W teatrze dźwiękowym

Pokój Wandy. Pali się lampka nocna. Wanda śpi. Lampka gaśnie. Po pokoju, tu i tam, przemyka punkt świetlny. Powoli rozjaśnia się. Pojawiają się: Wróżka Dzwoneczek Dzyń Dzyń i Piotruś Pan. PIOTRUŚ PAN Dzyń Dzyń, Dzwoneczku, gdzie jesteś? DZWONECZEK (z głębi) Dzyń dzyń, dzyń dzyń. PIOTRUŚ PAN Ach, wyjdź już stamtąd i powiedz, gdzie schowali mój cień. Przecież tutaj go nie zostawiłem. DZWONECZEK Jest w tym dużym pudle. PIOTRUŚ PAN O widzę! Teraz muszę przykleić go z powrotem do siebie. Nic z tego, nie chce się trzymać. (płacze) Wanda budzi się i spostrzega Piotrusia. WANDA Dlaczego płaczesz, chłopczyku? PIOTRUŚ PAN Jak ci na imię? WANDA Wanda Maria Aniela Kochańska. A ty? PIOTRUŚ PAN Piotruś Pan. WANDA Tylko tyle? PIOTRUŚ PAN Nie szkodzi. WANDA Ale chyba nie płaczesz z tego powodu? PIOTRUŚ PAN Płaczę, bo nie mogę przykleić swojego cienia. A poza tym wcale nie płakałem. WANDA Nie martw się, zaraz go przyszyję. (przyszywa cień do stóp Piotrusia, Piotruś podskakuje z radości) Piotrusiu, ile masz lat? PIOTRUŚ PAN Nie wiem. Widzisz, ja uciekłem z domu tego samego dnia, kiedy się urodziłem. Usłyszałem, jak moi rodzice planowali, kim mam zostać, kiedy dorosnę. A ja nie chcę być dorosły. Więc uciekłem i żyłem sobie z wróżkami. WANDA Gotowe. PIOTRUŚ PAN Ale mi się udało! Przyszyłem swój cień! WANDA Ach, ty zarozumialcze! PIOTRUŚ PAN Wando, nie gniewaj się. Tylko ty potrafisz tak przyszywać cienie. WANDA Ładnie to powiedziałeś. Dam ci buzi, chcesz? (Piotruś wyciąga rękę) Wiesz chyba, o czym myślę? PIOTRUŚ PAN Dowiem się, gdy mi dasz. Wanda pochyla głowę ku niemu, ale Piotruś, nie wiedząc, o co jej chodzi, odsuwa się, więc Wanda, żeby nie robić mu przykrości, daje mu do ręki naparstek. PIOTRUŚ PAN Jakie piękne! Czy też mogę ci dać buzi? WANDA Jeśli chcesz. (Wanda znów pochyla głowę ku niemu, ale on daje jej guziki) Och, dziękuję. Bardzo ładne, będę je nosiła na szyi. To wspaniale, że żyłeś z wróżkami. Powiedz, skąd one się wzięły? Kim są? Jak żyją? PIOTRUŚ PAN To było tak: kiedy pierwsze dziecko na świecie roześmiało się pierwszy raz, to jego śmiech rozprysnął się na tysiące okruszynek, które zaczęły skakać po ziemi i zmieniły się we wróżki. Dlatego jedna wróżka powinna wypadać na jedno dziecko. WANDA A nie wypada? PIOTRUŚ PAN Nie. Dzieci przestają wierzyć we wróżki, a jeśli tylko jakieś dziecko powie: „Nie wierzę we wróżki!”, jedna wróżka pada nieżywa. Ojej, zupełnie zapomniałem. Dzyń Dzyń, Dzwoneczku, gdzie jesteś? WANDA Ależ, Piotrusiu, w tym pokoju nie ma wróżki. PIOTRUŚ PAN Była tu przed chwilą. Zdaje się, że zamknąłem ją w szufladzie. WANDA Biedactwo. (otwiera szufladę) DZWONECZEK Dzyń, dzyń, dzyń, dzyń, ty głuptaku. WANDA Ach, Piotrusiu, gdyby ona tylko pozwoliła mi się zobaczyć. PIOTRUŚ PAN One nie potrafią ustać w miejscu. WANDA Czy ciągle mieszkasz z wróżkami? PIOTRUŚ PAN Przeważnie mieszkam z zagubionymi chłopcami w Nanibykraju. WANDA Kim oni są? PIOTRUŚ PAN To dzieci, które powypadały z wózków, kiedy niańki patrzyły w inną stronę. Ja jestem ich wodzem. WANDA Nie ma tam dziewczynek? PIOTRUŚ PAN Nie, one są za mądre, żeby wypadać. WANDA Ślicznie to powiedziałeś. Możesz mi dać buzi. PIOTRUŚ PAN Wiedziałem, że mi zabierzesz. (podaje jej naparstek) WANDA Ależ nie chodziło mi o to. Chodziło o... o... o naparstek. PIOTRUŚ PAN Co to takiego? WANDA Właśnie to. (całuje Piotrusia) PIOTRUŚ PAN Dziwne. Czy ja też mam ci dać naparstek? WANDA Jak chcesz. (Piotruś całuje Wandę) DZWONECZEK Dzyń, dzyń, dzyń! (szarpie Wandę za włosy) WANDA Ach! Moje włosy! PIOTRUŚ PAN To Dzwoneczek. Zupełnie nie rozumiem, co jej się stało. DZWONECZEK Ty głuptaku! Dzyń, dzyń, dzyń!