Określ, na jaki wiek (wieki) przypadała każda z tych epok; skorzystaj z informacji zawartych w podręczniku do historii lub w innych źródłach.

Przypomnij sobie, na jaki czas przypadało panowanie każdej z tych dynastii; skorzystaj z informacji zawartych w podręczniku do historii lub w innych źródłach.

Określ, korzystając z właściwych źródeł, w jakich latach żyli i pracowali wymienieni astronomowie. Którzy z nich nie korzystali z lunet czy teleskopów podczas swoich obserwacji i badań?

Przypomnij sobie definicje rzutu pionowego i ukośnego i określ charakter ruchu kuli względem brzegu. Rozstrzygnij także, czy zasada względności, narzucając „jednakowe prawa mechaniki”, wymaga by tory ruchu kuli miały w obu układach odniesienia ten sam kształt.

Rozwiązania d) i e) są niedorzeczne: to, czy kula wpadła do armaty czy nie, nie może zależeć od układu odniesienia. Obserwator z brzegu widzi, że początkowa prędkość kuli ma, prócz składowej pionowej wynikającej z wystrzału, także składową poziomą wynikającą z ruchu okrętu względem brzegu. W tym układzie odniesienia, który jest układem inercjalnym, kula wykona więc rzut ukośny, co wyklucza odpowiedź b). Wykluczamy również odpowiedź c), gdyż inny kształt toru nie oznacza sprzeczności z zasadą względności: te same prawa mechaniki przewidują bowiem, że dla obserwatora na okręcie kula wykona rzut pionowy. Różnica w kształcie toru wynika z różnych warunków początkowych ruchu, a nie z różnych praw. Prawidłowy jest więc pogląd a).

Narysuj schemat, na którym umieścisz Słońce oraz orbity Wenus i Ziemi. Jaka cecha orbity Wenus powoduje, że planeta ta jest z Ziemi widoczna w kolejnych fazach?

Merkury, podobnie jak Wenus, jest planetą „wewnętrzną” – orbity okołosłoneczne obu tych planet mają mniejszy rozmiar, niż orbita Ziemi. Dlatego możemy widzieć te planety, gdy znajdują się – w przybliżeniu – „na tle Słońca”; odpowiada to nowiu. Możemy je też obserwować, gdy są – znów w przybliżeniu – „za Słońcem”; odpowiada to pełni. W położeniach pośrednich obserwujemy, że oświetlony jest mniejszy lub większy fragment tarczy planety. Planety zewnętrzne, których orbity leżą dalej od Słońca niż orbita Ziemi, widzimy zawsze „w pełni”. Sporządź odpowiedni schemat, by się o tym przekonać.

Oblicz przyspieszenie, z jakim staczała się kulka, korzystając z wyników pomiaru 2. Wyraź je w jednostkach właściwych dla opisu eksperymentu.

W ruchu jednostajnie zmiennym zależność drogi od czasu wyraża się związkiem $s=\frac{a{t}^2}{2}$. Pomiar 2. pozwala więc obliczyć przyspieszenie w tym ruchu: $a=2\frac{s_2}{t_2^2}=1,6\frac{\text{ł}}{{\text{u}}^2}$. Jest ono jednakowe dla wszystkich pomiarów. Zwróć uwagę, że taka właśnie jednostka przyspieszenia wynika z przyjętych jednostek drogi i czasu. W pomiarze 1. przebyta droga $s_1=\frac{a{t}_1^2}{2}=3,21\text{ł}$. Z kolei w pomiarze 3. czas $t_3=\sqrt{\frac{2s}{a}}=5\text{u}$.

Wykorzystaj podane tętno Galileusza, by wyrazić jednostkę 1 u w sekundach.

W ciągu jednej minuty, czyli 60 sekund, serce Galileusza wykonuje 75 uderzeń. Wynika z tego, że jedno uderzenie trwa 0,8 s. Oznacza to, że czas 1 u = 0,8 s. Tak więc przyspieszenie $1,6\frac{\text{ł}}{{\text{u}}^2}=1,6\cdot \frac{0,32\text{m}}{{(0,8\text{s})}^2}=0,8\frac{\text{m}}{{\text{s}}^2}$.

By wyznaczyć prędkość światła wystarczy zmierzyć czas t, w jakim przebywa ono znaną drogę s.

Galileusz przygotował przyrząd do pomiaru czasu. Mógł to być opisany w audiobooku zegar wodny, mógł to być palec położony na nadgarstku w celu wyczucia tętna. Na znak rozpoczęcia pomiaru, dany przez Galileusza, pierwszy asystent odsłonił swoją latarnię. Drugi asystent, wcześniej odpowiednio poinstruowany, na widok błysku pierwszej latarni natychmiast odsłonił swoją. Galileusz, gdy tylko zobaczył światło drugiej latarni, zatrzymał pomiar czasu. Dzięki temu, że wcześniej zmierzył był odległość d $$pomiędzy wzgórzami, Galileusz mógł wyznaczyć prędkość światła $c=\frac{s}{t}=\frac{2d}{t}$.