Natężenie prądu indukcyjnego jest tym większe im większa jest szybkość zmiany strumienia. Żeby natężenie prądu (przy tym samym oporze obwodu) było duże, wartość strumienia powinna znacznie się zmieniać w jak najkrótszym czasie. W eksperymencie I. zmiana strumienia jest taka sama, ale czas zmiany różny, w eksperymencie III. jest odwrotnie – strumień jest większy, gdy większy prąd płynie przez elektromagnes. Czas włączania elektromagnesu jest taki sam.

Strumień jest iloczynem wartości indukcji magnetycznej $B$ wewnątrz zwojnicy i wartości powierzchni $S$ przekroju poprzecznego zwojnicy (poza zwojnicą nie ma pola magnetycznego), czyli nie ulega zmianie.

Użycie większej liczby zwojów powoduje wytworzenie prądu o większym natężeniu, bowiem zmiana strumienia (przy tym samym czasie zmiany strumienia) jest trzykrotnie większa. Większe jest wtedy natężenie prądu.

Na pierwsze pytanie należy spodziewać się odpowiedzi podobnej, jak w ćw. 7 - w uproszczeniu i sprowadzając sytuację do absurdu: co przyrodę obchodzi, o jakiej powierzchni pomyśli badacz w takiej sytuacji? Wydaje się, że jedyna rozsądna odpowiedź brzmi: nic, bo to obwód jest częścią układu fizycznego, a nie wyobrażona powierzchnia. Jest to konsekwencją braku elementarnych, punktowych ładunków magnetycznych.

Problem drugi jest z pozoru trudny, ale na poziomie jakościowym można postarać się udzielić odpowiedzi prawdziwej i nieco wykrętnej: nie ma powodu, żeby deformacja w ogólnym przypadku nie zmieniała indukowanego prądu. Załóżmy, że indukcja następuje wskutek zmiennego w czasie pola magnetycznego, a pętla z przewodnika spoczywa. Niewielka jej deformacja, np. skręcenie, czy odgięcie kawałka, powinna nieznacznie zmienić natężenie indukowanego prądu. Ale okazuje się, że w przypadku skręcenia izolowanego obwodu w „ósemkę”, praktycznie wyzerujemy prąd. Co więcej - kontynuując obrót o kolejne 180 st., „odzyskamy” go.