Uogólnione zaburzenia lękowe
Najczęściej mają początek między 8 a 9 r.ż. i mają tendencję do nasilania się. Rozpowszechnienie wśród dzieci szacuje się na 2‑5%. Częstość występowania rośnie z wiekiem i w okresie dojrzewania wynosi 3‑7%. W okresie dorastania stosunek dziewcząt doświadczających tego typu zaburzeń do chłopców to 6:1.
Najczęściej lęk uogólniony ma charakter przewlekły o zmiennym nasileniu i często jest obecny w okresie dojrzewania.
Charakterystyczną cechą jest tutaj obecność nadmiernego lęku, który jest niezależny od jakiejkolwiek sytuacji zewnętrznej (lęk wolnopłynący) i nie nasila się pod jej wpływem. Jednocześnie nie sposób nad nim zapanować. Taki lęk powinien pojawiać się przez większość dni przez co najmniej 6 miesięcy. Charakterystyczne jest również zamartwianie się. A częstym jego tematem są osiągnięcia szkolne, relacje rówieśnicze i rodzinne, ale i zjawiska pogodowe czy historyczne. Towarzyszy temu przewidywanie nieszczęśliwych wydarzeń w przyszłości. Dziecko wyobraża sobie tylko negatywne scenariusze dla sytuacji, którymi się zamartwia. Często szuka zapewnień, że jego obawy się nie spełnią, ale nie uspokaja się pod ich wpływem. Dziecko zgłasza też nawracające skargi somatyczne, najczęściej dotyczące dolegliwości bólowych, takich jak np. bóle brzucha, głowy. W takiej sytuacji ciągłego odczuwania lęku i zamartwiania się organizm utrzymywany jest w ciągłej gotowości do reakcji na przewidywane trudności lub niebezpieczeństwa.
Dodatkowo towarzyszą temu zaburzeniu takie objawy jak zmęczenie, niemożność odprężenia się, stale odczuwany niepokój, niemożność usiedzenia w miejscu, trudności w koncentracji uwagi, drażliwość, zaburzenia snu.
Zazwyczaj obecne są również objawy pobudzenia układu autonomicznego (zawroty głowy, pocenie się, przyspieszona czynność serca, przyspieszony oddech, suchość w jamie ustnej).
Zaburzenia lęku uogólnionego często towarzyszą innym zaburzeniom lękowym, poprzedzają je lub następują po nich. Współwystępują z zaburzeniami depresyjnymi oraz nadpobudliwością psychoruchową (ADHD).
Leczenie obejmuje przede wszystkim psychoterapię indywidualną oraz pracę z rodziną.