Witold Gombrowicz, podobnie jak inni twórcy okresu dwudziestolecia międzywojennego, dostrzegał, że relacjami między człowiekiem a człowiekiem rządzą sztuczne zasady i konwencje. W Ferdydurke ilustrował je symbolami pupy, łydki i gęby. Choć rozważania nad znaczeniem gęby prowadzą Gombrowicza do jednoznacznego wniosku, że nie ma przed nią ucieczki, lektura powieści stawia czytelników przed otwartą kwestią: czy gębę jako przejaw sztuczności należy zwalczać, starając się ograniczyć jej wpływ, czy przeciwnie – bronić jej jako wytworu kultury, poza którą człowiek nie może funkcjonować?