Rola poszczególnych źródeł utrzymania ludności zmieniała się w czasie. Początkowo było to zbieractwo, pasterstwo, myślistwo i rybołówstwo. Człowiek, chcąc poszukiwać nowych, lepszych i bardziej zasobnych terenów, zmuszony był prowadzić koczowniczy tryb życia. W neolicie (ok. 10 000 – 4 000 p.n.e.) miała miejsce rewolucja agrarna, podczas której człowiek zaczął prowadzić osiadły tryb życia. Nauczył się bowiem uprawiać ziemię. Ukształtowało się wówczas społeczeństwo rolnicze, żyjące głównie z pracy na roli. Mniej znaczącymi formami działalności były zaś handel i rzemiosło. Od końca XVIII w. coraz większego znaczenia nabierał przemysł, który stał się podstawowym źródłem utrzymania dużego odsetka ludności. Społeczeństwo takie jest nazywane społeczeństwem industrialnym (przemysłowym). W wyniku postępu naukowo‑technicznego i automatyzacji produkcji od połowy XX w. coraz większą rolę zaczęły odgrywać usługi. Zwiększał się ich odsetek w strukturze zatrudnienia (zmniejszając tym samym znaczenie pozostałych sektorów gospodarki). Społeczeństwo, w którym najważniejszą rolę odgrywa działalność usługowa, nazywa się postindustrialnym (poprzemysłowym).