Zgodnie z definicją wentylacja mechaniczna zakłada wymianę powietrza w sposób ciągły z wykorzystaniem specjalnych central wentylacyjnych, za sprawą których w pomieszczeniach powstaje podciśnienie, a warunki atmosferyczne nie mają bezpośredniego wpływu na działanie tego systemu. Generowanie dużego podciśnienia przez wentylatory sprawia, że powietrze może być przesyłane przewodami dowolnej długości i w dowolnym kierunku. Warto mieć na uwadze to, że wentylacja mechaniczna jest uzależniona od prądu, dlatego w razie awarii sieci elektroenergetycznej zwyczajnie nie zadziała. Z tego też powodu zasadny wydaje się być przepis prawa zabraniający stosowania mechanicznej wentylacji wyciągowej w pomieszczeniu z paleniskami na paliwo stałe, płynne lub z urządzeniami gazowymi pobierającymi powietrze do spalania z pomieszczenia i zakładający grawitacyjne odprowadzanie spalin przewodem od urządzenia.

Wyróżnia się trzy podstawowe typy instalacji wentylacyjnej mechanicznej:

Podział ten uwzględnia kierunek ruchu powietrza względem wentylowanego pomieszczenia.

Opiera się na mechanicznym wprowadzaniu powietrza do budynku i naturalnym wyprowadzaniu go na zewnątrz przez okna, drzwi i wszelkie nieszczelności w przegrodach zewnętrznych. Powietrze wpływające do budynku przechodzi przez filtr, który zatrzymuje ewentualne zanieczyszczenia. Aby uniknąć strat ciepła zimą, w systemie tym często stosuje się elektryczną nagrzewnicę powietrza.

Polega na naturalnym wprowadzaniu powietrza do budynku i mechanicznym wyprowadzaniu go na zewnątrz za pomocą wentylatorów, które zainstalowane są albo na wlotach do przewodów, albo na wylotach na zewnątrz. Wentylator w całym mieszkaniu może być tylko jeden, do niego doprowadzone są wówczas przewody ze wszystkich pomieszczeń.

Wprowadzanie i wyprowadzanie powietrza z budynku jest w pełni regulowane i odbywa się mechanicznie. W systemie wytwarzane jest nadciśnienie lub podciśnienie (w zależności od potrzeb), które zapewnia prawidłową wentylację pomieszczeń. Centrala wentylacyjna i system kanałów zakończonych anemostatami doprowadzają świeże powietrze z zewnątrz, a usuwają powietrze zużyte. W rekuperatorach krzyżowych odzyskuje się ciepło w ten sposób, że powietrze wchodzące do budynku ogrzewa się od powietrza usuwanego (ale nie dochodzi do ich zmieszania). W instalacji mechanicznej nawiewno‑wywiewnej montuje się filtry oczyszczające nawiewane powietrze.  System wentylacyjny można dodatkowo wyposażyć w nawilżacz powietrza nawiewanego, montowany w kanale nawiewnym, co pozwala zachować optymalną wilgotność powietrza w miesiącach zimowych. Ten sam efekt można uzyskać, decydując się na centralę wentylacyjną z wymiennikiem entalpicznym, pozwalającym na odzysk ciepła i wilgoci. Instalacja nawiewno‑wywiewna to rozwiązanie wymagające niemałych nakładów finansowych, ale w dalszej perspektywie pozwala znacznie ograniczyć zapotrzebowanie budynku na energię do ogrzewania.

Wróć do spisu treściDvL99jPmJWróć do spisu treści

Powrót do materiału głównegoDuL5UP4lPPowrót do materiału głównego