W laboratorium na statywie znajdują się 4 probówki. W pierwszej z nich znajduje się czerwonoróżowy roztwór chlorku cezu (CsCl), czyli roztwór tworzący gradient stężeń od góry do dołu probówki wykorzystywany przy wirowaniu frakcjonującym - metodzie rozdziału cząsteczek. W drugiej probówce znajduje się DNA wyizolowane z bakterii E. coli hodowanych na pożywce zawierającej ciężki izotop azotu 15N. W trzeciej probówce znajduje się DNA wyizolowane z bakterii E. coli hodowanych na pożywce zawierającej ciężki izotop azotu 15N, a następnie przeniesionych na pożywkę z lekkim izotopem azotu 14N. Bakterie były hodowane na pożywce 14N przez jedno pokolenie. W czwartej probówce znajduje się DNA wyizolowane z bakterii E. coli hodowanych na pożywce zawierającej ciężki izotop azotu 15N, a następnie przeniesionych na pożywkę z lekkim izotopem azotu 14N. Bakterie były hodowane na pożywce 14N przez dwa pokolenia. Po dodaniu roztworu chlorku cezu do każdej z trzech probówek poddaje się je wirowaniu na szybkich obrotach w wirówce przez 48 godzin. Po wirowaniu cząsteczki DNA zajęły różne miejsca w probówkach. W probówce pierwszej DNA zbudowane jest z ciężkiego izotopu azotu 15N i znajduje się na dnie probówki. W probówce drugiej jedna z nici cząsteczek DNA zbudowana jest z ciężkiego izotopu azotu 15N, a druga z lekkiego izotopu azotu 14N, tworząc tym samym DNA hybrydowe. Znajduje się ono w połowie wysokości roztworu w probówce. W probówce trzeciej znajdują się cząsteczki DNA hybrydowe takie jak w probówce drugiej, ale także cząsteczki DNA zbudowane wyłącznie z lekkiego izotopu azotu 14N, które umiejscowiły się najbliżej powierzchni roztworu w probówce.