Bartolomé de Las Casas Krótka relacja o wyniszczeniu Indian

Innym razem dominikanie, zakonnicy naszego zakonu, postanowiwszy iść głosić kazania i nawracać ludy, które pozbawione były ratunku i światła nauki chrześcijańskiej potrzebnej do zbawienia dusz, jak to i dziś jest w Indiach, wysłali zakonnika biegłego w teologii i odznaczającego się wielkimi cnotami i świętością wraz z braciszkiem zakonnym jako towarzyszem, aby poznał tę ziemię, nawiązał stosunki z ludnością i wyszukał odpowiednie miejsca na budowę klasztorów. Indianie przyjęli przybyłych zakonników jak aniołów z nieba i słuchali z prawdziwym uczuciem, uwagą i radością słów, które tamci im na razie mogli dać do zrozumienia raczej przy pomocy znaków niż mowy, bo nie znali języka. Zdarzyło się raz, że po odejściu okrętu, który przywiózł zakonników, przybył tam inny, a przybyli na nim Hiszpanie, według swego piekielnego zwyczaju, uprowadzili w sposób podstępny i bez wiedzy zakonników pana owej ziemi, który się nazywał Donalonso – imię to nadali mu zakonnicy czy też inni Hiszpanie. […] Proszą więc Donalonsa, żeby wsiadł na okręt wraz ze swą żoną i innymi osobami, zwodząc go, że chcą dla niego wydać ucztę. Wsiadło więc na okręt siedemnaście osób, między innymi władca wyspy wraz z żoną ufając, że skoro Indianie mają na swej ziemi zakonników, nie mogą doznać od Hiszpanów żadnej krzywdy. Gdyby nie to, nie mieliby do nich zaufania. Skoro Indianie wsiedli na okręt, zdrajcy rozwijając żagle, jadą na wyspę Hispaniolę i tam sprzedają ich jako niewolników.

Casas Źródło: Bartolomé de Las Casas, Krótka relacja o wyniszczeniu Indian, tłum. K. Niklewiczówna, Poznań 1988, s. 109–110.