Samoistny mechanizm pracy serca zaprzątał głowę uczonym już od połowy XVI w. Tworzono liczne hipotezy, które często opierały się na kontrowersyjnych badaniach wpływu elektryczności na ludzki organizm. Na przełomie XIX i XX w. odkryto poszczególne elementy układu bodźcotwórczo‑przewodzącego, a kulminacją tych badań było przypadkowe wypreparowanie przez Martina Flacka (ówczesnego studenta medycyny) wiązki włókien z serca kreta. Wkrótce okazało się, że odkryta przez Flacka wiązka włókien jest węzłem zatokowo‑przedsionkowym, stanowiącym ostatni poszukiwany element niezbędny do poznania działania tego niezwykłego układu.