Zmierzch marzeń o jedności. Kryzys władzy uniwersalnej i niewola awiniońska
Pod murami papieskiego pałacu w Anagni – kilkadziesiąt kilometrów od Rzymu – zjawił się 7 września 1303 r. kilkutysięczny oddział francuskich rycerzy z trzystoma włoskimi najemnikami. Przewodził im dworzanin i bliski doradca króla Francji Filipa IV Pięknego. Papież właśnie wprowadzał ostatnie poprawki do bulli, w której potępiał francuskiego władcę, kiedy do jego komnat wdarli się żołdacy. Bonifacy VIII wyszedł na ich spotkanie w pełnym majestacie, w stroju pontyfikalnym i z pastorałem w ręku. Przywódca napastników, zamiast paść na kolana przed papieżem, zamierzył się na niego i uderzył pięścią w twarz, domagając się jego natychmiastowego ustąpienia. Ostatecznie atak napastników został odparty przez mieszkańców miasta, a sam Bonifacy uratowany. Wydarzenia te jednak okazały się tak bardzo traumatyczne dla papieża, że zapadł on na jakąś tajemniczą chorobę i ledwie miesiąc później zmarł.
Ustalisz, dlaczego okres rezydowania papieża w Awinionie nazywał się niewolą awiniońską i do którego pojęcia nawiązywała ta nazwa.
Ustalisz, jakie przesłanki przemawiały za koniecznością istnienia władzy cesarskiej w późnym średniowieczu.
Wyjaśnisz, jakie znaczenie symboliczne miało spoliczkowanie papieża Bonifacego VIII w 1303 roku.