Od zarania dziejów człowiek interesował się początkiem otaczającego go świata. Teorie dotyczące jego powstania i funkcjonowania nie zawsze jednak były związane ze znanym współcześnie naukowym obrazem Wszechświata. Pierwszy znany model heliocentryczny pojawił się co prawda w III wieku p.n.e. w Grecji (Arystarch z Samos), jednak szybko został porzucony na rzecz teorii geocentrycznych, które przez całą starożytność lepiej wpasowywały się w schematy ludzkiego postrzegania rzeczywistości. Koncepcje heliocentryczne pojawiły się również w Indiach, Babilonii i krajach arabskich, ale także one nie zyskały powszechnego uznania.

Podstawy współczesnej teorii powstania i ewolucji Układu Słonecznego stworzył dopiero Mikołaj Kopernik, który opublikował w XVI wieku swoją teorię heliocentryczną, umieszczając w centrum systemu Słońce, po którego orbitach poruszały się planety, w tym Ziemia. Odkrycie Kopernika, choć w pewnym sensie nie było niczym nowym, spowodowało przewrót, który nastąpił w umysłach ludzkich, był buntem przeciwko autorytetom i panującym poglądom. Akceptacja poglądów Kopernika również nie nastąpiła od razu. Uznano je dopiero pod koniec XVII wieku.