Potem wszedł do Jerycha i przechodził przez miasto. A pewien człowiek, imieniem Zacheusz, który był zwierzchnikiem celników Indeks górny [1]^[1] i był bardzo bogaty, chciał koniecznie zobaczyć Jezusa, któż to jest, ale sam nie mógł z powodu tłumu, gdyż był niskiego wzrostu.
Indeks górny [1]^[1]Indeks dolny w oryginale teleonai od telos – podatek, cło. Indeks dolny koniec_{w oryginale teleonai od telos – podatek, cło.}

A Źródło: Łk 19, 1-3, według Biblii Tysiąclecia.

Nigdy nie zakwaterowałem dowódców garnizonu w miastach waszych sprzymierzeńców, by zagarnąć dobra ich i ich rodzin. Nigdy nie rozdzieliłem zdobyczy ani niczego, co by pochodziło od wroga, ani łupów pomiędzy moich przyjaciół, tak by pozbawić tego tych, którzy zdobyli to jako nagrodę. Nigdy nie wydałem pozwolenia na rekwizycję do woli, tak by moi przyjaciele mogli się wzbogacić, wykorzystując podobne uprawnienie. Nigdy nie rozdzieliłem pieniędzy na zakup wina dla żołnierzy wśród moich towarzyszy i przyjaciół, ani nie uczyniłem ich bogatymi na koszt publiczny.

B Źródło: Oratorum Romanorum fragmenta 8, XLIV 173. Cytat za: Michael Crawford, Rzym w okresie republiki, tłum. J. Rohoziński, Warszawa 2004, s. 84.

U Kartagińczyków jawnie uprawia się przekupstwo, aby otrzymać urząd państwowy, natomiast u Rzymian grozi za to kara śmierci.

C Źródło: Polibiusz, Dzieje, ks. VI, rozdz. 56, tłum. S. Hammer.

W obecnych czasach [w przeciwieństwie do dawnych] natomiast nie śmiałbym powiedzieć tego o wszystkich. Jednakże nie bałbym się twierdzić w odniesieniu do wielu ludzi w Rzymie, że potrafią zachować pod tym względem uczciwość.

D Źródło: Polibiusz, Dzieje, ks. XVIII, rozdz. 35, tłum. S. Hammer.

Kartagińczycy uważali, że Iberia należy już do nich bezspornie. Z bezwzględną więc butą zaczęli traktować tamtejszych mieszkańców. Oczywiście zamiast przyjaciół i sprzymierzeńców narobili sobie z tych poddanych wrogów. I słusznie doczekali się tego. Uważali bowiem, że inaczej należy zdobywać panowanie, a inaczej je utrzymywać.

E Źródło: Polibiusz, Dzieje, ks. X, rozdz. 36, tłum. S. Hammer.

Polibiusz, rozważając fakt porzucenia Kartaginy przez jej hiszpańskich sprzymierzeńców, prawdopodobnie sformułował pouczenie dla Rzymu.

F Źródło: Michael Crawford, Rzym w okresie republiki, tłum. J. Rohoziński, Warszawa 2004, s. 86.

Lex Calpurnia de reptundis [prawo Kalpurniusza o zdzierstwach] ustanawiała stały trybunał (quaestio perpetua) do sądzenia namiestników oskarżanych o przestępstwa popełniane w prowincjach […]. Przyjęta procedura […] mogła tylko zasądzić zwrot [zagrabionych przez namiestnika] dóbr, a w trybunale zasiadali senatorzy, którzy sprawowali już namiestnictwa lub spodziewali się je sprawować.

G Źródło: Adam Ziółkowski, Historia powszechna. Starożytność, Warszawa 2009, s. 724.

Marek Waleriusz Messala i Gajusz Liwiusz Salinator objęli konsulat […] i przeprowadzili w senacie naradę nad sytuacją w państwie i przydziałem zadań i wojsk. Z konsulów jednemu przydzielono jako teren operacyjny Pizę z Ligurią, a drugiemu Galię, pozostawiając im rzecz do uzgodnienia między sobą lub do losowania. Polecono im również powołać pod broń nowe wojska […]. Potem zadania swe losowali pretorzy. Kwitus Marcjusz [wylosował] Sycylię; Gajusz Sertyniusz Sardynię; Lucjusz Manliusz Hiszpanię Bliższą; Gajusz Atyniusz Hiszpanię Dalszą.

H Cytat za: Tytus Liwiusz, Dzieje Rzymu od założenia miasta, ks. XXXVIII, rozdz. 35–36, www.zrodla.historyczne.prv.pl.