Dryf kontynentów jest teorią zakładającą, że kontynenty na Ziemi poruszają się względem siebie, w geologicznej skali czasu. Jako pierwszy zauważył to Abraham Ortelius w 1596 roku. Koncepcja ta została niezależnie w pełni rozwinięta przez Alfreda Wegenera w 1912 roku, lecz równie szybko odrzucona przez wielu naukowców z powodu braku jakiegokolwiek mechanizmu pokazującego siłę napędzającą ruch kontynentów. Idea „dryfu kontynentów” została włączona do teorii tektoniki płyt, która wyjaśnia ruch kontynentów jako poruszanie się sztywnych płyt litosfery po płynnej astenosferze.