Ilustracja przedstawia mapę, gdzie rzeźba terenu odwzorowana została metodą kreskową. Lewa strona mapy to zabudowania mieszkalne. Kontury budynków zaznaczone zostały kolorem czerwonym. Są to zabudowania niemieckiego miasta Freital, kontury budynków położone są blisko siebie. Przez środek miejscowości płynie rzeka, która jest oznaczona za pomocą czarnej wijącej się linii. W dole mapy także oznaczono zabudowania czerwonymi prostokątami, podobnie na północnym wschodzie. Są to wiejskie zabudowania luźno ułożone wzdłuż drogi. Drogi na mapie wyznaczono za pomocą dwóch cienkich linii biegnących równolegle do siebie. Środek mapy pokryty jest drobnymi kreskami. Kreski są rozmieszczone równolegle do siebie. Długość każdej kreski to kilka milimetrów. Im wyższe wzniesienie terenu, tym bliżej szczytu, kreski umieszczone są gęściej obok siebie. Na bardzo stromych zboczach kreski nachodzą na siebie, dzięki czemu uzyskiwany jest efekt cieniowania. Łagodne nachylenie terenu to kreski rozmieszczone rzadziej. Metoda ta sprawia wrażenie, że niektóre obszary na mapie leżą niżej, a niektóre wyżej. Odwzorowano w ten sposób wzniesienia terenu. W centralnej części mapy znajduje się wzniesienie, którego stok północny, zachodni i południowy jest stromy, stok wschodni ma łagodny przebieg (kreski ułożone są rzadko). Widać, że miasto Freital leżące na zachodzie znajduje się u podnóża tego wzniesienia. Wierzchołek oznaczono czarnym trójkątem z dodaną obok niego wysokością – trzysta pięćdziesiąt dwa metry. Na północy mapy, na obszarze, gdzie znajdują się zabudowania i droga, podano wysokość terenu wynoszącą dwieście dwadzieścia dwa metry nad poziomem morza. Las porastający stoki wzniesienia zaznaczono za pomocą symboli w kształcie dwóch pionowych, stykających się kresek przypominających trójkąt pozbawiony podstawy na dole.

Ilustracja przedstawia krzywą hipsograficzną, na którą składają się dwie osie liczbowe wychodzące z tego samego punktu. Jedna znajduje się po lewej stronie i jest pionowa, a druga znajduje się u dołu w poziomie. Oś pionowa podzielona jest na dwadzieścia odcinków. Każdy koniec odcinka opisany jest po lewej stronie co tysiąc metrów – od minus jedenastu tysięcy metrów poniżej poziomu morza, przez zero metrów na poziomie morza, do dziewięciu tysięcy metrów nad poziomem morza. Zero metrów znajduje się na środku osi. U szczytu pionowej osi znajduje się napis: Mount Everest osiem tysięcy osiemset czterdzieści osiem metrów nad poziomem morza. Oś pozioma jest podzielona na dziesięć równych odcinków opisanych co dziesięć procent od zera do stu. Nad krzywą umieszczona została legenda wyjaśniająca zastosowanie kolorów. Kolor czerwony oznacza góry, żółty – wyżyny, zielony – niziny, jasnoniebieski – szelfy, niebieski – stoki kontynentalne, ciemnoniebieski – baseny oceaniczne, granatowy – rowy oceaniczne, a fioletowy – grzbiety oceaniczne. Między osią pionową a osią poziomą powierzchnia wypełniona jest pionowymi kolorowymi pasami, których górną granicę (wysokość) określa krzywa przebiegająca nad osią poziomą. Zaczyna się na wysokości prawie dziewięć tysięcy metrów, po czym bardzo gwałtownie opada do poziomu około trzech tysięcy metrów, następnie biegnie w dół pod kątem około czterdziestu stopni do wartości pięciuset metrów nad poziomem morza. Tak wyznaczony czerwony pionowy pas oznacza obszary górskie, stanowi około trzynastu procent powierzchni Ziemi. Następny pas ma kolor żółty, są to wyżyny. Na krzywej to krótki odcinek, krzywa łagodnie opada od wysokości pięciuset metrów do około trzystu metrów nad poziomem morza. Odcinek pasa wyżyn na krzywej stanowi około trzech procent długości. Około czternastu procent zajmują niziny oznaczone na zielono. Wyznaczająca je krzywa jest niemal płaska, biegnie od wysokości trzystu metrów do zera metrów nad poziomem morza. Jasnoniebieskim kolorem oznaczono szelfy, które zajmują około pięć i pół procent powierzchni. Strefa ta sięga do około dwustu metrów poniżej poziomu morza, obrazująca je krzywa również jest niemal płaska. Znacznym nachyleniem około czterdziestu pięciu stopni cechuje się krzywa przedstawiająca stoki kontynentalne. Krzywa biegnie od wysokości dwustu metrów poniżej poziomu morza do około trzech tysięcy metrów poniżej poziomu morza. Stoki zostały oznaczone kolorem niebieskim, zajmują około siedmiu procent powierzchni. Ciemnoniebieską barwą przedstawiono baseny oceaniczne. One również zajmują około sześciu procent powierzchni. Ich krzywa jest znacznie bardziej wypłaszczona, biegnie od około trzech tysięcy do trzech i pół tysięcy metrów poniżej poziomu morza. Baseny oceaniczne zajmują około pięć i pół procent powierzchni. Granatowym kolorem oznaczono następne w kolejności na krzywej rowy oceaniczne. W tym miejscu krzywa bardzo gwałtownie się załamuje, jest prawie pionowa. Schodzi od wartości trzech i pół tysiąca metrów do jedenastu tysięcy metrów poniżej poziomu morza. Następnie, równie gwałtownie krzywa idzie w górę, osiąga wartość około trzech tysięcy sześciuset metrów poniżej poziomu morza. Rowy zajmują około trzech procent powierzchni. Kolejny odcinek krzywej ponownie przedstawia baseny oceaniczne. Krzywa łagodnie opada od wartości około trzech tysięcy sześciuset metrów do około czterech tysięcy dwustu metrów poniżej poziomu morza. Odcinek zajmuje około czternastu procent powierzchni. Następnie na krzywej fioletowym kolorem przedstawiono grzbiety oceaniczne. Krzywa w tym miejscu gwałtownie wznosi się od wartości czterech tysięcy dwustu metrów poniżej poziomu morza do wartości około trzech tysięcy metrów powyżej poziomu morza, po czym równie gwałtownie opada, osiągając wartość w przybliżeniu czterech i pół tysiąca metrów poniżej poziomu morza. Opisany odcinek za poziomej osi zajmuje około ośmiu procent. Ostatni odcinek krzywej ponownie reprezentuje baseny oceaniczne. Jego długość stanowi około dwudziestu jeden procent na poziomej osi. Krzywa łagodnie opada od wartości czterech i pół tysiąca metrów poniżej poziomu morza do około sześciu tysięcy metrów poniżej poziomu morza. Na krzywej umieszczono również dwie długie, poziome, przerywane linie zaczynające się na osi z wysokością i biegnące równolegle do osi z procentami. Pierwsza z nich, umieszczona tuż pod wartością tysiąca metrów nad poziomem morza ma podpis: średnia wysokość lądu 875 metrów nad poziomem morza. Druga linia umieszczona blisko wartości czterech tysięcy poniżej poziomu morza ma podpis: średnia głębokość oceanu światowego 3794 metry poniżej poziomu morza.

Ilustracja pokazuje sposób tworzenia profilu hipsometrycznego na podstawie mapy poziomicowej. W prawym górnym rogu oznaczenie kierunku świata – północ. Ilustracja składa się z dwóch części. Pierwszą stanowi pagórek pokazany za pomocą metody hipsometrycznej. Każda z poziomic ma przypisaną wysokość, są to kolejno wartości – zero, trzy, sześć, dziewięć i jedenaście metrów. Pagórek ma poziomy spłaszczony kształt, szczyt znajduje się w jego wschodniej części, zachodni stok jest łagodniejszy. Kolejnym przedziałom wysokości nadano odpowiednie kolory, są to kolejno (od najniższego): ciemnozielony, zielony, jasnozielony i żółty. Od każdej z poziomic poprowadzono poniżej prostą przerywaną linię, co umożliwiło stworzenie wykresu zwanego profilem hipsometrycznym. Profil składa się z dwóch osi. Na osi pionowej umieszczono kolejne wartości wysokości pagórka odczytane z poziomic od zera do jedenastu. Na osi poziomej poprowadzono przerywane linie od poziomic pagórka, zachowując w ten sposób odległości. Po połączeniu tak wyznaczonych punktów na wykresie otrzymano przekrój wzdłuż linii biegnącej przez środek pagórka. Na profilu zachowano również kolory przyporządkowane dla poszczególnych wysokości. Profil składa się z czterech poziomych warstw nałożonych na siebie: ciemnozielonej (wysokość od zera do trzech metrów), zielonej (od trzech do sześciu metrów), jasnozielonej (od sześciu do dziewięciu metrów) i żółtej (od dziewięciu do jedenastu metrów). Do ich wyznaczenia służą proste poziome linie poprowadzone prostopadle do osi z wysokościami.

Ilustracja przedstawia profil hipsometryczny Azji. Profil umieszczono na wykresie. Oś pionowa to skala wysokości wyrażona w metrach nad poziomem morza. Podziałka co tysiąc metrów. Skala kończy się na ośmiu tysiącach metrów, dodatkowo na początku na osi została dodana podziałka wskazująca pięćset metrów. Oś pozioma to skala liczbowa w kilometrach. Podziałka liczbowa co osiemset kilometrów. Skala kończy się na siedmiu tysiącach kilometrów i dwustu metrach. Nad lewą pionową osią duża czerwona litera „es” wskazująca południe. Nad prawą osią pionową duża litera „en” wskazująca północ. Profil Azji wskazuje różnice wysokości na prostej linii biegnącej z południa na północ kontynentu. Profil rozpoczyna Sri Lanka. Wysokość terenu nie przekracza stu pięćdziesięciu metrów nad poziomem morza. Ma długość nieco ponad czterystu kilometrów. Następnie profil zanika ze względu na występowanie oceanu pomiędzy wyspą a kontynentem. Kolejnym wyszczególnionym obszarem na przedstawionym profilu jest Wyżyna Dekan. Obszar rozpoczyna się na około siedemsetnym kilometrze, osiągana jest wysokość do dwustu metrów. W okolicach tysiąc pięćsetnego kilometra krzywa profilu unosi się do wartości około sześciuset pięćdziesięciu kilometrów, następnie powraca do poprzednich wartości w okolicach dwutysięcznego kilometra. Obszar ten podpisany jest jako Nizina Gangesu. Po przekroczeniu dwa tysiące pięćsetnego kilometra krzywa wznosi się niemal pionowo, aż do około czterech tysięcy ośmiuset metrów. Wartość ta utrzymuje się przez mniej więcej kilkadziesiąt kilometrów na poziomej skali, a następnie krzywa ponownie wędruje prawie pionowo w górę, osiągając wysokość około siedmiu i pół tysiąca kilometrów. Fragment ten podpisany jest jako Nanda Dewi. Następnie krzywa niemal pionowo opada do wartości około czterech tysięcy ośmiuset metrów. Dalej następują trzy podobne do siebie wzniesienia sięgające około sześciu tysięcy ośmiuset metrów każde. Przedzielone są obniżeniami terenu do około czterech tysięcy ośmiuset metrów. Wzniesienia krzywej mają długość według podziałki wynoszącą około kilkadziesiąt kilometrów, obniżenia około stu kilometrów. Nad wzniesieniami umieszczono napis „Himalaje”. Po trzecim wzniesieniu krzywa ponownie bardzo dynamicznie opada, tym razem jednak aż do niespełna dwóch tysięcy metrów nad poziomem morza. Krzywa utrzymuje się na tym poziomie przez następne czterysta kilometrów, jest podpisana jako Kotlina Kaszgarska. Około trzy tysiące osiemsetnego kilometra ponownie wznosi się niemal pionowo do poziomu około siedmiu tysięcy stu metrów. W tym miejscu nad krzywą jest podpis „Tienszan” i nazwa najwyższego szczytu „Pik Pobiedy”. Długość odcinka opisanego wzniesienia wynosi w przybliżeniu niecałe trzysta kilometrów. Dalej krzywa znów dynamicznie opada do poziomu około dwóch tysięcy kilometrów, a po kilkudziesięciu kilometrach do poziomu tysiąca metrów. Potem wznosi się do około tysiąca czterystu metrów, opada do poziomu pięciuset metrów, a następnie ponownie wznosi do poziomu około tysiąca metrów. Za tym wzniesieniem krzywa opada do poziomu około dwustu pięćdziesięciu kilometrów nad poziomem morza i utrzymuje się mniej więcej na tym poziome. Ostatni odcinek rozciąga się od około cztery tysiące osiemsetnego kilometra, aż do końca kontynentu, czyli do około siedem tysięcy pięćsetnego kilometra. Odcinek podpisany jest jako „Nizina Zachodniosyberyjska”.