Sprawdź się
Alternatywny splicing umożliwia: Możliwe odpowiedzi: 1. zablokowanie translacji., 2. powstanie różnych transkryptów ostatecznych., 3. powstanie różnych izoform białka., 4. zwiększenie liczby białek produkowanych przez komórkę.
Fibronektyna jest glikoproteiną o zdolności do zmiany struktury przestrzennej w zależności od środowiska i potrzeb organizmu. Fibronektyna występuje w dwóch izoformach: rozpuszczalnej – osoczowej (pFN), która jest syntetyzowana w hepatocytach, oraz nierozpuszczalnej, włóknistej cFN, która jest syntetyzowana lokalnie przez różne typy komórek oraz w macierzy pozakomórkowej, głównie w tkance łącznej. Występując we krwi, cFN bierze udział wraz z fibryną w procesie odbudowania zniszczonej tkanki.
Gen fibronektyny był jednym z pierwszych genów, u których opisano mechanizm alternatywnego splicingu. Na schemacie przedstawiono powstawanie transkryptów ostatecznych różnych form fibronektyny. Prostokąty symbolizują różne eksony genu fibronektyny.
„Alternatywny splicing, zwany także alternatywnym składaniem, to zjawisko zachodzące po zakończeniu transkrypcji, czyli »przepisania« informacji genetycznej zapisanej w DNA do formy RNA. Ten ostatni funkcjonuje jako »tymczasowa kopia«, wykorzystywana przez komórkę jako instrukcja niezbędna np. do wytworzenia cząsteczki białka. O alternatywnym składaniu mówimy wtedy, gdy RNA wytworzone na matrycy określonego genu jest »przycinane« z udziałem enzymów na kilka możliwych sposobów. Można w ten sposób uzyskać kilka różnych produktów (np. białek) na podstawie informacji zakodowanych w pojedynczym genie”.
Indeks górny Źródło: Wojciech Grzeszkowiak, Tak się składa, że to RNA!, [on‑line] [dostęp 10.12.2020], KopalniaWiedzy.pl. Indeks górny koniecŹródło: Wojciech Grzeszkowiak, Tak się składa, że to RNA!, [on‑line] [dostęp 10.12.2020], KopalniaWiedzy.pl.