Natężenie prądu elektrycznego w półprzewodniku jest sumą natężenia prądu przenoszonego przez dziury i przez elektrony I=IIndeks dolny e_e + IIndeks dolny d_d gdzie IIndeks dolny e_e – natężenie prądu przenoszonego przez elektrony, IIndeks dolny d_d – natężenie prądu przenoszonego przez dziury.

Piszemy układ równań: ${\displaystyle \{\begin{array}{l}1,4\mu A=I_e+I_d\\ I_e=2,5I_d\end{array}}$ Ponieważ ruchliwość elektronów jest 2,5 razy większa, to i natężenie prądu przenoszony przez elektrony jest 2,5 razy większe niż natężenie prądu przenoszonego przez dziury. Po rozwiązaniu otrzymamy IIndeks dolny d_d=0,4 μmuA

Nie, ponieważ dziury nie są cząstkami materii, tylko modelem przenoszenia prądu w wyniku przemieszczania się elektronów walencyjnych – są to przeskoki elektronów w wolne miejsca w wiązaniach międzyatomowych.

O diodzie można poczytać więcej w e‑materiale „Do czego służy dioda półprzewodnikowa?”.

Przy polaryzacji w kierunku przewodzenia prąd elektryczny przepływa swobodnie (niewielkie zmiany napięcia prowadzą do dużych zmian prądu), jednak przy polaryzacji w kierunku zaporowym przepływ prądu jest bardzo niewielki, właściwie stały. Dla ekstremalnie dużych wartości napięcia przy polaryzacji w kierunku zaporowym atomy materiału są jonizowane, co uruchamia lawinowy przepływ prądu. Napięcie, przy którym dochodzi do tego zjawiska, nosi nazwę napięcia przebicia.