Sprawdź się
Wyjaśnij, kim byli zdobywcy Italii i dlaczego Rzymianie widzieli w nich heretyckich okupantów.
O powstaniu jednego z barbarzyńskich państwTheoderik [pol. Teodoryk], mimo wielkiej przewagi i posiłków Wizygotów, zdobył Italię dopiero po czterech latach walk (489‑493, panował do 526). (…) Pokój, ostentacyjny szacunek dla senatu i Kościoła katolickiego, odbudowa zabytków Miasta i rozdawnictwo dla jego mieszkańców, postępująca romanizacja kulturalna rodziny królewskiej, nie wzbudziły jednak lojalności kilkadziesiąt razy liczniejszej ludnością rzymskiej, dla której (…) pozostali barbarzyńcami, heretyckimi okupantami.
Źródło: O powstaniu jednego z barbarzyńskich państw, [w:] A. Ziółkowski, Historia powszechna. Starożytność, Warszawa 2009, s. 931.
Imię germańskiego wodza, pokonanego w wojnie lat 489-93, to .............. .
Podaj nazwę przedstawionej w źródle formy renty feudalnej.
Forma renty przedstawiona na ilustracji to ........................ .
Wskaż prawdziwe stwierdzenia.
- Przedstawiony rodzaj renty feudalnej był typowy dla gospodarki towarowo-pieniężnej.
- Miniatura, znajdująca się w ćwiczeniu 2, przedstawia formę pracy zależnej.
- W każdym państwie patrymonialnym wszyscy chłopi byli przywiązani do ziemi.
Wyjaśnij, odwołując się do informacji z tekstu źródłowego, w jaki sposób łodzie drakkary ułatwiały Wikingom działania zbrojne na lądzie.
Roczniki fuldajskie o najazdach NormanówR. 845: Normanowie, pustosząc królestwo Karola dotarli na łodziach po Sekwanie aż do Paryża; otrzymawszy zarówno od niego, jak i tamtejszych mieszkańców wielki okup, wycofali się bez walki. Natomiast we Fryzji stoczyli trzy bitwy: w pierwszej zostali wprawdzie pokonani, w dwóch następnych jednak, odniósłszy zwycięstwo, wymordowali wielką ilość ludzi. Po zniszczeniu ponadto w Saksonii grodu, który zwie się Hamburgiem, wycofali się bezkarnie.
Źródło: Roczniki fuldajskie o najazdach Normanów, [w:] H. Manikowska, J. Tazbirowa, Historia 1. Średniowiecze, Warszawa 2000, s. 28.
Do ataku na Paryż, o jakim mówi powyższe źródło., doszło przed
- podziałem państwa Karolingów pomiędzy Karola Łysego, Lotara i Ludwika Niemieckiego
- klęską Arabów pod Poitiers
- abdykacją Karola Grubego
- wzniesieniem kaplicy pałacowej w Akwizgranie
Wyjaśnij wpływ warunków naturalnych na koczowniczy tryb życia plemion arabskich.
Wyjaśnij znaczenie ceremonii przedstawionej na obrazie.
Rozstrzygnij, czy postać, której grobowiec widoczny jest na fotografii, była uczestnikiem wydarzenia zaprezentowanego na rycinie.
Uzasadnienie:
Rozstrzygnij, czy reforma Karola Wielkiego była negacją zasady: „wasal mojego wasala nie jest moim wasalem”.
Reformy Karola WielkiegoJedni więc komendowali się okolicznym możnym i pod pozorem służenia im pozostawali w domu; inni wchodzili w zależność od Kościoła w nadziei, że to ich osłoni przed uciskiem urzędników królewskich. Byli nawet tacy, którzy wykorzystując fakt niepociągania do służby wojskowej niewolników, wyrzekli się wolności osobistej. Praktyki te, a zwłaszcza komendacje, były tak powszechne, że zaczęły się odbijać ujemnie na zdolnościach mobilizacyjnych wielu hrabstw. Aby zaradzić płynącemu stąd niebezpieczeństwu, Karol uczynił seniorów odpowiedzialnymi za służbę wojskową wasali. Równocześnie jednak przyznał pierwszym prawo dowodzenia oddziałami własnych wasali i usankcjonował umowę komendacyjną jako podstawę drugiej, równoległej do państwowej, sieci administracyjnej. Ten krok przekształcił komendację z instytucji prywatno‑prawnej w publiczno‑prawną i uczynił z niej jedną z podstaw ustroju państwa karolińskiego.
Źródło: Reformy Karola Wielkiego, [w:] T. Manteuffel, Historia powszechna. Średniowiecze, Warszawa 1998, s. 93.
Uzasadnienie:
Rozstrzygnij, czy mapa przedstawia ekspansję ludu opisanego w tekście. Odpowiedź uzasadnij.
Ekspansja Awarów według relacji bizantyńskiego kronikarza Teofilakta SymokattyKagan przeprowadził i drugie przedsięwzięcie i podporządkował sobie wszystkich Ogur. Jest to jedno z najsilniejszych plemion zarówno ze względu na wielką liczebność jak i wyszkolenie w rzemiośle wojennym. Żyją oni na wschodzie, gdzie przepływa rzeka Til, którą Turcy zwą Czarną. Najdawniejsi wodzowie tego plemienia nazywani byli „War” i „Hunni”. Za panowania cesarza Justyniana z owych „War” i „Hunni” niewielka grupa młodzieży tego ludu wpadła do Europy. Ci nazwawszy się Awarami, uczcili swego wodza nazwaniem „Qagan” (…) Barselci, Onogurzy, Sabirowie i oprócz nich inne plemiona huńskie, ujrzawszy, że część War i Hunni uciekła w kierunku ich siedzib, przejęci zostali strachem – przypuszczali, że pośród przybyszów są Awarzy. Dlatego uczcili tych uciekinierów wspaniałymi darami, wierząc, że kupili sobie w ten sposób bezpieczeństwo. Kiedy War i Hunni ujrzeli korzystny początek ucieczki, wykorzystali pomyłkę poselstwa i sami zaczęli nazywać się Awarami. Pośród plemion scytyjskich bowiem plemię Awarów jest najbitniejsze.
Źródło: Ekspansja Awarów według relacji bizantyńskiego kronikarza Teofilakta Symokatty, [w:] E. Dąbrowska, W. Szymański, Awarzy. Węgrzy, Wrocław 1979, s. 25–26.
Uzasadnienie: