Po ostatecznym upadku Napoleona I Bonapartego w 1815 r. do władzy w Europie powróciły elity starego ładu. Nie spowodowało to jednak zaniku idei radykalnych i narodowych. Cieszyły się one szczególnym powodzeniem wśród młodzieży, tym bardziej że postanowienia kongresu wiedeńskiego i polityka Świętego Przymierza nie zaspokajały potrzeby wolności wielu narodów. Niedługo po 1815 r. zaczął więc dojrzewać bunt przeciwko rządom arystokracji, kleru i policji. Powstał wtedy nowy wzorzec bohatera, był nim romantyczny rewolucjonista. Czerpiąc natchnienie z tradycji swego narodu, stanął on do walki z reżimem uzbrojonym w policje – tajne, widne i dwu‑płciowe (jak pisał Cyprian Kamil Norwid). Romantyczne bunty młodzieży nie przyniosły jednak zasadniczej zmiany układu sił.