Literatura europejska drugiej połowy XIX w. zainteresowała się najbardziej mrocznymi i tajemniczymi zakamarkami ludzkiej duszy. Rozwój nauki, szczególnie nauk przyrodniczych, spowodował, że zaczęto traktować człowieka jako istotę biologiczną, a więc wolną od nakazów moralnych. Zgodnie z tym poglądem zasady etyczne miałyby być wyłącznie wytworem kultury, wobec czego nie obowiązują bezwzględnie. Każdą niegodziwość można zatem usprawiedliwić, byleby wskazać jej uzasadnienie. Podważenie niewzruszoności zasad moralnych sprzyjało ujawnianiu się tego, co w naturze ludzkiej jest złe i ciemne.