W biografii Brunona Jasieńskiego Krzysztof Jaworski wylicza zniewagi, jakimi obrzucano poetę w międzywojennej prasie: „dandys, dekadent, kabotyn, pozer, narcyz, pamflecista, gołosłowny rewolucjonista, ideolog z monoklem, [...] wariat, bolszewik, nihilista, truciciel” (111). Bez wątpienia ani wobec poezji Jasieńskiego, ani jego sposobu bycia nie można było przejść obojętnie. Wiersz [Zmęczył mnie język] to nie tylko wyraz buntu poety przeciwko znanej mu sztuce, ale też pewności siebie graniczącej z narcyzem.