Usłyszcie, co mówią dzieci uchodźcy
Usłyszcie, co mówią dzieci uchodźcy
1. Cele lekcji
a) Wiadomości
Uczeń :
zna pojęcie: uchodźca,
zna problemy dzieci‑uchodźców,
wie, jakie są zadania UNHCR.
b) Umiejętności
Uczeń czyta ze zrozumieniem.
c) Postawy
Uczeń dostrzega problemy swoich rówieśników, którzy pochodzą z innych państw, a także rozwija wrażliwość społeczną.
2. Metoda i forma pracy
Praca z tekstem, ćwiczenie pisemne, burza mózgów, rozmowa nauczająca, praca z klasą, praca indywidualna, praca w parach.
3. Środki dydaktyczne
Arkusz papieru, karteczki samoprzylepne, 6 kolorowych kartek A4, pisaki, karty pracy dla ucznia.
4. Przebieg lekcji
a) Faza przygotowawcza
Nauczyciel wprowadza uczniów do tematu lekcji. Rozpoczyna zajęcia od próby wyjaśnienia słowa „uchodźca”. Uczniowie metodą „burzy mózgów” podają propozycje.
b) Faza realizacyjna
Nauczyciel rozdaje uczniom tekst „Jak to jest?” (załącznik 1). Uczniowie zapoznają się z treścią, a następnie uzupełniają ćwiczenie pisemne (załącznik 2).
Uczniowie‑ochotnicy prezentują wyniki swojej pracy. Nauczyciel zachęca uczniów do swobodnych wypowiedzi na temat tego, na ile podawane przez nich wcześniejsze definicje są podobne do informacji, które przeczytali.
Nauczyciel rozdaje uczniom teksty poświęcone historiom dzieci‑uchodźców (załącznik 3).
Uczniowie czytają tekst, a następnie dzielą się refleksjami.
Nauczyciel prosi uczniów o wykonanie ćwiczenia pisemnego (załącznik 4).
Uczniowie‑ochotnicy prezentują wyniki swojej pracy.
c) Faza podsumowująca
Nauczyciel przymocowuje na tablicy duży arkusz papieru z napisem „Dzieci uchodźcy”. Zadaniem uczniów jest wskazać 6 najbardziej interesujących informacji zapamiętanych z zajęć. Pracując w parach, uczniowie ustalają listę pomysłów i zapisują je na samoprzylepnych karteczkach. Swoje propozycje przyklejają na arkuszu. Następnie jeden z uczniów podchodzi do tablicy, czyta propozycje. Jeśli informacja się powtarza, to kartka jest odkładana.
5. Bibliografia
http://www.edudemo.org.pl/galeria/main.php/v/Fundacja/projekty/16/
*Dzieci uchodźcy ,*UNHCR Sekcja informacji, Warszawa 1995
6. Załączniki
a) Karta pracy ucznia
załącznik 1.
Jak to jest?
Dzieci uchodźcy to osoby pozbawione własnego kraju, mają rodziny, ale nie mają domu. Czasem są zupełnie same. To dzieci, którym odebrano dzieciństwo. Każdego dnia gdzieś na ziemi dzieci zostają uchodźcami. Uciekają ze swoich krajów, ponieważ ich życiu zagraża niebezpieczeństwo. Jeśli mają szczęście, to udaje się im spakować ulubioną książkę, zabawkę lub pluszowego misia. Ale często nie ma miejsca w bagażu na tak wartościowe dla nich rzeczy ani nawet czasu, żeby je znaleźć i pozbierać.
Uciekają od konfliktów, nienawiści i prześladowania i stają się świadkami straszliwych cierpień. Zdarza się, że w panice zostają opuszczone (...). Kiedy wreszcie przybywają w jakieś bezpieczne miejsce – są przerażone, zmęczone i głodne. Często brakuje im jedzenia i wody. Przed nimi pojawiają się nowe zagrożenia.
Ryzykują zarażenie chorobami, dziesiątkującymi przede wszystkim tych, którzy są wychudzeni i słabi.
I tak podczas tych pierwszych przerażających dni i miesięcy rozmyślają o tym, jak ich dawne marzenia o szczęśliwym domu i normalnym życiu obróciły się w koszmar.
Źródło: *Dzieci uchodźcy ,*UNHCR Sekcja informacji, Warszawa 1995, s. 2‑3.
Dzieci‑uchodźcy są najbardziej narażoną na cierpienie grupą dzieci na świecie. Choć stanowią połowę wszystkich uchodźców - ich prawa, jako dzieci i jako uchodźców, często są lekceważone. Jeszcze gorsza jest sytuacja tych spośród nich, które straciły rodziców lub opiekunów i nie mają nikogo, kto mógłby się nimi zająć.
Z przeprowadzonych ostatnio przez UNHCR badań wynika, że ponad połowa dzieci‑uchodźców straciła kogoś z bliskiej rodziny, a ponad jedna trzecia była świadkiem mordu lub torturowania swoich bliskich. Były świadkami przemocy, wojny, gwałtów. Wszystkie straciły dom, a świat, w jakim żyły legł w gruzach.
Zapamiętaj:
Wysoki Komisarz Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców (UNHCR) udziela pomocy i wsparcia uchodźcom na całym świecie.
UNHCR został powołany przez Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych w 1951 roku i początkowo był odpowiedzialny za przesiedlenie 1,2 miliona europejskich uchodźców pozbawionych domu w wyniku II wojny światowej.
Źródło: http://www.unhcr.pl/
załącznik 2.
Dokończ zdania:
Uchodźcy to ludzie, którzy zostali zmuszeni do ………………. .
Uchodźcy znajdują schronienie w ……………………………… .
Uchodźcy narażeni są na ………………………………………..
załącznik 3.
Historia Narina
Przez większość mojego 13‑letniego życia, Kambodża była ojczyzną, którą znałem tylko z zasłyszanych opowiadań. (…) Przez większość mojego życia moim domem była strefa 2 – wielki obóz dla uchodźców w Tajlandii. Nie jestem pewien, czy urodziłem się w Strefie 2. Mój brat i siostra urodzili się tam i tam również zostawili nas nasi rodzice.
Ale strefa 2 nie była taka zła. Mieliśmy całkiem niezłe życie, do chwili kiedy pięć lat temu aresztowano mojego ojca. Byłem najlepszy w klasie. Uczyłem się bardzo pilnie, ponieważ wierzyłem, że wykształcenie to droga do dobrej pracy.
Kiedy mój ojciec trafił do więzienia, matka sprzedała kupony żywnościowe całej rodziny, aby zapłacić za jego uwolnienie. Później sprzedała moja siostrę (…).
Kiedy, mój ojciec wyszedł z więzienia, powiedział nam, że musi wracać do Kambodży, by zarobić pieniądze, które umożliwią zwrot naszych kuponów żywnościowych. Ale już nigdy stamtąd nie powrócił.
Tak więc zamiast iść do szkoły lub bawić się na podwórku, poszedłem do pracy. Czasem chodziłem na cmentarz zbierać miętę, żeby ją sprzedać lub wymienić na cukier, a cukier na ryż.
W tym czasie moja mama była tak smutna, że cały czas piła. Kupowała alkohol za pieniądze, które zarabialiśmy na jedzenie. Któregoś dnia nie mieliśmy w ogóle jedzenia, a moja mama była pijana. Wtedy wzięto mnie i mojego brata do sierocińca. (…) Dobrze jest w sierocińcu, ale ciągle pragnąłbym być z powrotem ze swoją siostrą.
Historia Amry
Nazywam się Amra. Mam 13 lat. Pochodzę z bośniackiego miasta (…). Mam siostrę Zelmę, która ma 6 lat. Ale w Chorwacji mam jeszcze jedną siostrę, Elmę, która ma dziewięć lat. Nie wiemy dokładnie, gdzie ona się znajduje. Bardzo się o nią martwimy.
Bośnia była piękna. Było tam piękniej, niż gdziekolwiek indziej. Bardzo lubiłam swój kraj. Ale wybuchła woja i wiedziałam, jak zabijano wielu ludzi. Podpalano domy. Ludzie nie mieli gdzie spać. Było naprawdę ciężko.
Ponieważ nie mieliśmy jedzenia, mój ojciec i Elma poszli do domu mojego dziadka, zaś moja matka posłała Zelmę i mnie do wioski naszej babci. Ale żołnierze przyszli również do tej wioski. Byli brudni i odrażający. Wszyscy mieli karabiny i zabijali ludzi. Moja mama dotarła do wioski i powiedziala nam, że musimy uciekać do Chorwacji. Mama próbowała zabrać również Elmę, ale – ponieważ wysadzono most – nie mogła się już do niej dostać. (...)
Obecnie mieszkam w domu w Ilanz, w górach blisko granicy z Austrią. Jest tu bardzo nudno. Mieszkam wraz z innymi 17 rodzinami. Jest tu może około 70 ludzi z całej Bośni. Moja mama jest w sumie bardzo nieszczęśliwa. Nie może pracować. (...) Nie chcę zostać w tym domu. Ludzie tutaj chcieliby wrócić do Bośni, ale ja chcę jechać do Ameryki. Byłabym taka szczęsliwa, gdybym mogła pojechać do Ameryki, ale nie pojechałabym tam bez mojej siostry.
Źródło: *Dzieci uchodźcy ,*UNHCR Sekcja informacji, Warszawa 1995, s. 14‑19.
załącznik 4.
Przeczytaj tekst. Odpowiedz na pytania.
Wyobraź sobie, że Polska znalazła się w stanie wojny. Mieszkasz w strefie, której mieszkańcy muszą być ewakuowani. Ty i Twoja rodzina macie dwie godziny na opuszczenie domu. Każdy, kto nie opuści strefy w wyznaczonym czasie, zostanie rozstrzelany. Przemieszczanie się autobusami i samochodami zostało zakazane, można poruszać się tylko pieszo. Jesteś przerażony.
1. Co zabierzesz ze sobą?
2. Dokąd się przeniesiesz? Czy starczy tam miejsca dla Ciebie i Twojej rodziny?
3. Wielu rzeczy nie udało Ci się zabrać. Czego najbardziej żałujesz?
7. Czas trwania lekcji
45 minut
8. Uwagi do scenariusza
brak