Ważne daty
1914 – powstanie dzieła Malewicza Czarny kwadrat na białym tle
1917 – tworzy się awangardowa grupa Formistów, którzy chcą uprawiać nowoczesną polską sztukę
Lata 20. - 30. XX wieku – rozwój unizmu, opracowanego przez Władysława Strzemińskiego
Lata 30. - 50. XX wieku – w Polsce rozwija się koloryzm
Lata 2000 – działalność współczesnego artysty Wilhelma Sasnala
Scenariusz lekcji dla nauczyciela
I. Opanowanie zagadnień z zakresu języka i funkcji plastyki; podejmowanie działań twórczych, w których wykorzystane są wiadomości dotyczące formy i struktury dzieła. Uczeń:
1) wykazuje się znajomością dziedzin sztuk plastycznych: malarstwa, rzeźby, grafiki, architektury (łącznie z architekturą wnętrz), rysunku, scenografii, sztuki użytkowej dawnej i współczesnej (w tym rzemiosła artystycznego); rozumie funkcje tych dziedzin i charakteryzuje ich język; rozróżnia sposoby i style wypowiedzi w obrębie dyscyplin; zna współczesne formy wypowiedzi artystycznej, wymykające się tradycyjnym klasyfikacjom, jak: happening, performance, asamblaż; sztuka nowych mediów;
6) rozróżnia gatunki i tematykę dzieł w sztukach plastycznych (portret, autoportret, pejzaż, martwa natura, sceny: rodzajowa, religijna, mitologiczna, historyczna i batalistyczna); niektóre z tych gatunków odnajduje w grafice i w rzeźbie; w rysunku rozpoznaje studium z natury, karykaturę, komiks, rozumie, czym jest w sztuce abstrakcja i fantastyka; podejmuje działania z wyobraźni i z natury w zakresie utrwalania i świadomości gatunków i tematów w sztuce, stosuje w tym zakresie różnorodne formy wypowiedzi (szkice rysunkowe, fotografie zaaranżowanych scen i motywów, fotomontaż).
II. Doskonalenie umiejętności plastycznych – ekspresja twórcza przejawiająca się w działaniach indywidualnych i zespołowych. Uczeń:
2) wyraża w pracach plastycznych uczucia i emocje wobec rzeczywistości, a także płynące z inspiracji muzycznych czy literackich (impresja i ekspresja); rysuje, maluje, ilustruje zjawiska i wydarzenia realne i wyobrażone (także w korelacji z innymi przedmiotami).
rozpoznać i umiejscawiać w epoce historycznej i kulturowej wybrane, szczególnie ważne dla dorobku naszej kultury dzieła znanych polskich malarzy;
określać uczucia, które towarzyszą Ci przy odbiorze dzieła malarskiego – ekspresja dzieła;
charakteryzować wybrane dzieła polskiego malarstwa współczesnego.
Wprowadzenie
Wraz z początkiem XX wieku w sztuce pojawiło się wiele nowych kierunków. Nastająca epoka modernizmu wprowadziła nowe formy w architekturze, muzyce i literaturze, ale szczególnemu jej wpływowi uległy sztuki plastyczne: rzeźba, grafika i malarstwo. Artyści pragnęli stworzyć nową, zaskakującą koncepcję sztuki, tworzyć prace, które miały być wolne od wpływu minionych epok.
Niespotykane wcześniej w sztuce tendencje modernistyczne powstały jako reakcja na gwałtownie zmieniającą się rzeczywistość europejską: postęp techniczny, rozwój środków masowego przekazu, czy niepokój związany z wojną. Twórcy interesowali się miejscem człowieka w nowoczesnym świecie, fascynowała ich szybkość, ruch, tempo zachodzących zmian. Jednocześnie odczuwali niepewność jutra i traumę wojny.
Polscy artyści XX wieku interesowali się rodzącymi się nowymi kierunkami w sztuce światowej. Rodzący się abstrakcjonizmabstrakcjonizm umożliwiał uwolnienie się z odtwarzania rzeczywistości i kreowanie nowych, nieprzedstawiających form artystycznej wypowiedzi.
Artyści coraz częściej i śmielej łączyli się w grupy artystyczne i tworzyli według nowych, zaskakujących zasad - ważniejsza stała się sama forma dzieła, a więc sposób malowania, aniżeli kryjąca się pod nim treść. Dzieło sztuki miało stanowić wartość samą w sobie, nie przekazywać żadnych ukrytych treści oprócz wrażeń estetycznych.
ak powstał formizmformizm, który utworzony został w atmosferze oddziaływania nowych kierunków europejskich (ekspresjonizm, kubizm, futuryzm). Formiści dążyli do stworzenia w dwudziestoleciu międzywojennym nowoczesnej sztuki polskiej, skupiali się na formie pracy artystycznej, definiowali liczne manifesty i programy artystyczne. Najwybitniejszym z twórców tej grupy był Stanisław Ignacy Witkiewicz (Witkacy), który w swojej sztuce silnie nawiązywał do ekspresjonizmu i surrealizmu. Zajmował się zarówno rysunkiem portretu, malarstwem, fotografią, teatrem, jak i rozważaniami o estetyce.
Kapiści i uniści
Kolejną, ważną polską grupę artystyczną XX wieku tworzyli koloryści, zwani także kapistamikapistami. Kierunek zdominował sztukę w Polsce w latach 30. Koloryzm, jak sama nazwa wskazuje, bazował na kształtowaniu formy poprzez kolor. Barwa była wartością nadrzędną i to za jej pomocą starano się odwzorować nastój, atmosferę dzieła. Do przedstawicieli kapistów (skrót od kp‑koloryści polscy) zaliczamy m.in. Jana Cybisa, Marię Jaremę, Artura Nacht‑Samborskiego czy Zygmunta Waliszewskiego. W oczach ówczesnego społeczeństwa kapizm nie zdobył uznania.
Drugim powstałym w Polsce nurtem awangardowym jest unizmunizm, opracowany przez znakomitego, cenionego dzisiaj na całym świecie artystę, Władysława Strzemińskiego i jego żonę, Katarzynę Kobro. Uniści dążyli do zerwania z ilustracyjnością malarstwa, z przedstawianiem jakichkolwiek scen z życia codziennego lub przedmiotów, które można opisać słowami. Kierunek zakładał oddziaływanie na widza poprzez czystą sztukę plastyczną. Dzieło malarskie ograniczono do wąskiej gamy kolorystycznej, brył geometrycznych, faktury. Całkowicie zrezygnowano z perspektywy linearnej i światłocienia, traktując obraz jako płaską powierzchnię.
Znaczącą pozycję we współczesnym malarstwie polskim zajmuje Wilhelm Sasnal. Ukończył studia na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w 1999 roku. W swojej twórczości czerpie z osiągnięć awangardy: abstrakcjonizmu, kubizmu, surrealizmu. Jego malarstwo opiera się m.in. na uproszczonych formach i zawężonej gamie kolorystycznej. W 2006 roku zajął pierwsze miejsce w światowym rankingu najważniejszych młodych artystów współczesnych, sporządzonym przez czasopismo Flash Art.
Zadania
Przyporządkuj definicje do podanych określeń.
kierunek w sztuce XX wieku, który odrzucał wszelkie próby stworzeni trójwymiarowego malarstwa, iluzji przestrzeni. Dzieło malarskie powinno być płaskie i oddziaływać na widza kombinacją płaskich form geometrycznych i fakturą farby, kierunek w sztuce XX wieku, który za najważniejszy element budujący dzieło sztuki to kolor, kierunek w sztuce XX wieku, który skupiał się najbardziej na formie dzieła, a nie jego treści
Formizm | |
Koloryzm | |
Unizm |
Słownik pojęć
charakterystyczna dla sztuki XX wieku tendencja, polegająca na rezygnacji z odtwarzania rzeczywistości i posługiwaniu się formami plastycznymi, powstałymi z połączenia figur geometrycznych, kompozycji kolorowych płaszczyzn i plam.
tendencje w sztuce XX wieku, charakteryzujący się sprzeciwem wobec tradycji i powszechnie panującym regułom estetycznym, np. futuryzm, ekspresjonizm, kubizm.
Krakowski ruch artystyczny z początku XX wieku, pokrewny kubizmowi, głoszący nadrzędną rolę formy w sztuce.
kierunek w polskim malarstwie okresu międzywojennego; koloryzm. Za najważniejszy element budujący dzieło plastyczne uważano kolor.
stosowanie w malarstwie jednej barwy w różnych odcieniach.
koncepcja artystyczna stworzona przez Władysława Strzemińskiego, której podstawową zasadą kompozycji obrazu jest organiczna, pozbawiona kontrastów jedność form i kolorów.
Źródła:
slownikjp.pl