Malala Yousafzai Już nie wróciłam

Pochodzę z kraju stworzonego o północy. Kiedy o mało nie umarłam, właśnie minęło południe.
Rok temu, kiedy miałam piętnaście lat, wyszłam z domu do szkoły i już nie wróciłam. Niewiele brakowało, a zginęłabym od talibskiejj0000008HQB5v22_000tp003talibskiej kuli, i nieprzytomną wywieziono mnie z Pakistanu. Niektórzy mówią, że nigdy nie wrócę do domu, ale ja wierzę, że tak. Rozłąka z ukochanym krajem to coś, czego nikomu nie życzę.
Dziś, ilekroć otwieram oczy rano, tęsknię za widokiem mojego dawnego pokoju pełnego znajomych rzeczy, rozrzuconych po podłodze ubrań i szkolnych nagród na półkach. Jestem w kraju oddalonym o pięć godzin lotu od mojego ukochanego Pakistanu i mojego domu w dolinie Swat. Lecz miejsce, w którym się znajduję, wyprzedza moją ojczyznę o setki lat. Są tu wszystkie możliwe wygody; z każdego kranu leci woda, wedle życzenia ciepła lub zimna, światło jest na psytryknięcie bez względu na porę nocy i dnia, nie trzeba lamp naftowych, a na kuchenkach można gotować bez biegania na bazar po butle gazowe. Tutaj wszystko jest tak nowoczesne, że można kupić nawet gotowy posiłek do samodzielnego podgrzania.
Gdy staję przy oknie i wyglądam na zewnątrz, widzę wysokie budynki, długie drogi z pojazdami w równym szyku, schludne trawniki i żywopłoty oraz czyste chodniki, po których można chodzić. Przymykam oczy i na chwilę wracam do mojej doliny: ośnieżone góry, zielone pola i niebieskie rzeki pełne czystej wody – i moje serce uśmiecha się na widok ludzi ze Swatu. Przenoszę się myślami do szkoły, gdzie spotykam koleżanki i nauczycieli. Siadam obok mojej przyjaciółki Moniby, po czym gadamy i żartujemy, jakbym nigdzie się stamtąd nie ruszyła.
A potem przypominam sobie, że jestem w Birminghamj0000008HQB5v22_000tp004Birmingham, w Anglii.

j0000008HQB5v22_00000_BIB_001Malala Yousafzai, Już nie wróciłam, [w:] tejże, To ja, Malala, tłum. Magdalena Moltzan-Małkowska, Warszawa 2013.