Plansza interaktywna przedstawia metody prowadzenia mateczników podkładek wegetatywnych. Plansza dzieli się na dziesięć segmentów, które następują po sobie. Każdy segment zawiera tytuł oraz punkt interaktywny, który jest uzupełniony o dodatkowe informacje.

Punkt pierwszy. Dobór roślin matecznych. Drzewa na podkładkach karłowych zaczynają owocować szybciej, zaś drzewa zaszczepione na podkładkach półkarłowych i silnie rosnących – później. Podkładki karłowe przyczyniają się też do corocznego i obfitego owocowania, wymagają za to żyznej i wilgotnej gleby. Niski wzrost podkładek ułatwia też zbiór owoców.

Punkt drugi. Przygotowanie terenu. Matecznik należy zakładać na glebach płaskich, żyznych i umiarkowanie wilgotnych. Rok wcześniej wysiewa się przedplon pod przyoranie (rośliny motylkowe, rzepak lub gorczycę wysiane na oborniku w ilości 40–50 t/ha). Jesienią wysiewa się nawozy fosforowe (80–150 kg/ha) i potasowe (150–250 kg/ha), a następnie orze się pole na głębokość 25–30 cm. Odczyn gleby powinien wynosić 6,2–7.

Punkt trzeci. Sadzenie roślin. Matecznik zakłada się przeważnie jesienią. Rośliny mateczne sadzi się w rzędach oddalonych od siebie o 150–200 cm, przy czym:
- w metodzie rozmnażania przez odkłady pionowe sadzi się je co 25–35 cm (lub co 20 cm w rzędzie, jeśli są przeznaczone na podkładki karłowe);
- w metodzie rozmnażania przez odkłady poziome sadzi się je co 40–60 cm.

Punkt czwarty. Zabiegi pielęgnacyjne w I roku. W I roku prowadzenia matecznika:
- ścina się drzewka na wysokość 30–40 cm;
- obsypuje się je ziemią przed nadejściem zimy;
- odchwaszcza się glebę wokół drzewek.

Punkt piąty. Zabiegi pielęgnacyjne w kolejnych latach. W II roku i kolejnych latach matecznik:
- odchwaszcza się i usuwa szkodniki; - nawozi się (co roku) azotem, potasem i fosforem;
- w przypadku odkładów pionowych: wiosną ścina się drzewka ok. 7 cm nad ziemią, kiedy nowe pędy osiągną ok. 15 cm, kopczykuje się je;
- w przypadku odkładów poziomych: przygina się rośliny wzdłuż rzędów, w rowki o głębokości ok. 8 cm i przytrzymuje je w nich za pomocą tzw. kulek; kiedy wyrastające z nich pędy osiągną długość ok. 15 cm, obsypuje się je ziemią.

Punkt szósty. Odejmowanie. Podkładki odejmuje się jesienią.

Punkt siódmy. Sortowanie. Podkładki sortuje się według grubości pnia w przedziałach co 2 mm.

Punkt ósmy. Wiązanie w pęczki. Podkładki wiąże się w pęczki po 50 sztuk. Do każdej podkładki mocuje się dwie etykiety.

Punkt dziewiąty. Dołowanie. Dołownik powinien się znajdować w zacienionym miejscu. W dołowniku należy wyorać pługiem bruzdy o głębokości 40–50 cm i zabezpieczyć go przed gryzoniami.

Punkt dziesiąty. Przechowywanie w chłodni. Warunki panujące w chłodni (zarówno temperatura, jak i wilgotność) są sterowane komputerowo.

Plansza interaktywna przedstawia sposoby produkcji podkładek generatywnych. Plansza dzieli się na segmenty, które następują po sobie. Segmenty zawierają tytuły oraz punkty interaktywne, które są uzupełnione o dodatkowe informacje.

Segment pierwszy składa się z trzech punktów.
Punkt pierwszy. Wybór terenu. Najodpowiedniejsze są żyzne gleby gliniasto‑piaszczyste w ciepłym rejonie.
Punkt drugi. Przygotowanie gleby. Glebę pod uprawę podkładek generatywnych najlepiej przygotowywać na kilka lat przed założeniem szkółki, stosując przedplon w uprawie zmianowej i obornik. W czwartym roku rozsypuje się nawozy mineralne, a następnie wykonuje się głęboką orkę. Po wyrównaniu gleby sieje się nasiona.
Punkt trzeci. Przygotowanie nasion do siewu. Aby przygotować nasiona do siewu, zaleca się je namoczyć, a następnie poddać chłodnej stratyfikacji.

Segment drugi.
Punkt czwarty. Wysiew nasion. Nasiona wysiewa się na miejsca stałe lub w inspektach zimnych czy na zagonach.

Segment trzeci.
Punkt piąty. Pikowanie siewek. Rośliny wysiane w inspektach zimnych lub na zagonach trzeba przepikować i skrócić główny korzeń o 1/3 jego długości. Następnie sadzi się rośliny na miejsca stałe.

Segment czwarty. Zabiegi pielęgnacyjne

Segment piąty. składa się z sześciu punktów.
Punkt szósty. Podcinanie siewek. Siewki, które nie były pikowane i nie miały skracanego korzenia, przerywa się i podcina ich korzeń specjalnymi nożami lub szpadlem.
Punkt siódmy. Spulchnianie gleby. Glebę wokół siewek należy spulchniać, aby poprawić stosunki wodno‑powietrzne.
Punkt ósmy. Odchwaszczanie. To podstawowy zabieg. Na niewielkich plantacjach chwasty usuwa się wyłącznie ręcznie, ewentualnie chemicznie. W dużych szkółkach stosuje się ciągniki usuwające chwasty między rzędami roślin, a jednocześnie spulchniające glebę.
Punkt dziewiąty. Nawożenie. Stosuje się nawozy azotowe w 2–3 dawkach.
Punkt dziesiąty. Ochrona przed chorobami i szkodnikami. Młode podkładki chroni się przed chorobami i szkodnikami od momentu pojawienia się pierwszych liści.
Punkt jedenasty. Nawadnianie. Podkładki należy obficie nawodnić po podcinaniu korzeni oraz w razie suszy.

Segment szósty. 
Punkt dwunasty. Wykopywanie podkładek. Podkładki wykopuje się w październiku, kiedy zaczynają opadać liście.

Segment siódmy.
Punkt trzynasty. Sortowanie. Podkładki sortuje się według grubości, co 2 mm.

Segment dziewiąty składa się z dwóch punktów.
Punkt czternasty. Wiązanie w pęczki. Posortowane podkładki wiąże się w pęczki po 50 sztuk. Do każdej podkładki mocuje się dwie etykiety.
Punkt piętnasty. Dołowanie. Dołownik powinien się znajdować w zacienionym miejscu. W dołowniku należy wyorać pługiem bruzdy o głębokości 40–50 cm i zabezpieczyć go przed gryzoniami.
Punkt szesnasty. Przechowywanie w chłodni. Warunki panujące w chłodni (zarówno temperatura, jak i wilgotność) są sterowane komputerowo.

Grafika interaktywna przedstawia trzy plansze dotyczące zakładania i prowadzenia szkółki krzewów owocowych na przykładzie malin. Plansze zawierają grafiki oraz punkty interaktywne uzupełnione o dodatkowe informacje.

Plansza pierwsza. Tradycyjny sposób produkcji - w gruncie. Plansza zawiera siedem grafik oraz dziewięć punktów interaktywnych.
Punkt pierwszy. Na pół roku przed założeniem matecznika niszczy się chwasty.
Grafika przedstawia rękę, która dotyka sadzonki.
Punkt drugi. Aby przygotować glebę pod matecznik, stosuje się nawożenie podstawowe: organiczne i mineralne, a także odkaża się glebę.
Grafika przedstawia ciągnik.
Punkt trzeci. Jesienią lub wiosną sadzi się rośliny.
Grafika przedstawia łopatę wbitą w glebę.
Punkt czwarty. W pierwszym roku prowadzenia matecznika wycina się pędy u nasady roślin matecznych.
Grafika przedstawia sekator.
Punkt piąty. W kolejnych latach wczesną wiosną stosuje się bezchlorkowy nawóz wieloskładnikowy, a w połowie maja i czerwca azotowy. Po wycięciu pędów podaje się 2‑3 dawki nawozu azotowego.
Grafika przedstawia nawóz.
Punkt szósty. W okresie suszy należy nawadniać rośliny.
Grafika przedstawia konewkę.
Punkt siódmy. Jesienią drugiego roku prowadzenia matecznika i kolejnych lat wykopuje się sadzonki z gołym korzeniem. Jednoroczne sadzonki są gotowe do sprzedaży, można je też przechowywać w chłodni do wiosny. Przeważnie jesienią, rzadziej wiosną, są sadzone do gruntu przez plantatorów.
Grafika przedstawia mateczniki. Są to ukorzenione gałęzie.
Punkt ósmy. Niski koszt produkcji, który przekłada się na mały koszt sadzonek.
Punkt dziewiąty. Łatwość zainfekowania malin m.in. chorobami wirusowymi.

Plansza druga. Nowoczesny sposób produkcji - sadzonki doniczkowane. Wariant I: sadzonki typu plug plants. Plansza zawiera sześć grafik oraz osiem punktów interaktywnych.
Punkt pierwszy. Produkowane są w szklarniach, w ściśle kontrolowanych warunkach, z roślin matecznych rosnących w pojemnikach.
Grafika przedstawia tunel.
Punkt drugi. Jesienią, po wejściu roślin matecznych w stan spoczynku, usuwa się ich części nadziemne, a korzenie z donicami umieszcza się w chłodni.
Grafika przedstawia donicę z korzeniami rośliny.
Punkt trzeci. Na początku stycznia po wyjęciu z chłodni korzenie tnie się i umieszcza w wielodoniczkach wypełnionych sterylnym podłożem (najczęściej substratem kokosowym).
Grafika przedstawia rośliny z poziomymi korzeniami.
Punkt czwarty. Wielodoniczki na czas ukorzeniania się roślin znajdują się na podgrzewanych i zamgławianych stołach lub są przykrywane folią (umieszczaną kilkadziesiąt centymetrów nad doniczkami, z zachowaniem wentylacji). Ukorzenione sadzonki mają 2‑3 liście.
Grafika przedstawia nagrzewane rośliny.
Punkt piąty. Sadzonki wymagają stałego nawadniania i nawożenia (fertygacji).
Grafika przedstawia konewkę.
Punkt szósty. Sadzonki są gotowe do sprzedaży od połowy marca lub początku kwietnia, zależnie od warunków klimatycznych w danym rejonie.
Grafika przedstawia gotową sadzonkę.
Punkt siódmy. Krótki cykl produkcji, wysoka zdrowotność i wyższy odsetek roślin, które się przyjęły.
Punkt ósmy. Wysoki koszt produkcji.

Plansza trzecia. Nowoczesny sposób produkcji - sadzonki doniczkowane. Wariant II: sadzonki długopędowe (long cane). Plansza zawiera cztery grafiki oraz sześć punktów interaktywnych.
Punkt pierwszy. Produkcja rozpoczyna się w czerwcu od zasadzenia 2 roślin typu plug do dwulitrowej doniczki.
Punkt drugi. Przez zimę sadzonki są trzymane w chłodni.
Punkt trzeci. Ponieważ maliny rosną w doniczkach, wymagają stałego nawadniania i nawożenia (fertygacji).
Punkt czwarty. Na wiosnę następnego roku (od połowy marca) maliny typu long cane są gotowe do sprzedaży. Sadzonki posadzone w tunelu w marcu owocują już od czerwca i powtarzają owocowanie do listopada.
Punkt piąty. Duża zdrowotność roślin, obfite i długie plonowanie już w roku zasadzenia.
Punkt szósty. Wysoki koszt produkcji.