Symbol „$n$” oznacza główną liczbę kwantową, „$l$” – poboczną liczbę kwantową, „$m$” – magnetyczną liczbę kwantową, „$m_s$” – magnetyczną spinową liczbę kwantową.

Poboczna liczba kwantowa przyjmuje wartości $0$, $1$, $\dots$, $n-1$. Nie może więc być opisana taką samą wartością, jak główna liczba kwantowa.

Symbol „$n$” oznacza główną liczbę kwantową, „$l$” – poboczną liczbę kwantową, „$m$” – magnetyczną liczbę kwantową, „$m_s$” – magnetyczną spinową liczbę kwantową.

Tak, jest to możliwe. Dla jednego z tych elektronów wartość magnetycznej spinowej wartości może wynosić $+\frac{1}{2}$, a dla drugiego $-\frac{1}{2}$.

Maksymalną liczbę elektronów, które mogą zajmować daną powłokę elektronową – czyli liczbę stanów kwantowych – można wyznaczyć ze wzoru:

Maksymalna liczba elektronów $=2n^2$

gdzie:

• $n$ – główna liczba kwantowa.

$2·3^2=18$ stanów kwantowych

Symbol „$n$” oznacza główną liczbę kwantową, „$l$” – poboczną liczbę kwantową, „$m$” – magnetyczną liczbę kwantową, „$m_s$” – magnetyczną spinową liczbę kwantową.

Nie jest to możliwe, ponieważ liczba kwantowa $m$ przyjmuje wartości od $-l$ do $l$. Wartość $3$ nie mieści się w tym przedziale. Powinna wynosić $-1$, $0$ lub $+1$.