Czy to nie ciekawe ?

Końcówka XIX i pierwsza połowa XX wieku niewątpliwie należały do fizyki jądrowej. Po odkryciu przez Henriego Becquerela oraz Marię i Piotra Curie promieniotwórczości, badania własności jąder atomowych stały się najgorętszym i najczęściej nagradzanym Nagrodą Nobla działem fizyki. Jednym z kroków milowych było odkrycie neutronu, czego dokonał James Chadwick. Praca Chadwicka zainspirowała innego naukowca, Enrico Fermiego. Uczony badał wpływ neutronów na radioaktywność próbki. Fermi zauważył, że napromieniowanie materiałów niskoenergetycznymi neutronami zwiększa radioaktywność próbki.

Zainteresowani tymi wynikami Otto Hahn i Fritz Straßmann powtórzyli badania, wykorzystując rudę uranu. Znając wyniki Fermiego, oczekiwali wzrostu radioaktywności próbki, a w konsekwencji powstania izotopów radu, czyli produktów rozpadu uranu. Początek eksperymentu odbył się zgodnie z oczekiwaniami, napromieniowany uran stał się wysoce radioaktywny. Zaskoczenie przyniosła analiza chemiczna próbki. Zamiast spodziewanych izotopów radu, uczeni wykryli obecność baru. Było to o tyle zaskakujące, że jądra baru mają niemalże dwa razy mniejszą liczbę atomową od jąder uranu, nie mogły więc powstać w wyniku żadnej ze znanych wcześniej przemian jądrowych. Był to nowy, nieodkryty dotąd proces, który uczeni nazwali rozszczepieniem.

Czym jest rozszczepienie, w jakich warunkach zachodzi oraz gdzie jest wykorzystywane, o tym dowiesz się z lektury tego materiału.