podczas kopiowania formuły. Nie stawia się znaku dolara $ przed nazwą kolumny i numerem wiersza, jest więc też domyślnym adresowaniem pojawiającym się przy odwoływaniu się do komórek. Na przykład, A1 to adres względny komórki A1.

Program komputerowy, który pozwala na wprowadzanie, przetwarzanie i prezentowanie danych, głównie liczbowych, w postaci tabel i wykresów. Arkusz kalkulacyjny składa się z wielu komórek, które mają swoje adresy i mogą zawierać dane, formuły lub funkcje. Jego funkcjonalności ułatwiają wykonywanie obliczeń, symulacje, analizę i wizualizację danych.

Narzędzie, które pozwala na wyświetlanie tylko tych danych, które spełniają określone kryteria. Filtr może być używany do sortowania, wyszukiwania, analizowania i drukowania danych z tabeli lub zakresu. Działa poprzez ukrywanie lub pokazywanie wierszy w zależności od wartości komórek. Filtrować dane można według wielu warunków.

Technika stosowana w arkuszach kalkulacyjnych, która polega na automatycznym zmienianiu wyglądu komórek w zależności od ich wartości lub wartości innych komórek. Formatowanie warunkowe używa zdefiniowanych przez użytkownika reguł, na podstawie których komórki są odpowiednio formatowane.

Polecenie wpisywane w komórkę arkusza kalkulacyjnego, służące do wykonywania obliczeń. Wartość komórki oblicza się na podstawie danych, symboli matematycznych i funkcji. Formuła zaczyna się od znaku równości = i jest wpisywana w komórkę lub w pasek formuły.  Może mieć różną postać i złożoność w zależności od celu i rodzaju obliczeń oraz odwoływać się do innych komórek poprzez ich adresy lub zakresy.

Wbudowany w arkusz kalkulacyjny i udostępniony użytkownikowi podprogram posiadający określoną nazwę, która jest rozpoznawana przez program i pozwala na jej użycie w formule (np. SUMA (ang. SUM)). Nazwa funkcji jest częścią jej składni, czyli sposobu, w jaki jest wpisywana i interpretowana przez program. Funkcja wykonuje przypisaną do niej czynność na podstawie podanych danych (argumentów). Funkcje arkusza kalkulacyjnego można podzielić na różne kategorie, takie jak matematyczne, statystyczne, daty i czasu, finansowe, bazodanowe czy logiczne

Pionowy ciąg komórek w arkuszu kalkulacyjnym. Każda kolumna ma swoją nazwę i może zawierać dane, formuły lub funkcje. Kolumny można ukrywać, odkrywać, filtrować lub grupować według różnych kryteriów, a dane w nich umieszczone sortować.

Podstawowy element arkusza kalkulacyjnego, który ma swoje położenie określone przez nazwę kolumny i numer wiersza. Jest jednostką informacji, miejscem do wprowadzania i przetwarzania danych w arkuszu. Komórka może zawierać wartości liczbowe, tekstowe, formuły lub funkcje.

W arkuszu kalkulacyjnym operator arytmetyczny to znak (na przykład +, -, *, /, ^), który służy do wykonywania podstawowych operacji arytmetycznych na liczbach. Aby użyć operatora arytmetycznego w arkuszu kalkulacyjnym, należy wpisać formułę, która zaczyna się od znaku równości =. Operator potęgowania ^ ma najwyższy priorytet, następnie o niższym priorytecie jest równorzędnie mnożenie * i dzielenie /, a na samym końcu zostanie wykonane dodawanie lub odejmowanie. W przypadku operatorów o tym samym priorytecie działania wykonywane są od lewej do prawej strony. Nawiasy pozwalają zmienić kolejność wykonywania operacji i ułatwiają czytanie formuły. Przykładowo chcąc obliczyć wartość drugiej potęgi średniej arytmetycznej z liczb w komórkach A1, B1 i C1, wpisujemy formułę =((A1+B1+C1)/3)^2.

W arkuszu kalkulacyjnym operator logiczny to funkcja (na przykład ORAZ (ang. AND), LUB (ang. OR), NIE (ang. NOT)), która służy do budowania warunków logicznych. Aby użyć operatora logicznego, należy wpisać formułę, która zaczyna się od znaku równości =, a następnie podać warunki do obliczenia wartości wyrażenia, oddzielając je średnikiem ;. Przykładowo chcąc uzyskać informację (prawda lub fałsz), czy liczba w komórce D1 jest dodatnia i nieparzysta, wpisujemy formułę =ORAZ(D1>0;MOD(D1;2)<>0).

W arkuszu kalkulacyjnym pasek formuły wyświetla adres i zawartość aktywnej komórki oraz służy do wprowadzania i edytowania danych, formuł i funkcji w komórkach.

Nazywane również paskiem adresu, w arkuszu kalkulacyjnym pokazuje adres aktywnej komórki, czyli jej położenie w arkuszu określone przez nazwę kolumny i numer wiersza. Służy również do wprowadzania lub zmieniania nazw komórek lub zakresów.

Zbiór wartości, które są wprowadzane do arkusza kalkulacyjnego w określonym porządku lub wzorze, na przykład ciąg liczb, dat, nazw miesięcy, czy dni tygodnia. Seria danych ułatwia wypełnianie komórek arkusza kalkulacyjnego bez konieczności wpisywania każdej wartości osobno, wystarczy wpisać co najmniej dwie początkowe wartości, które określą wzór serii, a następnie przeciągnąć, aby automatycznie wypełnić kolejne komórki według wzoru.

Zbiór arkuszy kalkulacyjnych zapisanych w jednym pliku. Arkusze oznaczone są zakładkami i można w nich przechowywać niezależne od siebie rodzaje danych. Formuły i wykresy również mogą się odnosić do danych z wielu różnych arkuszy.

Sposób uporządkowania danych według jednego kryterium, takiego jak tekst, liczba, data, kolor lub inny atrybut komórki. Sortowanie proste pozwala na szybkie i łatwe porządkowanie danych w tabeli lub zakresie, na przykład w kolejności alfabetycznej, rosnącej lub malejącej.

Sposób uporządkowania danych według dwóch lub więcej kryteriów, które mogą być różne dla każdej kolumny lub wiersza. Można ustawić kolejność, kierunek i typ sortowania dla każdego poziomu. Sortowanie wielopoziomowe pozwala na uzyskanie bardziej szczegółowych i złożonych wyników sortowania niż sortowanie proste, które używa tylko jednego kryterium.

Uporządkowany zbiór danych w arkuszu kalkulacyjnym podzielony na wiersze i kolumny, tworzony na podstawie wybranego zakresu danych. Stworzenie tabeli na podstawie wskazanych danych ułatwia ich sortowanie, filtrowanie, wprowadzanie i analizę. Wykonanie tych operacji na podstawowej tabeli możliwe jest wyłącznie w obrębie tej jeden tabeli i nie pozwala wpływać na dane poza nią. Dane pokazywane są tylko tak, jak zostały wprowadzone do arkusza kalkulacyjnego, jednak formuły i wykresy, które odnoszą się do danych tabeli, są aktualizowane automatycznie.

Rodzaj informacji, którą można wprowadzić do komórek arkusza kalkulacyjnego. Każdy typ danych ma swoje własne właściwości i formatowanie, które wpływają na sposób wyświetlania, obliczania i sortowania danych. Najczęściej występujące rodzaje danych w arkuszach kalkulacyjnych to liczby (w tym również waluty, daty i godziny), tekst (dowolne ciągi znaków niepodlegające obliczeniom matematycznym), typy logiczne, puste komórki (mogą być pomijane lub traktowane jako zera) i błędy (spowodowane na przykład, niepoprawnym wpisaniem danych, dzieleniem przez zero, czy odwoływaniem się do nieistniejących komórek lub zakresu), a także formuły (mające wartość zależną od innych komórek lub funkcji).

Wyrażenie logiczne (np. =A1>A10, =A2=5, =A3="PRAWDA", =A4<DATA(2023;1;1)), które określa, czy dana komórka lub zakres komórek w arkuszu kalkulacyjnym spełnia postawione kryteria (np. czy wskazana komórka jest większa od innej komórki, bądź zawiera konkretny tekst). Definicja ta dotyczy zarówno warunków używanych w formułach jak i tych w  regułach formatowania warunkowego.

Poziomy ciąg komórek w arkuszu kalkulacyjnym. Każdy wiersz ma swój własny numer i może zawierać dane, formuły lub funkcje. Wiersz może być traktowany jako jednostka informacji lub jako część większej tabeli. Wiersze można ukrywać, odkrywać, sortować, filtrować lub grupować według różnych kryteriów.

Graficzna prezentacja danych, możemy wyróżnić różne typy wykresów np. liniowe, słupkowe, kołowe, czy punktowe. Wykres tworzy się na podstawie wybranego zakresu danych w arkuszu kalkulacyjnym, określając tytuł, osie, etykiety, legendę i inne elementy. Stworzenie wykresu pomaga zobrazować i porównać dane, zauważyć trendy i wzorce, a także wyciągać nieoczywiste wnioski. Jak każdy taki element, wykres można modyfikować, formatować i dostosowywać do własnych potrzeb, a jego wygląd aktualizowany jest na bieżąco ze zmianami w danych źródłowych.

Zbiór komórek w arkuszu kalkulacyjnym, który ma swój początek i koniec określony przez adresy komórek. Składa się z jednej lub więcej komórek, które przechowują powiązane ze sobą dane, formuły lub funkcje. Zakres zaznacza się poprzez kliknięcie i przeciągnięcie myszką lub wpisanie adresów komórek oddzielonych dwukropkiem. Na przykład, A1:B5 to zakres obejmujący komórki od A1 do B5.