Ważne daty

Wprowadzenie

Tadeusz Baird i Kazimierz Serocki to wybitni polscy kompozytorzy XX w., którzy są ojcami Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej Warszawska Jesień. Należy podkreślić, iż gdyby nie wybitni polscy kompozytorzy – Tadeusz Baird i Kazimierz Serocki, Międzynarodowy Festiwal Muzyki Współczesnej Warszawska Jesień, nigdy by nie zaistniał.

Międzynarodowy Festiwal Muzyki Współczesnej Warszawska Jesień to jeden z najbardziej prestiżowych, największych i najstarszych festiwali muzycznych w Polsce. To ważne na arenie międzynarodowej wydarzenie muzyczne powstało w 1956 r. z inicjatywy dwóch znakomitych polskich kompozytorów: Tadeusza Bairda oraz Kazimierza Serockiego, a do życia zostało powołane dzięki Zarządowi Głównemu Związku Kompozytorów Polskich. Festiwal od wielu lat odbywa się corocznie we wrześniu (z dwoma wyjątkami) i trwa aż do dziewięciu dni.

Warto wspomnieć, iż istnieje wiele wspólnych cech, które łączą ciekawe życiorysy artystów. Oboje studiowali kompozycję i grę na fortepianie; wspólnie działali w Związku Kompozytorów Polskich i założyli znaną Grupę 49; byli także laureatami wielu prestiżowych konkursów kompozytorskich w kraju, m.in. Konkursu Kompozytorskiego im. Grzegorza Fitelberga i za granicą m.in. Nagrody Międzynarodowej Trybuny Kompozytorów UNESCO. Twórczość Tadeusza Bairda i Kazimierza Serockiego jest wszechstronna – są autorami wielu utworów solowych, kameralnych, orkiestrowych, wokalnych oraz wokalno‑instrumentalnych, które są regularnie wykonywane na festiwalach muzycznych w Polsce i za granicą. Tadeusz Baird i Kazimierz Serocki są także twórcami muzyki do znanych polskich filmów. Pierwszy z wymienionych kompozytorów stworzył muzykę do takich filmów, jak np. Ludzie z pociągu (1961), Pasażerka (1963) czy Kiedy miłość była zbrodnią (1967). Z kolei Kazimierz Serocki skomponował muzykę do następujących filmów: Krzyżacy czy Potop (1974).

R15PEEZNBso8f1

Fotografia przedstawiająca Tadeusza Bairda - polski kompozytor związany z Międzynarodowym Festiwalem Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”. Polski kompozytor uśmiecha się, rękę podpiera o brodę. Ubrany jest w czarną koszulę i sweter.

R1D9z4TYdfuV21

Fotografia przedstawiająca Kazimierza Serockiego - polski kompozytor związany z Międzynarodowym Festiwalem Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”. Polski kompozytor ma poważny wyraz twarzy, lekko łysiejący, na lewej ręce ma zegarek. Ubrany jest w koszulę hawajską i szare spodnie.

R1sPzSTu5rsia1

Fotografia przedstawiająca Tadeusza Wieleckiego - polski kompozytor związany z Międzynarodowym Festiwalem Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”. Polski kompozytor z poważnym wyrazem twarzy, nosi okulary, ma delikatną, krótką brodę. Ubrany w garnitur.

Rg8UzimvouWsl1

Fotografia przedstawiająca Jerzego Kornowicza - polski kompozytor związany z Międzynarodowym Festiwalem Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”. Polski kompozytor z poważnym wyrazem twarzy, ubrany w czarną koszulę i jasną marynarkę. Stoi przy stojaku z nutami, o który się podpiera prawą ręką.

Tadeusz Baird – sylwetka artystyczna i twórczość

Tadeusz Baird, urodzony w 1928 r. w Grodzisku Mazowieckim, swe studia kompozytorskie rozpoczął w czasie okupacji u Bolesława Woytowicza i Kazimierza Sikorskiego. Kontynuował je już po wojnie w klasie kompozycji Piotra Rytla i Piotra Perkowskiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie (1947‑1951). Warto wspomnieć, iż był artystą wszechstronnym, ponieważ studiował także grę na fortepianie w klasie Tadeusza Wituskiego oraz muzykologię na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1974 r. związał się z macierzystą uczelnią – Państwową Wyższą Szkołą Muzyczną w Warszawie początkowo jako wykładowca w klasie kompozycji, 3 lata później uzyskał tytuł profesora zwyczajnego i objął Katedrę Kompozycji. Warto też wspomnieć, iż w 1979 r. został członkiem prestiżowej Akademie der Künste w Berlinie. Wybitny polski twórca jest laureatem wielu znanych konkursów kompozytorskich o profilu ogólnopolskim i międzynarodowym, m.in. Konkursu Kompozytorskiego im. Grzegorza Fitelberga (1958), Międzynarodowej Trybuny Kompozytorów UNESCO (1959, 1963, 1966), Nagrody Muzycznej miasta Kolonii (1963), Nagrody Związku Kompozytorów Polskich za całokształt twórczości (1966) czy Nagrody Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego w Nowym Jorku (1971).

Tadeusz Baird był kompozytorem, który z dużym szacunkiem podchodził do tradycji, jak sam wspominałm4be558a6cef2150e_0000000000006jak sam wspominał:

Stworzyła nas przeszłość wespół z teraźniejszością i to jest przyczyną zainteresowania historią i sztuką minionych wieków. Szczególnie dla artysty poznanie tego, co nas poprzedziło: literatury, teatru, plastyki, architektury jest czymś nieodzownym – są to rzeczy, które nie tylko kształtują nasz światopogląd artystyczny, ale i naszą zdolność doznawania i rozumienia piękna, poszerzają naszą wyobraźnię, sprawiają, że stajemy się mądrzejsi, a więc bardziej świadomi siebie i naszych czynów.

R1bIhmRjLnlfE

Ilustracja interaktywna przedstawia zapis nut pierwszej strony Preludium z utworu „Colas Breugnon”. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Tadeusz Baird odwoływał się do zastanej tradycji muzycznej w wielu swoich kompozycjach m.in. w Colas Breugnon – suicie w dawnym stylu na orkiestrę smyczkową z fletem (1951 r.). Utwór ten powstał na bazie ilustracji muzycznej do słuchowiska radiowego o tym samym tytule, według powieści Romaina Rollanda. Złożony jest z sześciu następujących części: I. Preludium, II. Kantylena miłosna, III. Taniec, IV. Smutna Pieśń, V. Taniec II, VI. Postludium. Colas Breugnon to jeden z najbardziej znanych utworów Tadeusza Bairda, który ze względu na swoją popularność został określony przez dyrygenta Andrzeja Markowskiego jako Coca‑Cola Breugnon.

Ilustracja interaktywna przedstawia zapis nut pierwszej strony Preludium z utworu „Colas Breugnon”. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Tadeusz Baird odwoływał się do zastanej tradycji muzycznej w wielu swoich kompozycjach m.in. w Colas Breugnon – suicie w dawnym stylu na orkiestrę smyczkową z fletem (1951 r.). Utwór ten powstał na bazie ilustracji muzycznej do słuchowiska radiowego o tym samym tytule, według powieści Romaina Rollanda. Złożony jest z sześciu następujących części: I. Preludium, II. Kantylena miłosna, III. Taniec, IV. Smutna Pieśń, V. Taniec II, VI. Postludium. Colas Breugnon to jeden z najbardziej znanych utworów Tadeusza Bairda, który ze względu na swoją popularność został określony przez dyrygenta Andrzeja Markowskiego jako Coca‑Cola Breugnon.

1

1. Tadeusz Baird odwoływał się do zastanej tradycji muzycznej w wielu swoich kompozycjach m.in. w Colas Breugnon – suicie w dawnym stylu na orkiestrę smyczkową z fletem (1951 r.). Utwór ten powstał na bazie ilustracji muzycznej do słuchowiska radiowego o tym samym tytule, według powieści Romaina Rollanda. Złożony jest z sześciu następujących części: I. Preludium, II. Kantylena miłosna, III. Taniec, IV. Smutna Pieśń, V. Taniec II, VI. Postludium. Colas Breugnon to jeden z najbardziej znanych utworów Tadeusza Bairda, który ze względu na swoją popularność został określony przez dyrygenta Andrzeja Markowskiego jako Coca‑Cola Breugnon.

Utwór, który w 1955 r. otrzymał Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki, w każdej z części odwołuje się do tradycji poprzez zastosowanie zabiegu archaizacjiArchaizacjaarchaizacji połączonego ze stosowaniem stylizacji ludowej. Kompozytor przywołuje następujące stylistyki: renesansową (cz. III i V), barokową i klasyczną (cz. I, VI) oraz romantyczną (cz. II, IV). Ważnym środkiem stylizacji jest stosowanie harmoniki tonalnej, ale dodatkowo ubarwionej wieloma paralelizmami kwartowo‑kwintowymi. Ważną rolę pełni także kolorystyka dźwiękowa – subtelny wdzięk kompozycji podkreślony jest dzięki zastosowaniu interesującej obsady wykonawczej – orkiestry smyczkowej zestawionej z brzmieniem fletu.

Ważnym środkiem wyrazu dla Tadeusza Bairda były brzmienie i kolorystyka dźwiękowa. Istotne stało się stosowanie zróżnicowanych, skontrastowanych pomysłów brzmieniowych – od subtelnych, łagodnych, po gwałtowne, dynamiczne, a nawet brutalne. Wśród utworów, w których element brzmieniowy wysuwa się na pierwszy plan, warto wymienić przede wszystkim szereg utworów wokalno‑instrumentalnych i orkiestrowych, m.in. Etiuda, Goethe‑Briefe, Cztery nowele, III Symfonia, Elegeia, Cztery dialogi.

Utwór Cztery dialogi na obój i orkiestrę kameralną złożoną z 26 instrumentalistów, powstał w 1964 r. na zamówienie niemieckiego oboisty Lothara Fabera. Kompozycja, za którą Tadeusz Baird otrzymał I nagrodę na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO w Paryżu, poprzez zastosowanie niezwykle nasyconych brzmień i ważnej roli ekspresji dźwiękowej, zbliża utwór do tradycji romantycznej. Warto wspomnieć o oryginalnej koncepcji formalnej tego utworu, dzięki której kompozytor odwołał się do gatunku literackiego: część I – Andante non troppo ma charakter wprowadzający, część II – Moderato stanowi jej rozwinięcie, w części III – Allegro moderato dochodzi do kulminacji całego cyklu, by część ostatnia – Adagio calmatissimo stała się podsumowaniem całości i stopniowym wygaszaniem narracji. Z kolei w organizacji materiału dźwiękowego znajdują się odniesienia do techniki dodekafonicznejDodekafoniadodekafonicznej.

Z jednej strony Tadeusz Baird odwoływał się w twórczy sposób do tradycji za sprawą subtelnych nawiązań do muzyki epok minionych, ale istotną cechą jego twórczości była także dbałość o korzystanie ze zdobyczy współczesności, z nowoczesnych cech języka kompozytorskiego m.in. poprzez odwołanie do techniki dodekafonicznej. Tadeusz Baird umiejętnie, w indywidualny sposób, łączył wspomniane dwie sfery inspiracji. Jak twierdził sam kompozytorm4be558a6cef2150e_0000000000007Jak twierdził sam kompozytor:

Usiłowałem wymyśleć muzykę inną niż ta, jaką umiałem wyobrażać sobie dotychczas. (…) Robiłem wprawki dodekafoniczne i wydało mi się, że może to być coś dla mnie, pod warunkiem, że nie będę się doktrynersko naginał do systemu, lecz system do moich muzycznych potrzeb.

R15vm5GRPcFK5

Ilustracja interaktywna przedstawia Stefana Kamasa – wybitnego polskiego wirtuoza altówki podczas koncertu. Kamas gra na altówce, skupiony jest na grze. Altowiolista nosi okulary, ubrany elegancko w ciemny garnitur. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Koncert altówkowy jest – zgodnie ze swym włoskim tytułem – kompozycją mroczną, posępną, surową. Brzmienie niskich rejestrów altówki (a do tych Baird sięga najchętniej), rezygnacja z ostentacyjnej barwności orkiestralnej, charakterystyczny i konsekwentnie utrzymywany na pierwszym planie motyw naczelny ze znakomicie wykorzystanym interwałem sekundy, surowość figuracji, czyste, odważone brzmienia wielodźwięków w blasze, skromne ascetyczne kantyleny i głębokie pizzicata – wszystko to służy zagęszczonej, nasyconej ekspresji. Wszystko to jest muzyką, w której więcej psychologii niż literatury, ale najwięcej – muzyki.

Ilustracja interaktywna przedstawia Stefana Kamasa – wybitnego polskiego wirtuoza altówki podczas koncertu. Kamas gra na altówce, skupiony jest na grze. Altowiolista nosi okulary, ubrany elegancko w ciemny garnitur. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Koncert altówkowy jest – zgodnie ze swym włoskim tytułem – kompozycją mroczną, posępną, surową. Brzmienie niskich rejestrów altówki (a do tych Baird sięga najchętniej), rezygnacja z ostentacyjnej barwności orkiestralnej, charakterystyczny i konsekwentnie utrzymywany na pierwszym planie motyw naczelny ze znakomicie wykorzystanym interwałem sekundy, surowość figuracji, czyste, odważone brzmienia wielodźwięków w blasze, skromne ascetyczne kantyleny i głębokie pizzicata – wszystko to służy zagęszczonej, nasyconej ekspresji. Wszystko to jest muzyką, w której więcej psychologii niż literatury, ale najwięcej – muzyki.

1

1. Koncert altówkowy jest – zgodnie ze swym włoskim tytułem – kompozycją mroczną, posępną, surową. Brzmienie niskich rejestrów altówki (a do tych Baird sięga najchętniej), rezygnacja z ostentacyjnej barwności orkiestralnej, charakterystyczny i konsekwentnie utrzymywany na pierwszym planie motyw naczelny ze znakomicie wykorzystanym interwałem sekundy, surowość figuracji, czyste, odważone brzmienia wielodźwięków w blasze, skromne ascetyczne kantyleny i głębokie pizzicata – wszystko to służy zagęszczonej, nasyconej ekspresji. Wszystko to jest muzyką, w której więcej psychologii niż literatury, ale najwięcej – muzyki.

Jednym z ostatnich i uznanych utworów Tadeusza Bairda jest Concerto Lugubre – jeden z najważniejszych koncertów altówkowych w polskiej literaturze muzycznej XX w., powstały w 1975 r. z myślą o wybitnym wirtuozie altówki, Stefanie Kamasie. W utworze szczególnie istotną rolę pełni ekspresja, która polega na uzewnętrznianiu w muzyce silnych osobistych przeżyć i doświadczeń.

Kazimierz Serocki – sylwetka artystyczna

Kolejnym utalentowanym polskim kompozytorem był Kazimierz Serocki, żyjący w latach 1922–1981. Artysta studiował w klasie kompozycji Kazimierza Sikorskiego oraz w klasie fortepianu u Stanisława Szpinalskiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi. Postanowił poszerzyć swą wiedzę z zakresu kompozycji u Nadii Boulanger oraz gry na fortepianie u Lazare’a Levy’ego w Paryżu. W początkowych latach swej działalności artystycznej działał jako koncertujący pianista, m.in. w Polsce, Rumunii, Niemczech i Czechosłowacji. Po roku 1952 skoncentrował się jednak na działalności kompozytorskiej.

Kazimierz Serocki, podobnie jak Tadeusz Baird, był laureatem wielu prestiżowych konkursów kompozytorskich – ogólnopolskich, w tym m.in. Nagrody na Konkursie Kompozytorskim im. Grzegorza Fitelberga (1956, 1958), Nagrody Ministra Kultury i Sztuki za całokształt twórczości (1963) czy Nagrody Związku Kompozytorów Polskich (1965); wygrywał także konkursy międzynarodowe – otrzymał m.in. wyróżnienie za Sinfoniettę na dwie orkiestry smyczkowe na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO.

Przełomowym okresem w działalności artystycznej Kazimierza Serockiego było założenie Grupy 49 wraz z Tadeuszem Bairdem i Janem Krenzem. Głównym celem było wzajemne wspieranie się młodych kompozytorów przy organizowaniu koncertów przedstawiających ich utwory. Twórcom zależało na komponowaniu utworów nowoczesnych, które jednocześnie jednak miały być „poprawne politycznie”, co objawiało się nadawaniem odpowiednich tytułów, a także poprzez odwołania do muzyki ludowej. Pierwszy wspólny koncert Grupy 49 odbył się w 1950 r. Podczas tego wydarzenia wykonano m.in. Cztery tańce ludowe Kazimierza Serockiego i Koncert fortepianowy Tadeusza Bairda (solistą w tym utworze był Kazimierz Serocki).

Twórczość Kazimierza Serockiego jest niezwykle wszechstronna, sam kompozytor wykorzystywał różnorodne techniki kompozytorskie i sfery inspiracji. Jak wspominał muzykolog Tadeusz A. Zielińskim4be558a6cef2150e_0000000000009Jak wspominał muzykolog Tadeusz A. Zieliński:

Twórczość Kazimierza Serockiego zajmuje w polskiej muzyce współczesnej miejsce szczególne i pozbawione analogii. Artysta o niezwykłej wyobraźni dźwiękowej, obdarzony wielką inwencją – zarówno melodyczną (w pierwszym okresie powojennym przewyższał pod tym względem bodaj wszystkich ówczesnych polskich kompozytorów), jak i kolorystyczną (co ujawnił w latach późniejszych) – od początku zdradzał namiętne zainteresowanie dla świeżych, nowoczesnych, nie skonwencjonalizowanych form wypowiedzi. W różnych latach pojmował je rozmaicie (…), zawsze jednak w sposób wykluczający kult samej tylko zewnętrznej, przekornej nowości: w wybieranych przez siebie środkach i strukturach dźwiękowych szukał rzeczywistości muzycznej racji, żywego, sugestywnego sensu i ładu, a także – okazji do wyrażenia swego indywidualnego temperamentu. W rezultacie stał się najbardziej autentycznym i konsekwentnym nowatorem w polskiej muzyce od czasu Szymanowskiego.

Jednym z wczesnych utworów Kazimierza Serockiego, powstałym w 1949 r., są Cztery tańce ludowe, które figurują w dwóch wersjach instrumentalnych – na fortepian oraz na kameralny zespół symfoniczny. Kompozycja złożona z następujących części: I. Przodek, II. Jacok, III. Krzyżak, IV. Zawiślak, stanowi artystyczne opracowanie tańców ludowych z różnych regionów Polski: z Szamotuł (cz. I), z podgórskich okolic Suchodołu na Rzeszowszczyźnie (cz. II i III) oraz z Kielecczyzny (cz. IV).

Kazimierz Serocki, Cztery Tańce Ludowem4be558a6cef2150e_0000000000010Cztery Tańce Ludowe

Akcenty folklorystyczne występują w wielu wczesnych kompozycjach Kazimierza Serockiego, takich jak: I Symfonia, Koncert romantyczny na fortepian i orkiestrę, Trzy śpiewki ludowe, Suita opolska, II Symfonia czy w utworach z kręgu muzycznej literatury puzonowej: Koncert puzonowy, Suita na 4 puzony czy Sonatina na puzon i fortepian. Warto podkreślić, iż Kazimierz Serocki jako jeden z nielicznych polskich kompozytorów XX w. tworzył interesujące kompozycje przeznaczone na puzon jako instrument solowy.

Koncert na puzon i orkiestrę, powstały w latach 1952–1953 z myślą o wybitnym polskim puzoniście Juliuszu Pietrachowiczu, stanowi cenny wkład w rozwój polskiej muzycznej literatury muzycznej XX w. Kompozycja złożona jest z czterech następujących części: I. Lento espressivo, molto rubato, Allegro, II. Largo, molto cantabile, III. Allegro grazioso, IV. Allegro. Część pierwsza jako allegro sonatowe ma wirtuozowski charakter, stanowi pokaz wielu możliwości wykonawczych dla puzonistów. Część druga odznacza się romantyczną, liryczną ekspresją. Część trzecia z kolei, w przeciwieństwie do poprzedniej, wprowadza nastrój żartobliwy, lekki, ma charakter scherza. W ostatniej części, o charakterze wirtuozowskim, pojawiają się nawiązania do polskiego folkloru muzycznego.

Kazimierz Serocki niejednokrotnie eksperymentował w swojej twórczości, zwłaszcza poprzez stosowanie techniki dodekafonicznej i punktualizmu. Pierwszym utworem, w którym kompozytor użył techniki dwunastotonowej, była Suita preludiów z 1952 r. Dzieło składa się z siedmiu części skontrastowanych pod kątem charakteru emocjonalnego i tempa: I. Animato, II. Affettuoso, III. Agitato, IV. Teneramente, V. Veloce, VI. Capriccioso, VII. Furioso. Warto podkreślić, iż Suita preludiów jest traktowana jako pierwszy polski utwór dodekafoniczny skomponowany po wojnie.

W swej dojrzałej twórczości Kazimierz Serocki zwracał szczególną uwagę na brzmienie, zwłaszcza w takich kompozycjach, jak m.in. Freski symfoniczne, Forte e piano, Ad Libitum, Pianophonie czy Swinging Music. Według kompozytora brzmienie samo w sobie mogło stanowić rolę podstawową, formotwórczą dla całego utworu muzycznego. Taki typ myślenia zbliżył kompozytora do nurtu sonorystycznegoSonoryzmsonorystycznego w muzyce polskiej.

Kompozycja Swinging Music na klarnet, puzon, wiolonczelę (lub kontrabas) i fortepian powstała w 1970 r. z myślą o zespole Warsztat Muzyczny (z Zygmuntem Krauze na czele). Kazimierz Serocki wypowiadał się o opisywanym utworze w następujący sposóbm4be558a6cef2150e_0000000000011Kazimierz Serocki wypowiadał się o opisywanym utworze w następujący sposób:

Koncepcja i forma dzieła jest dość prosta. Składa się z 12 odcinków (od A do N) i bazuje na przebiegającym przez całość ostinatowym rytmie, pochodzącym ze swingu (…). Dzieło zaczyna się „ppp”, wzrastając stopniowo do „fff” (przy N) i od tego miejsca dynamiczna intensywność opada aż do całkowitego zamarcia. (…) Jako materiał twórczy używane są tu barwy dźwięku. W ciągu czterech minut istnieje 40 barw: 8 z klarnetu, 10 z puzonu, 9 z wiolonczeli i 13 z fortepianu. Ponadto jest tutaj też jedna barwa wokalna – wymawiane przez muzyków głośne „cz” (…).

Wokół Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej Warszawska Jesień

Pierwsze edycje festiwalu (do lat 80.) były czasem jego świetności. Międzynarodowy Festiwal Muzyki Współczesnej Warszawska Jesień był jednym z nielicznych tego typu wydarzeń w środkowej i wschodniej Europie. Od pierwszych jego edycji istotnym celem stało się promowanie zarówno muzyki polskiej, jak i światowej. Pomysłodawcy tego ważnego polskiego wydarzenia artystycznego starali się od zawsze być otwarci na różnorodność tendencji, kierunków, które kształtowały się w XX w. Nowym dyrektorem Festiwalu jest kompozytor Jerzy Kornowicz (od 2017).

RhNBsvMC5dhqU1

Ilustracja przedstawia żółty plakat, na górze znajduje się zapis 60. edycji Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień” 15-23 września 2017. Pod napisem znajduje się niebiesko-różowa wstążka z oznaczeniami 61, 62, 63, 64, 65, 66, 67. Cyfry te oznaczają kolejne audycje festiwali.

Istotne miejsce dla historii Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej Warszawska Jesień, w którym niejednokrotnie odbywają się koncerty inaugurujące lub podsumowujące prestiżowy polski festiwal, ma budynek Filharmonii Narodowej w Warszawie. Gmach polskiej instytucji kultury, znajdujący przy ul. Jasnej 5, został wzniesiony w latach 1900‑1901. Budynek odbudowano w 1955 r., co połączone było z inauguracją Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina. Obecnym dyrektorem artystycznym Filharmonii Narodowej jest Jacek Kaspszyk.

R147kzffDzgDh

Ilustracja interaktywna przedstawia z zewnątrz Filharmonię Narodową w Warszawie. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Istotne miejsce dla historii Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej Warszawska Jesień, w którym niejednokrotnie odbywają się koncerty inaugurujące lub podsumowujące prestiżowy polski festiwal, ma budynek Filharmonii Narodowej w Warszawie.

Ilustracja interaktywna przedstawia z zewnątrz Filharmonię Narodową w Warszawie. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Istotne miejsce dla historii Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej Warszawska Jesień, w którym niejednokrotnie odbywają się koncerty inaugurujące lub podsumowujące prestiżowy polski festiwal, ma budynek Filharmonii Narodowej w Warszawie.

1

1. Istotne miejsce dla historii Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej Warszawska Jesień, w którym niejednokrotnie odbywają się koncerty inaugurujące lub podsumowujące prestiżowy polski festiwal, ma budynek Filharmonii Narodowej w Warszawie.

RzoLrorbxN47D

Ilustracja interaktywna przedstawia wewnątrz sali koncertowej w Filharmonii Narodowej w Warszawie. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1.Gmach polskiej instytucji kultury, znajdujący przy ul. Jasnej 5, został wzniesiony w latach 1900–1901. Budynek odbudowano w 1955 r., co połączone było z inauguracją Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina. Obecnym dyrektorem artystycznym Filharmonii Narodowej jest Jacek Kaspszyk.

Ilustracja interaktywna przedstawia wewnątrz sali koncertowej w Filharmonii Narodowej w Warszawie. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1.Gmach polskiej instytucji kultury, znajdujący przy ul. Jasnej 5, został wzniesiony w latach 1900–1901. Budynek odbudowano w 1955 r., co połączone było z inauguracją Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina. Obecnym dyrektorem artystycznym Filharmonii Narodowej jest Jacek Kaspszyk.

1

1. Gmach polskiej instytucji kultury, znajdujący przy ul. Jasnej 5, został wzniesiony w latach 1900–1901. Budynek odbudowano w 1955 r., co połączone było z inauguracją Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina. Obecnym dyrektorem artystycznym Filharmonii Narodowej jest Jacek Kaspszyk.

Zadania

Słownik pojęć

Źródło:

www.encyklopedia.pwn.pl

Biblioteka muzyczna