Akumulatory niklowo‑żelazowe to akumulatory, w których katoda wykonana jest z niklu lub wodorotlenku niklu i grafitu, a anoda wykonana z żelaza lub tlenku żelaza(II) diżelaza(III). Prace na tym akumulatorem prowadził szwedzki naukowiec i twórca opatentowanego w 1899 roku akumulatora niklowo‑kadmowego, Waldemar Jungner. Z kolei w 1901 roku został on unowocześniony i zastosowany przez Thomasa Alvę Edisona (1847 – 1931), genialnego samouka, wynalazcę i właściciela ponad stu patentów. Powiadał on: Jeśli czegoś nie można sprzedać, to nie warto o tym myśleć. Akumulator ten prawie od razu zamontowano w samochodzie elektrycznym, który na tych bateriach przejechał przeszło 1000 mil (1600 km). W porównaniu z bateriami niklowo‑kadmowymi, akumulatory Ni‑Fe mają wiele zalet. Żelazo jest uznawane za tani materiał elektrodowy, mający wyższą pojemność teoretyczną od kadmu i, w odróżnieniu od tego metalu, nie jest tak bardzo toksyczne.