Blaise Pascal (1623–1662) to jeden z największych myślicieli swej epoki: wieku XVII – wieku filozofów. Wybitny matematyk i badacz przyrody stworzył także wyjątkowe, choć nieukończone, dzieło filozoficzne pt. Myśli (wyd. pośmiertne 1670). Miało ono być racjonalistycznym wykładem fundamentalnych praw metafizyki dotyczących bytu, poznania i człowieka. Wbrew przekonaniom epoki Myśli przynosiły wnioski wskazujące ograniczenia ludzkiego umysłu i poznania w ogóle, akcentujące niepewność ludzkiej wiedzy oraz ukazujące kondycję człowieka jako stan zagubienia, lęku i niestałości. W swym traktacie Pascal pyta o to, jakie jest miejsce człowieka w świecie natury, czy jesteśmy w stanie zdobyć wiedzę o niej, jakie są nasze ograniczenia i wreszcie – gdzie mamy szukać stałości zasad naszego postępowania.