Pisarstwo kobiet otworzyło literaturę pierwszej połowy XX wieku na nowe problemy psychologii płci. Na różnice w postrzeganiu rzeczywistości przez kobiety i mężczyzn zaczęli zwracać uwagę już pisarze i pisarki epoki pozytywizmu i Młodej Polski. Kwestia ta okazała się jeszcze istotniejsza w powieści psychologicznej dwudziestolecia międzywojennego. Rozwój tego gatunku umożliwił literackie obrazowanie kwestii różnicy płciowej i specyfiki kobiecego doświadczenia rzeczywistości. Zagadnienia te usytuowała w centrum swojej twórczości Maria Kuncewiczowa. Śledząc losy Róży Żabczyńskiej, bohaterki Cudzoziemki, czytelnicy zostają skonfrontowani z problematyką kobiecych ról społecznych (np. żony, matki), związanymi z nimi wymaganiami i oczekiwaniami otoczenia oraz psychologicznymi mechanizmami podporządkowania i oporu wobec tych wymagań.