R1Ci9bctrztQy1
ustracja przedstawia obraz Richarda Gregory'ego „Złudzenia ściany kawiarni”. Na ilustracji znajduje się kratownica. Składa się ona z białych oraz czarnych kwadratów tej samej wielkości. W każdym kolejnym rzędzie kwadraty są przesunięte o pół względem rzędu wyżej. Całość sprawia wrażenie, jakby linie poziome, które dzielą poszczególne rzędy zwężały się do boków. W rzeczywistości są one względem siebie równoległe.

Wrażenie ruchu i przestrzeni w realizacjach Victora Vasarely'ego i op‑artu

Ważne daty

09.04.1906 – narodziny Victora Vasarely’ego

1925 – rozpoczęcie przez artystę studiów medycznych w Budapeszcie

1927 - 1930 – okres studiów studiuje w Podolini‑Volkmann Academy, a następnie w Műhely

1930 - 1935 – emigracja  Vasarely'ego do Paryża

1937 – pierwsze dzieło op‑artu  – Zebra Vasarely'ego

1955 – publikacja Żółtego manifestu

1964 – pierwsze użycie terminu op‑art w Time Magazine

1965 – otwarcie wystawy The Responsive Eye w Museum of Modern Art w Nowym Yorku

1971 – otwarcie wystawy Vasarely’ego w Gordes we Francji

15.03.1997 – śmierć artysty w Paryżu

1

Scenariusz lekcji dla nauczyciela

RzvCgzcN7y1dV

Scenariusz zajęć do pobrania.

Scenariusz zajęć do pobrania.
Plik PDF o rozmiarze 66.87 KB w języku polskim

I. Rozwijanie zdolności rozumienia przemian w dziejach sztuki w kontekście ich uwarunkowań kulturowych i środowiskowych, epok, kierunków, stylów i tendencji w sztuce. Uczeń:

I.1.h) sztuki 2 połowy XX wieku (socrealizm, informel, pop‑art, minimalart, hiperrealizm, land‑art, konceptualizm, neofiguracja, Nowy Realizm, opart, tendencja zerowa, modernizm i postmodernizm w architekturze, nurt organiczny i kinetyczny w rzeźbie oraz sztuka krytyczna i zaangażowana);

I.5. charakteryzuje i opisuje sztukę powstałą w obrębie poszczególnych epok, kierunków i tendencji;

II. Zapoznawanie z najwybitniejszymi osiągnięciami w zakresie architektury i sztuk plastycznych. Uczeń:

II.13.c) w malarstwie i grafice: kompozycji, koloru, sposobów ukazania iluzji przestrzeni, kształtowania formy przez światło, w dziełach figuratywnych stopnia oddania rzeczywistości lub jej deformacji;

II.18. formułuje samodzielne, logiczne wypowiedzi argumentacyjne na temat dzieł sztuki.

II.2. wskazuje twórców najbardziej reprezentatywnych dzieł;

II.3. umiejscawia dzieła w czasie (wskazuje stulecie powstania dzieł sztuki dawnej, a w przypadku dzieł sztuki nowoczesnej i współczesnej datuje je z dokładnością do połowy wieku), w nielicznych przypadkach, dotyczących sztuki nowoczesnej i współczesnej, zna daty powstania dzieł lub datuje je z dokładnością jednej dekady;

III. Zapoznawanie z dorobkiem najwybitniejszych twórców dzieł architektury i sztuk plastycznych. Uczeń:

III.1. wymienia najistotniejszych twórców dla danego stylu lub kierunku w sztuce;

III.2. zna najwybitniejsze dzieła z dorobku artystycznego wybitnych przedstawicieli poszczególnych epok, kierunków i tendencji w sztuce od starożytności po czasy współczesne, z uwzględnieniem artystów schyłku XX i początku XXI wieku;

III.3. sytuuje twórczość artystów powszechnie uznawanych za najwybitniejszych w czasie, w którym tworzyli (z dokładnością do jednego wieku, a w przypadku twórców sztuki nowoczesnej i współczesnej – z dokładnością do połowy wieku) oraz we właściwym środowisku artystycznym;

III.4. łączy wybrane dzieła z ich autorami na podstawie charakterystycznych środków formalnych;

III.6. porównuje dzieła różnych artystów tworzących w podobnym czasie;

IV. Kształcenie w zakresie rozumienia i stosowania terminów i pojęć związanych z dziełami sztuki, ich strukturą i formą, tematyką, techniką wykonania. Uczeń:

IV.2. zna terminologię związaną z opisem formy i treści dzieła malarskiego, rzeźbiarskiego i graficznego, w tym m.in. nazwy formuł ikonograficznych, słownictwo niezbędne do opisu kompozycji, kolorystyki, relacji przestrzennych i faktury dzieła;

V. Zapoznanie ze zbiorami najważniejszych muzeów i kolekcji dzieł sztuki na świecie i w Polsce, a także z funkcją mecenatu artystycznego oraz jego wpływem na kształt dzieła sztuki. Uczeń:

V.3. łączy dzieło z muzeum lub miejscem (kościoły, pałace, galerie), w którym się ono znajduje.

Nauczysz się

rozpoznać dzieła sztuki op‑artu na podstawie charakterystycznych cech warsztatowych i stylistycznych;

analizować dzieła z kręgu op‑artu pod kątem wykorzystanych w nim środków artystycznych;

wskazywać najważniejszych twórców op‑artu.

Op‑art jako termin w sztuce

Op‑artOp‑artOp‑art to skrót od angielskiego pojęcia optical art (sztuka optyczna). Termin ten w kontekście sztuki pojawił się po raz pierwszy w 1964 roku w recenzji zamieszczonej w Time Magazine, dotyczącej wystawy prac artysty o polskich korzeniach Juliana Stańczaka pt. Optical Paintings. Od tego momentu nazwę tę wykorzystywano do opisywania geometrycznych kompozycji, które wykorzystywały złudzenia optyczne w celu wywołania konkretnych reakcji u widzów. Op‑art nie miał charakteru samodzielnego stylu, możemy o nim myśleć raczej jako o kierunku w sztuce – sposobie tworzenia dzieł malarskich. Najczęściej prace te wywoływały u odbiorców wrażenie ruchu, wibracji, migotliwości. Efekty uzyskiwano przede wszystkim za pomocą znanych i opisanych w latach 60. (np. przez Rudolfa Arnheima) mechanizmów percepcji złudzeń optycznych. Artyści op‑artowi garściami czerpali z osiągnięć współczesnej sobie teorii Gestalt i psychofizjologii widzenia. Początkowo do tworzenia dzieł op‑artu wykorzystywano przede wszystkim kolor biały i czarny. Technika ta pozwalała na stosunkowo łatwe operowanie kontrastem oraz relacją figura‑tło. Następnym etapem było wprowadzenie koloru, dzięki czemu twórcy mogli wykorzystać pełnię mechanizmów percepcji.

RZBHScYisYSjL1
Ilustracja interaktywna przedstawia dzieło Wen-Ying Tsai „Superimposed Painting- Random Field”. Na czerwonym tle znajduje się zielony kwadrat z wyciętymi kółkami różnej wielkości. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Obraz Wen-Ying Tsai jest typowym przykładem sztuki op-artu opierającej się na silnym kontraście kolorystycznym. Zestawienie czerwieni i zieleni wywołuje wrażenie głębi w obrazie oraz iluzję ruchu.
Wen-Ying Tsai, Superimposed Painting- Random Field, pigmenty Day-glo, płyta pilśniowa, drewno, płótno, 1963, wikimedia.org, CC BY-SA 4.0

Obraz Wen‑Ying Tsai jest typowym przykładem sztuki op‑artu opierającej się na silnym kontraście kolorystycznym. Zestawienie czerwieni i zieleni wywołuje wrażenie głębi w obrazie oraz iluzję ruchu.

Zestawienia barw i figur zaczerpnięte z op‑artu są często wykorzystywane we wzornictwie przemysłowym. Kompozycje te są na tle atrakcyjne wizualnie, często stają się dominującym elementem ubrań, mebli i wystrojów wnętrz.

Victor Vasarely – ojciec op‑artu

Artyście przyświecała idea stworzenia uniwersalnego, zrozumiałego dla wszystkich, wizualnego przekazu. Wierzył on, że obraz może być tak samo dobrym środkiem komunikacji jak język. Twierdził, że jego prace bywają nawet lepszym nośnikiem znaczeń niż język, ponieważ nie odzwierciedlają podziałów politycznych i klasowych. Vasarely inspirował się m.in. abstrakcją geometryczną, dokonaniami szkoły Bauhausu oraz twórczością takich artystów jak: Wassily Kandinsky, Paul Klee i László Moholy‑Nagy. Wpływ na jego twórczość miał także rozwój współczesnej technologii.

Po przeprowadzce do Paryża w 1930 roku Vasarely intensywnie pracował. Za dnia jako najemny grafik  tworzył dla dużych firm wzory użytkowe, plakaty i reklamy, w nocy zaś starał się przekształcać grafikę użytkową w oryginalną i wizjonerską sztukę. W jego pracach  charakteryzowały się wizualne niejednoznaczności, które bezpośrednio nawiązywały do iluzji optycznychIluzja optycznailuzji optycznych. Jednymi z pierwszych przykładów takich prac są: Zebra (1937) oraz Tygrys (1938). W obu dziełach wykorzystane zostały takie elementy jak silny kontrast oraz bistabilna (niejednoznaczna) kompozycja. To właśnie te dwie prace po wielu latach zostały uznane przez krytyków i historyków sztuki za pionierskie dla op‑artu. Pierwsza ważna wystawa artysty odbyła się w 1944 roku podczas otwarcia galerii Denise René. Jego rysunki i grafiki (łącznie 150) zostały jednak przyjęte bez entuzjazmu, w konsekwencji czego Vasarely postanowił porzucić technikę graficzną na rzecz malarstwa. Pomimo zmiany techniki, artysta pozostał grafikiem, co było zauważane w starannej kompozycji jego dzieł. W kolejnych latach abstrakcyjne prace Vasarely’ego jeszcze trzykrotnie wystawiane były w Paryżu.

RIEQnoqD3nEQk1
Victor Vasarely w młodości, ok. 1930, wikimedia.org, domena publiczna

Dzięki licznym kontaktom z ówczesnym środowiskiem artystycznym Vasarely mógł obserwować, co działo się we współczesnym mu paryskim świecie sztuki. Jednakże nie podążał on za podpatrzonymi trendami – abstrakcja geometryczna w jego wydaniu miała unikalny charakter. Artysta nigdy nie zapomniał o przyświecających mu ideach stworzenia uniwersalnego języka.

Jego styl zmieniał się stopniowo: w latach 30. tworzył figuratywne przedstawienia, w okresie między 1940‑50 – malarskie abstrakcje geometryczne, a późne lata 40. przyniosły fascynację „wewnętrzną geometrią natury”. Podsumowanie twórczych poszukiwań stanowiło opublikowanie w 1955 roku Żółtego manifestu (Manifeste Jaune), w którym artysta zawarł swoją własną wizję sztuki, gdzie terminy takie jak obraz i rzeźba stały się anachroniczne. Twierdził on, że bardziej adekwatną kategorią opisu i podziału dzieł sztuki jest jej wielowymiarowość.

Najbardziej znaczące osiągnięcia artysty przypadają na dekadę pomiędzy 1960 a 1970. W tym okresie uczestniczył on w najważniejszych projektach i otrzymywał prestiżowe zamówienia. Pod koniec lat 50. Vasarely zyskał międzynarodowe uznanie dzięki swoim op‑artowym pracom. W latach 60. otrzymał wiele nagród; wystawiał swoje prace między innymi w Nowym Jorku, Brukseli i Paryżu. Dzieła Vasarely'ego były także prezentowane na słynnej wystawie The Responsive Eye w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Nowym Jorku. Na zorganizowanej z wielkim przepychem w 1965 roku ekspozycji pokazywano prace wszystkich najważniejszych artystów z kręgu op‑artu, takich jak Richard Anuszkiewicz, Wen‑Ying Tsai, Bridget Riley and Getulio Alviani.

W początkach lat 60. Vasarely doszedł do technicznej perfekcji w tworzeniu tzw. „struktur optycznych”. Dzięki wykorzystaniu materiałów takich jak farba przemysłowa, aluminium, szkło czy błona fotograficzna, był w stanie stworzyć niemal iluzjonistyczne, pełne ruchu kompozycje. Za pomocą tych narzędzi do 1965 roku namalował dwie serie obrazów pt. Alfabet plastyczny (Alphabet Plastique) i Planetarny folklor (Folklore Planetaire). Obie serie wykonane były w oparciu o konsekwentne zmiany kolorów i zestandaryzowane, modularne formy. W latach 70. doskonalił swoją technikę, inspirując się badaniami empirycznymi z różnych obszarów wiedzy. W tym czasie artysta tworzył serie obrazów pt. Gestalt i Vega – dzieł określających jego własny alfabet wizualny.

RsMi7pLqtWPyX1
Ilustracja interaktywna przedstawia wolno stojącą rzeźbę Victora Vasarely. Rzeźba wykonana jest z porcelany. Kształtem przypomina pochyloną cyfrę osiem. Składa się z małych, kolorowych rombów. Dzieło znajduje się na trawniku. W tle widoczne są liczne drzewa oraz fragment budowli. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Rzeźba Vasarely’ego to przykład dzieła op-artu, które jest figurą niemożliwą. Artysta dzięki umiejętnemu zestawieniu ze sobą romboidalnych kształtów oraz barw dopełniających uzyskał efekt iluzji trójwymiarowości. W rezultacie ulegamy złudzeniu głębi, widząc w figurze dwie prostopadłościenne przestrzenie, w których znajdują się sześciany.
Victor Vasarely, rzeźba, 1977, porcelana, Pécs, Węgry, wikimedia.org, CC BY-SA 3.0
Rr9S8wV6v4YmW1
Ilustracja interaktywna przedstawia dzieło Victora Vasarely „Supernowa”. Obraz ukazuje czarne tło podzielone białymi liniami na setki malutkich kwadratów. Jest to kratownica. W miejscach niektórych kwadratów artysta umieścił koła białe i czarne, mniejsze i większe. W niektórych miejscach białe linie są cieńsze lub grubsze. Całość tworzy złudzenie optyczne. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. W pracy Supernowa Vasarely odwołuje się do znanego w optyce złudzenie Hermana. Artysta zestawiając ze sobą silnie kontrastujące elementy na planie kratownicy, uzyskał efekt iluzji pojawiania się ciemnych punktów w miejscach przecięcia białych linii. W swoim obrazie Vasarely jednocześnie poddaje analizie i dowartościowuje znaczenie iluzji optycznych w sztuce.
Victor Vasarely, Supernowa, olej na płótnie, 1959-61, Tate Modern, Londyn, wikimedia.org CC BY-SA 4.0

Jak działają złudzenia optyczne?

Zgodnie z definicją słownikową, przyglądając się złudzeniom optycznym (nazywanym również iluzjami optycznymi), przypisujemy oglądanym przedmiotom właściwości, których fizycznie nie posiadają. Innymi słowy, złudzenia optyczne są zjawiskami percepcyjnymi, a nie fizycznymi; ich twórcy wykorzystują mechanizmy naszej percepcji. Głównymi narzędziami budowania złudzeń optycznych są: cień, kontrast, manipulacje kolorem i kształtem. Zasadniczo złudzenia optyczne możemy podzielić na złudzenia związane z mechanizmami działania naszego oka, figury bistabilne (wieloznaczne) oraz tzw. figury niemożliwe.

R4PpO23Qc8h9T1
Ilustracja interaktywna przedstawia obraz Richarda Gregory'ego „Złudzenia ściany kawiarni”. Na ilustracji znajduje się kratownica. Składa się ona z białym oraz czarnych kwadratów tej samej wielkości. W każdym kolejnym rzędzie kwadraty są przesunięte o pół względem rzędu wyżej. Całość sprawia wrażenie, jakby linie poziome, które dzielą poszczególne rzędy zwężały się do boków. W rzeczywistości są one względem siebie równoległe. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Iluzja wtórnie opisana przez Richarda Gregory’ego. Jeden z pracowników jego laboratorium miał zainspirować się sposobem ułożenia cegieł na ścianie odwiedzanej przez siebie kawiarni przy St. Michael's Hill w Bristolu. Wciąż nie do końca znamy sposób działania tej iluzji; badacze twierdzą, że determinującym ją elementem jest kontrast.
Richard Gregory, Złudzenia ściany kawiarni, 1973, wikimedia.org, domena publiczna
Rodlyad9XSSqD1
Przykład wykorzystania iluzji R. Gregory'ego w dużej skali, biurowiec przy 1010 La Trobe Street, Melbourne, Australia, flickr.com, CC BY 3.0
R4hbHCbbjzBpN1
Ilustracja interaktywna przedstawia dzieło Louisa Alberta Neckera „Sześcian Neckera”. Na jasnym tle narysowane są czarną kreską wszystkie krawędzie sześcianu. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Gdy patrzymy na sześcian, trudno jest jednoznacznie wskazać, gdzie dokładnie znajduje się jego tylna ściana. Efekt ten został osiągnięty poprzez usunięcie z kompozycji wszelkich wskazówek dotyczących głębi figury.
Louis Albert Necker, Sześcian Neckera, 1832, wikimedia.org, CC BY-SA 3.0
RUPyj8nSsYHb21
Ilustracja interaktywna przedstawia dzieło Ludimara Hermanna „Złudzenie Hermanna”. Czarne tło zostało podzielone na liczne kwadraty przy pomocy poziomych i pionowych białych linii. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Przyglądając się kompozycji, zauważymy w niej migoczące szare punkty na skrzyżowaniach białych pasów. Iluzja ta związana jest z obniżoną aktywnością komórek siatkówki oka, gdy przyglądamy się silnie skontrastowanym zestawieniom barwnym (mechanizm hamowania obocznego).
Ludimar Hermann, Złudzenie Hermanna, 1870, wikimedia.org, domena publiczna
RXeXaBzAc7sdQ1
Ilustracja interaktywna przedstawia dzieło Williama Ely Hilla „Moja żona i moja teściowa”. Rysunek wykonany ołówkiem, ukazuje zarówno twarz młodej i starej kobiety, w zależności od punktu widzenia. Młoda kobieta ma na głowie duży kapelusz i odwrócona jest prawie tyłem do widza. Starsza kobieta ma chustę na niewielkim kapeluszu i odwrócona jest w lewą stronę, profilem do widza. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Figury niejednoznaczne to jedno z wielu narzędzi, jakie wykorzystują artyści w swoich pracach. W tym przypadku uważnie przyglądając się kompozycji, dostrzec możemy jednocześnie twarz młodej i starej kobiety.
William Ely Hill, Moja żona i moja teściowa, Puck (magazine), ilustracja z 6 listopada 1915, wikimedia.org, domena publiczna
R1bpwIOFMxmDX1
Ilustracja interaktywna przedstawia dzieło Jospeha Jastrowa „Kaczka czy królik?”. Na ilustracji wykonanej czarną kreską na białym tle, w zależności od punktu widzenia, widoczne są kaczka lub królik. Kaczka ma otwarty dziób i głowę skierowaną w lewo. Królik ma głowę skierowaną w prawo. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Iluzja Jastrowa (kaczko-królik) jest jedną z najbardziej znanych i rozpoznawalnych figur bistabilnych, głównie za sprawą opracowań sporządzonych prac E. H. Gombricha i R. Arnheima. Obaj wspomniani badacze twierdzili, że nie da się jednocześnie „widzieć” obu przedstawionych na ilustracji zwierząt.
Joseph Jastrow, Kaczka czy królik?, 1899, wikimedia.org, domena publiczna
RRhEXgYt4r7B71
Ilustracja interaktywna przedstawia dzieło Edgara Rubina „Waza Rubina”. Obraz podzielony jest na dwie części. Po lewej stronie, na białym tle widoczna jest żółta waza. Po prawej stronie na czarnym tle widoczna jest biała waza o dokładnie takim samym kształcie, jak żółta. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Waza Rubina to klasyczny przykład relacji figura-tło. W tym konkretnym przypadku nasza percepcja podąża za tym elementem, który bardziej skupia uwagę. Zasada figura-tło jest powszechnie wykorzystywana we wzorach użytkowych.
Edgar Rubin, Waza Rubina, 1915, wikimedia.org, domena publiczna
RegjmwOgCVGSQ1
Ilustracja interaktywna przedstawia znak drogowy ze stanu Idaho w USA. Znak jest w kolorze brązowym z białym fragmentem z lewej strony, na którym widnieje brązowy napis IDAHO. W prawym górnym rogu, na brązowym tle, znajduje się biała cyfra trzy. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Waza Rubina to klasyczny przykład relacji figura-tło. W tym konkretnym przypadku nasza percepcja podąża za tym elementem, który bardziej skupia uwagę. Zasada figura/tło jest powszechnie wykorzystywana we wzorach użytkowych.
Znak drogowy ze stanu Idaho w USA, wikimedia.org, domena publiczna
mbecc591508940490_0000000000201
RNXpZNo2H2n5a
Ćwiczenie 1
Wymień trzy poznane iluzje.
Ćwiczenie 1

Wymień trzy poznane iluzje.

R1Bnv9LReOccN
Wersja alternatywna: (Uzupełnij).
R5fDr3hwXvGVF
Ćwiczenie 2
W której ćwierci XX wieku urodził się Victor Vasarely? Możliwe odpowiedzi: 1, 2, 3
R1IR35ZKRbqOW
Ćwiczenie 3
Jaki tytuł miała najważniejsza wystawa sztuki op-artu, która odbyła się w 1965 roku w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Nowym Jorku? Możliwe odpowiedzi: 1. The optical eye, 2. The perceptive eye, 3. The responsive eye
RXhuFTPoJXCtp
Ćwiczenie 4
Wskaż autora dzieła Superimposed Painting- Random Field. Możliwe odpowiedzi: 1. Victor Vasarely, 2. Wen-Ying-Tsai, 3. Ryszard Anuszkiewicz
Ćwiczenie 4

Wskaż autora dzieła Superimposed Painting- Random Field. Możliwe odpowiedzi: 1. Victor Vasarely, 2. Wen‑Ying‑Tsai, 3. Ryszard Anuszkiewicz

RCAIjqFuQkJyl
Wersja alternatywna: (Uzupełnij).
RP9WKmsjpAkOg
Ćwiczenie 5
Zaznacz nazwiska artystów z kręgu sztuki op-artu. Możliwe odpowiedzi: 1. Getulio Alviani, 2. Bridget Riley, 3. Pablo Picasso
Ćwiczenie 6
R1atpNaqqQNso
Przyporządkuj dzieła op-artu do miejsc, w których się znajdują. Supernowa Możliwe odpowiedzi: 1. Bonn, 2. Londyn, 3. Nowy Jork Ríu-Kíu-C Możliwe odpowiedzi: 1. Bonn, 2. Londyn, 3. Nowy Jork Deep-Magenta-Square Możliwe odpowiedzi: 1. Bonn, 2. Londyn, 3. Nowy Jork
R13l9bZ3acN5J
Ćwiczenie 7
Wymień trzy dzieła Victora Vasarely'ego.
Ćwiczenie 7

Wymień trzy dzieła Victora Vasarely'ego.

RSYrxRBoeDxk5
Wersja alternatywna: (Uzupełnij).
Polecenie 1

Zanalizuj wybrane przez siebie dzieło Victor Vasarely'ego w kontekście poznanych iluzji optycznych - praca pisemna.

mbecc591508940490_0000000000208

Słownik pojęć

Op‑art
Op‑art

kierunek w sztuce zapoczątkowany w latach trzydziestych przez węgierskiego artystę Victora Vasarely’ego. Nurt wpisuje się w szerszą kategorię sztuk abstrakcyjnej. Głównymi źródłami inspiracji dla op‑artu były neoimpresjonizm, kubizm, futuryzm, konstruktywizm i dada. Pojęcie to po raz pierwszy pojawiło się w kontekście sztuki wykorzystującej iluzje optyczne w Time Magaizne, w 1964 roku. Dzieła op‑artu mają za zadanie przekazać odbiorcom określone idee poprzez oszukiwanie naszych zmysłów. Do głównych reprezentantów op‑artu zaliczyć możemy Victora Vasarely’ego, Richarda Anuszkiewicza, Wen‑Ying Tsai’ego, Bridget Riley and Getulio Alvianiego.

Iluzja optyczna
Iluzja optyczna

przyglądając się iluzją optycznym przypisujemy oglądanym przedmiotom właściwości, których fizycznie nie posiadają. Nie są znane mechanizmy działania wszystkich złudzeń optycznych. Ogólnie powiedzieć możemy że moją one charakter zjawisk percepcyjnych a nie fizycznych.

mbecc591508940490_0000000000227

Galeria dzieł sztuki

mbecc591508940490_0000000000233

Bibliografia

De Palma Brian , The Responsive Eye, 1966

Lancaster John, Introducing Op Art, Batsford Limted, London 1973

Morgan Robert C., Vasarely, Naples Museum of Art, New York 2004

Popper Frank, From Technological to Virtual Art, Leonardo Books, MIT Press, 2007

Seitz William C., The Responsive Eye (exhibition catalog), New York: Museum of Modern Art 1965