Na symulacji interaktywnej ukazano, że każdy gatunek i organizm wykazują, określony zakres tolerancji względem danego czynnika. Wykres przedstawia, jaki procent nasion lnu i grochu kiełkuje w zależności od temperatury otoczenia. Nasiona lnu wykazują znacznie szerszy zakres tolerancji temperaturowej, aniżeli nasiona grochu zwyczajnego. Len kiełkuje w prawie każdej temperaturze, podczas gdy groch bardzo szybko znajduje się w fizjologicznego stresu prowadzącego do punktu krytycznego. Ilustrują to krzywe. Fioletowa przedstawia szeroki zakres tolerancji kiełkowania nasion lnu. A czerwona krzywa wąski zakres dla nasion grochu zwyczajnego. Procentowy rozkład kiełkowania roślin został przedstawiony w tabeli pod symulacją. Można wywnioskować na podstawie danych, że groch jest stenobiontem, a len eurybiontem. Groch ma bardzo wąską strefę optimum, a len szeroką. Ale groch w swojej wąskiej strefie optymalnej kiełkuje znacznie bardziej okazale niż len. Dla przykładu: gdy zakres tolerancji lnu wynosi siedem, to grochu aż dziewięćdziesiąt pięć. Ale kiedy kończy się strefa komfortu temperaturowego grochu i osiąga on punkt krytyczny nie kiełkuje on w ogóle. Wówczas len mający szerszą tolerancję kiełkuje aż do poziomu dziewięćdziesięciu czterech nasion. Zakres tolerancji jest zdolnością organizmów do zmian czynników środowiskowych. Na podstawie symulacji interaktywnej można wysnuć wniosek, że groch ma znacznie mniejszy zakres tolerancji niż len. Len pod względem doboru środowiska nie ma zbyt dużych wymagań. Groch to gatunek wskaźnikowy o wąskim zakresie tolerancji. A len jest gatunkiem ubikwistycznym, bardzo odpornym na zmiany temperaturowe, o dużej zdolności przystosowawczej do warunków środowiska.