Czas Apokalipsy jest filmem trudnym do sklasyfikowania. Jest to dramat, film wojenny, film psychologiczny, jednak można nazwać go także widowiskowym traktatem filozoficznym. Aby w pełni uczestniczyć w projekcji, trzeba posiadać dość rozległe kompetencje kulturowe. Przydaje się znajomość filozofii, szczególnie jej egzystencjalno‑psychoanalitycznych nurtów, oczytanie oraz znajomość historii Stanów Zjednoczonych i Europy, zwłaszcza ich dwudziestowiecznych dziejów.

Inspiracją dla Francisa Forda Coppoli, reżysera Czasu Apokalipsy, była powieść Josepha Conrada Jądro ciemności. Film jest opowieścią o wyprawie kapitana Benjamina L. Willarda, będącej – co zgadza się z koncepcją J. Conrada – metaforyczną podróżą do granic ludzkiej moralności. W filmie pojawiają się także odniesienia do filozoficznej poezji T.S. Eliota, antropologicznej rozprawy pt. Złota gałąź Jamesa George’a Frazera, książki Legenda o Graalu. Od starożytnego obrzędu do romansu Jessie L. Weston czy Biblii – wszystkie te dzieła znajdują się w polowej biblioteczce głównego bohatera filmu, pułkownika Waltera E. Kurtza. To tylko kilka tekstów kultury cytowanych w filmie wprost.

Poza tym w różnych wypowiedziach i zachowaniach bohaterów echem odbijają się m.in. tomizm, gnostycyzm i nietzscheanizm oraz symboliczne przedstawienia archetypów wprowadzonych do psychoanalizy przez Karla Gustawa Junga. Sama podróż bohatera jest drogą nie tylko do serca dżungli, ale także w głąb siebie. Podczas wyprawy Willard ma okazję poznać istotę zła w drugim człowieku oraz odkryć je w sobie.

Czas Apokalipsy – oglądany przez pryzmat tropów kulturowych, w tym filozofii – staje się obrazem angażującym widza oraz ujawnia pewien spójny pomysł reżysera. Całość zaś układa się w podróż w poszukiwaniu źródeł zła.

Uwaga. Przed lekcją uczniowie powinni się zapoznać z powieścią J. Conrada Jądro ciemności oraz z filmem F.F. Coppoli Czas Apokalipsy.