Małgorzata Szwajliktooltipid12.2Małgorzata Szwajlik

„Instrumenty perkusyjne”tooltipid12„Instrumenty perkusyjne”

W magazynie, gdzie stoi perkusja,
rozpętała się ostra dyskusja,
bo instrument – chyba każdy –
chciał podkreślić, że jest ważny.
Wielki bęben, jako pierwszy, krzyknął
– Jestem tu największy!
Werbel na to z całej siły
zaczął pukać, robiąc miny
i wygłosił, że jedyny
wśród perkusji ma sprężyny.
– To nieładnie tak się chwalić
i wciąż tylko stukać, walić…
Nie macie za grosz kultury!
– zatrzasnął z nerwów się tamburyn.
– Niechże bębny skończą pukać,
bo nam już pulsuje w brzuchach!
– pożaliły się bongosy.
Wytężając nieco głosy,
marakasy zaś dodały,
że ich głowy rozbolały,
bo tuż obok dwa talerze
przesadzały – mówiąc szczerze –
i tak mocno uderzały,
że gong drżał dosłownie cały.
A gdy wreszcie grać przestały
i już go przepraszać miały,
to wibrafon wszedł im w słowo
i zaczęło się na nowo…
Przepychanki, sprzeczki, swary
– wnet budynek trząsł się cały,
bo do reszty pokłóceni,
wszyscy na raz grać zaczęli.
Bębnić, dudnić, szumieć, pukać,
tłuc, kołatać, dzwonić, stukać.
Ksylofony, wibrafony,
gongi i rurowe dzwony,
trójkąt, dzwonki, wielki bęben,
talerz, tamburyn i werbel
oraz inne instrumenty –
każdy rolą swą przejęty.
Ale cóż znowu? Ucichli wszyscy?
Tak działa magia perkusisty,
który, gdy tylko się pojawia,
całą perkusję w mig rozbraja.

Indeks górny Źródło: Szwajlik M., Lodzińska A., (2017) Wesoła Orkiestra. Wiersze dla dzieci, Gorzów Wielkopolski: Filharmonia Gorzowska. Indeks górny koniec^{Źródło: Szwajlik M., Lodzińska A., (2017) Wesoła Orkiestra. Wiersze dla dzieci, Gorzów Wielkopolski: Filharmonia Gorzowska.}