Atlas interaktywny przedstawia sprzęt jeździecki i zaprzęgowy. Składa się z czternastu zakładek uzupełnionych o zdjęcia i grafiki z punktami interaktywnymi. Treść puntów jest tożsama z nagraniami dźwiękowymi (plikami audio).

Pierwsza zakładka. Budowa siodła. Zdjęcie przedstawia siodło zawieszone na obręczy. Siodło ma na dole obły kształt oraz wypłaszczenie na górze w kształcie łuku. Zakończone jest pociągłym elementem z prawej strony. Punkty interaktywne opisują budowę siodła.
Punkt pierwszy. Łęk przedni. Znajduje się w górnej części siodła, z lewej strony na wypłaszczeniu.
Punkt drugi. Siedzisko. Znajduje się w górnej części siodła i ma kształt łuku.
Punkt trzeci. Łęk tylni. Znajduje się w górnej części siodła, z prawej strony. Jest to najwyższy punkt siedziska.
Punkt czwarty. Poduszka podbicia. Znajduje się w górnej części siodła, pod łękiem tylnim.
Punkt piąty. Uchwyt na puślisko. Jest to niewielki, prostokątny element zlokalizowany pod siedziskiem z lewej strony siodła.
Punkt szósty. Tybinka. To część stanowiąca bok siodła z poduszką kolanową. Ma obły kształt i płaską powierzchnię.
Punkt siódmy. Poduszka kolankowa. Jest to część po lewej stronie, zlokalizowana na obłej części siodła. Poduszka kolanowa odznacza się beżowym kolorem.

Druga zakładka. Rodzaje siodeł. Widocznych jest siedem grafik przedstawiających różne rodzaje siodeł.
Grafika pierwsza. Siodło ujeżdżeniowe. Siedzisko siodła jest spłaszczone oraz wygięte w kształcie łuku z mocno zadartym w górę tyłem. Od siodła odchodzi podłużny płat, który z przodu posada poduszkę chroniącą kolana. 
Grafika druga. Siodło skokowe posiada lekko wygięte łukowate siedzisko (jest bardziej płaskie od siodła ujeżdżeniowego). Tybinka, czyli płat odchodzący od siedziska w dół jest bardziej obły niż podłużny, posiada również poduszkę kolanową. Na tybince widoczne są jasne szwy odchodzące w różne strony. 
Grafika trzecia. Siodło wszechstronne. Siedzisko w kształcie łuku z mocno zadartym tyłem. Od siedziska odchodzi obły płat (tybinka), który z przodu posiada poduszkę kolanową oddzieloną od reszty tybinki jasnymi przeszyciami.
Grafika czwarta. Siodło do jazdy western. Siodło głębokie z wysoko usytuowanym łękiem. Na siedzisku po prawej stronie widoczny jest uchwyt do trzymania się a po lewej poduszka. Po obu stronach od siodła odchodzą dwie podłużne klapki ze strzemionami a wyżej widoczne są dwa pasy do mocowania. Całe siodło obszyte jest jasnymi nićmi.
Grafika piąta. Siodła wojskowe lub rajdowe. Siedzisko łukowato wygięte z poziomymi jasnymi przeszyciami. Z przodu siedziska widoczny jest srebrny, metalowy uchwyt. Od siodła odchodzi tybinka w kształcie zbliżonym do prostokąta z poduszkami z przodu i z tyłu. 
Grafika szósta. Siodło skokowe o włoskim profilu. Siodło płaskie obszyte dookoła jasną nicią. Po dwóch stronach widoczne są paski z dziurkami służące do zapięcia. Tybinka krótka. 
Grafika siódma. Siodło wszechstronne. Siedzisko siodła jest w kształcie łuku z mocno zarysowanym tyłem. Od siedziska odchodzą dwa paski, jedno do mocowania siodła a drugie z srebrnym strzemionem. Tybinka odchodząca od siodła jest podłużna i ma z przodu poduszkę na kolano. Pod tybinką widoczny jest skrawek czarnego materiału oraz pas do mocowania siodła.

Trzecia zakładka. Budowa ogłowia. Grafika przedstawia głowę konia z ogłowiem. Skórzane paski przechodzą poziomo pod uszami, przez środek pyska i pod nim oraz przez środek pyska przez otwór gębowy. Pionowy pasek przechodzi od jamy gębowej aż do ucha. Reszta skórzanych pasków idzie w stronę tułowia konia.
Na grafice znajdują się również punkty interaktywne. 
Punkt pierwszy. Nachrapnik. 
Punkt drugi. Skośnik. 
Punkt trzeci. Kółko wędzidłowe.
Punkt czwarty. Pasek policzkowy. 
Punkt piąty. Pasek podgardlany. 
Punkt szósty. Naczółek. 
Punkt siódmy. Nagłówek.

Czwarta zakładka. Rodzaje nachrapników. W zakładce znajduje się siedem grafik głów koni przedstawiających różne rodzaje nachrapników – zaznaczone są ciemnymi liniami, natomiast jaśniejsze elementy przedstawiają ogłowie. 
Grafika pierwsza. Nachrapnik hanowerski. Zbudowany jest ze skórzanego paska zakładanego nad nosem i przebiega dookoła pyska konia. Kolejny pionowy skórzany pasek biegnie wzdłuż polika pod okiem i zaczepiany jest za uszami. 
Grafika druga. Nachrapnik szwedzki. Znajduje się w połowie głowy konia a gruby pasek przebiega dookoła niego. Od grubszego paska odchodzi cieńszy paseczek schodzący niżej i obejmujący pysk zaraz pod otworem gębowym. 
Grafika trzecia. Nachrapnik kombinowany. Składa się z dwóch pasków, zakładanych nad nosem. Jego paski przebiegają dookoła psyka. Cieńszy pasek posiada strzemiączko. 
Grafika czwarta. Nachrapnik kabłąkowy. Jego gruby, płaski pasek zakładany jest nad nosem konia, łączy się z półokrągłym elementem zaraz przy pysku, a od niego odchodzą dwa cienkie paseczki – jeden idący pionowo pod okiem a drugi poziomo pod pyskiem. 
Grafika piąta. Nachrapnik z wysoko wszytym skośnikiem. Najgrubszy pasek nachrapnika znajduje się nad nosem i biegnie dookoła psyka. Od niego odchodzi również cieńszy paseczek schodzący w dół i przebiegający po spodniej stronie psyka. Kolejny pasek przebiega pionowo i idzie w stronę ucha. 
Grafika szósta. Nachrapnik Angielski/Polski. Gruby pasek ze strzemiączkiem biegnie nad nosem i okala pysk. Od niego odchodzi kolejny pasek policzkowy biegnący pionowo pod okiem i łączący się z resztą ogłowia. 
Grafika siódma. Nachrapnik meksykański. Zbudowany jest z pętli umiejscowionej centralnie nad nosem, od której odchodzą po dwa cienkie paski na każdą ze stron. Pierwszy pasek przebiega łukowato nad otworem gębowym. Drugi pasek znajduje się na policzku, do niego przymocowany jest krótki paseczek biegnący pionowo pod okiem w stronę ucha. 

Piąta zakładka. Rodzaje wędzideł. W zakładce znajduje się 17 grafik przedstawiających różne rodzaje wędzideł. 
Grafika pierwsza. Wędzidło zwykłe. Składa się z dwóch kółek połączonych ze sobą dwoma podłużnymi elementami. 
Grafika druga. Wędzidło podwójne łamane. Składa się z dwóch kółek z dwoma podłużnymi elementami. Całość łączy się ze sobą pośrodku za pomocą łącznika. 
Grafika trzecia. Wędzidło oliwkowe. Składa się z dwóch pierścieni w kształcie litery D. Wędzidło posiada dwa podłużne elementy umożliwiające połączenie pierścieni.
Grafika czwarta. Wędzidło z werblikami. Dwa cienkie, okrągłe pierścienie połączone ze sobą dwoma podłużnymi elementami. Od pierścieni odchodzą krótkie łańcuszki z podłużnymi, pionowymi patyczkami. 
Grafika piąta. Wędzidło z wąsami. Dwa okrągłe pierścienie, które przyśrodkowo posiadają po jednym metalowym patyczku, od którego odchodzą podłużne elementy łączące. 
Grafika szósta. Wędzidło policzkowe oliwkowe łamane. Pierścienie w kształcie litery D, do których przyśrodkowo dołączone są metalowe patyczki. Od pierścieni odchodzą dwa poziome podłużne elementy, które posiadają po jednym mniejszym kółeczku na końcu – są to zaczepy do łącznika. 
Grafika siódma. Wędzidło językowe z zabawką. Dwa okrągłe pierścienie z podłużnymi poziomymi elementami łączącymi. Elementy poziome połączone są ze sobą poprzez małe kółko na środku, od którego odchodzi zabawka, czyli wisząca wypustka z trzema małymi wypustkami. 
Grafika ósma. Wędzidło językowe z łopatką. Dwa okrągłe pierścienie z podłużnymi poziomymi elementami łączącymi (ogniwami). Na końcach ogniw znajdują się dwa mniejsze kółka o mocowania oraz dwie kuleczki jedna nad drugą połączone pionowym, walcowatym łącznikiem. 
Grafika dziewiąta. Wędzidło rolkowe. Dwa okrągłe pierścienie połączone ze sobą poziomymi ogniwami, na których znajduje się rolka umożliwiająca kręcenie. 
Grafika dziesiąta. Wędzidło Pessoa. Na okrągłych pierścieniach znajdują się dodatkowo po dwa (jeden na górze, drugi na dole) małe okręgi. Pierścienie połączone są ze sobą ogniwami. Kolejnym wariantem jest wędzidło z pierścieniami z dodatkowymi trzema kółeczkami na każdym (jedno na górze oraz dwa jeden na drugim na dole). Duże pierścienie połączone są podłużnymi ogniwami. 
Grafika jedenasta. Wędzidło przelotowe – cyganka. Dwa pierścienie połączone są ze sobą poziomymi ogniwami. Na każdym pierścieniu znajdują się dwie dziurki (jedna na górze druga na dole). W jednym pierścieniu, przez dziurki przechodzi pasek z dwoma kółkami na końcach. 
Grafika dwunasta. Wędzidło „S” Fillis. Dwa okrągłe pierścienie z dodanymi przyśrodkowo dwoma patyczkami z kółkami. Elementy idą ku górze. Dwa ogniwa łączą całość. 
Grafika trzynasta. Wędzidła skokowe. Pierwszy rodzaj to wędzidło podwójne łamane. Pierścienie w kształcie litery D z kółeczkami na pionowej części. Ogniwa dosyć grube z kółeczkami na końcach, do których przymocowany jest łącznik. Drugi typ to wędzidło skokowe proste. Pierścienie w kształcie litery D z kółeczkami  idącymi w górę na pionowej części. Pierścienie połączone są jednym ogniwem z łukowatym wygięciem. Ostatni typ to wędzidło pojedyncze łamane. Pierścienie w kształcie litery D z kółeczkami  idącymi w górę na pionowej części. Dwa ogniwa połączone ze sobą po środku. 
Grafika czternasta. Wędzidło podwójne. Dwa okrągłe pierścienie połączone ze sobą dwoma ogniwami. Ogniwa mają różną długość i połączone są ze sobą w dwóch różnych miejscach. 
Grafika piętnasta. Pelham. Dwa okrągłe ogniwa, które dodatkowo posiadają: po jednej wypustce wychodzącej ku górze z małym kółeczkiem oraz po jednej wypustce schodzącej ku dołowi z jednym malutkim kółeczkiem po środku oraz większym na zakończeniu. Ogniwa łączą się ze sobą w połowie. 
Grafika szesnasta. Munsztuk bez łańcuszka z ruchomymi czankami. Ma kształt litery H. Dwie pionowe części posiadają na górze małe kółeczko a na dole większe koło przymocowane po zewnętrznych stronach. Pomiędzy nimi znajduje się pozioma część z łukowatym wygięciem na środku. 
Grafika siedemnasta. Wędzidło językowe. Dwa okrągłe pierścienie połączone ze sobą jednym ogniwem z łukiem na środku. Dodatkowym elementem jest łukowato wygięty element, który u góry jest prosty i posiada kółeczko na szczycie natomiast niżej wygina się w literę S z małym kółeczkiem na końcu.

Szósta zakładka. Uprząż szorowa. Zdjęcie przedstawia zaprzęg złożony z 3 koni (jeden z przodu, dwa z tyłu) oraz powozu. Konie maja na sobie czarną uprząż szorową a kierujący powozem trzyma brązowe lejce. Pod zdjęciem zamieszczony jest opis. Uprząż szorowa rodzaj uprzęży, w której siła pociągowa przeniesiona jest na napierśnik, składający się ze skórzanych pasów. Rozróżniamy trzy rodzaje uprzęży szorowych:  wyjazdową (wąski napierśnik, do lekkich pojazdów), maratonową (szeroki napierśnik, do dynamicznej jazdy terenowej w jeździe sportowej), roboczą (mocna, wykonana z grubej skóry, z szerokim napierśnikiem, do jazdy bryczką i prac gospodarskich).

Siódma zakładka. Uprząż szorowa wyjazdowa parokonna. Grafika przedstawia konia w uprzęży szorowej wyjazdowej parokonnej. Na głowie konia znajduje się kilka skórzanych pasków – ogłowie wyjazdowe oraz klapki na oczach (okulary z trokami). W pysku konia znajduje się metalowe wędzidło, do którego przyczepione są lejce. Pod szyją zwierzęcia biegnie dookoła pas, który na karku posiada nakarczek. Pas ten schodzi w dół i łączy się z grubym pasem (napierśnikiem) znajdującym się poniżej szyi konia i biegnie w tył łącząc się z węższym pasem pociągowym. Na tułowiu znajduje się pas okalający tułów, składający się z 2 części – grzbietowej posiadającej siodełko z pierścieniami oraz brzusznej posiadającej dwa paski ze sprzączkami. Od części grzbietowej, wzdłuż kręgosłupa przebiega cienki skórzany pasek schodzący do ogona (podogonie). Pod ogonem znajduje się gruby pas (natylnik) łączący się z pasem grzbietowym. Na grafice umieszczone są punkty interaktywne z opisami poszczególnych części uprzęży. 
Punkt pierwszy. Ogłowie zaprzęgowe. 
Punkt drugi. Okulary z trokami. 
Punkt trzeci. Lejc parokonny. 
Punkt czwarty. Naszelnik piersiowy.
Punkt piąty. Napierśnik. 
Punkt szósty. Podbrzusznik. 
Punkt siódmy. Pas pociągowy. 
Punkt ósmy. Natylnik. 
Punkt dziewiąty. Podogonie. 
Punkt dziesiąty. Siodełko z pierścieniami. 
Punkt jedenasty. Nakarczek.

Ósma zakładka. Uprząż szorowa jednokonna. Grafika przedstawia konia ubranego w uprząż szorową jednokonną, która składa się z napierśnika umiejscowionego pod szyja konia przechodzącego w pas pociągowy idący ku tyłowi zwierzęcia nad tylnią nogą. Dookoła tułowia biegnie gruby pas, który składa się z dwóch części –podbrzusznika oraz nagrzbietnika, od którego wzdłuż kręgosłupa aż do ogona biegnie pas zwany podogoniem. Od napierśnika odchodzi skórzany pasek idący w stronę karku (naszelnik karowy), łączy się on z pasem biegnącym wokół szyi. Zwierzę ma w pysku złoty pehlam od którego idą lejce oraz ogłowie z klapkami na oczach. Na grafice umieszczone są punkty interaktywne z opisami poszczególnych części uprzęży. 
Punkt pierwszy. Okulary. 
Punkt drugi. Pehlam. 
Punkt trzeci. Lejce. 
Punkt czwarty. Napierśnik. 
Punkt piąty. Podbrzusznik. 
Punkt szósty. Pas pociągowy. 
Punkt siódmy. Podogonie. 
Punkt ósmy. Nagrzbietnik. 
Punkt dziewiąty. Naszelnik karkowy.

Dziewiąta zakładka. Uprząż chomątowa. Na zdjęciu widoczne są dwa konie pracujące w polu. Zwierzęta maja na sobie uprząż chomątową oraz ogłowie. Pod zdjęciem znajduje się opis. Uprząż chomątowa - zamiast napierśnika ma dopięte chomąto, czyli jarzmo w kształcie owalnej ramy, które musi być indywidualnie dopasowane do konia. Jest ono dopasowane do szyi konia i opiera się na jego szyi i łopatkach, a nie na karku i łopatkach. Ten typ uprzęży pozwala na równomierne rozłożenie obciążenia dookoła końskiego karku i dzięki optymalnemu położeniu umożliwia koniowi ciągnięcie dużych ciężarów.

Dziesiąta zakładka. Uprząż chomątowa angielska parokonna. Na grafice przedstawiony jest koń w uprzęży, która składa się z skórzanej obręczy (chomąto angielskie) biegnące dookoła szyi. Z przodu od obręczy odchodzi skórzany pasek (naszelnik) ze sprzączką. Na głowie znajduje się kilka skórzanych pasków biegnących wzdłużnie od pyska konia aż za uszy oraz dookoła pyska kilka centymetrów nad nosem. Na oczach ma czarne klapki. Od chomąta odchodzi cienki pasek (szprung) idący z przodu konia w stronę brzucha, pomiędzy przednimi nogami łączący się z pasem okalającym tułów konia, na którym w górnej części znajduje się siodełko z dodatkowym pierścieniem. Od głowy, przez chomąto aż do tyłu konia przechodzą lejce. Od chomąta odchodzi również długi skórzany pas ze sprzączkami idący do tylnych nóg aż za konia. Grafika posiada punkty interaktywne z opisem poszczególnych elementów uprzęży. 
Punkt pierwszy. Naszelnik. 
Punkt drugi. Chomąto angielskie.
Punkt trzeci. Szprung. 
Punkt czwarty. Siodełko z dodatkowym pierścieniem.

Jedenasta zakładka. Uprząż chomątowa jednokonna. Grafika przedstawia konia w uprzęży, która składa się z drewnianego chomąta czyli obręczy przylegającej wokół szyi opierającej się na karku i łopatkach. Na głowie konia widnieją skórzane paski z srebrnymi sprzączkami oraz lejce przechodzące przez chomąto do tyłu. Na tułowiu konia widnieją również dwa skórzane, grube pasy – jeden idący od chomąta wzdłuż konia do tylnych nóg zakończony metalowym łańcuchem, drugi natomiast oplata tułów dookoła (nad grzbietem i pod brzuchem). Ostatni cienki pas ze sprzączką biegnie pod brzuchem konia. Na grafice umieszczone są punkty interaktywne z opisem poszczególnych elementów uprzęży chomątowej jednokonnej. 
Punkt pierwszy. Uzda. 
Punkt drugi. Mały podbrzusznik. 
Punkt trzeci. Duży podbrzusznik. 
Punkt czwarty. Pas pociągowy. 
Punkt piąty. Podogonie. 
Punkt szósty. Nagrzbietnik. 
Punkt siódmy. Lejce. 
Punkt ósmy. Chomąto śląskie.

Dwunasta zakładka. Rodzaje zaprzęgów. W zakładce znajduje się dziewięć grafik. 
Grafika pierwsza. Pojedynka. Grafika przedstawia powóz ciągnięty przez jednego konia. 
Grafika druga. Tandem. Grafika przedstawia dwa konie, jeden za drugim ciągnące powóz. 
Grafika trzecia. Random. Powóz ciągną trzy konie ustawione jeden za drugim. 
Grafika czwarta. Para. Powóz ciągnięty jest przed dwa konie ustawione obok siebie. 
Grafika piąta. Szydło. Powóz ciągnięty jest przez trzy konie – jeden z przodu a za nim dwa konie ustawione obok siebie. 
Grafika szósta. Trojka. Powóz ciągnięty jest przez trzy konie ustawione obok siebie.
Grafika siódma. Czwórka w lejc. Powóz ciągnięty jest przez cztery konie – dwa z przodu obok siebie a za nimi kolejne dwa obok siebie. 
Grafika ósma. Piątka węgierska. Powóz ciągnięty jest przez pięć koni – trzy z przodu obok siebie a za nimi dwa obok siebie. 
Grafika dziewiąta. Szóstka. Powóz ciągnięty jest przez sześć koni ustawionych w trzech rzędach po dwa konie. 

Trzynasta zakładka. Budowa pojazdu zaprzęgowego. Grafika przedstawia ciemno zielony, drewniany pojazd z czterema bordowymi kołami. Z tyłu widoczne jest siedzenie z otwieranym zadaszeniem. Z przodu znajduje się siedzenie dla woźnicy. Grafika posiada punkty interaktywne opisujące powóz. 
Punkt pierwszy. Składana buda.
Punkt drugi. Błotnik. 
Punkt trzeci. Resor eliptyczny.
Punkt czwarty. Koło. 
Punkt piąty. Oś tylna. 
Punkt szósty. Hamulec ręczny. 
Punkt siódmy. Stopka. 
Punkt ósmy. Siedzisko pasażera. 
Punkt dziewiąty. Błotnik. 
Punkt dziesiąty. Piasta. 
Punkt jedenasty. Koło. 
Punkt dwunasty. Oś przednia. 
Punkt trzynasty. Resor eliptyczny.
Punkt czternasty. Orczyca. 
Punkt piętnasty. Dyszel. 
Punkt szesnasty. Sworzeń. 
Punkt siedemnasty. Tulejka na bat.
Punkt osiemnasty. Hamulec ręczny.
Punkt dziewiętnasty. Kozioł. 
Punkt dwudziesty. Latarnia. 
Punkt dwudziesty pierwszy. Pudło nadwozia.

Czternasta zakładka. Zaprzęg w stylu angielskim. Grafika przedstawia zaprzęg z czterema koniami – dwa z przodu i dwa z tyłu. Konie połączone są skórzanymi paskami a z tyłu widoczny jest powóz z czterema kołami. W pojeździe siedzi 3 mężczyzn z cylindrami na głowie. Powożący ma granatową marynarkę i bat. 
Pod zdjęciem znajduje się opis. Zaprzęg w stylu angielskim – sportowy styl ukształtowany na terenie Anglii w połowie XIX wieku. W tym typie zaprzęgu stosuje się uprząż chomątową, naszelniki powinny być dość mocno napięte, nie używa się orczyków, uzda zawsze z okularami i z kiełznem munsztukowym. Pojazd natomiast jest lakierowany, a przednie siedzenia ma usytuowane wyżej niż tylne, które jest przeznaczone dla luzaków. Zaprzęg w stylu angielskim charakteryzuje się precyzją i elegancją jazdy. Jeżeli pojazdem powozi właściciel, to powinien mieć na głowie szary cylinder, a naszelnikami powinny być łańcuchy. Jeżeli natomiast powożący nie jest właścicielem pojazdu, to ubrany powinien być w czarny cylinder, a naszelniki muszą być skórzane.