Tajemnica „Skrzyni Władcy Piorunów”

Powieść Skrzynia Władcy Piorunów napisana przez Marcina Kozioła opowiada o przygodach dwójki przyjaciół, Toma i Julii. Dziewczynka jest bardzo inteligentna i porusza się na wózku inwalidzkim, a chłopiec posiada zdolności synestezji, co znaczy, że zasłyszane słowa kojarzą mu się z określonymi barwami. Bohaterowie próbują odnaleźć ojca Toma, po drodze odszyfrowując wskazówki, jakie ten im zostawił.

W utworze pojawia się wątek Nicoli TesliNicoli TesliNicoli Tesli wynalazcy, którego dokumenty przypadkowo odnalazł ojciec Toma.

Marcin Kozioł Skrzynia Władcy Piorunów

1.

– Zobacz, zobacz! – wykrzykiwała Julia.

Na końcu strony znajdowała się informacja:

„Powyższe produkty są podobne do wcześniej zakupionego:

Skrzynia zdobiona stara, XIX wiek plus stary parasol i inne gratisygratisygratisy. Kupione od użytkownika: GoodmanGoodmanGoodman”.

– Tom, Tom! – powtarzała głośno imię przyjaciela, jakby ten był gdzieś daleko i trzeba go było przywołać.

Tymczasem chłopak wpatrywał się w ekran, stojąc tuż obok dziewczyny. Pomiędzy Julię i Toma z uporem wariata próbował wcisnąć się Biszkopt. Na własne oczy chciał zobaczyć wiadomość, mimo że czytanie nie szło mu za dobrze. Liczył jednak na to, że obok tekstu znajdzie jakieś rysunki, zdjęcia lub inne wskazówki. [...]

Odkrycie mogło mieć jednak ogromne znaczenie dla sprawy.

– Julka! Wiemy już zatem, że tata kupił na aukcjiaukcjaaukcji starą skrzynię. Dość dawno, co najmniej pół roku temu. Od użytkownika posługującego się nickiemnicknickiem Goodman. Ale po co mu była ta skrzynia? – porządkował informacje Tom.

– Nie kolekcjonował staroci? – spytała Julka.

– Nie. W ogóle nie zwracał uwagi na meble. Mało go tego typu rzeczy obchodziły. Poświęcił się pracy naukowej. Zgłębiał psychikępsychikapsychikę dzieci. To było dla niego najważniejsze. No i my, ja i mama, rzecz jasna.

– No tak. To nie tłumaczy zakupu skrzyni – zastanawiała się Julka.

Spajk uważnie słuchał, co czytała Julka. W jego głowie zaświtała pewna myśl. „Tylko jak ja im o tym, na dziką kaczkę, powiem!” – irytował się labradorlabradorlabrador. Rozejrzał się po pokoju. W kącie stał prostokątny wiklinowy kosz z lekką, również plecioną z wikliny pokrywą. Spajk podbiegł do niego, podniósł nosem wieko i zajrzał do środka. Na dnie ułożonych było kilkanaście książek, ale w koszu nadal było wystarczająco dużo miejsca, by cały labrador mógł się w nim zmieścić. No, prawie cały. Biszkopt odchylił wieko i wskoczył do środka, robiąc przy tym niezłe zamieszanie. Pokrywa przymknęła się – łeb i przednie łapy Spajka zostały w koszu, ale tylne łapy i ogon zwisały bezwładnie na zewnątrz, przytrzaśnięte przez lekkie wieko. Trzeba było zobaczyć minę Biszkopta, który wiedział, że jeśli wykona teraz jakiś ruch, pewnie przewróci cały kosz i narobi bałaganu. Zamarł zatem w bezruchu, czekając na wyrok losu lub wsparcie ze strony przyjaciół.

Julka spojrzała w kierunku Spajka wyrwana z zamyślenia i nieco poirytowana jego niecodziennym zachowaniem.

– Biszkopciku! Jak możesz? Zupełnie nie rozumiem, czemu tak się zacho… - Julia urwała w pół zdania, widząc ogon psa zwisający na zewnątrz, podczas gdy jego śliczny biszkoptowy łeb oraz większa część ciała tonęły we wnętrzu kosza. – Tom! A może tu wcale nie chodzi o skrzynię – kontynuowała niepewnie, patrząc na psa, który w tej chwili, mimo krępującej pozycji, odetchnął z ulgą.

R2VSXd1l7OjnF1

Zdjęcie przedstawia drewnianą skrzynię z dwoma metalowymi zapięciami i pośrodku jednym zamkiem na klucz. Dodatkowo skrzynię spinają dwa grube , skórzane paski. Na rogach skrzyni metalowe ozdobne okucia. Skrzynia stoi na drewnianym podeście. W tle widoczna jest zielona trawa oraz drzewa.

Dziewczyna zaczynała rozumieć to, co jemu już wcześniej przyszło do głowy. Kosz przewrócił się na bok, uwalniając Spajka i robiąc mniejszy bałagan, niż można by się było spodziewać. Książki wysypały się jednak na podłogę.

– Może tu chodzi o zawartość skrzyni! – dokończyła Julia.

[...]

2.

Wyszedł z zarośli i zakradł się wzdłuż krzaków na tył domów, do, jak się okazało z bliska, dość zaniedbanego sadu. Niektóre z drzew owocowych, choć nieprzycięte i rosnące w wysokiej trawie pełnej chwastów, na przekór wszystkiemu przysypane były ślicznymi kwiatami.

Pośrodku sadu, na pustym okrągłym skrawku ziemi, który człowiek obdarzony bujną wyobraźnią mógłby nazwać polanką, na drewnianym palu stał strach na wróble. […]

Tom przypomniał sobie, jak w dzieciństwie tata opowiadał mu o bardzo starej japońskiej książce. Występował w niej KuebikoKuebikoKuebiko, stary strach na wróble. […]

– Oj, strachu, strachu! Też pewnie byś mi niejedno powiedział, gdybyś mógł mówić!

Wtem strach naprawdę przemówił, choć nie ludzkim głosem.

Tom spojrzał na niego kolejny raz i dopiero teraz zwrócił uwagę na to, co wcześniej zupełnie mu umknęło. Wokół szyi strach miał przewiązany szalik. Ten element wyróżniał się, bo w przeciwieństwie do potarganej koszuli, nie dość, że nie był zniszczony, ale był także czysty. Jakby ktoś założył go strachowi niedawno i – jakby na przekór – tuż przed latem.

Na dodatek szalik był FIOLETOWY!

Wypadło mu to z głowy, ale przecież poprzednie wersy wiadomości ojca przywodziły mu skojarzenie właśnie z tym kolorem. To nie mógł być przypadek. Ten strach stojący na tyłach wspólnego sadu za domami PONIEDZIAŁÓW i KWIETNIÓW musiał mieć znaczenie.

– To o niego tacie chodziło. Może coś w nim ukrył?! – wymamrotał pod nosem i nie zważając na to czy ktoś patrzy, czy nie, podbiegł czym prędzej do stracha na wróble i zagłębił dłoń we wnętrzu słomianej postaci.

Sprawdził dokładnie, niemal wybebeszyłwybebeszyćwybebeszył biedną kukłę. W brzuchu Kuebiko nie było jednak śladu po żadnych papierach ani niczym innym wartym uwagi.

Przyjrzał się z bliska szalikowi i zrozumiał, że to musi być właściwy trop.

„To szalik taty! Tak. Na pewno. Dostał go od babci na Gwiazdkę. Zima była w roku lekka, więc nie chodził w nim często, ale to na pewno jest ten szalik. Fioletowy z białymi frędzlami. »Ty jak rycerz dzielny do marzeń ułóż postać senną« - powtórzył sobie Tom. - »Postać senna«. Może chodzi o stracha na wróble? A ostatnie wersy celowo nie wywołują u mnie żadnych synestetycznychsynestetycznysynestetycznych doznań. Tata tak dobrał słowa, by żadne z nich nie działało. Może chciał zwrócić uwagę na to, że w tym miejscu rola naszego synestetycznego kodu się kończy? Może słowa trzeba rozumieć zupełnie dosłownie?!”, niemal majaczył, próbując porządkować poszarpane skrawki myśli.

Spojrzał na nogę stracha zrobioną z pnia cienkiej brzozy.

– „Do marzeń ułóż postać senną”! – powtarzał Tom. – Mam go zdjąć z nogi i położyć na ziemi, jakbym kładł do snu? – dziwił się, ale nic lepszego nie przychodziło mu do głowy.

Chwycił stracha na wróble pod ramiona i zaczął mocować się z już nieźle wypatroszonąwypatroszonywypatroszoną słomianą kukłą, próbując zdjąć ją z pnia i położyć na ziemi.

– Dobra, wystarczy już tego! – zaskrzeczał jakiś głos.

Dreszcz przerażenia przebiegł po plecach Toma, a serce stanęło.

– Proszę dać już spokój biednemu strachowi na wróble.

Naprawdę nie ma sensu dalej się nad nim znęcać – skrzeczał głos za plecami zaskoczonego Toma. Przerażony nie mógł nawet drgnąć. – Wiem, kim jesteś. Wystarczy! Twój ojciec mnie uprzedził.

– Tata? – wykrztusił Tom, a w jego głosie nie było już przerażenia. Pojawiła się za to nadzieja.

– Tak. Chodźmy do domu. Robi się szaro. Chodźmy, chłopcze.

Mężczyzna wskazał ręką drogę do domu Poniedziałków. […]

Mężczyzna podobnie jak sad był zaniedbany, ale wyglądał na poczciwego człowieka. Oczy są ponoć zwierciadłem duszy. Często potrafią powiedzieć o ludziach więcej niż słowa. A te oczy nie kazały mu uciekać. Przeciwnie. Podpowiadały, by zaufać staruszkowi.

Weszli na taras z tyłu domu i usiedli na drewnianej ławce poszarzałej i skrzypiącej ze starości.

– Poznałem twojego tatę kilka tygodni temu – zaczął mężczyzna. – Przyszedł tutaj w sprawie tego ścieku. Strasznie był na mnie zły, a mnie było wstyd. Naprawdę. Straszył, że będzie musiał zawiadomić policję.

– No i miał rację. – Tom trzymał stronę taty. – Coś mu pan zrobił? Niech pan mówi! – W przypływie gorączkowych myśli przez ułamek sekundy sądził, że ów staruszek mógł stać za porwaniem. Ale szybko ochłonął, bo było to równie nieprawdopodobne jak to, że strach na wróble zaraz tu przyjdzie i wygłosi do nich przemówienie.

– Twój tata miał rację. Ale co miałem zrobić, skoro po zimie zapadł się zbiornik na zanieczyszczenia wykopany za domem ćwierć wieku temu? Odkąd zmarła żona, jestem tutaj sam jak palec. Kwietniowie dawno już wyjechali do stolicy, do swoich dzieci. – Wskazał ręką dom stojący obok. – Nie mam pieniędzy na remont. Musiałem sobie jakoś radzić. Ale odkładam co miesiąc, ile mogę, by załatwić sprawę. No i w końcu pański tata zaproponował, że mi w tym pomoże. Dobry człowiek. […]

– Twój ojciec poprosił mnie o pomoc. Uprzedził, że ktoś może tu przyjść i będzie się rozglądał po okolicy. Jeżeli zainteresuje się strachem na wróble i będzie chciał go zdjąć z trzonkatrzonektrzonka i położyć, jakby układał go do snu, to znaczy, że to będzie jego syn.

– No tak, różni ludzie mogliby do pana trafić. Ale prędzej wypatroszyliby stracha ze słomy, tak jak ja zrobiłem na początku, niż zadawali sobie trud zdejmowania go z nogi i układania na ziemi. Tata wiedział, że nie zignorowałbym żadnej wskazówki z listu.

– Z listu? – zainteresował się staruszek.

– Zostawił mi notatkę, która zaprowadziła mnie do pana.

– Cwany lis z niego. – Staruszek uśmiechnął się od ucha do ucha. […] – Bo jeśli ktoś by się tu zjawił przed tobą, chłopcze, to znaczyłoby, że sytuacja twojego ojca jest już bardzo nietęganietęginietęga, a i tobie grozi niebezpieczeństwo. Ale paczki miałem nie ruszać ani nie mówić o niej nawet policji. Twój ojciec zapewniał, że po nią prędzej czy później wróci.

– Paczka?! – Nie wierzył w to, co słyszał. – Ma pan jakąś paczkę od taty?

– Właśnie! – przypomniał sobie staruszek. – O najważniejszym bym zapomniał.

1 Źródło: Marcin Kozioł, Skrzynia Władcy Piorunów, Warszawa 2017, s. 51–167.