Sprawdź się
Przyporządkuj definicje do odpowiednich pojęć.
organizm samożywny, który wykorzystuje energię słoneczną do syntezy złożonych związków organicznych z CO<sub>2</sub>, organizm cudzożywny, żywiący się związkami organicznymi wyprodukowanymi przez organizmy samożywne, zespół populacji danego środowiska, powiązanych ze sobą czynnikami ekologicznymi, środowiskowa część ekosystemu (głównie czynniki abiotyczne – nieożywione), złożony układ ekologiczny, powtarzalny w tym samym typie środowiska tworzącym warunki bytowania organizmów, zasiedlony przez zbiór powiązanych ze sobą gatunków, organizm samożywny, który wykorzystuje energię chemiczną do syntezy złożonych związków organicznych z CO<sub>2</sub>
biocenoza | |
biotop | |
ekosystem | |
heterotrof | |
fotoautotrof | |
chemoautotrof |
Ilustracja do ćwiczenia 2
Oceń i wskaż, czy podane stwierdzenia są prawdziwe czy fałszywe.
Prawda | Fałsz | |
W agrocenozach występują długie, złożone łańcuchy pokarmowe. | □ | □ |
Krótkie łańcuchy pokarmowe są charakterystyczne dla biocenoz leśnych. | □ | □ |
Saprofagi wchodzą w skład detrytusu. | □ | □ |
Łańcuchy detrytusowe są charakterystyczne dla ekosystemów z ograniczoną ilością światła słonecznego. | □ | □ |
Tekst do ćwiczeń 7 i 8
U drapieżników słodkowodnych zachowania związane ze zdobywaniem pokarmu (dalej zwane zachowaniami pokarmowymi) mają z reguły charakter strategii warunkowej (ang. conditional strategy), co znaczy, że odpowiednie (wrodzone!) warianty postępowania mogą być wybierane lub modyfikowane w zależności od sytuacji w środowisku. Występowanie różnych typów zachowań pokarmowych u współwystępujących gatunków zwierząt, korzystających ze wspólnych zasobów pokarmowych, jest klasycznym przykładem różnorodności sposobów rozwiązania podstawowego dla zwierząt przystosowawczego problemu. Ten najbardziej rozpowszechniony z dylematów, wobec którego nieustannie staje niemal każdy organizm, to konieczność znalezienia kompromisu pomiędzy wymuszaną przez dobór naturalny koniecznością maksymalizacji tempa rozmnażania i oczywistą koniecznością minimalizacji ryzyka śmierci w paszczy drapieżcy (…). W środowiskach słodkowodnych bowiem, dla których charakterystyczne są długie łańcuchy pokarmowe i gdzie powszechnie spotykany jest kanibalizm, a drapieżniki często zjadają się wzajemnie, prawie każdy drapieżnik unikać musi drapieżników większych. Według poglądów niektórych badaczy to właśnie różnica w rozmiarach ciała, a nie specjalizacja pokarmowa, odpowiedzialna jest jako pierwotny czynnik za ukształtowanie się zależności pokarmowych w obrębie słodkowodnych sieci troficznych (Warren i Lawton 1987). Dlatego aktywność lokomotoryczną niemal każdego słodkowodnego zwierzęcia należy rozpatrywać zawsze jako wypadkową równoczesnej dążności do jej zwiększania (aby się bardziej najeść) i zmniejszania (aby nie być dostrzeżonym).
Indeks górny Źródło: Koperski Paweł, Strategie pokarmowe słodkowodnych drapieżników, Kosmos, 1999, tom 48, numer 4 (245)*, strony 425–434. Indeks górny koniecŹródło: Koperski Paweł, Strategie pokarmowe słodkowodnych drapieżników, Kosmos, 1999, tom 48, numer 4 (245)*, strony 425–434.