Współczesne malarstwo – gatunki, techniki, formy wypowiedzi i kierunki

Wprowadzenie

Współcześni artyści starają się wyrażać swoje poglądy o otaczającym ich świecie za pomocą oryginalnych form wyrazu, wykraczających często poza tradycyjne rozwiązania. Wybierali nowe, często manifestacyjne sposoby wyrażania siebie i swoich poglądów. Nie oznacza to jednak, że malarze zrezygnowali z gatunków i technik wypracowanych przez wieki. Reprezentanci kierunków współczesnych awangard artystycznych nadal wybierają tradycyjne techniki malarskie, łączą je, eksperymentują, nadając swoim dziełom odmienną, zindywidualizowaną formę wypowiedzi i szukając kontekstów w innych dziedzinach kultury.

O_technikach_w_malarstwie

O technikach w malarstwie

Każda technika określana jest ze względu na zastosowany materiał, wykonywane podczas pracy czynności, a także wybraną przez autora metodę pracy. O ostatecznym kształcie dzieła mogą więc decydować:

• podłoże;

• materiał malarski (farby, spoiwa);

• a także narzędzia użyte do wykonania.

Każda technika ma odmienny charakter, niesie inne wartości, cechuje się swoistymi właściwościami i posiada inną siłę wyrazu, decyduje o wymowie dzieła.

Artysta wybiera taką technikę, która pozwoli mu na wyrażenie swojej artystycznej wizji, realizację ostatecznego kształtu pracy. Niektóre techniki wymagają wyboru płaskiej plamy, innej struktury lub linearnego traktowania. W zależności od wyboru farby można uzyskać efekt kryjący lub laserunkowyLaseruneklaserunkowy.

Aby właściwie posługiwać się daną techniką, konieczna jest wiedza o materiałach oraz znajomość etapów pracy podczas realizacji pracy malarskiej.

Prezentacja zamieszczona poniżej przedstawia techniki malarskie, jak również techniki, które można zaliczyć do innych dziedzin, takich jak rysunek, rzemiosło artystyczne czy street art [czytaj: strit art].

Fresk

Fresk

Akwarela

Akwarela

Technika_olejna

Technika olejna

Akryl

Akryl

Pastel

Pastel

Witraz

Witraż

Malarstwo_wspolczesnych_awangard_artystycznych

Malarstwo współczesnych awangard artystycznych

Twórczość współczesnych malarzy awangardowych cechuje różnorodność technik i form. Ich styl jest często niejednolity i trudny do sklasyfikowania w obrębie kierunku ze względu na:

• różnorodność stosowanych technik;

• ich łączenie i eksperymentowanie z nowymi doświadczeniami;

• stosowanie najnowszych technologii.

Wykorzystując przeszłość jako sposób na zrozumienie teraźniejszości, współcześni artyści tworzą sztukę, która patrzy w przyszłość. Reprezentanci kierunków przypadających na II połowę XX i XXI wiek stosowali zróżnicowane techniki malarskie, ich twórczość charakteryzuje mnogość gatunków - od przedstawień figuralnych, aktu, malarstwa pejzażowego, scen rodzajowych, martwą naturę po abstrakcję.

Abstrakcjonizm

Abstrakcjonizm

Sztuka abstrakcyjna - znana również jako sztuka konkretna lub sztuka nieobiektywna – to styl, w którym źródłem jest świat rzeczywisty, ale jest od niego oderwany ze względu na przedstawienie za pomocą kształtów, kolorów, form i znaków. Chociaż termin ten został po raz pierwszy zastosowany w odniesieniu do sztuki amerykańskiej (pojawił się w 1946 roku u krytyka sztuki Roberta M. Coatesa [czytaj: kołtsa]), po raz pierwszy został użyty w akwareli Wassily'ego Kandinsky'ego [czytaj: wasiliego kandinskiego] (1919 rok, w czasopiśmie Der Sturm [czytaj: der szturm], która dała początek nurtowi określanemu jako niemiecki ekspresjonizm.

Stworzony u szczytu kariery Jacksona Pollocka [czytaj: dżeksona poloka] Rytm jesieni (1950) jest doskonałym przykładem techniki drippinguDrippingdrippingu [czytaj: dripingu], która przyniosła mu sławę dzięki swojej oryginalności. Aby tworzyć swoje prace, Pollock stanął na płótnie i kapał rozcieńczoną olejną farbę na płótno, pozwalając mu naturalnie ułożyć się na powierzchni dzieła lub dodatkowo rozprowadzał farbę kijem. Ta unikalna metoda malowania uważana jest za wizytówkę artysty, a energetyczny styl określono jako action painting [czytaj: ekszyn pejnting] (malarstwo akcji).

RyyVWzymh6TBh

Obraz wykonany jest w stylu abstrakcyjnym. Obraz ma układ poziomy, składa się z plątaniny wielu nieregularnych linii różnej grubości, nachodzących na siebie. Obraz jest dynamiczny, bardzo dużo się na nim dzieje, a linie są w kolorze czarnym, białym i brązowym na jasnobrązowym tle.

Obraz odzwierciedla proces jego powstawania. Rozcieńczona farba była nakładana na niezagruntowaneGruntniezagruntowane, rozłożone na podłodze płótno. Pollock zaczął od namalowania prawej części płótna, nakładając cienkie czarne linie, a następnie dodawał inne kolory (głównie brązy i biel, z niewielką ilością szarego odcienia błękitu) za pomocą kapania, rozlewania, rozpryskiwania, w celu zróżnicowania linii i plam farby, aż do wypełnienia powierzchni. Następnie przeszedł do sekcji środkowej, by zakończyć w sekcji lewej, stosując ten sam proces. Przez cały czas tworzenia dzieła malował ze wszystkich stron płótna.

R6mOQRynyfH4H

Fotografia przedstawia artystę tworzącego obraz. Zdjęcie jest czarno‑białe, w jego centrum znajduje się malarz, który przykucnął nad swoim dziełem. Artysta jest w średnim wieku, ma dużą łysinę, a nad uszami ciemne włosy. W kąciku ust trzyma papierosa. Ubrany jest w spodnie z z podwiniętymi mankietami oraz fartuch, na nogach ma sznurowane buty. W prawej dłoni ubrudzonej farbą artysta trzyma pędzel, z którego wąską smużką spływa czarna farba, wprost na tworzony obraz, rozłożony na podłodze. W lewej ręce artysta trzyma puszkę z farbą. Obraz, nad którym kuca artysta jest duży. Na białym tle znajdują się nieregularne linie i kształty w ciemnym kolorze. W rogu pomieszczenia stoi kredens, a obok niego oparty jest obraz.

W kompozycji nie ma centralnego punktu ani hierarchicznego uporządkowania elementów. Każdy fragment powierzchni obrazu jest tak samo ważny.

RlgvVAIVuOBN9

Obraz wykonany jest w stylu abstrakcyjnym. Obraz ma układ poziomy, składa się z plątaniny wielu nieregularnych linii różnej grubości, nachodzących na siebie. Obraz jest dynamiczny, bardzo dużo się na nim dzieje, a linie są w kolorze czarnym, białym i brązowym na jasnobrązowym tle.

Obraz ma duże wymiary: 266,7 cm × 525,8 cm. Jest więc dziełem monumentalnym, które jako abstrakcja zaskakuje odbiorcę ze względu na dynamikę, żywiołowość, zamaszyste i ciężkie, warstwy wylewanej na płótno farby. Zwiedzający widzi cały proces powstawania dzieła, powstałego nową techniką drippingu (rozlewania i rozpryskiwania farby na płótno).

RnsMe6XuMoor4

Fotografia przedstawia wielki obraz oraz trzy znajdujące się przed nim osoby. Obraz wykonany jest w stylu abstrakcyjnym, ma układ poziomy i składa się z plątaniny wielu nieregularnych linii różnej grubości, nachodzących na siebie. Obraz jest dynamiczny, bardzo dużo się na nim dzieje, a linie są w kolorze czarnym, białym i brązowym na jasnobrązowym tle. Pomieszczenie nie jest zbyt jasno oświetlone. Dzieło znajdujące się na ścianie ma układ poziomy i wykonane jest w stylu abstrakcyjnym. Przed obrazem stoją dwie drewniane ławki z ciemnymi, tapicerowanymi siedzeniami. Na ławce znajdującej się po lewej stronie, przodem do obrazu, siedzą dwie osoby - kobieta i mężczyzna. Mężczyzna ma ciemne włosy, ubrany jest w białą bluzę i ciemne spodnie, nogi ma rozstawione szeroko, a łokcie opiera na kolanach. Siedząca obok niego kobieta ubrana jest w beżową kurtkę, granatowe spodnie oraz jasne, sportowe buty. Kobieta trzyma swoją lewą rękę na plecach mężczyzny, a wzrok skierowany ma w lewo. Na drugiej ławce siedzi kobieta skierowana plecami do obrazu. Kobieta ma na sobie ciemne ubrania, nogę założoną na drugą nogę oraz skrzyżowane ręce oparte na kolanach. Głowę pochyla nisko, w jednej ręce trzyma kartkę papieru.

Rytm jesieni (numer 30) jest uważany za jeden z najbardziej wpływowych obrazów wszechczasów. Technika Pollocka zainspirowała wiele osób z różnych dziedzin pop kultury. Japońska projektantka mody Chitose Abe [czytaj: czitołsej abej], marka Sacai [czytaj: sakaii], stworzyła linię odzieży, wykorzystując detale z poplamionej farbą podłogi studia Jacksona Pollocka w The Springs [czytaj: de springs].Projekty ubrań miały swoją premierę w Paryżu podczas Tygodnia Mody.

R1DiDmZDwIuDP

Fotografia przedstawia ubiór od pasa w dół kilku osób stojących bądź idących obok siebie. Ich dłonie opuszczone są wzdłuż tułowia, a paznokcie pomalowane na ciemny kolor. Osoby znajdują się na ciemnej podłodze, do której przytwierdzona jest biała taśma. Postacie stoją przed taśmą, a jedna z nich trzyma czubek buta na białej taśmie. Ubrane są w długie, sięgające kostek, wzorzyste szaty i wzorzyste botki ze szpiczastymi noskami i czarnymi podeszwami. Stroje są luźne, dwie osoby mają dodatkowo czarne narzutki bądź rozpięte płaszcze z cienkiej, półprzezroczystej tkaniny, a jedna osoba trzyma kwadratową torbę z brązowymi elementami w kształcie rączek. Ubrania i buty wszystkich osób wykonane są w tym samym stylu i podobnych kolorach oraz wzorach. Szaty i buty są w odcieniach niebieskiego, fioletu, szarości. Charakterystyczną cechą wspólną jest wzór na ubraniach i butach, stanowiący niekończący się zbiór różnokolorowych nieregularnych plam o różnej wielkości i kształcie. Ubrania wyglądają jakby ktoś pokropił je kolorowymi farbami – występują plamy i ciapki w kolorze żółtym, białym, czerwonym, pomarańczowym, czarnym i fioletowym.

W 1996 roku Fundacja Pollock‑Krasner [czytaj: polok‑krasner] w Nowym Jorku wyprodukowała ART PUZZLE [czytaj: art pazl] z obrazem Rytm jesieni (numer 30).

RbGE8tOpfeEyU

Zdjęcie przedstawia opakowanie puzzli ukazujących obraz Jacksona Pollocka pod tytułem „Rytm jesieni (numer 30)”. Opakowanie umieszczone centralnie na zdjęciu jest w kształcie tuby z białą pokrywką. Na pudełku znajduje się obraz wykonany w stylu abstrakcyjnym, składający się z plątaniny wielu nieregularnych linii różnej grubości, nachodzących na siebie. Linie są w kolorze czarnym, białym i brązowym na jasnobrązowym tle. Z prawej strony opakowania znajduje się żółty napis „Art Puzzle” umieszczony na czarnym tle. Na dole tuby jest biały napis „Autumn rythm” na czarnym tle.

Artyści zdali sobie sprawę, że metoda pracy Jacksona Pollocka – umieszczenie nierozciągniętego surowego płótna na podłodze, umożliwiające pracę ze wszystkich stron oraz użycie materiałów artystycznych i przemysłowych, a także operowanie niekonwencjonalnymi sposobami kładzenia farby – tworzenie za pomocą jej kapania, pryskania i wylewania dały nowe możliwości. Dzięki temu rodziły się nowe pomysły abstrakcji - barwienie, szczotkowanie, a dzieła stawały się różnorodne tematycznie – malarze uprawiali zarówno obrazowanie, obrazowanie z deformacją i nieobrazowanie, czyli całkowitą abstrakcję. Pełne energii malarstwo akcji Pollocka różni się zarówno pod względem estetycznym, jak i technicznym od brutalnej i groteskowej serii figuratywnych obrazów Kobiety Willema de Kooninga [czytaj: łillema de kuninga]. Jego prace, mimo że przypominające malarstwo gestu, zamiast czystek abstrakcji sugerują obecność postaci. Obraz Kobieta VI zwraca uwagę techniką, rozwiązaniami formalnymi i podejściem do tematu.

RHFsh4XXDP6Hv

Ilustracja interaktywna ukazująca obraz Willema de Kooninga pod tytułem „Kobieta VI”. Na pierwszej warstwie ilustracji znajduje się oryginalna postać obrazu. Przedstawia on postać kobiecą namalowaną w duchu abstrakcyjnego ekspresjonizmu. Postać zajmuje największą i centralną część obrazu o układzie poziomym. Zarówno przedstawiona kobieta, jak i tło postaci, składają się z geometrycznych kształtów – między innymi z trójkątów, prostokątów i kół. Kształty są proste i niedokładne, postać nie ma wyodrębnionych dłoni czy stóp. Kontury figur nie są ostre i wyraźne. Ubiór kobiety jest w kolorze czerwonym, z czarnymi i białymi dodatkami. Włosy są namalowane jako żółte półkole na czaszce. Elementem dominującym na twarzy są duże, okrągłe oczy. Tło stanowią głównie elementy w kolorze zielonym i różowym. Uwagę przykuwa nieostry żółty trójkąt znajdujący się po prawej stronie obrazu, na wysokości szyi kobiety. Po prawej stronie ilustracji znajduje się panel boczny, a na nim trzy hasła. Pierwsze hasło to „Postać kobieca”. Po kliknięciu w nie, w dolnej części obrazu pojawia się żółta strzałka, wskazująca w górę, na postać. Po kliknięciu w niebieskie pole obok hasła, na ekranie wyświetla się następujący tekst: „Kobieta VI” to obraz naturalnej wielkości. W centrum obrazu stoi postać kobieca, proporcje postaci na obrazie wynoszą dwie trzecie. Postać ujęta jest nieco z dołu. Jest to obraz dwuwymiarowy, nie ma iluzji głębi. Każda część kompozycji oddaje poczucie jedności. Podkreślenie motywu, jakim jest kobieta, zostało osiągnięte przez dużą skalę. Drugie hasło to „Kształty geometryczne i osie”. Po kliknięciu w nie, na obrazie pojawiają się czarne kształty. Pionowa linia przechodząca przez środek obrazu, wyznacza oś pionową. Pozioma linia, przechodząca przez środek obrazu, wyznacza oś poziomą. Po prawej stronie, w górnej części obrazu znajduje się prostokąt, którym zwrócono uwagę na żółto - niebieskie pociągnięcia farby. Po lewej stronie, również w górnej części obrazu znajduje się prostokąt, którym zwrócono uwagę na namalowany zarys trójkąta w kolorach żółtym, czarnym i czerwonym. Po kliknięciu w niebieskie pole obok hasła, na ekranie wyświetla się następujący tekst: Tło tworzyły kształty geometryczne: trójkąt po prawej stronie głowy i prostokąt po lewej stronie tworzą wyjątkowe poczucie równowagi. Kompozycja jest niesymetryczna, ale obie strony sprawiają wrażenie równowagi dzięki temu, że kobieta znajduje się na osi pionowej, a oś pozioma przechodzi przez jej brzuch. Trzecie hasło to „Dzieło abstrakcyjnego ekspresjonizmu”. Po kliknięciu w hasło, w górnej części obrazu wyświetla się żółta elipsa, którą zwrócono uwagę na rozmazaną głowę oraz oczy kobiety. Po kliknięciu w niebieskie pole obok hasła, na ekranie wyświetla się następujący tekst: W obrazie jest wiele cech elementów abstrakcyjnego ekspresjonizmu, takich jak kompozycja, przestrzeń, linia i kolor. Łącząc proste geometryczne kształty tła i postaci której sylwetka zbudowana jest z trójkąta, kwadratu i koła i nadając postaci nieregularne kształty ramion oraz pozbawiając ją stóp i dłoni, malarz stworzył dramatyczną kompozycję. Dramatyzm potęguje rozmazana głowa i okrągłe oczy.

Ilustracja interaktywna ukazująca obraz Willema de Kooninga pod tytułem „Kobieta VI”. Na pierwszej warstwie ilustracji znajduje się oryginalna postać obrazu. Przedstawia on postać kobiecą namalowaną w duchu abstrakcyjnego ekspresjonizmu. Postać zajmuje największą i centralną część obrazu o układzie poziomym. Zarówno przedstawiona kobieta, jak i tło postaci, składają się z geometrycznych kształtów – między innymi z trójkątów, prostokątów i kół. Kształty są proste i niedokładne, postać nie ma wyodrębnionych dłoni czy stóp. Kontury figur nie są ostre i wyraźne. Ubiór kobiety jest w kolorze czerwonym, z czarnymi i białymi dodatkami. Włosy są namalowane jako żółte półkole na czaszce. Elementem dominującym na twarzy są duże, okrągłe oczy. Tło stanowią głównie elementy w kolorze zielonym i różowym. Uwagę przykuwa nieostry żółty trójkąt znajdujący się po prawej stronie obrazu, na wysokości szyi kobiety. Po prawej stronie ilustracji znajduje się panel boczny, a na nim trzy hasła. Pierwsze hasło to „Postać kobieca”. Po kliknięciu w nie, w dolnej części obrazu pojawia się żółta strzałka, wskazująca w górę, na postać. Po kliknięciu w niebieskie pole obok hasła, na ekranie wyświetla się następujący tekst: „Kobieta VI” to obraz naturalnej wielkości. W centrum obrazu stoi postać kobieca, proporcje postaci na obrazie wynoszą dwie trzecie. Postać ujęta jest nieco z dołu. Jest to obraz dwuwymiarowy, nie ma iluzji głębi. Każda część kompozycji oddaje poczucie jedności. Podkreślenie motywu, jakim jest kobieta, zostało osiągnięte przez dużą skalę. Drugie hasło to „Kształty geometryczne i osie”. Po kliknięciu w nie, na obrazie pojawiają się czarne kształty. Pionowa linia przechodząca przez środek obrazu, wyznacza oś pionową. Pozioma linia, przechodząca przez środek obrazu, wyznacza oś poziomą. Po prawej stronie, w górnej części obrazu znajduje się prostokąt, którym zwrócono uwagę na żółto - niebieskie pociągnięcia farby. Po lewej stronie, również w górnej części obrazu znajduje się prostokąt, którym zwrócono uwagę na namalowany zarys trójkąta w kolorach żółtym, czarnym i czerwonym. Po kliknięciu w niebieskie pole obok hasła, na ekranie wyświetla się następujący tekst: Tło tworzyły kształty geometryczne: trójkąt po prawej stronie głowy i prostokąt po lewej stronie tworzą wyjątkowe poczucie równowagi. Kompozycja jest niesymetryczna, ale obie strony sprawiają wrażenie równowagi dzięki temu, że kobieta znajduje się na osi pionowej, a oś pozioma przechodzi przez jej brzuch. Trzecie hasło to „Dzieło abstrakcyjnego ekspresjonizmu”. Po kliknięciu w hasło, w górnej części obrazu wyświetla się żółta elipsa, którą zwrócono uwagę na rozmazaną głowę oraz oczy kobiety. Po kliknięciu w niebieskie pole obok hasła, na ekranie wyświetla się następujący tekst: W obrazie jest wiele cech elementów abstrakcyjnego ekspresjonizmu, takich jak kompozycja, przestrzeń, linia i kolor. Łącząc proste geometryczne kształty tła i postaci której sylwetka zbudowana jest z trójkąta, kwadratu i koła i nadając postaci nieregularne kształty ramion oraz pozbawiając ją stóp i dłoni, malarz stworzył dramatyczną kompozycję. Dramatyzm potęguje rozmazana głowa i okrągłe oczy.

Zasób interaktywny dostępny pod adresem https://zpe.gov.pl/b/PGBdPsa1T

Obraz wyróżnia się wyrazistą fakturąFakturafakturą, w dużej mierze dzięki technice, którą wybrał de Kooning – warstwy farby olejnej zostały nałożone, a następnie zeskrobane. Artysta mógł wykonać taki zabieg dzięki technice olejnej – jej długi proces schnięcia pozwolił na dokonywanie zmian. Kooning wcierał w farby i powierzchnię dzieła węgiel drzewny, dzięki czemu otrzymał efekt złamania koloru i jego poszarzenia.

Do ekspresjonizmu abstrakcyjnego nawiązywali artyści, których twórczość określa się jako Color Field Painting [czytaj: kolor fild pejnting]. W ich dziełach dostrzec można redukcję koloru, któremu nadawano znaczenie symboliczne i psychologiczne, często nawet mistyczne. Kolor, połączony z kształtem płótna, był esencją abstrakcji.

Styl ten zdominował obrazy Marka Rothki [czytaj: marka rotki], tworzone od lat 50. XX wieku aż do śmierci w 1970 roku. Oprócz koloru ważnym środkiem wyrazu jego dzieł było światło. Większość obrazów artysty została namalowana cienką warstwą olejnej farby, którą nakładał miękkimi pędzlami. Dodatkowo pigmenty ucierał z innymi, znanymi tylko sobie środkami chemicznymi. Zestawienia kolorów tworzą w jego dziełach silne napięcie, plamy barwne budują nastrój, a kompozycje zwracają uwagę. Nie można mówić o jednolitym oddziaływaniu sztuki Rothki. Wielkoformatowe obrazy przyciągały widza spokojem, ciszą i głębią, innym razem wzbudzały niepokój i  pobudzały do wewnętrznej aktywności.

Prostokątny obraz o wysokości 209,5 centymetrów i szerokości 125,3 centymetra zawiera trzy główne mniejsze prostokątne formy na jasnym, rozmytym tle.

RlxQ4o3kkJSUw

Ilustracja interaktywna przedstawia obraz Marka Rothko pod tytułem „Nr 37 (czerwony)”. Na pierwszej warstwie ilustracji przedstawiono obraz w oryginalnej postaci. Ukazuje on trzy różnej wielkości prostokąty, o układzie poziomym i rozmytych krawędziach, tworzących jeden duży prostokąt w układzie pionowym, znajdujący się na jasnym, rozmytym tle. Prostokąt znajdujący się na górze jest największy, namalowany został ciemnoróżową farbą w odcieni fuksji. Górna krawędź nie jest ostra i wyraźna, ale rozmyta i postrzępiona. Różowa farba nie jest jednolita, prześwituje spod niej podkład, zwłaszcza w dolnej części prostokąta, gdzie biegnie rozmyta, jasna linia. Środkowy prostokąt jest najwęższy i namalowany został w kolorze jasnoróżowym. Tu również kolor nie jest jednolity. Prostokąt znajdujący się najniżej jest średniej wielkości i namalowany został pomarańczową farbą. Trzy krawędzie są rozmyte i poszarpane. Po prawej stronie ilustracji znajduje się panel boczny z czterema hasłami. Pierwsze hasło to „Postrzępione ślady w górnej części obrazu”. Po kliknięciu w nie, w górnej części obrazu wyświetla się żółty prostokąt, który obejmuje purpurowo - czerwony kształt. Po kliknięciu w niebieskie pole obok hasła, na ekranie wyświetla się następujące tekst: Górny, purpurowo‑czerwony kształt, przez który prześwituje jasny podkład namalowany został prawdopodobnie szczotkowym pędzlem, na co wskazują postrzępione ślady w górnej części. Drugie hasło to „Oddzielenie barw w środkowej części obrazu”. Po kliknięciu w nie, wyświetla się kolejny żółty prostokąt, tym razem niżej. Po kliknięciu w niebieskie pole obok hasła, na ekranie wyświetla się następujące tekst: Pośrodku różowa pozioma belka oddziela dwie duże plamy; w połowie dzieli ją nieregularna, jasna przestrzeń, a u dołu nachodzi na plamę zamieszczona poniżej. Wąsko oddzielone bloki koloru unoszą się na kolorowym podłożu. Ich brzegi są niewyraźne i nieregularne, także gdy Rothko użył spokrewnionych tonów barw. Trzecie hasło to „Dolna część obrazu”. Po kliknięciu w nie, wyświetla się kolejny żółty prostokąt, w dolnej części. Po kliknięciu w niebieskie pole obok hasła, na ekranie wyświetla się następujące tekst: U dołu znajduje się prostokąt o pomarańczowo‑czerwonej barwie, miejscami łączący się z dolną krawędzią obrazu. Czwarte, ostatnie hasło to „Rozmyte krawędzie i prześwitujący podkład”. Po kliknięciu w nie, wyświetla się żółty, wąski prostokąt na prawej krawędzi obrazu, od góry do dołu. Po kliknięciu w niebieskie pole obok hasła, na ekranie wyświetla się następujące tekst: W obrazie nie można zlokalizować konturów plam. Krawędzie są rozmyte, jakby wtapiały się w tło. Ślady pędzla nadają powierzchni strukturę o różnym zagęszczeniu, przez którą delikatnie prześwituje jasny podkład. Dzięki temu kolory nie są płaskie, a cienka warstwa farby sprawia wrażenie laserunku.

Ilustracja interaktywna przedstawia obraz Marka Rothko pod tytułem „Nr 37 (czerwony)”. Na pierwszej warstwie ilustracji przedstawiono obraz w oryginalnej postaci. Ukazuje on trzy różnej wielkości prostokąty, o układzie poziomym i rozmytych krawędziach, tworzących jeden duży prostokąt w układzie pionowym, znajdujący się na jasnym, rozmytym tle. Prostokąt znajdujący się na górze jest największy, namalowany został ciemnoróżową farbą w odcieni fuksji. Górna krawędź nie jest ostra i wyraźna, ale rozmyta i postrzępiona. Różowa farba nie jest jednolita, prześwituje spod niej podkład, zwłaszcza w dolnej części prostokąta, gdzie biegnie rozmyta, jasna linia. Środkowy prostokąt jest najwęższy i namalowany został w kolorze jasnoróżowym. Tu również kolor nie jest jednolity. Prostokąt znajdujący się najniżej jest średniej wielkości i namalowany został pomarańczową farbą. Trzy krawędzie są rozmyte i poszarpane. Po prawej stronie ilustracji znajduje się panel boczny z czterema hasłami. Pierwsze hasło to „Postrzępione ślady w górnej części obrazu”. Po kliknięciu w nie, w górnej części obrazu wyświetla się żółty prostokąt, który obejmuje purpurowo - czerwony kształt. Po kliknięciu w niebieskie pole obok hasła, na ekranie wyświetla się następujące tekst: Górny, purpurowo‑czerwony kształt, przez który prześwituje jasny podkład namalowany został prawdopodobnie szczotkowym pędzlem, na co wskazują postrzępione ślady w górnej części. Drugie hasło to „Oddzielenie barw w środkowej części obrazu”. Po kliknięciu w nie, wyświetla się kolejny żółty prostokąt, tym razem niżej. Po kliknięciu w niebieskie pole obok hasła, na ekranie wyświetla się następujące tekst: Pośrodku różowa pozioma belka oddziela dwie duże plamy; w połowie dzieli ją nieregularna, jasna przestrzeń, a u dołu nachodzi na plamę zamieszczona poniżej. Wąsko oddzielone bloki koloru unoszą się na kolorowym podłożu. Ich brzegi są niewyraźne i nieregularne, także gdy Rothko użył spokrewnionych tonów barw. Trzecie hasło to „Dolna część obrazu”. Po kliknięciu w nie, wyświetla się kolejny żółty prostokąt, w dolnej części. Po kliknięciu w niebieskie pole obok hasła, na ekranie wyświetla się następujące tekst: U dołu znajduje się prostokąt o pomarańczowo‑czerwonej barwie, miejscami łączący się z dolną krawędzią obrazu. Czwarte, ostatnie hasło to „Rozmyte krawędzie i prześwitujący podkład”. Po kliknięciu w nie, wyświetla się żółty, wąski prostokąt na prawej krawędzi obrazu, od góry do dołu. Po kliknięciu w niebieskie pole obok hasła, na ekranie wyświetla się następujące tekst: W obrazie nie można zlokalizować konturów plam. Krawędzie są rozmyte, jakby wtapiały się w tło. Ślady pędzla nadają powierzchni strukturę o różnym zagęszczeniu, przez którą delikatnie prześwituje jasny podkład. Dzięki temu kolory nie są płaskie, a cienka warstwa farby sprawia wrażenie laserunku.

Zasób interaktywny dostępny pod adresem https://zpe.gov.pl/b/PGBdPsa1T

Utrzymane w ciemnej tonacji dzieło odczytane może być jako nieskończoność, niedościgniona nicość, wyrażenie ich ogromu przez kolor i jego właściwości. W pracy można też doszukać się kontekstu biograficznego. Wpływ kaplicy w Houston [czytaj: hjuston] zbudowanej w latach 1957‑1964, do której malarz wykonał serię dzieł, jest szczególny dla prac powstałych po tym okresie, a odzwierciedlających ludzką kondycję. Kaplica przywołuje mroczne oblicze Boga ze Starego Testamentu. Prace te wprowadzają klimat psychologiczny nawiązujący do przerażenia, inspirowane są okrucieństwem wojny i jej konsekwencjami.

ROLqujA5n0VVc

Fotografia przedstawia fragment wnętrza kaplicy, która ma kształt wielościanu. Ściany pomieszczenia są białe, znajdują się na nich wielkie, ciemne obrazy Marka Rothko. Architektura pomieszczenia i obrazy pasują do siebie, składają się z geometrycznych kształtów i formatów – kwadraty, prostokąty i trapezy. Na uchwyconym na fotografii fragmencie kaplicy znajdują się trzy obrazy. Dwa z nich, rozmieszczone po bokach, są niemal identyczne – to ogromne, jednolite i granatowe prace zajmujące niemal całą wysokość ściany. Na obrazach nie ma kształtów i kolorów. Pomiędzy dwoma granatowymi płótnami umieszczono nieco mniejszy, prostokątny i ciemnoszary tryptyk, stojący przy wnęce, którego środkowa część jest większa i została umieszczona nieco wyżej. Sufit kaplicy to kopuła składająca się z geometrycznych kształtów w kolorze ciemnoszarym i białym.

Sztuka abstrakcyjna wywodzi się z nienaturalnych obiektów, takich jak geometryczne wzory, kształty i formaty. Ten rodzaj opiera się na krajobrazach i przedstawia prostotę, duchowość i czystość. W technice akwareli tworzy Barbara Nicholls [czytaj: barbara nikols]. Artystka maluje, rozkładając duże formaty na podłodze, nakłada pigment, dodaje wodę i rozpoczyna proces twórczy, przechyla i manewruje papierem, używa dmuchaw, aby wytworzyć ruch. Swoje akwarele porównuje z siłami natury i pejzażem, który kształtuje na papierze. Współpracuje z producentem akwarel - firmą Winsor & Newton [czytaj: łinsor i njuton].

R1GxZlnLugpJ1

Fotografia przedstawia artystkę oraz jej dzieło. Kobieta ma ciemne włosy sięgające uszu i ubrana jest w czarną bluzkę. Stoi w jasnym pomieszczeniu, w którym na podłodze znajdują się rozłożone prace wykonane techniką akwareli. Artystka rękoma przytrzymuje jedną ze swych prac, to prostokątne, wielkoformatowe dzieło. Praca składa się z dużych, okrągłych i owalnych kolorowych plam, o rozmaitym stopniu intensywności, kształtem przypominających chmury. Plamy są głównie w odcieniach zieleni, niebieskiego i fioletu, mają miękkie krawędzie i w większości widoczne kontury. Niektóre kształty są intensywniejsze i zawierają więcej barwnika, a niektóre są blade, rozbielone.

RC5kE8BhyuGja

Obraz przedstawia zbiór plam zgrupowanych w dwa podłużne zespoły, stykające się ze sobą, znajdujące się na białym tle. Praca wykonana jest techniką akwareli, składa się z okrągłych i owalnych kolorowych plam, o różnym stopniu intensywności. Obraz jest dynamiczny, wielowymiarowy, a kolory przenikają się wzajemnie. W lewej części obrazu dominuje kolor niebieski, który najciemniejszy jest na górze. Niektóre plamy zawierają dużo pigmentu, inne są rozbielone, jakby dodano wody i przechylono kartkę. Krawędzie są miękkie i okrągłe, nie ma ostrych linii. W górnej i dolnej części lewego zespołu umieszczono kilka kolorowych, owalnych plamek z białymi obwódkami, a na górze – pomarańczowe, rozmyte smugi o ciemniejszym konturze. W prawej części obrazu przeważa kolor fioletowy, który łączy się z niebieskim i bordowym. Plamy są podłużne, owalne, przenikają się i łączą się ze sobą. Ich kontury są ciemniejsze, a w środku pigment jest trochę jaśniejszy, jakby rozbielony. W tej części również znajduje się kilka kolorowych owalnych kształtów z białą otoczką – cztery na górze i cztery na dole.

Pop_art

Pop‑art

Pop‑art to nurt w kulturze i sztuce, który pojawił się w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych w latach 50. XX wieku,  mający źródła w kulturze. Pop‑art zaliczany jest do najsłynniejszych osiągnięć artystycznych, które pojawiły się jako reakcja na kulturę masową, czerpiąc inspirację z codzienności i nadając rangę zwykłym przedmiotom. W dziełach artyści operowali humorem i ironią, stosowali nowe techniki artystyczne, serigrafię. Programowy, zakładany przez twórców pop‑artu proces utożsamiania sztuki z życiem, stworzenie połączenia między działaniem artystycznym a subkulturą i banalną codziennością, zmierzało do demityzacjiDemityzacjademityzacji sztuki i do dźwignięcia na jej piedestał wszelkich atrybutów dotychczasowego życia. Prowadziło to w konsekwencji do obalenia dotychczas stosowanych kryteriów artystycznej oceny. Spośród twórców największą popularność zyskali: Andy Warhol [czytaj: endi łorhol] i  Roy Lichtenstein [czytaj: roj lichtensztajn].

Zakres stylistyczny obrazowania Warhola bliski jest twórczości Roya Lichtensteina. Inaczej jednak artyści rozumieją zadanie tworzenia jako proces udziału we współczesnej egzystencji. Krokiem w kierunku stylu artystycznego, który stał się znakiem rozpoznawczym Lichtensteina jest komiks. Kreskówką Look Mickey [czytaj: luk miki] artysta po raz pierwszy w swojej karierze reprezentował scenę i styl związany z popkulturą. Jego rekonstrukcja wcześniej istniejącej sceny wywołała niemałą burzę wśród krytyków sztuki.

Dziedzictwo pop‑artu obecne jest w pracach Keitha Haringa [czytaj: kifa haringa], jednego z liderów nurtu neopopu, znanego z ilustracyjnych przedstawień postaci i symboli. Od najmłodszych lat artysta czerpał inspirację z kreskówek Walta Disneya [czytaj: łolta disneja]. W połowie lat 80. zaprzyjaźnił się z Andym Warholem. Keith Haring inspirował się artystami graffiti. Narysował setki rysunków na nowojorskim metrze.

Konceptualizm

Konceptualizm

Konceptualizm pojawił się jako ruch artystyczny w latach 60., a termin ten zwykle odnosi się do sztuki tworzonej od połowy lat 60. do połowy lat 70. XX wieku. Termin „sztuka konceptualna” został użyty po raz pierwszy przez Sol LeWitta w 1967 roku. Malarstwo konceptualne jako dziedzina praktyki artystycznej, próbuje skonfrontować przepaść między ideami a fizyczną rzeczywistością. Rozważa możliwość, że na każdy obraz, który wisi na ścianie, istnieje niezliczona ilość innych, które nigdy nie trafiły na płótno, oraz niezliczone alternatywne sposoby malowania tego, który zaistniał. Posuwa się nawet do stwierdzenia, że obraz może w ogóle nie mieć znaczenia; że jedyną rzeczą, która naprawdę się liczy, jest pomysł.

Gerhard Richter [czytaj: gerhard rikter] w swojej twórczości wypowiadał się także jako przedstawiciel konceptualizmu. Malował abstrakcje generowane przez przypadek i mechanicznie. W swoich pracach starał się oderwać malarstwo od jego tradycyjnych wartości: obserwacyjnej prawdy, ekspresyjnego rękodzieła, kreatywności. Jego abstrakcja „1024 kolory” jest przykładem dzieła, w którym artysta rezygnuje z jakiejkolwiek idei.

Współcześni artyści często korzystają z założeń sztuki koncepcyjnej. Prace Debry Ramsay [czytaj: debry remsej] przywodzą na myśl dwie fundamentalne idee, które dominują w naszej obecnej kulturze.

Pierwszą jest idea danych i przekonanie, że każdy aspekt naszego życia jest monitorowany, obliczany i analizowany w jakimś monumentalnym poszukiwaniu zrozumienia.

Druga to idea, że natura się zmienia i że teraz możemy tylko ją obserwować i odnaleźć w tym estetyczne piękno.

Debra Ramsay uchwyciła upływ czasu, dokumentując zmianę koloru w krajobrazie w tym samym miejscu (New Berlin, NY) [czytaj: nju berlin, nju jork] na przestrzeni roku. Artysta myśli o każdym obrazie jak o pejzażu; czysty pejzaż, sprowadzony do rzeczywistych znalezionych kolorów, przenoszący określony pejzaż w nowe miejsce, w abstrakcyjnej formie. W ramach pracy artystka wracała na określony szlak w lesie wiosną, latem, jesienią i zimą. Wykonywała 18 zdjęć co 100 kroków. Po powrocie do studia Ramsay mieszała kolory za pomocą programu, który interpretował kolor wybrany ze zdjęcia na formułę farby. Widz zobaczy każdą porę roku jako indywidualny obraz, a cały rok jako inny obraz.

R1a5zTE9SEgeg

Obraz przedstawia zbiór kolorowych, poziomych linii. Kilka linii jest grubszych i biegnie przez całą szerokość obrazu, natomiast pozostałe są równej grubości, lecz mają różną długość. Początek wszystkich linii o tej samej grubości jest na tej samej wysokości, tak samo koniec każdej linii jest na tej samej wysokości, co daje wrażenie wyjustowania tekstu. Kolory są w większości stonowane, użyto między innymi zieleni, niebieskiego, czarnego, bordo czy jasnego żółtego.

Dziełem opartym na koncepcji jest obraz Martina Creeda [czytaj: martina krida] Work No. 1104 [Work number one thousand one hundred and four, [czytaj: łork namber łan tałzend łan handred end fołr] z  2011, należący do serii dzieł o podobnych motywach. Twórczość artysty jest ogólnie powiązana z szeroką gamą ruchów artystycznych, od konceptualizmu, minimalizmu, abstrakcji do performance'u [czytaj: performensu]. Poniższy obraz jest przykładem sztuki koncepcyjnej. Praca odzwierciedla ironiczny stosunek autora do świata, objawiający się w minimalnym użyciu środków artystycznych, a także ograniczonego wkładu pracy.

Op_art

Op‑art

Op Art (skrót od Optical Art [czytaj: optikal art]) to ruch artystyczny, który pojawił się w latach 60. XX wieku. Jest to odrębny styl sztuki, który tworzy iluzję ruchu. Dzięki zastosowaniu precyzji i matematyki, kontrastu i abstrakcyjnych kształtów, dzieła sprawiają złudzenie trójwymiarowości. Jako oficjalny ruch op‑art trwał około trzech lat. Nie oznacza to jednak, że po 1969 roku, w trzy lata po powstaniu ruchu, artyści zrezygnowali z tworzenia prac „optycznych”.

Bridget Riley [czytaj: bridżet rajli] od dzieł achromatycznych przeszła do chromatycznych, ale nadal tworzy w stylu op‑artu. Jej zawiłe, stylowe abstrakcje geometryczne wywołują wrażenie wibracji lub ruchu. Kolor, jego intensywność i tonalność (stopnie światła i ciemności) są relacyjne i zależą od praw fizyki oraz od sposobu, w jaki oko i mózg postrzegają zjawiska wizualne. Kompozycje artystki oparte są na kontraście i różnej skali szarości, nasyceniu kolorów.

Hiperrealizm

Hiperrealizm

Początki terminu hiperrealizm sięgają 1973 roku, kiedy Isy Brachot [czytaj: izi braszu] zorganizował wystawę, na której swoje prace zaprezentowali między innymi: Chuck Close, Robert Bechtle, Ralph Goings i Don Eddy [czytaj: czak clołs, robert becztl, ralf gołings i don edi]– artyści tworzący pod wpływem fotorealistów. Jednak nie kopiowali fotograficznie – malarze hiperrealistyczni dodawali do obrazów element nieistniejący w rzeczywistości.

Wszystkie tekstury, powierzchnie, cienie i efekty świetlne malowali tak, aby były wyraziste. Dbali także o szczegółowość, dlatego używali projektorów multimedialnych, stosowali metodę siatki, która pomagała im wiernie oddać każdy detal.

Główny artysta ruchu fotorealistycznego, Ron Kleemann [czytaj: ron kliman] jest znany ze swoich drobiazgowych obrazów samochodów wyścigowych, ciężarówek, samolotów i innych obiektów, które uważał za amerykańskie ikony. Pracując bezpośrednio ze zdjęć, Kleemann [czytaj: kliman] interesował się obrazami, które rejestrują odbicia i dynamiczne kąty widzenia.

RcBeJZ8jGZq3x

Obraz przedstawia duży, miodowo‑złoty motocykl. Obraz namalowany został bardzo realistycznie, dokładnie i z dbałością o najmniejsze detale. Praca przypomina szczegółową fotografię – artysta precyzyjnie oddał reflektory, szarą, welurową tapicerkę w kropki, błyszczącą karoserię czy bieżnik na oponach. Motor jest trójkołowy, ma złotą, zadbaną karoserię, a na kierownicy znajduje się ozdobny napis „Honda”. Felgi oraz metalowe elementy są srebrne i błyszczące.

Don Eddy [czytaj: don edi] karierę rozpoczął od malowania tematów motoryzacyjnych na podstawie własnych fotografii. W latach 80. konstruował i fotografował misterne martwe natury składające się ze szkła, sztućców i zabawek ułożonych na odblaskowych szklanych półkach. Zamiast tworzyć realistyczne przedstawienie materii, Don Eddy na nowo zinterpretował obraz, przerysował kolory i połączył elementy kilku różnych fotografii. Choć wykonany w realistycznym stylu, obraz jest wytworem kreatywności i interpretacji artysty.

R1DIPj15MtnnJ

Obraz przedstawia witrynę sklepu z galanterią, w której na stojakach wyeksponowane są różne modele i kolory butów oraz torebek. Sklep znajduje się w mieście. W szybie wystawy odbijają się wysokie budynki z dużą ilością okien, duży biało‑zielony samochód ciężarowy, neon z nazwą firmy widniejący na sąsiednim budynku, a także stojącą tyłem postać mężczyzny. Obraz namalowany został bardzo realistycznie, z dbałością o szczegóły. Artysta oddał dokładnie ozdoby znajdujące się na wyeksponowanych butach, okucia torebek, szprosy w oknach budynków czy kratę na koszuli mężczyzny odbijającego się w szybie. Dzieło przypomina dwie fotografie nałożone na siebie, które się wzajemnie przenikają.

Drugie pokolenie hiperrealistów reprezentuje Robert Gniewek, malujący sceny z amerykańskiej kultury przydrożnej połowy XX wieku i współczesne pejzaże miejskie. Artysta tworzy wielkoformatowe obrazy knajpek, kin, moteli, stacji benzynowych, kawiarni i miejskich widoków znajdujących się zazwyczaj w rodzinnym Detroit. Utrwala ślady lat 40. i 50., przedstawiając je czasem jako zaniedbane i znużone, wyrażające nostalgię za minioną epoką. Łączy trzy lub cztery fotograficzne wizerunki swoich bohaterów.

RabrV9N3ZsQcS

Obraz przedstawia budynek restauracji o nazwie „Rosie’s diner”. Budynek jest podłużny, ma jasną elewację. Na dworze jest ciemno, ale budynek jest dobrze oświetlony. Na jego dachu znajduje się wielki czerwony neon z nazwą lokalu. Wewnątrz siedzą ludzie, w restauracji jest dużo gości. Przed lokalem zaparkowanych jest kilka białych i czerwonych samochodów, amerykańskich kabrioletów. Restauracja i stojące przed nią samochody przedstawione są z perspektywy osoby siedzącej w samochodzie. Za budynkiem restauracji znajdują się drzewa. Obraz namalowany został bardzo realistycznie, z dbałością o szczegóły. Obraz przypomina fotografię. Artysta oddał rejestracje samochodów, błysk mokrej nawierzchni drogowej czy sylwetki osób siedzących przy stolikach w restauracji.

Street_art

Street‑art

Street‑Art (ang. sztuka uliczna) [czytaj: strit art] to bardzo popularna forma sztuki współczesnej, która zapoczątkowana została pod koniec lat 60. i rozwijała się głównie 70. i 80. XX jako wieku w przestrzeni publicznej (mury, ulice, budynki publiczne) i miała na celu wzbudzenie emocji i refleksji u widzów oraz zwrócenie uwagi na ważne tematy społeczne.

Street‑art szybko rozprzestrzenił się na całym świecie i trwa do dziś, stając się częścią kultury globalnej, a prace artystów ulicznych znalazły się także w zbiorach muzeów i galerii sztuki.

Sztukę street artu cechuje bogactwo technik. Do najpopularniejszych technik należą: mural, szablon, wlepka.

W działaniach artystów pojawiają się nie tylko obrazy, ich prace zawierają też komunikaty w formie krótkich haseł lub dłuższych tekstów.

Mural

Szablon

RXoVFHMoh1D14

Fotografia przedstawia dzieło Banksy’ego pod tytułem „Szczur z miotłą”. Praca wykonana jest techniką szablonu. Czarną farbą namalowano szczura, który stoi na tylnych łapach. Szczur jest pochylony do przodu, w przednich łapach trzyma miotłę uniesioną ku górze. Głowa szczura również skierowana jest ku górze, a ogon uniesiony. Na wysokości brzucha zwierzęcia biegnie skośna, jasna smuga – przerwa w farbie.

RQISejVWp2yUy

Fotografia przedstawia pracę Banksy’ego znajdującą się na ścianie w Nicholas Everitt Park. Na zielonej ścianie techniką szablonu namalowano trzech młodych chłopców, ubranych o marynarsku, znajdujących się na łodzi. Dzieci mają na głowach szpiczaste kapelusze. Najwyższy chłopiec stoi po prawej stronie. W lewej ręce trzyma lunetę, przez którą patrzy w dal. Prawą rękę trzyma za plecami. Tuż za nim stoi niższy chłopiec, który głowę odwróconą ma za siebie i patrzy na trzeciego chłopca, który wiaderkiem wybiera wodę z łodzi. Nad chłopcami umieszczono napis „We’re all in the same boat”, czyli „Wszyscy jesteśmy na tej samej łodzi”. Przy ścianie umieszczono fragment brązowej, falistej blachy, przypominającej burtę łodzi.

R15I8IiS84VoC

Fotografia przedstawia dzieło Banksy’ego pod tytułem, „Kobieta z wózkiem na zakupy spadającym z budynku”. Praca wykonana jest techniką graffiti i przedstawia spadającą głową w dół kobietę, ubraną w krótką spódnicę i buty na obcasach. Poniżej kobiety znajduje się wózek z marketu, w którym jest kilka produktów. Kobieta trzyma rączkę wózka swoją lewą ręką. Całość wykonano ciemną farbą, Dodatkowo na ilustracji znajduje się interaktywny punkt. 1. Szablon to malowidło albo napis wykonane sprayem na podstawie wzoru wyciętego w kartonie lub plastiku. Można je zrealizować jako czarno-białe lub wielobarwne, jednak wtedy do każdego koloru należy przygotować inny szablon, a wszystkie po nałożeniu tworzą jeden obraz. Szablon jest techniką wielokrotnego użytku.

Fotografia przedstawia dzieło Banksy’ego pod tytułem, „Kobieta z wózkiem na zakupy spadającym z budynku”. Praca wykonana jest techniką graffiti i przedstawia spadającą głową w dół kobietę, ubraną w krótką spódnicę i buty na obcasach. Poniżej kobiety znajduje się wózek z marketu, w którym jest kilka produktów. Kobieta trzyma rączkę wózka swoją lewą ręką. Całość wykonano ciemną farbą, Dodatkowo na ilustracji znajduje się interaktywny punkt. 1. Szablon to malowidło albo napis wykonane sprayem na podstawie wzoru wyciętego w kartonie lub plastiku. Można je zrealizować jako czarno-białe lub wielobarwne, jednak wtedy do każdego koloru należy przygotować inny szablon, a wszystkie po nałożeniu tworzą jeden obraz. Szablon jest techniką wielokrotnego użytku.

Wlepka

Pierwszymi przejawami zbuntowanej sztuki były graffiti na murach i w pociągach. Dużą rolę w kształtowaniu się tego rodzaju sztuki odegrał Jean‑Michel Basquiat [czytaj: żą miszel baskia], który w swoich dziełach łączył prymitywną sztukęSztuka prymitywnaprymitywną sztukę afrykańską ze współczesnymi napisami‑sloganami w stylu graffiti. Na początku XXI wieku popularność zyskał brytyjski artysta, występujący pod pseudonimem Banksy [czytaj: benksi]. Jego zasługą są ważne, często upolitycznione tematy, problemy współczesnego świata.

R1IJqUNhbYkyl

Obraz przedstawia wykonany za pomocą czarnej farby, zarys głowy ludzkiej postaci. Twarz zajmuje większą część obrazu. Obraz wykonany jest w stylu ekspresyjnym. Na twarzy przedstawionej postaci można wyróżnić oczy, duży nos z dwiema dziurkami oraz kwadratowy otwór gębowy i zachodzące na czoło włosy. Na rysunku użyto również koloru żółtego, białego, czerwonego i niebieskiego, za pomocą których podkreślono oczy czy rysy twarzy. Rysunek nie jest regularny i symetryczny, ale jest dynamiczny. Oprócz twarzy na obrazie znajdują się fragmenty napisów, liter roztarte plamy. Tło pracy jest głównie niebieskie.

Jedną ze znanych nowojorskich artystek street artu jest Swoon [czytaj: słun]. Jej prace można znaleźć na całym świecie i znalazły się w kolekcjach muzeów. Artystka, oprócz tradycyjnych technik street artu, prezentuje nowe formy oparte na instalacjach oraz animacji. W 2014 roku w Brooklyn Museum [czytaj: bruklyn mjuzijum] wystawiła swoją najbardziej spektakularną instalację zatytułowaną Zatopione ojczyzny. Swoon jest uznawana za pierwszą kobietę, która zdobyła uznanie na dużą skalę.

Neofiguracja

Neofiguracja

Nowa figuracja to ogólny termin odnoszący się do odrodzenia sztuki figuratywnej w Europie i Ameryce w latach 60 XX w. po okresie zdominowanym przez abstrakcję. Początki ruchu sięgają wystawy New Images of Man [czytaj: nju imedżys of man] zorganizowanej w 1959 roku w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Nowym Jorku. Artyści chcieli wprowadzić bardziej wyrazisty styl i odtworzyć postać, skupiając się na własnych doświadczeniach i artystycznych przemyśleniach.

Nurt ten cechuje deformacja postaci, konwulsja póz i gestów, a także eksponowanie cielesności i okrucieństwa. Malarze posługują się często jaskrawymi barwami, kontrastami, a w ich palecie dominują zestawienia ciemnych brązów, błękitów, czerni.

Czołowym przedstawicielem malarstwa niefiguratywnego jest Francis Bacon [czytaj: fransis bejkon]. Czerpiąc inspirację z surrealizmu, filmu, fotografii i dawnych mistrzów, wypracował charakterystyczny styl malarstwa o brutalnie zniekształconych postaciach, wewnętrznie uwięzionych w ciałach i dręczonymi egzystencjalnymi dylematami.

Brytyjski artysta Lucian Freud [czytaj: lucjan frojd] jest najbardziej znany ze swoich intymnych, szczerych, często instynktownych portretów, które tworzył z lustrzanych odbić. Są one dopracowane i niepozbawione detali. Freud oddaje w nich stan emocjonalny, psychologiczną analizę twarzy. Eksponuje rysy za pomocą efektów światłocieniowych, licznych refleksów.

ROECDizJjn3h0

Obraz przedstawia głowę i popiersie mężczyzny. Mężczyzna namalowany jest w sposób naturalistyczny, z dbałością o detale. Mężczyzna jest w średnim wieku, ma szczupłą i owalną twarz oraz krótkie, ciemne włosy zaczesane do góry na jeża i zakola na czole. Jego oczy nie są szeroko otwarte, a spojrzenie skierowane w bok. Nos ma średni i podłużny, usta również średnie i lekko rozchylone. Uszy mężczyzny przylegają do głowy. Jego szyja jest długa i szeroka, a ramiona muskularne. Postać namalowano za pomocą mieszanki ziemistych barw – zieleni, brązu, beżu, czerni. Zarówno twarz, jak i ramiona zostały namalowane tak, by przedstawić naturalne cienie, linie i zmarszczki na skórze.

Akcjonizm

Akcjonizm

Akcjonizm to angielskie określenie sztuki performance, stosowane w odniesieniu do akcjonistów wiedeńskichAkcjoniści wiedeńscyakcjonistów wiedeńskich. Ich działania przybierały charakter ceremoniałów, podkreślały ludzką przemoc, jednocześnie szokując odbiorców.

Jednym z przedstawicieli nurtu jest Hermann Nitsch [czytaj: herman nicz], którego wystąpienia mają charakter uroczystości o charakterze rytualnym. Według artysty powinny one najpierw wywoływać odrazę i wstręt publiczności, a potem katharsis [czytaj: katarzis] (oczyszczenie). Nitsch w swoich pracach nawiązuje do wyrażania religijnych uczuć za pomocą intensywnych środków wyrazu, m.in. krwawych scen, nagości.

RgU1bNWRfusJg

Fotografia przedstawia starszego, siwowłosego mężczyznę w trakcie performance’u. Mężczyzna jest niski i korpulentny, ubrany w ciemną marynarkę i spodnie. Ma siwą brodę i wąsy. Jego ciemne buty ubrudzone są czerwoną farbą. Mężczyzna znajduje się w pomieszczeniu zachlapanym czerwoną farbą. Farba znajduje się w dużej ilości, zarówno na ścianach, jak i na podłodze. Farba została rozchlapana z użyciem siły oraz z rozmaitej odległości. Na ścianach przeważają podłużne, spływające smugi, zaś na podłodze plamy różnej wielkości. W prawej ręce mężczyzna trzyma pojemnik z farbą, którą również z rozmachem chlusta o ścianę. Farba została uchwycona w sposób dynamiczny, w locie. Wydostała się już z wiaderka, ale nie dotknęła jeszcze ściany. W kącie pomieszczenia znajdują się pojemniki z czerwoną farbą. Na ścianie po lewej stronie znajdują się cztery zdjęcia o tematyce sakralnej.

W Wielkiej Brytanii działania w duchu akcjonizmu wiedeńskiego podejmował Stuart Brisley [czytaj: stjuart brizli]. W akcji Momenty decyzji z 1975 roku wykorzystał własne ciało do stworzenia obrazu. Artysta w swoim działaniu połączył body art, performans i malarstwo, nadając akcji spektakularny wymiar.

RunbJjyF5mZ7G

Fotografia z akcji „Momenty decyzji” przedstawia odwróconego tyłem, zgiętego mężczyznę podczas performance’u. Mężczyzna jest nagi i ubrudzony farbą, maluje rękami po ścianie. Pomieszczenie, w którym się znajduje jest puste, zarówno podłoga, jak i ściany są pokryte rozchlapaną i rozsmarowaną farbą. Fotografia jest czarno‑biała, postać przedstawiona jest w sposób dynamiczny. Jednym rekwizytem w pomieszczeniu jest stojące na podłodze brudne wiadro z farbą. Fotografia jest prostokątna i umieszczona w ciemnej ramce z dużym passe partout.

R1etfQtCn6ym9

Fotografia z akcji „Momenty decyzji” przedstawia mężczyznę podczas performance’u. Mężczyzna jest nagi i ubrudzony farbą, leży na plecach, głowę ma skierowaną w bok, a ugięte nogi przyciąga do klatki piersiowej. Pomieszczenie, w którym się znajduje jest puste, zarówno podłoga, jak i ściany są pokryte rozchlapaną i rozsmarowaną farbą. Fotografia jest czarno‑biała, postać przedstawiona jest w sposób dynamiczny. Jednym rekwizytem w pomieszczeniu jest stojące na podłodze brudne wiadro z farbą. Fotografia jest prostokątna i umieszczona w ciemnej ramce z dużym passe partout.

R1oWMP3QR1Gmx

Fotografia z akcji „Momenty decyzji” przedstawia odwróconego tyłem, zgiętego mężczyznę podczas performance’u. Mężczyzna jest nagi i ubrudzony farbą, maluje rękami po ścianie. Pomieszczenie, w którym się znajduje jest puste, zarówno podłoga, jak i ściany są pokryte rozchlapaną i rozsmarowaną farbą. Fotografia jest czarno‑biała, postać przedstawiona jest w sposób dynamiczny. Jednym rekwizytem w pomieszczeniu jest stojące na podłodze brudne wiadro z farbą. Fotografia jest prostokątna i umieszczona w ciemnej ramce z dużym passe partout.

R19b8flTcrDnk

Fotografia z akcji „Momenty decyzji” przedstawia mężczyznę podczas performance’u. Mężczyzna jest zgięty wpół, nagi i ubrudzony farbą. Jego dłonie i stopy znajdują się na podłodze, nogi są wyprostowane. Pomieszczenie, w którym się znajduje jest puste, zarówno podłoga, jak i ściany pokryte są dużą ilością rozsmarowanej czarnej farby. Fotografia jest czarno‑biała, postać przedstawiona jest w sposób dynamiczny. Dominuje kolor czarny, który znajduje się zarówno na ścianach, jak i podłodze. Fotografia jest prostokątna i umieszczona w ciemnej ramce z dużym passe partout.

R1XhDqDV87ByZ

Fotografia z akcji „Momenty decyzji” przedstawia jasną postać mężczyzny podczas performance’u. Mężczyzna stoi pod ścianą, jego postać jest jasna, lecz twarz nie jest widoczna. Ramiona ma lekko uniesione, a ręce opuszczone wzdłuż tułowia. Pomieszczenie, w którym się znajduje jest puste, zarówno podłoga, jak i ściany pokryte są dużą ilością rozsmarowanej czarnej farby. Fotografia jest czarno‑biała, postać przedstawiona jest w sposób dynamiczny. Dominuje kolor czarny, który znajduje się zarówno na ścianach, jak i podłodze. Fotografia jest prostokątna i umieszczona w ciemnej ramce z dużym passe partout.

Malarstwo_cyfrowe

Malarstwo cyfrowe

Współcześnie coraz większą popularność w malarstwie zyskuje zastosowanie mediów cyfrowych. Podstawowymi narzędziami są komputer lub tablet graficzny oraz oprogramowanie. Artysta zazwyczaj łączy techniki rysunkowe z malarskimi, korzystając z rysika oraz cyfrowych pędzli lub innych dostępnych narzędzi oferowanych przez programy. Ma także możliwość osiągania efektów charakterystycznych dla tradycyjnych technik: olejnej, akwarelowej, akrylowej, pastelu oraz wyboru gotowych tekstur. Malarstwo z wykorzystaniem mediów cyfrowych pozwala na eksperymentowanie z tymi technikami, a ciekawym rozwiązaniem jest wybór podobrazi, np. praca na podłożu imitującym płótno, deskę, ścianę, papier. Zasadniczą różnicą pomiędzy malarstwem tradycyjnym a cyfrowym jest możliwość dokonywania zmian, nakładania warstw, nanoszenia poprawek lub cofania wykonywanych czynności.

Artystą tworzącym swoje dzieła jako media cyfrowe jest Amerykanin Joseph Nechvatal [czytaj: dżozef nekwatal]. Pod koniec XX wieku zaczął wzbogacać swoje prace o robotykę. W autorskiej pracowni komputerowej wykonywał obrazy, w których wykorzystał samodzielnie opracowane narzędzia oraz wirtualne roboty. Jednym z jego prac jest Narodziny viractual, wspomagany komputerowo‑robotem akryl na płótnie.

Rm2pPEn1yjURn

Obraz wykonany jest w sposób cyfrowy. Składa się z układu szerokich, poziomych i wielowymiarowych pasów. Nałożone na siebie warstwy pasów przenikają się i tworzą wrażenie głębi. Warstwy naniesione niżej prześwitują przez warstwy nałożone wyżej. Na obrazie można wyróżnić kształty figur geometrycznych. Na dole obrazu wyróżnia się pas koloru czerwonego. Na obrazie użyto zmieszanych odcieni koloru żółtego, zielonego, brązowego czy złotego.

Malowanie cyfrowe jest popularne zarówno wśród hobbystów, jak i profesjonalnych artystów. Jest szczególnie rozpowszechnione w komercyjnych studiach produkcyjnych, które tworzą gry, programy telewizyjne, animacje i filmy, a także jako narzędzie w sztuce użytkowej.

RlaYvYnFmvlMi

Ilustracja przedstawia fragment molo. Niżej znajduje się tafla wody. Na brzegu stoją domy, a za nimi góry. Na niebie umieszczono półprzeźroczystą grafikę, przypominającą falującą wodę. Cała ilustracja ma nienaturalne kolory, jakby przejaskrawione.

Wspolczesna_sztuka_witrazu

Współczesna sztuka witrażu

XX wieczna sztuka witrażu szczególnego nasilenia przybrała w całej Europie po zniszczeniach w wyniku II wojny światowej i koniecznością odtworzenia tysięcy okien. Artyści odbudowywali okna według dawnych wzorców i stosując tradycyjne techniki. Jednak wykorzystywali szkło w innowacyjny sposób i łączyli je z różnymi materiałami, nadając witrażom współczesną formę. Osadzali szkło w betonie lub żywicy epoksydowej, nakładali kawałki sąsiadującego z sobą szkła. Na początku lat 60. Marc Chagall [czytaj: mark szagal] stworzył do synagogi na terenie szpitala Hadassah [czytaj: hadasa] okna, z których każde reprezentuje jedno z dwunastu plemion Izraela.

Jednym z największych okien wykonanych przez Chagalla jest tzw. Okno pokoju znajdujące się w budynku ONZ w Nowym Jorku, poświęcony Dagowi Hammarskjøldowi [czytaj: dogowi hamakoldowi], który zginął w katastrofie lotniczej. Sceny przedstawione na witrażu pochodzą z Nowego i Starego Testamentu.

Wpływy abstrakcji w malarstwie są widoczne w witrażach zamontowanych w obiektach świeckich. Przede wszystkim uwagę zwraca geometryzacja wzornictwa i kontrastowa kolorystyka.

Podsumowanie

Podsumowanie

Współcześni artyści pracują w szerokiej gamie zróżnicowanych kulturowo, wieloaspektowych i zaawansowanych środków warsztatowych. Współczesne kierunki, tak różnorodne w tematyce, formie, technikach sprawiają, że artyści starają się poprzez swoją pracę odkrywać tożsamość osobistą i kulturową. Chcą także odzwierciedlić złożone problemy współczesnego świata. Dla odbiorców zrozumienie sztuki współczesnej jest często wyzwaniem, skłania do odniesień biograficznych artysty, zrozumienia kontekstów (historycznego, religijnego, filozoficznego) czy wyjaśnienia niedosłownych i symbolicznych znaczeń. Jednak poznanie kierunków, artystów technik pozwala identyfikować dzieła, kojarzyć trendy i odnajdywać inspiracje.

Cwiczenia

Ćwiczenia

2

Ćwiczenie 7

Wykonaj opis abstrakcyjnej pracy plastycznej w technice akwareli zatytułowaną „Dźwięk barwy”.

Zastanów się:

• jak rozumiesz tytuł;

• opisz plan pracy;

R1e0KogIC2vxJ

(Uzupełnij).

Pokaż podpowiedź

W celu właściwego opisu użycia akwareli, ponownie zapoznaj się z  filmem na temat malowania tą techniką.

Pokaż odpowiedź

Praca powinna być wykonana barwami nasyconymi, które określa się dźwięcznymi.

2

Ćwiczenie 7

Wykonaj abstrakcyjną pracę plastyczną w technice akwareli zatytułowaną „Dźwięk barwy”.

Zastanów się:

• jak rozumiesz tytuł;

• zaplanuj pracę – możesz wykonać wstępny, delikatny szkic ołówkiem lub cienką, rozwodnioną farbą;

• pomyśl także, jakich kolorów użyjesz, aby oddać temat.

Gotową pracę zeskanuj lub sfotografuj i prześlij do nauczyciela.

RdbiMwkfGGXvb

(Uzupełnij).

Pokaż podpowiedź

W celu właściwego użycia akwareli, ponownie obejrzyj film na temat malowania tą techniką.

Pokaż odpowiedź

Praca powinna być wykonana barwami nasyconymi, które określa się dźwięcznymi.

Ilustracja poniżej przedstawia sześć przykładowych rozwiązań. Traktuj je jako inspirację i zaproponuj własne, oryginalne rozwiązanie.

R1LEHy1WyJgtn

Foto kolaż przedstawiający przykładowe prace, online‑skills, CC by 3.0

Ćwiczenie 8

RsxiiRDuSY5lr

Zaznacz, którzy z wymienionych w materiale twórców odnieśli sukces tworząc dzieła w stylu pop-art? Możliwe odpowiedzi: 1. Roy Lichtenstein, 2. Keith Haring, 3. Gerhard Richter, 4. Bridget Riley, 5. Ron Kleemann, 6. Francis Bacon

3

Ćwiczenie 8

Dokonaj analizy formalnej poniższego obrazu.

R1PS2yWhc9wPq

W ćwiczeniu znajduje się ilustracja, która przedstawia trzy różnej wielkości prostokąty, o układzie poziomym i rozmytych krawędziach, tworzących jeden duży prostokąt w układzie pionowym, znajdujący się na jasnym, rozmytym tle. Prostokąt znajdujący się na górze jest największy, namalowany został ciemnoróżową farbą w odcieni fuksji. Górna krawędź nie jest ostra i wyraźna, ale rozmyta i postrzępiona. Różowa farba nie jest jednolita, prześwituje spod niej podkład, zwłaszcza w dolnej części prostokąta, gdzie biegnie rozmyta, jasna linia. Środkowy prostokąt jest najwęższy i namalowany został w kolorze jasnoróżowym. Tu również kolor nie jest jednolity. Prostokąt znajdujący się najniżej jest średniej wielkości i namalowany został pomarańczową farbą. Trzy krawędzie są rozmyte i poszarpane. Światło w obrazie ukształtowane jest poprzez barwę. Dzieło ma jasne elementy (beżowe) znajdujące się na brzegach obrazu, otaczają pola znajdujące się w środku. Wąska belka z domieszką bieli przedziela ciemniejsze fragmenty, rozświetlając je. Balans kolorów powoduje efekt, że jasne kolory delikatnie oświetlają obraz podkreślając kolory ciemne.

R1bys6YqzD2Ys

Podaj dwie cechy kompozycji (Uzupełnij). Podaj dwie cechy kolorystyki (Uzupełnij). Podaj sposób kształtowania światła (określ źródło i znaczenie) (Uzupełnij).

Pokaż podpowiedź

Aby określić kompozycję, zwróć uwagę na kształt pola obrazowego i układ wszystkich elementów w obrazie, relacji pomiędzy nimi; nazwij je.

Przypatrz się kolorom, nazwij barwy, które autor użył; określ gamę (szeroka, wąska), zastanów się, jaka jest dominacja barw (ciepłe czy zimne), czy są to barwy podstawowe, czy pochodne, czyste lub złamane; określ intensywność barw, sposób nałożenia kolorów.

Aby opisać światłocień, określ rodzaj światła, znajdź najjaśniejsze elementy obrazu, przedstaw, jaką rolę pełnią w odniesieniu do innych.

Pokaż odpowiedź

• kompozycja: kształt pola obrazowego to pionowy prostokąt; w obrazie można wyróżnić trzy części – dwie większe przedzielone są mniejszym wąskim prostokątem ułożonym pomiędzy nimi; górne i dolne pola są większe niż środkowe;

• kolorystyka: w obrazie zastosowana została wąska gama barw, dominują barwy ciepłe (odcienie czerwieni, pomarańcz), autor użył kolorów czystych, podstawowych (czerwień) , złamanych (rozbielone czerwienie, różowy, beżowe tło), pochodnych (pomarańczowy); tło w kolorze jasnego beżu jest rozmyte, górny element w kolorze purpurowo‑czerwonym nałożony jest cienką warstwą, przebija przez niego kolor podkładu; środkowe pole jest różowe, pomarańcze nałożone cienką warstwą mają różne odcienie.

• światłocień: źródłem światła jest barwa - są to jasne elementy obrazu (beżowe), będące częścią dzieła, otaczają pola znajdujące się wewnątrz (światło otacza obraz o zewnętrznej strony), źródłem światła jest także wąska belka z domieszką bieli, przedzielająca ciemniejsze elementy; jasne kolory delikatnie oświetlają obraz, podkreślają inne fragmenty, jasne części dzieła podkreślają ciemniejsze.

2

Ćwiczenie 9

Podaj nazwę techniki, która przyniosła Jacksonowi Pollockowi sławę dzięki oryginalności tworzonych dzieł.

R2w8wDZjAyrq8

(Uzupełnij).

Pokaż podpowiedź

Technika ta swoją nazwę wzięła od „kapania”.

Pokaż odpowiedź

Dripping przyniósł Jacksonowi Pollockowi sławę dzięki swojej oryginalności.

3

Ćwiczenie 9

Poniżej znajduje się ilustracja opakowania ART PUZZLI. Uzupełnij informacje na temat twórcy, kierunku i dzieła malarskiego, które posłużyło jako inspiracja do produktu.

R1Xa4DojIz6cx

W ćwiczeniu znajduje się ilustracja, która przedstawia opakowanie puzzli ukazujących obraz Jacksona Pollocka pod tytułem „Rytm jesieni (numer 30)”. Opakowanie umieszczone centralnie na zdjęciu jest w kształcie tuby z białą pokrywką. Na pudełku znajduje się obraz wykonany w stylu abstrakcyjnym, składający się z plątaniny wielu nieregularnych linii różnej grubości, nachodzących na siebie. Linie są w kolorze czarnym, białym i brązowym na jasnobrązowym tle. Z prawej strony opakowania znajduje się żółty napis „Art Puzzle” umieszczony na czarnym tle. Na dole tuby jest biały napis „Autumn rythm” na czarnym tle.

R1ODfjEA2vlw2

Imię i nazwisko malarza: Tu uzupełnij Tytuł dzieła malarskiego: Tu uzupełnij Nazwa techniki pracy malarza pochodząca od „kapania”: Tu uzupełnij

Imię i nazwisko malarza: Tu uzupełnij Tytuł dzieła malarskiego: Tu uzupełnij Nazwa techniki pracy malarza pochodząca od „kapania”: Tu uzupełnij

Slownik_pojec

Słownik pojęć

• Słownik terminologiczny sztuk pięknych, red.  Kubalska – Sulkiewicz K., Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2006.

• Stopczyk S.K., Wszystko o sztuce. Leksykon, Warszawa 1993, s. 142.

Notatki ucznia

Galeria

Galeria

R1WlXzLjAsgRl

Zdjęcie przedstawia płótno z nawarstwioną farbą w różnych kolorach oraz po lewej stronie cztery pędzle różnej grubości.

RIxJqu0fmL0tr

Fotografia przedstawia malarza w trakcie wykonywania fresku. Centralną część fotografii zajmuje ściana, na której powstaje fresk. Artysta stoi po lewej stronie, na czwartym, najwyższym stopniu przenośnych schodków. Ma sięgające ramion, kręcone i ciemne włosy, ubrany jest w zieloną koszulkę i jeansy. Na podłodze stoi metalowy wózek na kółkach z trzema półkami, na którym znajdują się pędzle, farby i inne przybory malarskie. Prawa strona fresku jest już gotowa i przedstawia trzy nagie, męskie postacie ze skrzydłami na tle błękitnego nieba i chmur. Postacie przedstawione są w ruchu, jakby w locie i są różnej wielkości. Największa z nich jako jedyna ma głowę skierowaną w dół, a nogi do góry, zaś miejsca intymne ma okryte czerwoną chustą. Postać skierowana jest skośnie w dół, ręce ma wyciągnięte nad głową. Postać średniej wielkości ma jasne włosy, miejsca intymne okryte zieloną chustą i trzyma większą postać za skrzydła, ciągnąc je ku górze. Najmniejsza postać znajduje się na najwyżej, na wysokości kolana najwyższej postaci. Prawą rękę skierowaną ma ku górze i trzyma w niej podłużny, wąski przedmiot. Prawy, górny róg fresku okryty jest podwiniętą, przezroczystą folią. Artysta pracuje nad lewą stroną fresku, na której znajduje się mokry tynk oraz zarysy kilku stłoczonych postaci, które również ukazane są w sposób dynamiczny.

RR2ccY3KMh7Rf

Fotografia przedstawia pracę akwarelową oraz dłonie autora pracy. Centralną część zdjęcia zajmuje złożona wpół kartka z malunkiem, leżąca na górze pliku innych kartek. Kartka jest wielkości męskiej dłoni. Kciukiem lewej dłoni artysta przytrzymuje lewy dolny róg kartki, zaś w prawej dłoni trzyma ciemny pędzelek ze srebrną skuwką, który znajduje się w centralnym punkcie pracy. Kolorystyka dzieła to głównie odcienie brązu, trochę jasnej i ciemnej zieleni, bieli i błękitu. Praca jest w trakcie powstawania, przedstawia widok z okna wraz z fragmentem tynku przy oknie. Okno jest w kształcie łuku, jego górna część jest półokrągła.

RJvriKur47gOD

Zdjęcie pod tytułem „Przykład zastosowania farb olejnych” przedstawia narzędzia do wykonywania prac techniką olejną, leżące na drewnianej tacy. Zarówno taca, jak i narzędzia są brudne od farb, taca znajduje się na ciemnym tle. Tło jest szare, a na nim znajdują się brudne żółto‑zielone i ciemne, nieregularne plamy. Na tacy, od lewej strony, znajdują się: brudna od farby miseczka z brązową cieczą, dwa średniej wielkości pędzle z drewnianą rączką i włosiem w kształcie wachlarza, sześć cieniutkich pędzelków z drewnianą rączką, płaski pędzelek z zieloną rączką i włosiem ubrudzonym jasną farbą, średni płaski pędzel z drewnianą rączką, niebieski pędzel ze złotą skuwką i największy płaski pędzel z drewnianą rączką.

R1O6VnOGIs5Bq

Fotografia przedstawia artystę malarza w pracowni. Jest to mężczyzna w średnim wieku, ma ciemne włosy, zakola na czole oraz krótką ciemną brodę. Ubrany jest w koszulę w kratę z długimi rękawami, w odcieniach niebieskiego, beżu i brązu oraz beżowy fartuch ubrudzony farbą. Artysta siedzi przy niskim stole. W prawej ręce trzyma cienki, czarny pędzel, którym maluje obraz w szkicowniku leżącym na stole. W lewej ręce malarz trzyma okrągłą paletę farb. Na stole znajduje się wiele pojemników z farbami, część z nich jest otwarta, a część zamknięta za pomocą białych nakrętek. Na podeście nad stołem znajduje się beżowy, walcowaty pojemnik z kilkunastoma czarnymi pędzlami ze złotą skuwką. Pędzle mają rozmaite kształty – pociągłe, płaskie, skośne, wachlarze. Z boku siedzącego artysty znajduje się trójnożna sztaluga. Za plecami artysty jest biała ściana, na której znajdują się trzy obrazy.

RKixFIS2Cmi86

Fotografia przedstawia stół, na którym znajduje się wiele przedmiotów. Na pierwszym planie widzimy skośnie ułożoną pracę namalowaną pastelami. Praca przedstawia krajobraz, na którym dominuje błękitne niebo z kłębiastymi, białymi chmurami, a także zielona roślinność. Na stole wokół rysunku rozłożone są farby pastelowe w kształcie kwadratowych kredek. Nad rysunkiem znajduje się biały pojemnik z widocznymi farbami i pędzlem. Obok jest czerwony wałek, kwadratowy przezroczysty stoik z błękitną cieczą, na którym ułożony jest wąski pędzelek, biała ścierka ubrudzona farbą oraz żółty kubek z uszkiem, z którego wystaje pomarańczowa papierowa zawieszka od herbaty. Na górze zdjęcia, począwszy od lewej strony, znajduje się fragment drewnianej tacy ze szklanymi pojemnikami, drewniana kostka, fragment drewnianej figurki, turkusowa puszka ze sprayem oraz płaska, drewniana misa, w której znajdują się jabłka, pomarańcze i orzechy włoskie.

R7Yt0zlQbf9SY

Fotografia przedstawia sufit witrażowy. Witraż zajmuje całą powierzchnię fotografii, jest w kształcie okrągłym, składa się z dwóch części – zewnętrznej i wewnętrznej. Część zewnętrzna wykonana jest z szklanych, nieregularnych elementów w kształcie wielokątów w kolorze beżowym, połyskującym na złoto. Zespoły wielokątów oddzielone są metalowymi sztabami w kształcie linii prostych oraz półokrągłych. Gdzieniegdzie znajdują się wielokolorowe motywy florystyczne. Część wewnętrzna witrażu jest wypukła, skierowana ku dołowi, w kształcie kopuły i składa się z dwóch poziomych części. Część znajdująca się wyżej wykonana jest z kolorowych elementów w kształcie wielokątów, ułożonych w wielokolorowe kompozycje na niebieskim tle. Poszczególne części oddzielone są sztabami w półokrągłym kształcie. Dolna część kopuły to zespół białych wielokątów. Na czubku kopuły, za pomocą metalowych sztab, wyodrębniono okrągłe i półokrągłe kształty, wypełnione elementami w kolorze czerwonym oraz żółtym.

RyyVWzymh6TBh

Obraz wykonany jest w stylu abstrakcyjnym. Obraz ma układ poziomy, składa się z plątaniny wielu nieregularnych linii różnej grubości, nachodzących na siebie. Obraz jest dynamiczny, bardzo dużo się na nim dzieje, a linie są w kolorze czarnym, białym i brązowym na jasnobrązowym tle.

R6mOQRynyfH4H

Fotografia przedstawia artystę tworzącego obraz. Zdjęcie jest czarno‑białe, w jego centrum znajduje się malarz, który przykucnął nad swoim dziełem. Artysta jest w średnim wieku, ma dużą łysinę, a nad uszami ciemne włosy. W kąciku ust trzyma papierosa. Ubrany jest w spodnie z z podwiniętymi mankietami oraz fartuch, na nogach ma sznurowane buty. W prawej dłoni ubrudzonej farbą artysta trzyma pędzel, z którego wąską smużką spływa czarna farba, wprost na tworzony obraz, rozłożony na podłodze. W lewej ręce artysta trzyma puszkę z farbą. Obraz, nad którym kuca artysta jest duży. Na białym tle znajdują się nieregularne linie i kształty w ciemnym kolorze. W rogu pomieszczenia stoi kredens, a obok niego oparty jest obraz.

RnsMe6XuMoor4

Fotografia przedstawia wielki obraz oraz trzy znajdujące się przed nim osoby. Obraz wykonany jest w stylu abstrakcyjnym, ma układ poziomy i składa się z plątaniny wielu nieregularnych linii różnej grubości, nachodzących na siebie. Obraz jest dynamiczny, bardzo dużo się na nim dzieje, a linie są w kolorze czarnym, białym i brązowym na jasnobrązowym tle. Pomieszczenie nie jest zbyt jasno oświetlone. Dzieło znajdujące się na ścianie ma układ poziomy i wykonane jest w stylu abstrakcyjnym. Przed obrazem stoją dwie drewniane ławki z ciemnymi, tapicerowanymi siedzeniami. Na ławce znajdującej się po lewej stronie, przodem do obrazu, siedzą dwie osoby - kobieta i mężczyzna. Mężczyzna ma ciemne włosy, ubrany jest w białą bluzę i ciemne spodnie, nogi ma rozstawione szeroko, a łokcie opiera na kolanach. Siedząca obok niego kobieta ubrana jest w beżową kurtkę, granatowe spodnie oraz jasne, sportowe buty. Kobieta trzyma swoją lewą rękę na plecach mężczyzny, a wzrok skierowany ma w lewo. Na drugiej ławce siedzi kobieta skierowana plecami do obrazu. Kobieta ma na sobie ciemne ubrania, nogę założoną na drugą nogę oraz skrzyżowane ręce oparte na kolanach. Głowę pochyla nisko, w jednej ręce trzyma kartkę papieru.

R1DiDmZDwIuDP

Fotografia przedstawia ubiór od pasa w dół kilku osób stojących bądź idących obok siebie. Ich dłonie opuszczone są wzdłuż tułowia, a paznokcie pomalowane na ciemny kolor. Osoby znajdują się na ciemnej podłodze, do której przytwierdzona jest biała taśma. Postacie stoją przed taśmą, a jedna z nich trzyma czubek buta na białej taśmie. Ubrane są w długie, sięgające kostek, wzorzyste szaty i wzorzyste botki ze szpiczastymi noskami i czarnymi podeszwami. Stroje są luźne, dwie osoby mają dodatkowo czarne narzutki bądź rozpięte płaszcze z cienkiej, półprzezroczystej tkaniny, a jedna osoba trzyma kwadratową torbę z brązowymi elementami w kształcie rączek. Ubrania i buty wszystkich osób wykonane są w tym samym stylu i podobnych kolorach oraz wzorach. Szaty i buty są w odcieniach niebieskiego, fioletu, szarości. Charakterystyczną cechą wspólną jest wzór na ubraniach i butach, stanowiący niekończący się zbiór różnokolorowych nieregularnych plam o różnej wielkości i kształcie. Ubrania wyglądają jakby ktoś pokropił je kolorowymi farbami – występują plamy i ciapki w kolorze żółtym, białym, czerwonym, pomarańczowym, czarnym i fioletowym.

RbGE8tOpfeEyU

Zdjęcie przedstawia opakowanie puzzli ukazujących obraz Jacksona Pollocka pod tytułem „Rytm jesieni (numer 30)”. Opakowanie umieszczone centralnie na zdjęciu jest w kształcie tuby z białą pokrywką. Na pudełku znajduje się obraz wykonany w stylu abstrakcyjnym, składający się z plątaniny wielu nieregularnych linii różnej grubości, nachodzących na siebie. Linie są w kolorze czarnym, białym i brązowym na jasnobrązowym tle. Z prawej strony opakowania znajduje się żółty napis „Art Puzzle” umieszczony na czarnym tle. Na dole tuby jest biały napis „Autumn rythm” na czarnym tle.

RxCJeujs4LLY1

Obraz Willema de Kooninga pod tytułem „Kobieta VI” przedstawia postać kobiecą namalowaną w duchu abstrakcyjnego ekspresjonizmu. Postać zajmuje największą i centralną część obrazu o układzie poziomym. Zarówno przedstawiona kobieta, jak i tło postaci, składają się z geometrycznych kształtów – między innymi z trójkątów, prostokątów i kół. Kształty są proste i niedokładne, postać nie ma wyodrębnionych dłoni czy stóp. Kontury figur nie są ostre i wyraźne. Ubiór kobiety jest w kolorze czerwonym, z czarnymi i białymi dodatkami. Włosy są namalowane jako żółte półkole na czaszce. Elementem dominującym na twarzy są duże, okrągłe oczy. Tło stanowią głównie elementy w kolorze zielonym i różowym. Uwagę przykuwa nieostry żółty trójkąt znajdujący się po prawej stronie obrazu, na wysokości szyi kobiety.

REvbub26nnXNU

Obraz Marka Rothko pod tytułem „Nr 37 (czerwony)” przedstawia trzy różnej wielkości prostokąty, o układzie poziomym i rozmytych krawędziach, tworzących jeden duży prostokąt w układzie pionowym, znajdujący się na jasnym, rozmytym tle. Prostokąt znajdujący się na górze jest największy, namalowany został ciemnoróżową farbą w odcieni fuksji. Górna krawędź nie jest ostra i wyraźna, ale rozmyta i postrzępiona. Różowa farba nie jest jednolita, prześwituje spod niej podkład, zwłaszcza w dolnej części prostokąta, gdzie biegnie rozmyta, jasna linia. Środkowy prostokąt jest najwęższy i namalowany został w kolorze jasnoróżowym. Tu również kolor nie jest jednolity. Prostokąt znajdujący się najniżej jest średniej wielkości i namalowany został pomarańczową farbą. Trzy krawędzie są rozmyte i poszarpane.

ROLqujA5n0VVc

Fotografia przedstawia fragment wnętrza kaplicy, która ma kształt wielościanu. Ściany pomieszczenia są białe, znajdują się na nich wielkie, ciemne obrazy Marka Rothko. Architektura pomieszczenia i obrazy pasują do siebie, składają się z geometrycznych kształtów i formatów – kwadraty, prostokąty i trapezy. Na uchwyconym na fotografii fragmencie kaplicy znajdują się trzy obrazy. Dwa z nich, rozmieszczone po bokach, są niemal identyczne – to ogromne, jednolite i granatowe prace zajmujące niemal całą wysokość ściany. Na obrazach nie ma kształtów i kolorów. Pomiędzy dwoma granatowymi płótnami umieszczono nieco mniejszy, prostokątny i ciemnoszary tryptyk, stojący przy wnęce, którego środkowa część jest większa i została umieszczona nieco wyżej. Sufit kaplicy to kopuła składająca się z geometrycznych kształtów w kolorze ciemnoszarym i białym.

R1GxZlnLugpJ1

Fotografia przedstawia artystkę oraz jej dzieło. Kobieta ma ciemne włosy sięgające uszu i ubrana jest w czarną bluzkę. Stoi w jasnym pomieszczeniu, w którym na podłodze znajdują się rozłożone prace wykonane techniką akwareli. Artystka rękoma przytrzymuje jedną ze swych prac, to prostokątne, wielkoformatowe dzieło. Praca składa się z dużych, okrągłych i owalnych kolorowych plam, o rozmaitym stopniu intensywności, kształtem przypominających chmury. Plamy są głównie w odcieniach zieleni, niebieskiego i fioletu, mają miękkie krawędzie i w większości widoczne kontury. Niektóre kształty są intensywniejsze i zawierają więcej barwnika, a niektóre są blade, rozbielone.

RC5kE8BhyuGja

Obraz przedstawia zbiór plam zgrupowanych w dwa podłużne zespoły, stykające się ze sobą, znajdujące się na białym tle. Praca wykonana jest techniką akwareli, składa się z okrągłych i owalnych kolorowych plam, o różnym stopniu intensywności. Obraz jest dynamiczny, wielowymiarowy, a kolory przenikają się wzajemnie. W lewej części obrazu dominuje kolor niebieski, który najciemniejszy jest na górze. Niektóre plamy zawierają dużo pigmentu, inne są rozbielone, jakby dodano wody i przechylono kartkę. Krawędzie są miękkie i okrągłe, nie ma ostrych linii. W górnej i dolnej części lewego zespołu umieszczono kilka kolorowych, owalnych plamek z białymi obwódkami, a na górze – pomarańczowe, rozmyte smugi o ciemniejszym konturze. W prawej części obrazu przeważa kolor fioletowy, który łączy się z niebieskim i bordowym. Plamy są podłużne, owalne, przenikają się i łączą się ze sobą. Ich kontury są ciemniejsze, a w środku pigment jest trochę jaśniejszy, jakby rozbielony. W tej części również znajduje się kilka kolorowych owalnych kształtów z białą otoczką – cztery na górze i cztery na dole.

R1Rp8B2hukqgP

Obraz przedstawia postacie z kreskówki Walta Disneya – Kaczora Donalda i Myszkę Mickey podczas łowienia ryb na pontonie, obaj z wędkami w dłoniach. Artysta użył tylko kilku kolorów – żółtego, niebieskiego, czerwonego i białego. Po lewej stronie znajduje się Donald, który ubrany w granatową kurtkę i czerwoną muszkę z uśmiechem pochyla się nad wodą i mówi do stojącego Mickeya „LOOK MICKEY, I'VE HOOKED A BIG ONE!”. Mickey stoi za Donaldem, ubrany jest w czerwoną koszulę, a na nogach ma czerwone buty. Mickey widzi, że hak wędki Donalda zaczepił o tylną część jego kurtki, więc Donald złapał na haczyk samego siebie. Mickey widzi to i zakrywa usta dłonią.

RiJmhLXbIYXqG

Obraz Keitha Haringa przedstawia dwie graficzne sylwetki, ukazane w ruchu, nad którymi znajduje się duże czerwone serce. Postacie namalowane są w prosty, graficzny sposób, jedynie za pomocą czarnych konturów na białym tle. Nogi mają ugięte, a ręce skierowane ku górze. Obok postaci namalowano półokrągłe, krótkie linie by przedstawić, że postacie znajdują się w ruchu. Nad nimi znajduje się duże, czerwone serce z czarnym konturem, wokół którego również namalowano prostopadłe do krawędzi czarne krótkie kreski.

Rufku9edcheHY

Obraz przedstawia siatkę maleńkich, kolorowych kwadratów rozdzielonych białymi liniami. Niektóre kolory są jasne, inne ciemne, lecz ich układ jest losowy. Dodatkowo na ilustracji znajdują się interaktywne punkty. 1. Dzieło składa się z regularnej siatki 1024 kolorowych kwadratów, rozdzielonych białymi liniami., 2. Sieć białych linii zapobiega stykaniu się kolorów, tonowaniu i mieszaniu się w oku widza., 3. Kolory są przypadkowo wybrane, porozrzucane i pomieszane, autor nie opierał się na żadnym schemacie. Wyeliminowana jest nawet możliwość występowania przypadkowych harmonii., 4. Artysta pokazuje, że dzieło może powstać bez udziału człowieka, jako przypadek. Jednocześnie taki obraz mógłby być wykonany maszynowo, bez ludzkiego udziału.

R1a5zTE9SEgeg

Obraz przedstawia zbiór kolorowych, poziomych linii. Kilka linii jest grubszych i biegnie przez całą szerokość obrazu, natomiast pozostałe są równej grubości, lecz mają różną długość. Początek wszystkich linii o tej samej grubości jest na tej samej wysokości, tak samo koniec każdej linii jest na tej samej wysokości, co daje wrażenie wyjustowania tekstu. Kolory są w większości stonowane, użyto między innymi zieleni, niebieskiego, czarnego, bordo czy jasnego żółtego.

R1aqAcJR1Jd0J

Obraz przedstawia pięć różowych prostokątów w układzie poziomym, ułożonych piętrowo na sobie. Prostokąt znajdujący się najniżej jest najgrubszy i najdłuższy, stanowi podstawę całej konstrukcji, a każdy kolejny jest krótszy i cieńszy. Prostokąty ułożone są symetrycznie, w sposób wyśrodkowany.

R1RXrVUmidamH

Obraz namalowany jest w stylu op‑art. Przedstawia układ cienkich niebieskich i czerwonych linii na białym tle, w układzie poziomym. Obraz jest geometryczny, dynamiczny, nie jest jednolity. Linie wywołują wrażenie falowania i ruchu. Przeważają linie niebieskie, zaś czerwonych jest zdecydowanie mniej.

Rpfv5gwKc5nXX

Obraz namalowany jest w stylu op‑art. Przedstawia symetryczny układ krótkich kolorowych pasków, ułożonych ukośnie, stykających się ze sobą. Wszystkie paski ułożone są skośnie w tę samą stronę – lewa część jest niżej, a prawa wyżej. Dodatkowo paski pogrupowane są w równe, pionowe linie. Obraz wywołuje wrażenie wibracji i ruchu, jest dynamiczny. Kolory są nasycone, intensywne.

RcBeJZ8jGZq3x

Obraz przedstawia duży, miodowo‑złoty motocykl. Obraz namalowany został bardzo realistycznie, dokładnie i z dbałością o najmniejsze detale. Praca przypomina szczegółową fotografię – artysta precyzyjnie oddał reflektory, szarą, welurową tapicerkę w kropki, błyszczącą karoserię czy bieżnik na oponach. Motor jest trójkołowy, ma złotą, zadbaną karoserię, a na kierownicy znajduje się ozdobny napis „Honda”. Felgi oraz metalowe elementy są srebrne i błyszczące.

R1DIPj15MtnnJ

Obraz przedstawia witrynę sklepu z galanterią, w której na stojakach wyeksponowane są różne modele i kolory butów oraz torebek. Sklep znajduje się w mieście. W szybie wystawy odbijają się wysokie budynki z dużą ilością okien, duży biało‑zielony samochód ciężarowy, neon z nazwą firmy widniejący na sąsiednim budynku, a także stojącą tyłem postać mężczyzny. Obraz namalowany został bardzo realistycznie, z dbałością o szczegóły. Artysta oddał dokładnie ozdoby znajdujące się na wyeksponowanych butach, okucia torebek, szprosy w oknach budynków czy kratę na koszuli mężczyzny odbijającego się w szybie. Dzieło przypomina dwie fotografie nałożone na siebie, które się wzajemnie przenikają.

RabrV9N3ZsQcS

Obraz przedstawia budynek restauracji o nazwie „Rosie’s diner”. Budynek jest podłużny, ma jasną elewację. Na dworze jest ciemno, ale budynek jest dobrze oświetlony. Na jego dachu znajduje się wielki czerwony neon z nazwą lokalu. Wewnątrz siedzą ludzie, w restauracji jest dużo gości. Przed lokalem zaparkowanych jest kilka białych i czerwonych samochodów, amerykańskich kabrioletów. Restauracja i stojące przed nią samochody przedstawione są z perspektywy osoby siedzącej w samochodzie. Za budynkiem restauracji znajdują się drzewa. Obraz namalowany został bardzo realistycznie, z dbałością o szczegóły. Obraz przypomina fotografię. Artysta oddał rejestracje samochodów, błysk mokrej nawierzchni drogowej czy sylwetki osób siedzących przy stolikach w restauracji.

R11TiVJivsCTW

Fotografia przedstawia mural Tomasza Sętkowskiego pod tytułem „Strażnik Czasu”. Zdjęcie zrobione jest z wysokości, na pierwszym planie widać dużą kamienicę. Na dachu kamienicy z muralem znajdują się kominy oraz maszt antenowy. Pod budynkiem stoi kilka białych parasoli, ustawionych wzdłuż zielonego żywopłotu. Mural jest ogromny, pokrywa całą ścianę kamienicy. Wykonany został jak kolaż, składa się z wielu różnych elementów. Z lewej strony znajduje się ogromna postać znanego częstochowskiego zegarmistrza, Stefana Rybickiego jako Strażnika Czasu, namalowana na całej wysokości budynku. Na muralu znajduje się również autoportret samego artysty, postacie, które znane są już z innych jego dzieł, unoszący się w powietrzu balon – symbol Mariana Michalika – częstochowskiego artysty czy lokomotywę. Malowidło utrzymane jest w ciemnych barwach – zielonym, niebieskim i brązowym.

RXoVFHMoh1D14

Fotografia przedstawia dzieło Banksy’ego pod tytułem „Szczur z miotłą”. Praca wykonana jest techniką szablonu. Czarną farbą namalowano szczura, który stoi na tylnych łapach. Szczur jest pochylony do przodu, w przednich łapach trzyma miotłę uniesioną ku górze. Głowa szczura również skierowana jest ku górze, a ogon uniesiony. Na wysokości brzucha zwierzęcia biegnie skośna, jasna smuga – przerwa w farbie.

RQISejVWp2yUy

Fotografia przedstawia pracę Banksy’ego znajdującą się na ścianie w Nicholas Everitt Park. Na zielonej ścianie techniką szablonu namalowano trzech młodych chłopców, ubranych o marynarsku, znajdujących się na łodzi. Dzieci mają na głowach szpiczaste kapelusze. Najwyższy chłopiec stoi po prawej stronie. W lewej ręce trzyma lunetę, przez którą patrzy w dal. Prawą rękę trzyma za plecami. Tuż za nim stoi niższy chłopiec, który głowę odwróconą ma za siebie i patrzy na trzeciego chłopca, który wiaderkiem wybiera wodę z łodzi. Nad chłopcami umieszczono napis „We’re all in the same boat”, czyli „Wszyscy jesteśmy na tej samej łodzi”. Przy ścianie umieszczono fragment brązowej, falistej blachy, przypominającej burtę łodzi.

R1866pfhP371z

Fotografia przedstawia dzieło Banksy’ego pod tytułem, „Kobieta z wózkiem na zakupy spadającym z budynku”. Praca wykonana jest techniką graffiti i przedstawia spadającą głową w dół kobietę, ubraną w krótką spódnicę i buty na obcasach. Poniżej kobiety znajduje się wózek z marketu, w którym jest kilka produktów. Kobieta trzyma rączkę wózka swoją lewą ręką. Całość wykonano ciemną farbą. Szablon to malowidło albo napis wykonane sprayem na podstawie wzoru wyciętego w kartonie lub plastiku. Można je zrealizować jako czarno‑białe lub wielobarwne, jednak wtedy do każdego koloru należy przygotować inny szablon, a wszystkie po nałożeniu tworzą jeden obraz. Szablon jest techniką wielokrotnego użytku.

Rl7eqZmYG6vvR

Fotografia pod tytułem „Sygnalizator świetlny oklejony wlepkami” przedstawia tylną część drogowego sygnalizatora drogowego, przymocowanego do metalowego słupa, na którym umieszczono wiele naklejek, zarówno kolorowych, jak i czarno‑białych. Część naklejek jest całych i świeżych, inne są częściowo lub całkowicie zdarte, tak że na sygnalizatorze pozostał jedynie klej. Jedna z naklejek przedstawia biały krzyż na niebieskim tle, inna twarz kobiety.

RlwkZMbgpzAW2

Obraz przedstawia zbiór prostych i kolorowych rysunków oraz napisów umieszczonych na czarnym tle. Obraz wypełniają proste napisy wykonane drukowanymi literami, część z nich jest przekreślona i zamazana. Na obrazie znajdują się też proste rysunki czaszek. Użyto koloru żółtego, niebieskiego, czerwonego, różowego czy zielonego. Na dwóch trzecich wysokości obrazu, mniej więcej na jednym poziomie, umieszczono cztery pionowe, grubsze, brązowe smugi.

R1IJqUNhbYkyl

Obraz przedstawia wykonany za pomocą czarnej farby, zarys głowy ludzkiej postaci. Twarz zajmuje większą część obrazu. Obraz wykonany jest w stylu ekspresyjnym. Na twarzy przedstawionej postaci można wyróżnić oczy, duży nos z dwiema dziurkami oraz kwadratowy otwór gębowy i zachodzące na czoło włosy. Na rysunku użyto również koloru żółtego, białego, czerwonego i niebieskiego, za pomocą których podkreślono oczy czy rysy twarzy. Rysunek nie jest regularny i symetryczny, ale jest dynamiczny. Oprócz twarzy na obrazie znajdują się fragmenty napisów, liter roztarte plamy. Tło pracy jest głównie niebieskie.

RuljYxnklo4gN

Fotografia przedstawia mural Swoon, ulicznej artystki. Dzieło znajduje się na ceglanej ścianie budynku i przedstawia postać kobiety. Kobieta została ujęta w sposób dynamiczny. Jej broda jest uniesiona, a oczy skierowane ku górze. W uszach ma duże kolczyki w kształcie kół. Ręce postaci są lekko rozłożone i opuszczone wzdłuż tułowia. Ramiona kobiety są nagie. Na wysokości klatki piersiowej mural jest przerwany. Dół sylwetki kobiety wykonany został w zupełnie innym stylu niż jej góra. To rysunek długiej, pofałdowanej szaty. Linie są podłużne, faliste. Miejscami użyto koloru niebieskiego, turkusowego i różu. Na drugim planie fotografii widać dalszą część budynku, wykonanego z ciemnej cegły. Na ścianie znajdują się strzeliste otwory w kształcie okien, które wypełnione są nieregularnymi biało‑różowymi malowidłami.

R1f1eDhzyHMgR

Obraz przedstawia znajdujące się obok siebie, prostokątne części tryptyku. Każdy obraz oprawiony jest w taką samą złotą ramę i przedstawia mężczyznę siedzącego na krześle, znajdującego się wewnątrz jakiegoś pomieszczenia. Mężczyzna siedzi na drewnianym krześle, które znajduje się w małej, prostej klatce. Za krzesłem stoi wezgłowie łóżka. Mężczyzna opiera stopę jednej nogi o udo drugiej nogi. Ubrany jest w białą koszulę i szare spodnie. Jego twarz jest zniekształcona. Tło obrazu stanowią dwie płaszczyzny – dolna przedstawia zielonkawą, cętkowaną podłogę, zaś górna – żółtą ścianę.

ROECDizJjn3h0

Obraz przedstawia głowę i popiersie mężczyzny. Mężczyzna namalowany jest w sposób naturalistyczny, z dbałością o detale. Mężczyzna jest w średnim wieku, ma szczupłą i owalną twarz oraz krótkie, ciemne włosy zaczesane do góry na jeża i zakola na czole. Jego oczy nie są szeroko otwarte, a spojrzenie skierowane w bok. Nos ma średni i podłużny, usta również średnie i lekko rozchylone. Uszy mężczyzny przylegają do głowy. Jego szyja jest długa i szeroka, a ramiona muskularne. Postać namalowano za pomocą mieszanki ziemistych barw – zieleni, brązu, beżu, czerni. Zarówno twarz, jak i ramiona zostały namalowane tak, by przedstawić naturalne cienie, linie i zmarszczki na skórze.

RgU1bNWRfusJg

Fotografia przedstawia starszego, siwowłosego mężczyznę w trakcie performance’u. Mężczyzna jest niski i korpulentny, ubrany w ciemną marynarkę i spodnie. Ma siwą brodę i wąsy. Jego ciemne buty ubrudzone są czerwoną farbą. Mężczyzna znajduje się w pomieszczeniu zachlapanym czerwoną farbą. Farba znajduje się w dużej ilości, zarówno na ścianach, jak i na podłodze. Farba została rozchlapana z użyciem siły oraz z rozmaitej odległości. Na ścianach przeważają podłużne, spływające smugi, zaś na podłodze plamy różnej wielkości. W prawej ręce mężczyzna trzyma pojemnik z farbą, którą również z rozmachem chlusta o ścianę. Farba została uchwycona w sposób dynamiczny, w locie. Wydostała się już z wiaderka, ale nie dotknęła jeszcze ściany. W kącie pomieszczenia znajdują się pojemniki z czerwoną farbą. Na ścianie po lewej stronie znajdują się cztery zdjęcia o tematyce sakralnej.

R1LcF5Oz0PViy

Obraz przedstawia smugi z czerwonej farby. Farba została z użyciem siły rozchlapana na powierzchni, a następnie strużkami spłynęła w dół. Na około dwóch trzecich powierzchni obrazu farba jest jednolita, naniesiona obficie i stanowi dużą, podłużną plamę. Prawa strona obrazu została wykonana w inny sposób. Tu znajdują się cienkie, podłużne, spływające stróżki czerwonej farby, naniesionej w mniejszej ilości.

RunbJjyF5mZ7G

Fotografia z akcji „Momenty decyzji” przedstawia odwróconego tyłem, zgiętego mężczyznę podczas performance’u. Mężczyzna jest nagi i ubrudzony farbą, maluje rękami po ścianie. Pomieszczenie, w którym się znajduje jest puste, zarówno podłoga, jak i ściany są pokryte rozchlapaną i rozsmarowaną farbą. Fotografia jest czarno‑biała, postać przedstawiona jest w sposób dynamiczny. Jednym rekwizytem w pomieszczeniu jest stojące na podłodze brudne wiadro z farbą. Fotografia jest prostokątna i umieszczona w ciemnej ramce z dużym passe partout.

R1etfQtCn6ym9

Fotografia z akcji „Momenty decyzji” przedstawia mężczyznę podczas performance’u. Mężczyzna jest nagi i ubrudzony farbą, leży na plecach, głowę ma skierowaną w bok, a ugięte nogi przyciąga do klatki piersiowej. Pomieszczenie, w którym się znajduje jest puste, zarówno podłoga, jak i ściany są pokryte rozchlapaną i rozsmarowaną farbą. Fotografia jest czarno‑biała, postać przedstawiona jest w sposób dynamiczny. Jednym rekwizytem w pomieszczeniu jest stojące na podłodze brudne wiadro z farbą. Fotografia jest prostokątna i umieszczona w ciemnej ramce z dużym passe partout.

R1oWMP3QR1Gmx

Fotografia z akcji „Momenty decyzji” przedstawia odwróconego tyłem, zgiętego mężczyznę podczas performance’u. Mężczyzna jest nagi i ubrudzony farbą, maluje rękami po ścianie. Pomieszczenie, w którym się znajduje jest puste, zarówno podłoga, jak i ściany są pokryte rozchlapaną i rozsmarowaną farbą. Fotografia jest czarno‑biała, postać przedstawiona jest w sposób dynamiczny. Jednym rekwizytem w pomieszczeniu jest stojące na podłodze brudne wiadro z farbą. Fotografia jest prostokątna i umieszczona w ciemnej ramce z dużym passe partout.

R19b8flTcrDnk

Fotografia z akcji „Momenty decyzji” przedstawia mężczyznę podczas performance’u. Mężczyzna jest zgięty wpół, nagi i ubrudzony farbą. Jego dłonie i stopy znajdują się na podłodze, nogi są wyprostowane. Pomieszczenie, w którym się znajduje jest puste, zarówno podłoga, jak i ściany pokryte są dużą ilością rozsmarowanej czarnej farby. Fotografia jest czarno‑biała, postać przedstawiona jest w sposób dynamiczny. Dominuje kolor czarny, który znajduje się zarówno na ścianach, jak i podłodze. Fotografia jest prostokątna i umieszczona w ciemnej ramce z dużym passe partout.

R1XhDqDV87ByZ

Fotografia z akcji „Momenty decyzji” przedstawia jasną postać mężczyzny podczas performance’u. Mężczyzna stoi pod ścianą, jego postać jest jasna, lecz twarz nie jest widoczna. Ramiona ma lekko uniesione, a ręce opuszczone wzdłuż tułowia. Pomieszczenie, w którym się znajduje jest puste, zarówno podłoga, jak i ściany pokryte są dużą ilością rozsmarowanej czarnej farby. Fotografia jest czarno‑biała, postać przedstawiona jest w sposób dynamiczny. Dominuje kolor czarny, który znajduje się zarówno na ścianach, jak i podłodze. Fotografia jest prostokątna i umieszczona w ciemnej ramce z dużym passe partout.

Rm2pPEn1yjURn

Obraz wykonany jest w sposób cyfrowy. Składa się z układu szerokich, poziomych i wielowymiarowych pasów. Nałożone na siebie warstwy pasów przenikają się i tworzą wrażenie głębi. Warstwy naniesione niżej prześwitują przez warstwy nałożone wyżej. Na obrazie można wyróżnić kształty figur geometrycznych. Na dole obrazu wyróżnia się pas koloru czerwonego. Na obrazie użyto zmieszanych odcieni koloru żółtego, zielonego, brązowego czy złotego.

RlaYvYnFmvlMi

Ilustracja przedstawia fragment molo. Niżej znajduje się tafla wody. Na brzegu stoją domy, a za nimi góry. Na niebie umieszczono półprzeźroczystą grafikę, przypominającą falującą wodę. Cała ilustracja ma nienaturalne kolory, jakby przejaskrawione.

Roquqy5OImOua

Ilustracja przedstawia 12 witraży autorstwa Marca Chagalla, znajdujących się w oknach Synagogi Abbella. Każdy witraż stanowi spójną całość, zdominowaną przez określony kolor i przedstawia inną scenę biblijną. Drobniejsze kawałki szkła zostały pogrupowane w większe kwadraty i prostokąty, wypełniające okna.

RGvYDmNWQAkDw

Ilustracja przedstawia witraż. Całość dzieła utrzymana jest w błękitnej kolorystyce i zawiera bardzo dużo elementów. W centrum znajduje się Drzewo Wiedzy, dzielące kompozycję na dwie części. Lewa strona to przedstawienie raju. W tej części znajdują się ludzie, anioły oraz zwierzęta. Prawa strona jest ciemniejsza. W tej części przedstawiono Chrystusa na krzyżu oraz towarzyszący mu tłum ludzi. Na dole dzieła znajduje się największa postać klęczącej kobiety.

RM30cBa4zBTfP

Ilustracja przedstawia witraż. Znajduje się on na sklepieniu budynku, jest wąski i długi, składa się z siatki regularnych kwadracików, ułożonych w większe, regularne zespoły. Pośrodku znajdują się dwa poprzeczne ramiona witrażu, więc całość układa się w kształt krzyża. Miejscowo umieszczono również motywy florystyczne. Artysta użył barw podstawowych – zieleni, niebieskiego, pomarańczowego i fioletu, stosując je na dużych powierzchniach.

RxTkhwUZDeZ4i

Ilustracja przedstawia niebieską akrylową farbę nałożoną na poziome białe tło poziomymi pociągnięciami płaskiego pędzla. Linie w większości są poziome, niektóre skośne. Na dole farba jest jaśniejsza, a na samej górze najciemniejsza. Farba zajmuje niemal całą powierzchnię tła.

RJRlbnWfrINzr

Ilustracja przedstawia zbliżenie na fragment witrażu. Ma on układ poziomy, składa się z nieregularnych elementów o układzie pionowym, zaś każdy element oddzielony jest od innych grubą, ciemną ramką. Środkowe elementy mają różne odcienie koloru niebieskiego oraz zielonego – błękit, kobalt, turkus. Elementy skrajne mają dodatkowe motywy florystyczne w postaci cienkich listków, wykonane zostały w odcieniach brązu, fioletu i czerwieni.

Rc2c5pFxRngJa

Ilustracja przedstawia dwa zespoły plam namalowanych w centralnej części przybrudzonego, białego, teksturowanego tła. Pierwszy zespół plam tworzą trzy równolegle rozmieszczone plamy o nieregularnych kształtach w kolorze brązowym, szarym i czarnym. Nad brązową i szarą plamą jest plama w kolorze żółtym bądź złotym. Po prawej stronie znajduje się cienka, podwójna ukośna czarna linia. Drugi zespół plam znajduje się powyżej, ta część jest większa i tworzy kształt półokrągły. Po lewej stronie użyto koloru czarnego, pośrodku nieco złotego i brązu. W tej części znajduje się też kilka cienkich pociągnięć czarnej farby, układających się w skośne i półokrągłe kreski. W prawym dolnym rogu znajduje się podpis autora dzieła w żółtym kolorze.

RjGG6fwm0k0tF

Ilustracja przedstawia duże, rozmyte plamy z cienko nałożonej farby na poziomo ułożonej białej kartce papieru. Kolory zlewają się ze sobą, plamy mają miękkie krawędzie. Po lewej stronie znajdują się plamy w odcieniach żółtego, przechodzące w nieregularne plamy w odcieniach świerkowej zieleni, które następnie łączą się w jaśniejsze, półprzezroczyste plamy w kolorze zielono‑niebieskim. Plamy kończą się trzeba wąskimi strużkami w kolorze jasnoniebieskim.

RkNiv0ikT4DAS

Ilustracja przedstawia plan tworzenia witrażu. Na białej kartce, czarnym markerem obrysowano prostokątną ramkę obrazu oraz poszczególne części, które są ponumerowane od 1 do 8.

RbSGIIo76KDUP

Ilustracja przedstawia plan tworzenia witrażu. Na białej kartce, czarnym markerem obrysowano prostokątną ramkę obrazu oraz poszczególne części, które są ponumerowane od 1 do 8. Na niektórych częściach pojawiły się, dopasowane kształtem, kawałki kolorowego szkła.

R5difYlDefF0L

Ilustracja przedstawia jeden z etapów tworzenia witrażu. Kolorowe kawałki szkła są przymocowane do siebie srebrną substancją.

R1RHss7UUQYjH

Ilustracja przedstawia gotowy witraż, ukazany na tle okna. Są to kolorowe kawałki szkła, przymocowane do siebie nawzajem czarną substancją.

R1MBbigoPYpXm

Ilustracja przedstawia plamy nałożonej i roztartej farby, o zróżnicowanej teksturze. Większość linii jest pozioma, pociągła. Na obrazie użyto farb w szarej tonacji. Na dole przeważa kolor jasnoszary oraz trochę bieli, a w środkowej części użyto różnych odcieni szarości. Na górze obrazu kolory są najciemniejsze, jest to ciemnoszary oraz trochę czarnego.

Bibliografia

• Doerner M., Materiały malarskie i ich zastosowanie, Warszawa, 2017.

• Hodge S., Krótka historia sztuki współczesnej, Warszawa 2018.

• Jedlińska E., Obraz jest świadectwem niewyobrażalnego. Ekspresjonizm abstrakcyjny i Zagłada (Mark Rothko, Barnett Newman, Frank Stella), Uniwersytet Łódzki, 16.01.07.

• Kierunki i tendencje sztuki nowoczesnej, Wyd. Artystyczne i Filmowe, Warszawa 1980.

• Lewicka J., 100 technik plastycznych, Warszawa 1969.

• Little S., Sztuka. Kierunki, mistrzowie, arcydzieła, Elipsa, Poznań 2007.

• Ślesiński W,. Techniki Malarskie Spoiwa Organiczne, Warszawa 1984.

• Słownik terminologiczny sztuk pięknych, red. Kubalska – Sulkiewicz K., Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2006.

• Stopczyk S.K., Wszystko o sztuce. Leksykon, Warszawa 1993.