‒ pisał z nutą ironii Ignacy Krasicki we wstępie do jednej ze swoich satyr. To przewrotne sformułowanie dowodzi, że w epoce oświecenia twórczość satyryczna wiązała się ściśle z dydaktycznym i moralizatorskim przekazem. Satyry w komiczny sposób miały napiętnować wady społeczeństwa szlacheckiego, ale nie dawały recept na jego poprawę. Niektóre z nich realizowały oświeceniową zasadę „bawiąc uczyć”.