Sprawdź się
Na wykresie przedstawiono krzywą wzrostu liczebności hipotetycznej populacji.
Nieświszczuk to rodzaj ssaka z podrodziny afrowiórek w rodzinie wiewiórkowatych, zwany pieskiem preriowym. Zwierzęta te są roślinożerne – odżywiają się przede wszystkim trawami, liśćmi, korzeniami i nasionami. Występują w Ameryce Północnej i Środkowej, w Stanach Zjednoczonych głównie na zachód od rzeki Missisipi. Nieświszczuki zostały wytępione w pewnych rejonach Wielkich Równin, ponieważ farmerzy uważali je za szkodniki. Szacuje się, że w porównaniu z rokiem 1800 do końca lat 90. XX wieku w USA przetrwało 5% populacji. Nieświszczuki są niewielkimi gryzoniami kopiącymi obszerne nory, które tworzą sieć płytkich tuneli i komór. Sieć zamieszkiwana przez jedną kolonię zajmuje zwykle ok. 100 ha powierzchni, a największa odkryta kolonia obejmowała obszar 65 tys. kmIndeks górny 22 i mieszkało w niej 400 mln osobników.
Naukowcy przez pięć lat badali, jak opieka nad potomstwem wpływa na przeżywalność rodziców u pustułki europejskiej. Badacze przekładali pisklęta między gniazdami, aby przygotować lęgi: zredukowane (od 3 do 4 piskląt), prawidłowe (od 5 do 6 piskląt) i powiększone (od 7 do 8 piskląt). Następnie badali odsetek rodziców (samców i samic), którzy przeżyli następną zimę.
Indeks górny Źródło: Reece J.B. i in., Biologia Campbella, tłum. K. Strobawa i in., Dom Wydawniczy REBIS, Poznań 2019, s. 1196. Indeks górny koniecŹródło: Reece J.B. i in., Biologia Campbella, tłum. K. Strobawa i in., Dom Wydawniczy REBIS, Poznań 2019, s. 1196.