Białko CryAB jest białkiem występującym w komórkach mięśniowych. Przeprowadzono eksperyment na organizmie modelowym, jakim jest muszka owocowa (Drosophila melanogaster), podczas którego do embrionów wprowadzono siRNA rozpoznający sekwencję mRNA kodującego białko CryAB (próba B). W wyniku interferencji RNA białko CryAB nie zostało wykryte w badanych mięśniach oznaczonych symbolami VL3, VL4 oraz SBM. Odnotowano, że mięśnie te wykazywały się zmniejszoną siłą skurczu w porównaniu z muszkami o typie dzikim (próba A). Ponadto odnotowano, że w mięśniach muszek poddanych interferencji RNA występowała zmniejszona liczba jąder komórkowych oraz ich nieprawidłowa lokalizacja (strzałki) w badanych mięśniach, które również charakteryzowały się zmniejszoną wielkością (średnicą).

Indeks górny Na podstawie: Inga Wójtowicz i in., Drosophila Small Heat Shock Protein CryAB Ensures Structural Integrity of Developing Muscles, and Proper Muscle and Heart Performance, „Development” 2015, nr 142(5), s. 994–1005. Indeks górny koniec^{Na podstawie: Inga Wójtowicz i in., Drosophila Small Heat Shock Protein CryAB Ensures Structural Integrity of Developing Muscles, and Proper Muscle and Heart Performance, „Development” 2015, nr 142(5), s. 994–1005.}

RU2dcp5fYJZLm

Ilustracja przedstawia próbę A i próbę B. W próbie A ukazano poziomy wałek, jest zielony, na jego tle są czerwone pojedyncze owale. W próbie B w jednym miejscu cztery owale tworzą jeden rząd. W stronę czterech owali pionowo są skierowane cztery strzałki. Obok w postaci wykresów kolumnowych znajduje się przedstawienie współczynnika skurczu [jednostki umowne]. VL3: próba A około 0,35, próba B nieco powyżej 0,1. VL4: próba A 0,33, próba B 0,1. SBM: próba A nieco poniżej 0,5, próba B nieco poniżej 0,1.

Odkrycie drobnocząsteczkowych RNA spowodowało rozwój badań naukowych mających na celu wykorzystanie strategii działania miRNA do celów terapeutycznych. Odpowiednio zaprojektowany miRNA o pożądanej sekwencji nukleotydowej może zostać wprowadzony za pomocą wektora wirusowego do organizmu, dzięki czemu może być wykorzystywany do terapii chorób wywołanych ekspresją zmutowanych genów.