II wojna światowa spowodowała ogromne straty wśród polskich dóbr kultury, dodatkowo wielu artystów straciło życie, a część wojennych emigrantów nie powróciła do kraju. Ci, którzy przeżyli, jak również przedstawiciele pokolenia powojennych debiutantów długo pozostawali pod wpływem traumatycznych doświadczeń i głównie temu zagadnieniu poświęcali swoje dzieła. Natomiast sztuka pierwszych lat powojennych została wciągnięta w program indoktrynacji społeczeństwa. Dopiero wydarzenia 1956 r. wyzwoliły ją z nakazów socrealizmu i stworzyły szersze możliwości działania. Nad wszystkim jednak czuwało oko cenzury, a skromne możliwości finansowe hamowały swobodny rozwój. Mimo to, wbrew państwowej kontroli i gorszym niż na Zachodzie warunkom twórczości czy pracy naukowej, polskie dokonania nie ustępowały europejskim.