Na skutek destrukcyjnej działalności człowieka, niewidzialny płaszcz ochronny Ziemi (jej okulary przeciwsłoneczne) przez wiele lat niszczał. Na szczęście dzięki ustanowieniu Konwencji wiedeńskiej w sprawie ochrony warstwy ozonowej w $1985$ roku, a także podpisaniu protokołu montrealskiego w $1987$ roku, państwa‑sygnatariusze zobowiązały się do ograniczenia emisji gazów, które powodują zubażanie warstwy ozonowej. Dzięki temu światowa produkcja substancji niszczących ozon spadła niemal do zera, a mniej więcej od $2005$ roku obserwuje się jego powolny wzrost w stratosferze nad biegunem południowym i spadek zasięgu dziury ozonowej (przy dużych wahaniach z roku na rok).