Słowniczek: Grafika komputerowa
Mieszanie barw w modelu addytywnym następuje przez sumowanie wiązek światła widzialnego różnych długości. W kolorowych wyświetlaczach (monitory, telewizory) są to trzy przeciwstawne do siebie barwy - czerwony, zielony i niebieski. Czarny ekran to wyniki braku emisji światła, a biały kolor jest wynikiem złożenia świateł w tych kolorach z maksymalną jasnością.
Jest to korekta fotografii cyfrowej mająca na celu uzyskanie bardziej realistycznych kolorów. Przykładowo robiąc zdjęcie białemu obiektowi, może wydawać się on bardziej niebieski ze względu na oświetlenie, w jakim fotografia została wykonana. Tą niebieską poświatę można usunąć właśnie za pomocą balansu bieli.
Obraz cyfrowy wykorzystujący rastrowy sposób prezentacji komputerowej grafiki dwuwymiarowej, składający się z pikseli posiadających przypisane współrzędne i wartości określające ich kolor.
Jest to format plików graficznych przechowujący grafiki rastrowe. Pozwala zapisywać wszystkie piksele obrazu i ich rozmieszczenie w nieskompresowany sposób, osiągając tym doskonałą jakość końcową. Wadą jest spory rozmiar pliku graficznego. Oferuje również prostą kompresję bezstratną, jednak ze względu na przewagę formatu PNG w kwestii kompresowania plików, nie jest ona często stosowana.
Jest to obraz stworzony z wielu fotografii lub ich fragmentów.
Jest to format plików graficznych przechowujący grafiki rastrowe. Wykorzystuje on kompresję bezstratną. Umożliwia przechowywanie wielu obrazów w pojedynczym pliku, tworząc z nich animacje, jednak posiada jedynie 256 możliwych kolorów w jednym bloku do wyświetlenia. Dzięki ograniczonej palecie, pliki formatu GIF zajmują bardzo mało miejsca. Dodatkowo obsługują kanał alfa, ale wyłącznie w postaci pełnej przeźroczystości lub jej kompletnego braku.
Płynne przejście tonalne (równomierne przechodzenie z jednej barwy do drugiej) na określonym obszarze pomiędzy co najmniej dwoma kolorami.
Prezentacja obrazu w postaci prostokątnej siatki pikseli o odpowiednim kolorze na monitorze komputera, drukarce lub innym urządzeniu wyjściowym. Grafika rastrowa nie posiada informacji na temat logicznej budowy grafiki, czyli nie wyodrębnia danych o znajdujących się na niej obiektach. Zwiększając rozmiar obrazka rastrowego zmniejszy się jego ostrość.
Obraz w grafice wektorowej umieszczany jest w matematycznie zdefiniowanym układzie współrzędnych, odpowiednio dwu- lub trzywymiarowym. Grafika 2D (ang. Two‑Dimensional, dwuwymiarowa) opisywana jest za pomocą figur geometrycznych, linii oraz krzywych mających dwa wymiary: długość i szerokość. Grafika 3D (ang. Three‑Dimensional, trójwymiarowa) używa brył geometrycznych, takich jak np. stożki, sześciany, czy piramidy, które posiadają trzy wymiar: długość, szerokość i głębokość. Grafiki wektorowe można zamienić na rastrowe, wykonując proces zwany rasteryzacją. Zwiększając rozmiar grafiki wektorowej, jej ostrość nie ulegnie pogorszeniu.
Jasność jest to miara całkowitego światła postrzeganego na obrazie. Zwiększając jasność obrazu sprawiamy wizualne wrażenie, że jest on bardziej oświetlony niż powinien być. Natomiast zmniejszając jasność sprawiamy, że obraz wydaje się bardziej przyciemniony.
Jest to najpopularniejszy format plików graficznych przechowujący grafiki rastrowe. Wykorzystuje on kompresję stratną. Format JPEG nie umożliwia przechowywania informacji o przezroczystości obrazu. Istnieje nowsza wersja tego formatu - JPEG 2000, który oferuje dodatkowo m.in. kompresję bezstratną oraz zapewnia lepszą jakość obrazu przy mniejszym rozmiarze pliku.
Proces usuwania fragmentów obrazu (najczęściej brzegów) w celu skupienia uwagi obserwatora na pewnej części lub poprawienia kompozycji.
Czwarty, poza standardowymi RGB (ang. Red, Green, Blue), kanał definiujący przeźroczystość. Powstaje w procesie łączenia jednego obrazu z tłem w celu stworzenia częściowej lub pełnej przeźroczystości. Wartość zerowa kanału alfa oznacza pełną przeźroczystość, a maksymalna - jej kompletny brak. Nie każdy format zapisu plików graficznych obsługuje przeźroczystość.
Kompresja to zapis zbioru danych za pomocą mniejszej ilości bitów niż w oryginale. Celem jest zmniejszenie rozmiaru danych i wielkości plików, co pozwala przede wszystkim zaoszczędzić miejsce w pamięci masowej (komputerach osobistych, jak i serwerach). Mniejsza ilość danych oznacza szybszy przesył i większą przepustowość sieci, a także wydajniejszą archiwizację i tworzenie kopii zapasowych.
W kompresji bezstratnej żadna informacja nie jest usuwana, wszystkie dane są zachowane, jednak odpowiednie algorytmy minimalizują ilość bitów potrzebnych do zapisania pliku. Jakość skompresowanego pliku nie ulega pogorszeniu względem oryginału, możliwe jest także jego przywrócenie do pierwotnej postaci, dlatego kompresja bezstratna pozwala zmniejszyć rozmiar danych tylko w niewielkim stopniu. Stosowana jest głównie do kompresji danych tekstowych lub programów.
W kompresji stratnej zmniejszanie rozmiaru danych następuje poprzez nieodwracalne usuwanie informacji. Jakość skompresowanego pliku może ulec pogorszeniu względem oryginału, jednak algorytmy kompresji powinny odrzucić jak najmniej istotne dane dla ograniczonej percepcji wizualnej człowieka, dzięki czemu różnice te mogą być dla nas zupełnie niezauważalne. Usuwanie danych w kompresji stratnej zapewnia o wiele mniejszy rozmiar plików niż w przypadku metody bezstratnej. Używana głównie do kompresji plików multimedialnych (obrazy, wideo, dźwięki).
Kontrast to stosunek pomiędzy najjaśniejszymi i najciemniejszymi elementami wyświetlanego obrazu. Odpowiednio ustawiony kontrast sprawia, że obraz jest bardziej „żywy”.
Jest to algorytm przetwarzania obrazu, usuwa on zniekształcenia wprowadzone przez urządzenia, robi to przez redukcję nadmiarowego kontrastu obrazu wejściowego.
Linie używane do tworzenia grafiki wektorowej. Krzywa Béziera składa się z węzłów i łączących je segmentów. Segmenty są łukami o różnej krzywiźnie. W celu edycji krzywej należy zmienić krzywiznę segmentu i punkty kontrolne węzłów, które odpowiadają za jej rozmiar i kształt
Jest modelem barw opracowanym dla potrzeb wykonywania wydruków. Model oparty jest na kolorach dopełniających barwy w modelu RGB: turkusowym (Cyjan), purpurowym (ang. Magenta), żółtym (ang. Yellow) oraz na kolorze czarnym (ang. blacK). Farby CMYK przepuszczają światło, dlatego dowolne barwy uzyskuje się poprzez łączenie i nakładanie warstwami tych czterech kolorów na powierzchni wydruku. W wyniku zmieszania trzech kolorów (C, M i Y) powstaje kolor czarny. W praktyce uzyskuje się kolor ciemnobrunatny. Istnieje więc konieczność dodania koloru czarnego (K) w celu uzyskania głębokiej czerni.
Model opisu przestrzeni barw najbardziej odzwierciedlający sposób widzenia kolorów przez człowieka i dlatego jest bardzo często wykorzystywany przez popularne programy do edycji grafiki rastrowej. Barwy powstają poprzez dodanie czerni i bieli do podstawowej palety kolorów. Skrót HSV oznacza: H – Kolor/Odcień (ang. Hue), S – Nasycenie (ang. Saturation), V – Wartość (ang. Value). Ostatni parametr dotyczy jasności uzyskanej barwy. Inną równoważną nazwą dla tego samego modelu barw jest skrót HSB, co oznacza: H – Kolor/Odcień (ang. Hue), S – Nasycenie (ang. Saturation), B – Jasność (ang. Brightness).
Jest modelem barw stworzonym dla potrzeb obrazu wyświetlanego na ekranie monitora komputera, tabletu i smartfonu, każdym wyświetlaczu LCD oraz telewizora. Barwa tworzona jest w wyniku emisji światła przez wyświetlacz. Składa się z trzech podstawowych kolorów: czerwonego (ang. Red), zielonego (ang. Green) i niebieskiego (ang. Blue). Całą paletę barw uzyskuje się w wyniku zmieszania tych trzech składowych kolorów w różnym stopniu intensywności. Zmieszanie wszystkich trzech kolorów o maksymalnym nasyceniu powoduje powstanie koloru białego. Często do modelu RGB dołączany jest współczynnik oznaczający stopień przezroczystości. Prezentowany jest on za pomocą symbolu litery A (RGBA).
Inaczej zwana saturacją, jest to subiektywna intensywność barwy. Zmieniając nasycenie obrazu możemy uzyskać jaskrawsze lub bardziej przygaszone kolory. W modelu HSV jest jedną ze składowych.
Najmniejszy jednokolorowy element obrazu cyfrowego wyświetlanego na ekranach urządzeń cyfrowych.
Jest to format plików graficznych przechowujący grafiki rastrowe. Wykorzystuje on kompresję bezstratną. Został stworzony jako następca formatu GIF. Jego cechą charakterystyczną jest obsługa przeźroczystości tzw. kanał alfa (stopień przeźroczystości można regulować). PNG jest formatem bardzo uniwersalnym, pozwala na obsługę trybów o niskiej liczbie kolorów (od 2 do 256 oraz skalę szarości), ale obsługuje również tryb 48 bitowej palety kolorów RGB, w której obraz zapisywany jest w doskonałej jakości i bez zniekształceń właściwych dla formatów z kompresją stratną. Wielkość plików w formacie PNG jest zatem uzależniona od rozdzielczości pliku, zastosowanej głębi kolorów i wykorzystania kanału przeźroczystości.
Obraz wielotonalny (wielobarwny, o różnych kolorach i ich nasileniu) stworzony za pomocą wzorów jednotonalnych (każdy o jednej barwie). Nasilenie jednokolorowych drobnych kropek (punktów, czasami również linii) w niewielkich od siebie odległościach symuluje efekt oglądania jednego spójnego obrazu. Technika rastrowa opiera się na iluzji optycznej, gdy punkty rastrowe są wystarczająco małe, ludzkie oko interpretuje ich mnogość w jednym obszarze jako jeden ton (barwę).
Parametr obrazu określający liczbę pikseli (punktów) w pionie i poziomie. Termin rozdzielczości może być niejednoznaczny dla rożnych urządzeń ze względu na ich budowę i sposób działania, a także wyświetlania na konkretnych urządzeniach, dlatego dla ogólności mówimy, że „rozdzielczość wyświetlania” to maksymalna liczba pikseli w każdym wymiarze np. 1920 x 1080, czyli 1920 pikseli w szerokości i 1080 w wysokości. Im większa rozdzielczość, tym więcej szczegółów i ostrości ma obraz.
Rozdzielczość drukowanego obrazu oznacza liczbę drukowanych punktów przypadających na jednostkę długości obrazu. Długość jest liczona w calach. Jednostką rozdzielczości obrazu wydrukowanego jest dpi. Skrót dpi oznacza liczbę punktów przypadającą na 1 cal długości obrazu: d: dots (punkty), p: per (na), i: inch (cal). Rozdzielczość 1200 dpi oznacza, że na długości 1 cala (ok. 2,5 cm) obrazu znajduje się 1200 wydrukowanych punktów.
Rozdzielczość obrazu wyświetlanego na ekranie oznacza liczbę pikseli przypadających na jednostkę długości obrazu. Długość obrazu jest liczona w calach. Jednostką rozdzielczości obrazu wyświetlanego na ekranie jest ppi. Skrót ppi oznacza liczbę pikseli przypadającą na 1 cal długości obrazu: p: pixels (piksele), p: per (na), i: inch (cal).
Mieszanie barw w modelu subtraktywnym następuje poprzez odejmowanie promieniowań widzialnych różnych długości - najczęściej poprzez pochłanianie niektórych długości fal (barw) przez powierzchnię, od której odbija się światło białe. Efektem mieszania farb na danej powierzchni jest pochłonięcie przez mieszankę danych kolorów części światła białego, w efekcie czego do ludzkiego oka dociera odbity strumień światła dający konkretny kolor. Metoda stosowana jest m.in. w druku, na np. białym papierze nadrukowana farba w kolorach dopełniających (cyjan, purpura, żółty i czarny) tworzy filtr, a niepochłonięte długości fal świetlnych docierające do oka wywołują wrażenie określonej barwy.
Oparty na języku XML, uniwersalny format plików graficznych przechowujący grafiki wektorowe (statyczne i animowane).
Jest to format plików graficznych przechowujący grafiki rastrowe. Może stosować kompresję zarówno stratną, jak i bezstratną. Zapewnia bardzo wysoką jakość obrazu, wymaga jednak dużo miejsca na dysku. Z powodu wielkości plików nie nadaje się do zastosowań internetowych, jednak idealnie sprawdzi się do zapisywania grafik o dużej szczegółowości np. skanowanych obrazów, czy dokumentów.